همه ساله هفت ثور از راه می رسد، اما تو بخانه بر نمیگردی، صدای شیپور از دور شنیده می شود سرود انترناسیونال به گوش می رسد و بعد صدای پرطنین رادمرد تاریخ جنبش کارگری افغانستان فرزند راستین راه رهایی انسان «ببرک کارمل» در موج کف زدن های پرشور شنیده می شود:

«انقلاب (۷) ثور ۱۳۵۷ که تحت رهبری حزب دموکراتیک خلق افغانستان بنا بر خواست و بر اساس اراده و پشتیبانی مردم و کمک افسران و عساکر وطن پرست دلیر اردوی با شهامت افغانستان به پیروزی رسید، نقطه بزرگ و نقطه چرخش عظیم در تاریخ پرافتخار وطن محبوب ما است.» 1

«حزب طراز نوین چنان سازمان سیاسی است که فعالیت آن باید بر پایه ای اصول ذیل متکی باشد: سوسیالیسمِ علمی، تیوری علمی، وحدت نظر و عمل در کادر اصول، انضباط آهنین حزبی، مرکزیت دموکراتیک، رهبری دسته جمعی، پروسه تحولات انقلابی و مسئولیت فردی هر عضو حزب در تطبیق تصامیم حزب. حزب ما کمال افتخار را دارد که از جمله ای چنین احزاب طراز نوین است. 2

آغاز سخن:

  رفقای ارجمند انجنیر «همت» عزیز و «ع. ق. فضلی» عزیز و رفقا و سنگر داران حزب دموکراتیک خلق افغانستان سالروز پیروزی انقلاب هفت ثور را به شما تبریک و شاد باش به عرض می رسانم!

  رفقای ارجمند، نمیخواهم سخن را طولانی و ملال آور بسازم و مستقیماً به اصل مطلب مورد نظر می پردازم:

۱- احزابِ به اصطلاح چپ راجستر شده ای وزارتِ تا خرخره مرتجع و ضد ملی عدلیه در کابل، تحت تأثیر محافل حاکمه با عناصر متحجّر قرون وسطایی "انقلاب ثور" را "کودتا" می گویند ازین جهت در پاراگراف بالا از متن گزارش زنده یاد «کارمل» در پلینوم دوم کمیته مرکزی ح.د.خ.ا آورده شد که در این گزارش و ده ها بیانیه ای ایشان واژه «انقلاب ثور» بکار رفته است.

  بین کودتا و انقلاب تفاوت وجود دارد. کودتا بدون کدام تشکیلات حزبی از جانب افسران نظامی صورت می گیرد که تفصیل موضوع در تمام متن های مختلف سیاسی وجود دارد.

انقلاب هفتم ثور بر اساس چهارده ساله مبارزه بیدریغ فرزندان خلق افغانستان به رهبری ح.د.خ.ا برای براندازی دولت ستم شاهی بخاطر رنج های بیکران رنجبران و زحمتکشان خلق افغانستان به پیروزی رسید. در راس قدرت حزب قرار داشت نه افسران نظامی.

دوم، موضوع احزاب طراز نوین یعنی احزاب طبقه کارگر است (کارگران، بزرگران، کسبه کاران، کارگران یقه سپید مثل معلمین، استادان دانشگاه، ژورنالیستان و فرهنگیان و کارمندان دولتی و احزاب و سایر بخش های جوامع مدنی) هر گاه حزب یا احزابِ که خود را مربوط به طبقه ای کارگر می دانند باید «انترناسیونال» باشد نه «ناسیونالیست» واژه «ملی» که در بین احزاب به زعم خود شان چپ متداول شده کاملا ناسیونالیستی و ارتجاعی است.

در پاراگراف دوم رهبر حزب دموکراتیک خلق افغانستان، «ببرک کارمل» فقید به وضاحت مشخصات حزب طراز نوین را توضیح نموده اند. پس شما که "انقلاب ثور" را گاه کودتا و یا قیام نظامی می دانید خود را در آیینه جهان بینی علمی ذکر شده ببینید که در کجای خط هستید؟

سوم، در پاراگراف «رهبری جمعی» آمده که این اصول بر طبق اندیشه های علمی، منجمله در دولت و انقلاب آثار «لنین» باز تاب یافته که: «شوراهای کارگران و دهقانان و سربازان همان حکومت کارگران است» به این ترتیب «شورای رهبری» یا به اصطلاح قبلی «هیأت رهبری» اساس تشکیلاتی رهبری احزاب طراز نوین است، نه فرمانده کل در حزب.

چهارم، شعار اساسی احزاب کارگری در جهان و منطقه بر اساس نیازمندی های مبرم و مشخص هر جامعه مطرح می شود، مثلا در کشوری که تحت حاکمیت دولت های جبار و دیکتاتور بسر می برند، نیاز اولیه آنان «دموکراسی» می باشد. شعار احزاب کارگری آن سرزمین «ملی و دموکراتیک» می باشد. اما در کشوری که مثل افغانستان کنونی که خواست ۹۹ درصد مردم، کار، نان، مسکن و آزادی باشد، شعار اساسی حزب طبقه کارگر و احزاب طراز نوین «رهایی بخش»، می باشد. «مبارزه رهایی بخش کارگری» مجهز به جهان بینی علمی می باشند.

پنجم، پایگاه اساسی مبارزه رهایی بخش در شرایط کنونی افغانستان «حزب دموکراتیک خلق افغانستان» است. اوضاع اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و امنیتی کشور به حد غیر قابل تصور وخیم و بحرانی و ناگوار است، خلق های در بند اسارت ارتش های تا به دندان مسلح امپریالیستی باید به مبارزه بی امان و بیدریغ رهایی بخش کارگری فرا خوانده شود و این کار از وظایف اساسی «حزب دموکراتیک خلق افغانستان» است. این در صورتی عملی است که حزب ما حزب توده های بیکران میلیونی میهن، بخانه برگردد!

حزب دموکراتیک خلق افغانستان قرارگاه اساسی و پایگاه تعهد ما در قبال احزاب برادر و میهن است. لیکن با این تفاوت که از مرام آن که مطالبات اجتماعی طبقاتی و سیاسی ملی دموکراتیک بود که منطبق به خواست جامعه آن روزه میهن بود و از آن پنجاه سال گذشته و شرایط جهان و مطالبات توده های میلیونی کشور به تناسب زمان تغییر یافته. آن زمان تحت استبداد دولت ستم شاهی مطالبات اساسی دموکراسی بود، اکنون کشور در اشغال مستقیم استعمار نوین امپریالیستی قرار دارد و یک مشت تفنگ سالار و قاچاقچیان مواد مخدر، مافیای بین المللی و تکنوکرات های مزدور امپریالیسم امریکا و انگلیس و ناتو یعنی رهزنان دریایی و خشکه در افغانستان مسلط اند و از جانب دیگر ۹۹ درصد مردم افغانستان در فقر مطلق، گرسنگی، بیکاری، بی سر پناه و نا امنی کامل قرار دارند، پس مطالبات اساسی در برابر چنین وضع «رهایی بخش» است و رهایی مردم میهن و آزادی کامل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی. این چنین مبارزه بی امان طبقاتی و رهایی بخش جز به اراده فرزندان صدیق میهن و اعضای سر به کف حزب دموکراتیک خلق افغانستان از دیگر نهاد های لیبرالیستی ساخته نیست.

زمانی که از مبارزه سخن به میان می آید، معنی آن را ندارد که ما در داخل یا خارج از کشور نشسته شعار بدهیم و خوش باشیم که گویا مبارزه می کنیم، خیلی خنده دار و مضحک است.

«مبارزه عبارت از تلاش های گوناگون است به منظور بدست آوردن اهداف . . .» مبارزه اشکال مختلف دارد، حتی در مبارزه جنگ های پارتیزانی منتفی نیست. در حال و احوال کنونی میهن اصلاح و باز سازی دولت مطرح بوده نمیتواند بلکه روی براندازی دولت مزدور و دست نشانده اندیشید و کار کرد. ملت گرچه سخت ترین عذاب مادی و معنوی را بدوش می کشد، اما نا بالغ و از لحاظ ذهنی عقب افتاده است، اگر صد سال دیگر انتظار بمانید از طریق مدنی و انتخابات به منزل نمیرسد و خود بخودی راه رهایی توده های در بند اسارت امکان پذیر نیست که نیست.

ملتی که به سیاف رای می دهد آیا ملت است؟؟! بیش از نصف اعضای پارلمان را همین ملت با رای مستقیم شان انتخاب و به پارلمان فرستاده، ببینید که کی هستند و چه هستند. گروه های که شهر کابل را به ویرانه تبدیل کردند با دیده درایی خود را مستحق ریاست جمهوری می دانند، این دیگر پاک و سچه بی حیایی این گروهک های بی وطن و نا بالغ بودن یک ملت را می رساند. پس باید با دقت اندیشید و راه و روش مبارزه را تعیین کرد.

در زمینه تشکیلات هم باید تجدید نظر کرد و در مبارزات کنونی احزاب کارگری و شیوه سرمایه داری دولتی و احزاب تک رهبری و منیش فردی قبلی دیگر مورد قبول نیست، در این زمینه از شما می خواهم که در اصول اساسی «حزب کمونیست و کارگری ایران، فدائیان خلق اقلیت و سندیکای کارگری ایران و حزب کومله کردستان و حزب کمونیست ایالات متحده خلق امریکا و فدریشن کرد های که از سوریه فعلا جدا شده به دید عمیق مطالعه فرمایید.

شرایط فرد محوری گذشته و باید احزاب طراز نوین شورای رهبری داشته باشند نه این که یک فرد را بحیث رئیس حزب انتخاب کرد. تشکیلات حزبی باید شورایی باشد. و آینده ملت های که به انقلاب رهایی بخش برسند باید «نظام شورایی» را پذیرفت نه دولت های فئودالی و بورژوازی قرون وسطایی.

رفقای ارجمند! متوجه شده باشید که چرا همه اعضای حزب دموکراتیک خلق افغانستان موفق نمیشوند که در حزب واحد شان یکجا گردند؟! سبب همین خود خواهی به اصطلاح رهبر های این تشکیلات های رنگارنگ است. رفقا در گرو این رهبران از پیوستن به اصل خود باز ماندند.

بلی، احزاب رنگارنگِ که کوچکترین نقشی در صحنه سیاسی کشور ندارند. حتی کوچکترین طرحی در موارد رخ دادهای سیاسی و انتخاباتی ارائه داده نتوانستند.

خوب، بهر صورت، برای این که حزب زنده یاد نور محمد تره کی، ببرک کارمل فقید و زنده یاد میر اکبر خیبر و موسسین حزب دموکراتیک خلق افغانستان دوباره جایگاه اصلی و اصولی خود را بدست گیرد، کاملا ضرورت است که تمام اعضای معتقد، متعهد و وفادار حزب به خانه اصلی خود ح.د.خ.ا. برگردند و به فراخوان های «اصالت» لبیک گویند. این یک ضرورت مبرم تاریخی و سیاسی می باشد. رهایی ملت دربند میهن بدون تشکیلات منظم با راه کار های نوین و جهان بینی علمی و مبارزه بی امان و بیدریغ و عملی امکان پذیر نیست.

یاد و خاطره انقلاب ثور گرامی باد!

زنده باد حزب دموکراتیک خلق افغانستان