سخن فصل - زنان افغانستان و نگارش

سخن فصل

مجلهء بانو ناشر انديشه های زنان افغانستان

گزیده يی از: شماره بيست و نهم سال چهاردهم

غوث الدين مير، صاحب امتياز مجله

زنان افغانستان و نگارش

زنان افغانستان که بنابر شرايط ناگوار ديروز و امروز نتوانسته اند، به حقوق و ارزشهای معنوی شان نايل آيند و در نتيجه خشونت، تعصب و تنگ نظری های جامعه را مهار کنند. دلايل فراوان دارد، يکی از آن همانا سطح نازل سهمگيری زنان در پروسه های اجتماعی و فرهنگی ميباشد، اين درست است که فضای سياسی برای مشارکت زنان مقيد و محدود است، اما ميتوانند اين چالش را به وسيله نگارش، قلم و بيان شان زدوده و کاهش دهند. آنان ميتوانند جامعه و جهان را با قلم و بيان از موجوديت خود آگاه سازند.

همه گان ميدانيم که گفتار و نوشتار، مقتدر ترين ابزار ارتباط انسان ها و انتقال دهنده تجارب و دانستنی ها ميان آنان بوده و درعين حال بيانگر هويت و شناسنامه جمعيت و فرد محسوب ميشود.

زنان نويسنده که معمولاً در داخل کشور مخفيانه می نويسند و اکثر خانواده های شان از ابراز آزادنه عقايد و ديدگاههای دختران و زنان شان در برابر ديد جهانيان حمايت نمی کنند به دشواری جانکاهی مواجه اند، که اين نوع برخورد سبکسرانه خانواده ها يکی از محدوديت های جدی فرا راه زنان بحساب می آيد که نه تنها از نگاه حقوق يکسان زنان و مردان پرسش هايی را مطرح می سازد، بل از ناحيهء روانی نيز ضربه يی بر پيکر زنان وارد آورده است.

در بيرون از مرز بنابر فضای باز، دموکراسی و آزادی بيان وضعيت به شکل ديگری است، در اينجا زنان مجال آنرا می يابند که نگاهها، عقايد و انديشه های شانرا به صورت گسترده يی بازتاب دهند.

ايجاد چنين فضا برای زنان افغانستان يکی از آرمانها و اهداف نخستين مجله بانو ميباشد، مجله بانو که به شکل فصلنامه در هر ربع سال انتشار می يابد، سعی نموده است تا با تحمل مصارف هنگفت اين بستر را بيشتر از پيش باز نگهداشته و زمينه های بيشماری مانند: تدوير سيمنارها و کنفرانسها، نشريه و ايجاد صفحه فيسبوکی را فرآهم سازد تا زنان بتوانند صدای خود را رسا و رساتر بلند کنند. در کنار آن يکی از اولويت های کاری گرداننده گان مجله ما آنست که چگونه زنان را به نويسنده گی و ممارست فرهنگی بيشتر از پيش آشنا نموده و مانند مدرسه يی به وسيله تجارب زنان مبدل شود تا دوشيزه گان جوان و زنان بيشتر از پيش بياموزند که چگونه گفتنی های شانرا ابراز نمايند. تا صدا و ندای آنها موثر تر طنين انداز باشد.

مجله بانو بيشتر از بيست صفحه اختصاصی دارد که زنان می توانند نگارش ها، يادداشتها، داستان، شعر، گفتنی ها و مسايل زيربط به سياست، فرهنگ و اجتماع را در آن منعکس سازند. در آن صفحه ها حتی الامکان فنون نويسنده گی همراه با زبان نوشتاری و اصول نگارش در نظر گرفته شده است، اما برداشت عينی چنان است، که از يکطرف چنين کيفيتی کامل نيست و از جانبی هم تا زمانی که زنان خود پيشاهنگی شانرا تبارز ندهند، هيچ نهاد و سازمان اجتماعی و بنگاه نشراتی نميتواند تا استعداد های نهفته را پيشکش و زمينه رشد بيشتر از پيش آنان فرآهم سازد.

ادارهء بانو سعی مستدام مينمايد تا چنين زمينه ها روز تا روز گسترش يابد و زنان افغانستان بيشتر از پيش در ارايهء آفريده های ادبی شان پيشگام باشند. اما کار های فرهنگی و اجتماعی جاده يکطرفه نيست که تنها مسوؤلين طرح و پيشنهاد دهند. کار فرهنگی به ويژه مهارتهای نويسنده گی برعلاوه پيگيری و ممارست به فراگيری دمبدم تازه های دانشی نياز مبرم دارد، امروزه در طرز نگارش واژه های زبان دری دگرکونی های جدی به ميان آمده است، اگر ما نتوانيم که خود را به نو آوری ها همگام سازيم نمی توانيم کاروان بالنده گی را همگام باشيم.

از نگاه ما هر نويسنده و هر يک از دوستانی که به مجله بانو مطلبی را غرض نشر می سپارند، برای تبادل تجارب و کاهش کاستی ها ايجاب میکند تا متن ارسالی شانرا با متن نشر شده مقايسه نمايند و ببينند که چی نو آوری هايی در نگارش شان به ميان آمده است. با چنين تبادل تجارب ميتوانيم پله های رشد و تکامل فرهنگی را پيموده و ارايه های ما بيشتر از پيش منزه و ستوده باشند.

روی جلد شماره ۲۹ سال چهاردهم

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد