دست اندازی پاکستان بر اراضی افغانستان
(ع - حقيقت)
sunday 14 january 2007 1:57:14
اختلافات مرزى افغانستان و پاكستان همواره به عنوان یك عامل تاریخى بحرانزا در تاریخ روابط دیپلماتیك دو كشور مطرح بوده است. آنچه بر اساس قرارداد معروف «دیورند» در دوران حكومت عبدالرحمن خان توسط نماینده انگلیس به پاكستان واگذار شد، هیچ گاه از حافظه تاریخى افغانان و بویژه طیف ملى گراى حاكمیت سیاسى محو نشده و همواره نقطه جنجال برانگیزى در روابط خارجى این دو كشور بوده است. بر این اساس، مى توان این گمانه را به صورت جدى مطرح ساخت كه پاكستان با عنایت به این امر در صدد است تا از روى كار آمدن حكومتى كه با طرح ادعاى ارضى مجدد در آینده، ضمن در مخاطره قرار دادن اسلام آباد به تعارض فیمابین دامن زند، جلوگیرى به عمل آورد. این امر براى اسلام آباد در حاكمیت سیاسى آینده افغانستان از اهمیت جدى برخوردار است، حتى برخى این نظریه را طرح مى كنند، كه قتل دكتر نجیب الله، به دست سازمان. «آی.ایس.آی» پاكستان صورت گرفته است، آن هم بدین دلیل، كه وى از تمدید «معاهده دیورند» كه بر اساس آن پشتونستان به پاكستان واگذار مىگردد، سر باز زده است و نه به دست طالبان. البته این اظهار نظر قدرى مبالغه آمیز به نظر مى رسد، اما در هر حال حساسیت فوق العاده پاكستان را در این زمینه نمى توان از نظر دور داشت. بر این اساس، موضع حمایتى پاكستان از طالبان چنین توجیه مى گردد كه، اسلام آباد تلاش دارد تا با روى كار آوردن یك دولت مذهبى و سنتى كه بیشتر در مایه هاى مذهبى سیاست گذارى نماید تا محورهاى مربوط به منافع ملى، از طرح مجدد دعاوى ارضى علیه پاكستان در حاكمیت سیاسى افغانستان جلوگیرى به عمل آورد و طالبان كه با دیدگاه هاى مذهبى غیر منعطف تلاش دارد تا به حاكمیت و سیاستش رنگ و بوى فراملى دهد، یكى از بهترین انتخابهاى دولت اسلام آباد محسوب مىگردد. از سوى دیگر، با توجه به شرایط اجتماعى و بین المللى نامساعد نسبت به طالبان كه آنان را براى تبدیل شدن به حاكمیت رسمى افغانستان در چالش جدى قرار داده است، پاكستان تلاش دارد تا با كسب شناسایى رسمى براى این گروه از محافل جهانى، خواسته ها و منافع استراتژیك خود را به طالبان بقبولاند و بالطبع طالبان در موقعیت كنونى، هر نوع امتیاز سیاسى و اقتصادى اى به پاكستان خواهد داد.
سفر «شوکت عزیز» صدراعظم پاکستان به افغانستان نشان می دهد که دو کشور در سطح عالی درحال رایزنی برای حل مهمترین اختلاف خود، یعنی تأمین امنیت مرز مشترک هستند. دولت افغانستان، پاکستان را به کوتاهی در تامین امنیت مرزهای مشترک متهم می کند و معتقد است که بقایای «القاعده» و «طالبان» و گروههای تروریستی با عبور از مرز مشترک، در خاک افغانستان اقدام به عملیات تروریستی می کنند. دولت پاکستان، این اتهام مقامهای کابل را رد می کند و می گوید، با استقرار ۸۰ هزار نیروی نظامی، تمام توان خود را برای تأمین امنیت مرزهای مشترک دو کشور به کار گرفته است. افغانستان و پاکستان ۲۴۳۰ کلیومتر مرز مشترک دارند. این مرز در سال ۱۸۹۳ در زمان استعمار انگلیس در «شبه قاره هند» به مدت «یکصد سال» تحت عنوان «خط دیورند» علامت گذاری شد. اما از دیدگاه برخی مقامها و جریانهای سیاسی در افغانستان، با سپری شدن این مدت، این «خط» دیگر به عنوان «مرز رسمی» این کشور و پاکستان تلقی نمی شود و کابل خواهان گفتگو با دولت اسلام آباد دراین خصوص است.
هرچند دولت افغانستان موضع خود را در این زمینه به روشنی اعلام نکرده اما طرح دولت پاکستان برای حصارکشی و مین گذاری در طول ۹۰۰ کیلومتر از «خط دیورند» را رد کرده است. این ظن در محافل سیاسی افغانستان وجود دارد که دولت پاکستان با حصارکشی و مین گذاری در «خط دیورند»، قصد دارد آن را به «مرز رسمی» دو کشور تبدیل کند. گرچه دولت پاکستان در مقابل این نگرانی های محافل سیاسی افغانستان موضع مشخصی را اعلام نکرده است اما بنظر می رسد «شوکت عزیز» در سفر به کابل و دیدار با «حامد کرزی»، درصدد تشریح و توجیه طرح «حصارکشی» و« مین گذاری» در «خط دیورند» است. سازمان ملل با این طرح پاکستان مخالف است اما از دیدگاه دولت اسلام آباد در صورت رفع نگرانی های دولت کابل، احتمال اجرائی شدن آن وجود دارد. این در حالی است که دولت افغانستان نیز برای تأمین امنیت مرز مشترک با پاکستان، طرح تشکیل جرگه (مجلس) ریشسفیدان پشتون دو سوی «خط دیورند» را ارائه کرده است که دولت پاکستان تمایلی برای تشکیل آن ندارد. به نظر می رسد دولت پاکستان، نگران پیامدهای تحکیم پیوند پشتونهای دو سوی «خط دیورند» است. در هر حال دولتهای پاکستان و افغانستان به این نتیجه رسیده اند که ایجاد و تقویت امنیت در خط مرزی دو کشور، بدون همکاری آنها میسر نیست و مذاکره تنها راه رسیدن به تفاهم و اتخاذ یک راه حل مشترک است. از اینرو، سفر «شوکت عزیز» به افغانستان نشان می دهد که دو طرف سعی می کنند در بالاترین سطح این موضوع را پی گیری کنند. هرچند مشکل می توان تصور کرد در این سفر، اختلافات اسلام آباد و کابل در مورد نحوه تأمین امنیت مرزهای مشترک حل شود.
با موافقت «شوکت عزیز» صدراعظم پاکستان، تشکیل شورای قبایلی افغانستان و پاکستان گامی در جهت عملی کردن پیشنهاد اخیر «حامد کرزی» رئیس جمهوری افغانستان تلقی می شود. «کرزی» پیشنهاد کرده است، که به منظور هماهنگی میان سران قبایل دو سوی «خط دیورند» (خط مرزی مشترک افغانستان و پاکستان) برای تأمین امنیت مرزهای مشترک، جرگه (نشست) سران قبایل پشتون تشکیل شود. ابتدا دولت پاکستان با این پیشنهاد «کرزی» موافق نبود اما تشدید اختلافات اسلام آباد و کابل بر سر نحوه تأمین امنیت مرزهای مشترک باعث شد تا دولت پاکستان با تشکیل شورای قبایلی افغانستان و پاکستان موافقت کند. «شوکت عزیز» صدراعظم پاکستان «آفتاب احمد خان شیر پائو» وزیر داخله را به عنوان رئیس این شورا منصوب کرده است. شورای قبایلی افغانستان و پاکستان، که متشکل از وزرای فرهنگ، امور مرزی و والیان ایالتهای «سرحد» و «بلوچستان» است در خصوص چگونگی تشکیل جرگه ها و یا نشست سران طوایف پیشنهادها و توصیه های خود را به دولت مرکزی ارائه خواهد کرد. دولت پاکستان نگران آن است که برگذاری نشست سران قبایل دو سوی «خط دیورند» به تقویت پیوند آنها بیانجامد و آنرا در آینده، تهدیدی برای تمامیت ارضی خود تلقی می کند. زیرا برخی از جناحها، گروههای سیاسی و دولت افغانستان در مورد «خط دیورند» ملاحظاتی دارند و معتقدند با گذشت مدت زمان این «خط» که انگلیسها در سال ۱۸۹۳ در زمان استعمار «شبه قاره هند» و به مدت «یکصد سال» ترسیم کردند، باید خط مرزی افغانستان و پاکستان مجددآ بررسی شود. به همین دلیل، دولت کابل نیز با طرح پاکستان برای حصارکشی در «خط دیورند» به شدت مخالف است و این اقدام دولت پاکستان را، تلاش برای رسمیت بخشیدن به این «خط» و تبدیل آن به «مرز مشترک» تلقی می کند.
با دخالت سازمان ملل در «مناقشه مرزی» پاکستان و افغانستان که موجب ایجاد اختلاف میان اسلام آباد و این سازمان نیز شده است بنظر می رسد دولت پاکستان با تشکیل شورای قبایلی این کشور و افغانستان درصدد است ضمن کاستن از سطح تنشهای خود با کابل و سازمان ملل، به نوعی انرا پوششی برای حصارکشی مرز مشترک با افغانستان قرار دهد. زیرا مطبوعات این کشور از آغاز «حصارکشی» با «سیم خاردار» از سوی ارتش پاکستان خبرداده اند. در هر حال، به رغم دیدار مکرر رهبران پاکستان و افغانستان، تنش سیاسی میان دو کشور همچنان ادامه دارد و بنظر نمی رسد تشکیل شورای قبایلی از سوی دولت اسلام آباد نیز به حل این تنش ها بیانجامد. زیرا اختلافات اسلام آباد و دولت کابل در مورد نحوه تأمین امنیت مرزهای مشترک همچنان ادامه دارد و هریک از دو طرف می کوشند بر اساس دیدگاه و نظرات خود در این خصوص اقدام کند.
ادامه اختلاف نظر پاکستان و افغانستان در مورد «حصار کشی» و «مین گذاری» در «مرز مشترک»، موجب دخالت سازمان ملل در این خصوص شده است.
دفتر نمایندگی سازمان ملل در افغانستان، ضمن مخالفت با تصمیم پاکستان برای «مین گذاری» و «حصار کشی» در مرز مشترک با افغانستان، اجرای چنین طرحی را، مانع همکاری دو کشور بخصوص در زمینه مبارزه با «تروریسم» اعلام کرد. به اعتقاد سازمان ملل، «مین گذاری» در «مرز مشترک» پاکستان و افغانستان تنها موجب کشته شدن غیر نظامیان خواهد شد و مانعی بر سر راه عبور تروریستها نمی شود. این سازمان تاکید کرده است که پاکستان و افغانستان به جای پرداختن به مباحث اختلاف بر انگیز، همکاریهای نظامی خود را برای مقابله جدی تر با گروههای تروریستی و بقایای «القاعده» و «طالبان» تقویت کنند. دولت پاکستان اخیراً از ارتش این کشور خواسته است که نحوه اجرای «حصار کشی» و «مین گذاری» در مرز مشترک با افغانستان را تعیین کند. این درخواست به معنای تصمیم جدی پاکستان برای اجرای این طرح است.
از اینرو، مخالفتها با آن در داخل افغانستان افزایش یافته و مخالفان خواهان صرفنظر کردن دولت پاکستان از اجرای آن شده اند. از دیدگاه مقامهای دولتی و رهبران احزاب سیاسی افغانستان، پاکستان به بهانه تأمین امنیت «مرزهای مشترک» می کوشد «خط دیورند» را، که به عنوان «مرز مشترک» در سال ۱۸۹۳ در زمان استعمار انگلستان به مدت «یکصد سال» تعیین شد رسمیت بخشد.
این در حالی است که برخی از جناحهای افغانستان معتقدند با سپری شدن این زمان، باید مقامهای افغانستان و پاکستان در مورد تعیین مرز مشترک گفتگو کنند. گروههایی در افغانستان معتقدند که بخش مهمی از مناطق پشتون نشین افغانستان در خاک پاکستان قرار گرفته است. این گروهها مخالفت دولت پاکستان را با تشکیل مجلس مشترک ازپشتونهای دو سوی «خط دیورند»، ناشی از نگرانی اسلام آباد از تقویت پیوند آنان می دانند، که ممکن است در آینده پیامدهایی به زیان دولت پاکستان داشته باشد. در هرحال، از دیدگاه ناظران سیاسی، مخالفت سازمان ملل با تصمیم پاکستان برای «حصار کشی» و «مین گذاری» در ۹۰۰ کیلومتر از ۲۴۳۰ کیلومتر مرز مشترک با افغانستان، این انتظار را برای افغانستان ایجاد می کند، که دولت اسلام آباد نیز از این تصمیم خود صرف نظر کند. اما این نگرانی در محافل افغانستان وجود دارد که پاکستان در چارچوب توافق با آمریکا طرح «حصار کشی» و «مین گذاری» در مرز مشترک را مطرح کرده باشد که در این صورت، سازمان ملل نیز نمی تواند به اختلافات اسلام آباد و کابل در این خصوص پایان دهد.
همچنان سازمان ملل متحد نسبت به افزایش جدال لفظی میان افغانستان و پاکستان ابراز نگرانی کرده و خواستار پایان فوری آن شده است. «کرس الکساندر»، معاون نماینده ویژه سازمان ملل متحد در افغانستان در یک کنفرانس خبری در کابل گفت: در حالیکه مردم افغانستان خواهان تحکیم ثبات و برقرای امنیت در کشور شان هستند، جدال لفظی میان افغانستان و پاکستان در حل این مشکلات کمکی نخواهد کرد.
«الکساندر» تاکید کرد، که به منظور غلبه بر مشکلات موجود در منطقه و افغانستان ایجاب می کند تا هر دو کشور در راستای مبارزه با تروریسم فعالانه سهم گرفته و با یکدیگر همکاری کنند. با افزایش خشونتها در افغانستان دولت این کشور بارها کشور همسایه پاکستان را به حمایت از شورشیان مخالف و عدم همکاری درست در راستای جلوگیری از ورود تروریستها به خاک افغانستان متهم کرد، اتهامی که همواره از سوی دولت پاکستان رد شده است. به نظر می رسد سردی روابط افغانستان و پاکستان که هر دو از همکاران نزدیک جهان در مبارزه با تروریسم خوانده می شوند، جامعه جهانی و سازمان ملل متحد را نگران کرده است.
معاون نماینده سازمان ملل متحد در افغانستان می گوید که نهادن انگشت انتقاد بر یک دیگر جایی را نمی گیرد و باید افغانستان و پاکستان تلاش های خود را برای مبارزه با تروریسم هماهنگ کنند. الکساندر درحالیکه از کشور مشخصی نام نبرد به شکل غیر مستقیم افغانستان و پاکستان را به دلیل عدم همکاری صادقانه با هم دیگر در راستای مبارزه با تروریسم و بازداشت رهبران گروه طالبان مورد انتقاد قرار داد.
او گفت با آنکه چند سال پیش شورای امنیت سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه ای خواهان ضبط دارایی و جلوگیری از رسیدن امکانات و اسلحه به تمامی افراد مندرج در یک فهرست منتشر شده از سوی این سازمان شد، ولی تا حالا این قطعنامه در مورد «طالبان»، که اسامی ۱۴۲ عضو رهبری آن در این فهرست شامل است، عملی نشده است. «کرس الکساندر» افزود تنها تعداد کمی از این افراد بازداشت شده و یا کشته شده اند اما به گفته او هنوز هم بیشتر این افراد آزاد هستند و به فعالیتهای تخریبی خود ادامه می دهند.
اما وزارت خارجه پاکستان اخیرآ ادعای سازمان ملل را مبنی بر این که این کشور به رهبران طالبان پناه داده، شدیداً رد کرد و گفت این سازمان در محدوده وظایفش عمل کند. وزرات امورخارجه پاکستان با صدور بیانیه یی اعلام کرد اتهامهای سازمان ملل در این زمینه بی اساس است. سازمان ملل در سال ۱۹۹۹ فهرستی از ۱۴۲ تن از رهبران طالبان را منتشر کرد که ممنوع السفر شده و حسابهای بانکی و دارایی هایشان را ممنوع اعلام کرده بود. «کریس الکساندر»، معاون خاص سرمنشی سازمان ملل در جریان سفرش به افغانستان در کابل گفت اکثر افراد این فهرست هنوز زنده هستند و همچنان مشغول هدایت، طراحی و اجرای حملات تروریستی در افغانستان و منطقه هستند. «الکساندر» گفت این رهبران حداقل مدتی را در سال ۲۰۰۶ در پاکستان به سر بردند.
در بیانیه وزارت امورخارجه پاکستان آمده است :
این ادعا که برخی از ۱۴۲ رهبر طالبان در پاکستان هستند، ادعایی بی اساس است که نشان دهنده غفلت از واقعیات موجود در افغانستان و حساسیت تلاشهای پاکستان در مبارزه با «تروریزم» و «شبه نظامیان» است. در ادامه این بیانیه گفته شده که اقدامات پاکستان منجر به دستگیری تعدادی از رهبران رده بالای «طالبان» شده و باید پرسید چند نفر از افراد فهرست مذکور توسط نیروهای دولت افغانستان یا نیروهای بین المللی مستقر در این کشور دستگیر شده اند. علاوه بر این، در بیانیه وزارت امور خارجه پاکستان در واکنش به انتقاد سازمان ملل، دولت افغانستان و برخی کشورها از تصمیم آن برای «ماین گذاری» و «حصارکشی» مرزهایش با افغانستان آمده است : کسانی که از این تصمیم پاکستان انتقاد می کنند، باید راه حل جایگزین مناسبی برای کنترول فعالیتهای مسلحانه در دو سوی مرزها ارائه کنند.
در این بیانیه به مقامات سازمان ملل توصیه شده که در محدوده وظایفشان عمل کنند و از زیر سؤال بردن آنچه که اهداف یا حسن نیت پاکستان عنوان شده، خودداری کنند.
طی یک اقدام دیگر خانم «تسنیم اسلم» سخنگوی وزارت خارجه پاكستان اعلام كرد: نا امن بودن مرز این كشور با افغانستان اقدامات حفاظتی لازم دارد. روزنامه اردو زبان «نوای وقت» روز جمعه به نقل از «تسنیم اسلم» نوشت: نصب «حصار سیم خاردار» و «مین‌گذاری» بین دو كشور در حال بررسی است.
وی گفت : روزانه هزاران نفر از مرز عبور می كنند و شناخت افراد مظنون و مشكوك در بین آنها مشكل است.
سخنگوی وزارت خارجه پاكستان درباره مخالفت دولت كابل با این اقدام افزود: دولت افغانستان با مشكلات داخلی مواجه است و نمیخواهد عدم توانمندی خود را بپذیرد.
«تسنیم اسلم» اشاره كرد: پاكستان با مشكلات جدی در مرز با افغانستان مواجه است و نصب «حصار» و «مین‌گذاری» را اقدامی موثر می‌دانیم. وی اعلام كرد: باتوجه به ناامن بود مرز دو كشور یكسال پیش از افغانستان درخواست كردیم، كه هر دو طرف مرز «مین گذاری» و «حصاركشی» شود. سخنگوی وزارت خارجه پاكستان افزود: در این رابطه جواب مثبتی دریافت نكردیم. به گفته وی، بیش از ۸۰هزار نیروی نظامی پاكستان در مرز با افغانستان مستقر هستند. «تسنیم اسلم» اضافه كرد: ما در مرزهای ورودی خود با افغانستان كنترل مدارك را آغاز كرده‌ایم. پاكستان بارها اعلام كرده است، كه برای كنترل تردد جنگجویان (طالبان) در مرز خود با افغانستان «حصار كشی» می كند، كه با مخالفت جدی كابل مواجه است.
دولتمردان كابل نیز بارها گفته‌اند كه با این موضوع باید ریشه ای برخورد كرد و بهتر است كه پاكستان مراكز آموزشی این افراد را در داخل كشور خود تعطیل كند. وزیرستان‌های جنوبی و شمالی با ایالتهای افغانستان هم مرز هستند كه ساكنین قبایل آنها در دو سوی مرزها به راحتی می‌توانند تردد كنند. مرز ۱۲۰۰ کیلومتری بین دو كشور پاكستان و افغانستان طبق مرزبندی "دیورند" در زمان حكومت انگلیس در این منطقه علامت گذاری شده است. با تعیین این مرز پشتونهای ساكن در پاكستان از افغانستان جدا شده‌اند.
دولت افغانستان از اظهارات رییس اداره ملی اطلاعات آمریکا در مورد استقرار سران القاعده در پاکستان، استقبال کرده است. «جان نگرو پونته» گفت سران شبکه القاعده در پاکستان پایگاهی امن یافته اند که از آنجا تشکیلات خود را به سراسر خاورمیانه، شمال آفریقا و اروپا گسترش می دهند. این اظهارات، با استقبال دولت افغانستان مواجه شده که بارها گفته است مناطق قبایلی پاکستان، جایگاه فعالیت سران طالبان و القاعده است.
«جاوید لودین» رییس دفتر حامد کرزی گفت که اظهارات «نگروپونته»، حقانیت ادعاهای دولت افغانستان را نشان می دهد و بالاخره آمریکاییها به این موضوع اعتراف کردند.
«لودین» گفت دولت افغانستان بارها از پاکستان خواسته تا در برخورد با پایگاههای شبه نظامیان در مناطق مرزی خود تلاش بیشتری به خرج دهد. دولتش در برابر این درخواستها، با جواب د لسرد کننده پاکستان مواجه شده که می گوید افغانستان باید بیش از هر چیز، در کشور خود امنیت برقرار کند. دولت پاکستان در ماه سپتامبر گذشته معاهده ای با شبه نظامیان حامی طالبان در مناطق قبایلی خود امضا کرد که به موجب آن، اسلام آباد با پذیرش عقب کشیدن ارتش از این مناطق، از رهبران قبایلی می خواهد جنگجویان خارجی را طرد کنند به حملات فرامرزی دست نزنند.
«جاوید لودین» گفت این توافق، فقط شرایط را برای آموزش و فعالیت طالبان در مناطق قبایلی پاکستان آسان تر کرده است. «لودین» گفت اظهارات «جان نگرو پونته» در مورد فعالیت سران القاعده در پاکستان، یک اعتراف بسیار دیرهنگام است، اما این صراحت بیان در تصدیق وجود پایگاههای مهم و استراتژیک شبه نظامیان در داخل خاک پاکستان، می تواند در جستجوی راههای دست یافتن منطقه به آرامش مفید باشد.
در عین حال، وزارت خارجه پاکستان اظهارات رییس اداره ملی اطلاعات آمریکا را رد کرده است. در بیانیه ای که از سوی دولت این کشور آمده است که پاکستان، بیش از هر کشوری، برای شکستن کمر القاعده اقدام کرده است. رئیس اداره ملی اطلاعات آمریکا گفته است که شبکه القاعده از درون خاک پاکستان امکانات اجرایی و روابطی گسترده به وجود آورده است. «نگروپونته» به کمیته مجلس «سنا» در واشنگتن گزارش داد که به عقیده او «القاعده» شبکه فعالی است که همچنان بزرگترین خطر برای منافع آمریکا محسوب می شود. به گفته «نگروپونته» عملیات انفجاری همچنان اولین حربه شبکه القاعده است، اما "این سازمان تروریستی در عین حال تلاش می کند به «اسلحه هسته ای»، «کیمیایی» و «بیولوژیکی» دست یابد. "
به عقیده صاحب نظران، «اسامه بن لادن» و دستیار او «ایمن ظواهری» در همین مناطق کوهستانی مخفی شده اند. ارتش افغانستان و نیروهای ائتلاف تحت رهبری آمریکا معتقدند که پیکارجویان تحت هدایت طالبان از مرزهای غیرقابل کنترول برای حمله به افغانستان استفاده می کنند. همچنان وزیر امور خارجه «کانادا» مذاکرات خود را در افغانستان با «حامد کرزی» رئیس جمهوری این کشور پایان داد و پس از توقف کوتاهی در «قندهار» عازم «اسلام آباد» پایتخت پاکستان شد تا با «مشرف» رئیس جمهوری، «شوکت عزیز» صدراعظم و سایر مقامات پاکستانی دیدار و گفتگو کند. محورهای اصلی مذاکرات «مک کی» وزیر امور خارجه «کانادا» در کابل، حمایت«کانادا» از روند بازسازی افغانستان و تامین امنیت ۲۵۰۰ سرباز «کانادایی» بوده است، که در قالب نیروهای «ایساف» تحت فرماندهی«ناتو» با طالبان وارد جنگ شده اند.
در پاکستان نیز وزیر امور خارجه «کانادا» موضوعات مرتبط با امنیت سربازان «ناتو» مستقر در افغانستان رابا مقامات این کشور مورد بحث و تبادل نظر قرار خواهد داد. سفرهای مقامات کشورهایی که نیرو به افغانستان اعزام کرده اند بصورت یک امر عادی در آمده است، ولی واقعیت آن است که تاکنون این گونه رفت و آمدها تاثیر چندانی در حفظ صلح و ثبات افغانستان نداشته است. این امر باعث بروز اختلاف نظر در کشورهایی شده است که نیرو به افغانستان اعزام کرده اند و گمان میرود با افزایش تلفات سربازان «ناتو» اختلافات هم در سطح کشورهای عضو «ناتو» و هم دولتها با مردم مخالف جنگ در داخل تشدید شود.
«کانادا» از جمله این کشورها است که در داخل با مخالفتهای مردمی روبرو شده و در فکر ایجاد فضای امن تری برای نظامیان خود در افغانستان افتاده است. ادامه سفر«مک کی» به «پاکستان» با این انتظار همراه است که پاکستان در کنترول مرزها و جلوگیری از رفت و آمد «طالبان» به افغانستان می تواند نقش موثرتری داشته باشد. از همین رو است که گفته میشود بخشی از مذاکرات وزیر امور خارجه «کانادا» با مقامات پاکستانی راپیشنهاد اخیر «مشرف» مبنی برمسدود کردن مرزها از طریق احداث «سیم خاردار» و «مین گذاری» تشکیل خواهد داد. پیشنهادی که با مخالفت جدی دولت افغانستان و نیز قبایل پشتون در دو سوی خط مرزی «دیورند» روبرو شده است اما رئیس جمهوری پاکستان همچنان برای اجرای آن مصمم به نظر میرسد.
«مک کی»، وزیر امور خارجه کانادا درهمین باره با «حامد کرزی» رئیس جمهوری افغانستان مذاکرات مهمی انجام داده و ادامه این مذاکرات با «مشرف» احتمالاً به منظور یافتن راه حل میانه ای است که از دامنه اختلافات پاکستان و افغانستان بکاهد. منتها حقیقت آن است که خوشبینی چندانی دراین باره وجود ندارد.
در هرحال وزیر امور خارجه کانادا در سفر به افغانستان و پاکستان با ماموریت دشواری روبرو است و از آن جا که «طالبان» و «القاعده» کانادا را متحد نزدیک امریکا و انگلیس در افغانستان میدانند و حمله به سربازان کانادایی را بخشی از مبارزات خود تلقی می کنند، دشوار میتوان تصور کرد که وزیر امور خارجه کانادا در جهت حفاظت از سربازان این کشور بتواند تضمین های عملی بدست بیاورد. بنابراین سفر «مک کی» به افغانستان و پاکستان بیش از آنکه برتحولات منطقه ای موثرترباشد با هدف مصرف داخلی در کانادا و قانع کردن مخالفان حضور سربازان این کشور در افغانستان انجام شده است تا وانمود سازد که دولت کانادا به فکر جان نظامیان اعزامی اش به افغانستان می باشد.
ازطرف دیگر «ریچارد باوچر»، معاون وزارت خارجه امریکا، به افغانستان سفر کرد و در مورد امنیت و مشکلات مرزی میان افغانستان و پاکستان، با مقامات افغانستان صحبت نموده قول داد تا پاكستان را در رابطه با قبول سیاست افغانستان مجاب نماید.
نامبرده با رییس جمهور «کرزی» نیز مذاكره نموده پذیرفت كه پاكستان مامن اصلی هراس افكنان است.
وی ادامه داد : همین امروز به پاکستان میروم و با سران آن کشور در این مورد صحبت می كنم.
پیشنهاد نصب «سیم خاردار» در امتداد مرز مشترک با افغانستان، چند ماه قبل از طرف «پرویز مشرف» رئیس جمهور پاکستان ارایه گردیده بود. اما حدود سه هفته قبل، وزارت امور خارجه آن کشور اعلام نمود که آنها محلات را براى عملى ساختن این طرح مشخص نموده اند.
این طرح را برعلاوه حکومت افغانستان، ملل متحد و افغان هاى عام نیز تقبیح نموده اند.
«باوچر» در پاسخ یک سوال دیگر که آیا آنها در مورد تعهدات پاکستان در مبارزه علیه «تروریزم» و کار هاى انجام شده شان باور دارند؟ گفت : ما بر وعده هاى پاکستان باور داریم و با ما در مبارزه علیه «تروریزم» خوب همکارى نموده است پس در این مورد نیز با آنان به توافق خواهیم رسید. معاون وزیر خارجه آمریكا پس از ورود به پاكستان و مذاكره با سران آن كشور، از حرفهایی كه در افغانستان زده بود پشیمان شده برخلاف آن زبان به سخن گشود. تلویزیون دولتی پاكستان اعلام كرد:
در دیدار معاون وزیر خارجه آمریكا با «خورشید محمود قصوری» وزیر خارجه پاكستان اذعان داشت كه پاكستان همكار خوب ماست و ما در این زمینه با پاكستان مشكلی نداریم. در این ملاقات كه سفیر آمریكا نیز حضور داشت، دو طرف درباره اوضاع منطقه، مسایل بین‌المللی و مسایل افغانستان گفتگو كردند. گفتنی است كه «بوچر» در ادامه دیدار خود با «جنرال پرویز مشرف»، «آفتاب احمد خان شیر پاو» وزیر داخله پاكستان نیز دیدار كرد. در اینجا این سوال پیش می آید كه: چرا تمامی سران كشورهای آمریكایی و اروپایی كه برای حل برخی مناقشات میان افغانستان و پاكستان به منطقه می آیند اول به افغانستان آمده بعد به پاكستان سفر كرده و مغلوب سیاست های پاكستان شده اند. ؟ ؟؟
با استفاده از منابع خبری.
توجه:
کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است
کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد
Copyright©2006Esalat