عبدالصمد ازهر
در تاریخ معاصر افغانستان صرف دو رهبر و قهرمان ملی، افتخار این فداکاری را داشته اند که به پاس دوستی بی حد و حصر ملت و به حکم وجدان پاک و انسانی، به منظور جلوگیری از خونریزی و ویرانی های بیشتر، داوطلبانه از مقام شان کنار رفتند:
شاه امان الله غازی
و داکتر نجیب الله
آن یکی برای اجتناب از خونریزی پلان شده ی استعمار انگلیس که با استخدام پیشوایان ارتجاع سیه اندیش و سیه کار و پیش کشیدن رهزنی به نام حبیب الله معروف به بچه ی سقاو، شرارت راه انداخته بود؛ و این یکی به منظور پیاده کردن مصالحه ی ملی و پایان دادن به جنگ و خشونت چهارده ساله ی تحمیلی از سوی ارتجاع منطقه ای و جهانی، باز هم با استخدام همان چهره های مرتجع خاین، با افکار زنگ زده ی ضد ترقی و عدالت اجتماعی و استفاده ی سوء از نام مقدس اسلام.
سالها و سده ها خواهد گذشت و نام نامی هر دو مدافعان استقلال، آزادی، حاکمیت ملی، قانونیت، عدالت، ترقی و رفاه، سرخط تاریخ این سرزمین خواهد ماند.
اما داکتر نجیب الله، در حالی که از پشت به خنجر زده شد و در بند دشمن قرار گرفت و بالآخر به دست دژخیمان آی اس آی افتاد، به تنهایی در برابر آنها رزمید و با تحمل بد ترین شکنجه ها تسلیم خواست های دشمن نشده در زیر شکنجه جام شهادت نوشید و در انتقام بسیج تاریخی چهار راه آریانا و شکست فجیع پاکستان در جلال آباد، در همان چهار راه به دار زده شد.
درود بر نام و روان این فرزند برومند و رهبر پر افتخار!
بزرگداشت از روز شهادت او، نه با سوگ سیاه پوشی و نه با نمایشهای فضولانه و فیر های تفنگ، بلکه با تعهد برای به انجام رساندن رسالت تاریخی انسانی که او در برابر خود و حزب خود قرار داده بود، صورت پذیرفته می تواند.
پویایی در راه آرمانهای برآورده نشده ی نجیب الله، عالی ترین بزرگداشت است از شخصیت او.
افتخار بر آنانی که در تکاپوی یگانه گی برای پیگیری آرمانهای شهید ملت به پا می خیزند!
(«اصالت» در قبال مطالب منتشره در دیدگاه ها هيچ مسووليتي ندارد و با احترام به آزادي بیان و دموکراسي
نمي خواهد سانسور کند و دست رد به سينه نويسنده گان بزند)
