نگهت گیسو

زخمه بر قلب دارم ز جفای یک پری رو

ز پرورده یی باب ستم و یک یار بد خو

ندانم جرم و خطایم جز مهر ورزیدن

که تیر به کمان کرده بقتلم جفا جو

این چه انصاف است در بازار بتان

که جان گویم و او ستاند بتیغ ابرو

مرا در کوی یار باید جفا دیدن

مگر این رسم بتان است چون پیشه و خو

گشته ام مجنون و دارم سر بر بیابان

که دین و دنیا برده است آن پری رو

ز نگهت گیسوی یار جان یابم دگر بار

که دم عیسی نباشد جان فزای چو او

مرا لطف و نوازش باشد چاره یی کار

بگویید این سخن بر مرغوله گیسو

«مفکر» را جان باشد گرش باشی تو جان

که بیتو نباشد جهانم کار یک سر مو

              *****