پنجشنبه، ۴ نومبر ۲۰۱۰
سنجر غفاری
* * *
افغانستان در آزمایش دشوار
تصور چنین نبود تا "طالبان" پس از شکست و مقابله با نظامیان امریکا و متحدین به یک قوت دراماتیک در حال پذیرش یک نیروی سیاسی مطرح در حل بحران افغانستان و منطقه بوسیله پیمان نظامی ناتو، شورای امنیت سازمان ملل متحد، کشور های متحد در جنگ با تروریزم بین المللی، تحت رهبری ایالات متحده امریکا که نخستین و آخرین هدف و شعارش از میان برداشتن رهبران و مخفی گاه ها، مراکز آموزش القاعده و "طالبان" بود، یکبار دیگر حاکم بر سرنوشت کشور و مردم ما گردند، ویرانی ها، انتقام جوئی های قومی، سمتی، مذهبی، جنگهای ویرانگر، محروم نمودن زنان و دختران از کسب علم و سهمگیری در امورات اجتماعی، مبدل شدن افغانستان به یگانه مرکز و پناهگاه افراط گرایان، تروریستان بین المللی، زرع و ترافیک مواد مخدر جهان بالاخره پایگاه مطمین برای راه اندازی فعالیت های تروریستی علیه کشور های غربی و امریکا را همه فراموش نموده اند که میگفتند و روی همین منظور غرش راکت های کروز، بم افگن های (بی ۵۲) ماهواره های کشفی و نیروهای خاص امریکا به گوشمالی حریفان منطقه را به لرزه دراوردند. کجا شد آزادی و نجات زنان و اطفال افغان؟ امروز به سراغ اطفال و زنان آزاد شدأ افغان به کمپ مختار به ولایت هلمند برویم و یا به کمپ مهاجران ولایت هلمند به کابل تا این آرزوی بر آورده شدۀ زنان و اطفال افغان را به چشم سر خویش مشاهده نماییم. تشویش هارا نسبت به آیندۀ سرنوشت سیاسی کشور و مردم ما بیشتر از گذشته می بینیم. که در عرصه ملی، منطقوی، جهانی دشواری های قابل ملاحظه و ناگوار فضای موجوده کشور مارا مکدر تر از گذشته نموده است. نبود یک استراتیژی واحد ملی جهت انتخاب یک راه حل به منظور بوجود آمدن فضای مطمین اعتماد میان تمامی نیروهای مطرح در حل بحران کنونی کشور، پراگندگی و نبود اعتماد میان تمامی نیروهای ملی و دموکرات، چپی و راستی، تکنوکرات ها، روحانیون، احزاب و تنطیم های جهادی میانه و افراطی، چه در داخل وچه در خارج از کشور، اختلافات میان قوت های خارجی حضور یافته در کشور ما در شکل و شیوه فعالیت و تصمیم گیری شان در مبارزه مشترک علیه تروریزم و طالبان، مواد مخدر و ترافیک آن، نارضایتی یکعده از کشورهای حضور یافته از رهبری موجوده افغانستان، موجودیت اختلافات و ادامه مداخلات میان حکومت پاکستان و امریکا در مبارزه علیه "طالبان" و عملیات های نظامی امریکا در منطقه و افغانستان، امتیاز طلبی و برتری جویی نظامیان پاکستان روی نقش سیاسی و نظامی شان در منطقه منجمله در افغانستان، هندوستان، آسیای میانه، امریکا و متحدین، حمایت و تمویل علنی استخبارات و نظامیان پاکستان از "طالبان"، موجودیت مراکز آموزشی و پناه گاه های رهبران القاعده و "طالبان" در پاکستان، در خواست های مکرر رهبران ملکی و نظامی موجوده پاکستان از امریکا و متحدین روی در نظرداشت منافع و نفوذ پاکستان در افغانستان جهت روی کار آمدن یک حکومت در افغانستان که نفوذ پاکستان بالای آن متمرکز باشد، تشدید جنگ، تحریم مذاکرات و تلاش های صلح و دیالوگ میان جناح های در گیر جنگ، و تمامی حرکت های که منجر به یک آرامش گردد مداخله علنی و حتمی پاکستان شامل آن میباشد. بر علاوه نخست وزیر پاکستان دهها بار با بسیار بی شرمی از طریق رسانه های کشورش و مطبوعات جهانی برای امریکا و متحدین اعلام داشت که بدون نقش و اراده پاکستان هر گونه نشست و مذاکره و دیالوگ روی حل بحران افغانستان و منطقه ناکام است. چرا امریکا، کشورهای عضو دایمی شورای امنیت سازمان ملل متحد، کشور های منطقه و جهان در این زمینه مهر سکوت بر لب اختیار مینمایند؟ هزاران جنگجوی خارجی از قلمرو پاکستان بیش از سه دهه میشود که مسلحانه به داخل کشور ما گردیده ملیونها انسان وطن مارا به کام مرگ فرستاده این عمل غیر اسلامی و خلاف نورم های قبول شده بین المللی،غیر انسانی شان تا حال که قوت های نظامی بیش از چهل کشور جهان بشمول امریکا در کشور ما حضور دارند ادامه وگسترش نموده است. چرا چشم های نظامیان و رهبران این کشور ها بسته است و منافع پاکستان را در کشور ما مورد حمایت شان قرار داده و میدهند؟ چرا باید به خواست های پاکستان همیشه آرام نشست، حتا صحبت آزادانه و طرح های خلاف اراده ملی و کشوری ما، به وسیله پاکستان علیه کشور ما چون کانفدریشن و حکومت های فدرالی را برای ما نسخه میدهند جهانیان خاموش هستند و میشنوند؟ ده سال تمام است که جهان مردم افغانستان، و پاکستان کشور های جهان را مصروف بد بختی ها قرارداده و فریب میدهند. افسوس و صد افسوس که ما مردم بیدار نمیشویم و بنام "طالب" و نیروهای دولتی کشور خویش را برای حصول اهداف پاکستان به میدان رقابت قوت های بیگانه مبدل ساخته همدیگر خویش را چنان به شکل بی رحمانه گردن میزنیم و مادران و پدران را سوگوار، زنان را بیوه، فرزندان همدیگر خویش را از محبت خانواده گی محروم می سازیم و افتخار مینماییم که ما فلان و فلان هستیم. دشواری های که اهداف بیگانه ها و تکرار اشتباهات ما پیش روی سرنوشت ملیونها هموطن ما قرار داده است به این شیوه و کرکتر جنگی که ما علیه همدیگر داریم قرنها از میان برداشته نخواهد شد. آیا ضرور است تا جنگ و کشتار همدیگر را ادامه بدهیم؟ عفو، گذشت، طلب خیر، دعوت به مصالحه و مذاکره را به خواست برادران، مادران وپدران خویش به مقصد آرامش همگانی و نجات اطفال و ناموس خود وخانواده مشترک ما افغانستان قبول نموده از کدورت و دشمنی دوری نماییم. نه این که منتظر باشیم تا کدام مجر و کرنیل پاکستان و یا افسر بلند رتبه ویا یک مامور خارجی برای ما شرط و شرایط آشتی با برادر و هموطن مارا فراهم نماید و باز آنها دست های مارا گرفته به خواست ایشان آشتی ظاهری نماییم. باید آشتی قلبی و مسلمانی بر حکم قرآن و خشنودی پروردگار خویش نماییم که فرموده اند (و صلح ال خیر) باید به فریاد مادران و گریه اطفال و آوارگی بیوه زنان و نامرادی جوانان خویش به نفع بیگانه ها و به نابودی کشور و افتخارات ملی و اسلامی خویش هرچه عاجل خاتمه بدهیم. سالم اندیش شویم، نگذاریم تا کشور ما همانند بدن فرزندان ما پارچه پارچه گردیده لقمه گرگان گردد. آنگاه اتحاد وتصمیم گیری ما بالای قبرستان نیاکان ما صرفاً سال یکبار آنهم به اجازه اجنبی ها خواهد میسر گردید. امروز کشور ومردم ما در یک ازمایش خیلی ها دشوار قرار گرفته است. چرا نمیدانیم که باید بدانیم. جنگ راه حل نیست، ادامه نفاق و تخریب همدیگر روا نیست، این یگانه فورمول نجات همگانی ما میباشد.
فورمول بیگانه ها برای ما - نفاق و جنگ + افغان + منافع امریکا و متحدین + پاکستان = تجزیه افغانستان و غضب منابع طبیعی آسیای میانه و افغانستان.
فورمول افغانی، خلقی + پرچمی + مجاهد + طالب = افغان و افغانستان واحد. از خداوند بزرگ برای همه افغانهای خویش توفیق و محبت، عاطفه و دوستی واقعی میخواهم.
خانه خویش را نجات بدهیم.
سنجر غفاری
