در مشاعره، مرحوم بارق شفيعى، با وجودِ یک خطای سیاسی برای مدتی کوتاه- کنار آمدن با امین و سایر رقبای ناحق مرحوم ببرک کارمل- ثابت میکند که با گذشت زمان به پخته گى و كمال سیاسی و رعایت حس جوان مردی، رفاقت، همفکری، همرزمی، دوستی و اینکه مرحوم ببرک کارمل از خطا های بسیاری گذشت کرد، رسیده است. ببرک کارمل، کسانی چون لایق را که در حوزه ادبیات و شعر سرودن لایق بود، ولی در حوزه سیاست نالایق، مجدداً به مقام و پُست و عزت رساند. ولی لایق آن گذشت و نیکی ببرک کارمل را به دهن کجی، تهمت، توطئه و خزعبلات گویی خصوصاً در مصاحبه ای که در آستانه مرگ با پسر نالایق تر خود "غرزی" ترتیب داد، ناجوانمردانه، با تهمت آشکار و با دروغ مجرمانه شهادت یار و همرزم نزدیک مرحوم ببرک کارمل شهید میراکبر خیبر را به دستور ببرک کارمل و توسط نور احمد نور اظهار کرد که رفیق نور طی مصاحبه ای با ع . ق . فضلی با استدلال و منطق قوی ادعای دروغین لایق را رد کرد و یک بار دیگر طرفی مملو از شرم و خجالت و نامردی را تقدیم پدر و پسر نالایق کرد.
مصاحبه آقای نور احمد نور در یوتیوپ موجود است.
اکنون توجه فرمائید به اشعاری که در فوق تذکر رفت. اشعار زیر ماهیت غیر رفیقانه و نا جوانمردانه ای سلیمان لایق و ماهیت مردانه و رفیقانه ی بارق شفیعی مرحوم را مشخص می‌سازد. در ضمن قابل یادآروی است که بارق شفیعی بعد از تحول ۶ جدی ۱۳۵۸ خورشیدی تا دمِ مرگ بر عکسِ لایق مرتکبِ کدام خطای بزرگ و قابل توجه در حوزه ای سیاست و عضویت در سطح رهبری مقامات حکومتی و حزب دموکراتیک خلق افغانستان نشده است. ولی جفا ها، نفاق افکنی، پخش تبعیض و نفرت، دو رویی، ابن الوقت بودن، تهمت زنی، مواضع غیر رفیقانه، پیوستن لایق به حفیظ الله امین قاتل شناخته شده ای رفیق و دامادش شهید میر اکبر خیبر و زیر پا کردن حرمت رفاقت، پیوند نزدیک فامیلی و نان و نمک و سرودن شعر در وصف حفیظ الله امین این تباه گر اصلی افغانستان، توهین و زشت گویی لایق به شهید داکتر نجیب الله که خدمات شایانی در رشد موقف سیاسی لایق نمود و سایر مظاهر منفی به یک کتاب دو جلدی ضخیم گنجایش نخواهد داشت.
از لايق به بارق:
"راز و نياز دو همتا"
بـــــاز آمــــــدم به كلبه‌ى ديـرينه زيستـم
آواز مــقـــدمت نه شــــنيدم گــريــستـــم
از كوى و برزنت نه تراود صداى شــعر
هر شب به درب بسته‌ی آن خـــانه ايستم
جانا تو رفته‌یی و سخن مرده در وطــــن
من يك درخت خـشـكـم و بى‌بار و زيستم
از حسرتِ نـبـود تــــو دل مـرده در بـرم
محكــــــــوم بى زبانى و سرگشته‌گی‌ستم
در غيبتت درون وطـــــن بى وطـن شدم
بى هم‌زبان و هم‌دل و هم‌لانه كيستــــــم؟
يك روح زنــده كو كه رهـانـد مرا ز مـن
از چــــون تــو عارفان وطن منزوی‌ستم
مــــن آمــدم كه واجــب كــشور كــنم ادا
گــرگـــان به حيرتند كه من گرگ كيستم
بهر چه آمـدم؟ به تنـــاب كى بـستــه ام؟
جــــاسوس جــــان فداى كدام اجنبی‌ستم؟
بـارق، چه تـــــلخ می‌گذرد طعن دشمنان
بر من كه از عيــوب غــــلامى بری‌ستم
نى مير قاتـــــلانم و نى يــــار مخبــران
نــى پــيرو امــيــنـــم و نـى كــرملی‌ستم
زين هــر دو اهرمن دل شــــيدا بريـده ام
با هر دو در مجــــــــادله و جنگ زيستم
بـرق مقــــــــام خيره نه‌كردست چشم من
مفـتون جان و مال و زر و خــــانه نیستم
پابند فـرقِ سمت و تبــــار و زبـــان نه‌يم
آزاد ازيــن حــــــماقــت بيهــوده گی‌ستم
تاتار و ترك و ازبك و پشتـون و تاجكان
يك ملـتنـد و خــــادم اين جـــــمله‌گی‌ستم
در ذهنِ قاتـــــلان چو عظيمى و ديگران
يك مرد خود تبارم و يك هـــــــتلری‌ستم
همچون تو شاعــــــــرِ سخن روزگار ما
آمــــــاج تيــــر بی وطــنانِ دنی‌ستــــــم
بارق ز طعن و تهمت دون فطرتـان منال
من نيز تيـــرخـــــورد‌ه‌ی هـر اجنبی‌ستم
در جنگ خود پرست كبيرى چـو كارمل
من شــــــاهدت به خصلت مردانه‌گی‌ستم
كشتند مرد راه و نهفتند تيـــــغ و خـــون
مبهوت قـتل مخـفـى و ســــوگ جلی‌ستم
آن مــرمى ايكه سينۀ خـــيبر نشانه كــرد
روشــــن اشاره داد كه از شــصت كيستم
هرگـــــز نه می توان كه پى قتل گم شود
از من، كه نصف عمر به آن جمع زيستم
از اول حــــــكايه گــــــواه جنــــــــــايتم
بـــالذات اســـــتناد و گـــــواه قـــوی‌ستم
راهى نه ديدم اين كه ســـــخن برملا كنم
مـــن پـــــــاى‌بند مصلحت مردمی‌ســــتم
در خـــــــويش سوختم نزدم نعره و فغان
اى واى مــن چـــــه بنده‌ی بيچاره‌گی‌ستم
ماتـــم سراى هر دل بشكسته در وطــــن
چـــــون كـــودكان در بـــدرِ گوهری‌ستم
او را قـــــــصاب گونه بريدند دست و پا
جـــــــلاد اشك ريـــخت كه آگــاه نيستــم
اين قاتــــــــلان حـــرفه‌يى خود نهفته را
مسؤول كشـف ريشه و جــــرم جــلی‌ستم
بــارق مدان كه فتنه ز كيفر فــــرار كرد
در فــــــــــكر يك گواهى و آماده گی‌ستم
راز درون پرده بـــــــگويم به آشــــــكار
زيرا كـه عـمر‌خــورده شــــدم رفتنی‌ستم
مرتــــد نه يم رفــــيق! همانم كه بوده ام
يـــعنى وطـنپرست وز ســـنخ چـــپی‌ستم
پابند صلــــــح و خير زمين و نظام خلق
مشتاق عــــــــدل و شيوه‌ی آدم گریستم
نى حـــــــامى مجاهد مفسد، نه خود كُشم
نى نــعره بــــاز رســــم و رهِ ببركی‌ستم
هر مشت خاك پاك وطــــن سجده گاه من
فرزند حق شناس تـــخار و هــــــری‌ستم
خــواهم به دشت سوخته كارم گل بهشت
در جـــستجـــــوى مُعـجــز پيغمبری‌ستم
عــاشق سرشت و شيفته‌ی حسنِ زنده گى
مـحــو طبيعت و هــــنر شـــــــاعر‌ی‌ستم
بــارق شــب گـذشــته به يـادت كـشيده ام
صهباى همچـــو آتش و با خــود گريستم
هر چند سخت جـانـم و پيكار‌جوى و مَرد
تـنـديــس ســـنگ نيـستـــم و آدمی‌ستـــم
دل در درون سينه ی من نــاله می كــشد
مـن شــاهـــد تبـــاهـــى سرتاســـری‌ستم
شـعر و شباب و سـلسله ی عـمر رفته را
اســــطورهر‌ی گذشته ی دـيو و پری‌ستم
انــــدر حــــقيقِ گذرِ ســختِ زنـــده‌گـــى
يك فلــــم مستند چــــو حـــديث سری‌ستم
تو قــــــــهرمان نقش «پروميتِ» داستان
مـن راوى خـــشونت آن بــربــری‌ســـتم
برگشتم از مهـــاجـــرت چـــند در برون
مشتاق عيش غـــــــــرب نه يم كابلی‌ستم
زان آمـــدم كه در غـــم مردم شوم شريك
بر رزم و فتـــــحِ ميهــن خود باوری‌ستم
* * *
بارق شفیعی به پاسخ نامۀ سلیمان لایق
بـــــاز آمــــــدم بــــه کلبه دیـــــرینه زیستم
این نــــــــــامه را که دیدم و از دل گریستم
لایــــــــق نوشتهء تـــــو این متن خـــــام را
نــــــالایقا! گسیـــخته اســـــپت لــــــگام را
کـــردی زبـــان درازی تو در شان رهبری
ببرک که نیست مثل او دیگر ســــخنــوری
ببرک که بود رهـبر دلهـــا خـــواص و عام
ببرک کــه بـــود مــرد مبـارز و بــا نــظام
او را نبود خانـــه به جز خـــــاک این وطن
تنها، او بـــود رهــبر بی بــاک این وطــــن
هـــرگــــز نبـــود یــــــاور دزدان اجــــنبی
نامـــــوس نداد بـــدست اجــــیران اجـــنبی
آن رهـــبر فقید که مرگش فســــــانه بـــــود
جنت مــکان شــــــــعار او بس عارفانه بود
تا بود صلــــح بود و صفا بود در وطــــــن
آرامی و خـــــوشی و رفــــا بود در وطـــن
دیــــدی چگـــونه یــــار تو ویرانه ساختش
محتـــــاج نـــــان و ســــفره بیگانه ساختش
لایـــــق زچــیست ایـن هـــمه بیتابی شــــما
غــلتیدن و تپیـــدن و بـی خـــــوابـی شـــما
گفتــی که نیستی تو جـــــاسوس دیــــگری
نه سمت و نه لسان و نه افـــــکار هیتلـــری
اما تعصب است به هر تـــــار و پـــــود تــو
فاشیسم هیتلــــریست همه هست و بــود تـــو
گـــه لـینینـست و گـــه رئیــس قـــبایـلـــــی
گــه پرچــــمی گه خـــلقی گهی هم مجـاهلی
شــیطان پــر زلاف فــــقـد چـــون عزازیلی
بـیهــوده گـــــو و یـــاوه ســرا از ارازیــلی
یـــار امـین و قـــاتل خـــــیبر خـودت بودی
با قـاتـــــلان و دزد برادر خــــودت بــودی
داوود را ز پــشـــت زدی خـــنـجــر بـــــلا
خــــاین که خائف است شود چون تـو برملا
آن آتـش کـه در نــــهاد تـــــو افــــتاد لایقا!
خــــــاکسترت بـــه بـــاد فــــنا داد لایــــقا!
آن آتش وطــــن پـرستی و صدق صفا نـبود
آن آتش تـعصب است ولی بی وفــــــا نـبود
دامنگیر تـــو بـود و تــــو را گرمتر نـــمود
در مـــغز اســـــتخوان تـــــو آتش اثر نمود
بوی تعصب است از آن چــــنگ و دود تــو
فسق و فـساد ریشه نمود است به پـــود تــــو
افسوس جمله های موزون که دست تــوست
این نامه های لیلی و مجنون که دست توست
زهــــر است دروغ بر تن بیچــــاره ی ادب
زخـــمها زدی به پـیــــکر خـــــونپـاره ادب
در واپـسین عـــمر چـنین مدعـــا چـــــــرا؟
یک پـا بگور و پای دیگر در دغا چــــــرا؟
شـــعرهای دستنویس سـلیمـان لایـــق در
وصفِ
حفیظ الله امین
توجه:
کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است.
کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد.
Copyright©2006Esalat