اشک یتیم

یکشنبه، ۲۶ جون ۲۰۱۱

دی یتیمی به من شکایت کرد            درد دل یک به یک حکایت کـــرد

سیل اشکش ز دیده جاری بود            گریه و زاری ، بی نهایت کــــرد

گفت: در سال هفتــــم عمرم              پدرم چشم بست و رحلت کــــــرد

مادرم گرچه دوستم داشت حیف          شویک دیگری به رغبت کـــــرد

شوهرش سفلهء کثیـــــفی بود            کتک ام داد، بس اهانت کــــــــرد

مردک هرزه ، روز و شب بامن         ز در کینه صد لجاجت کـــــــــرد

بعد چند روز و هفتـــه و ماهی           مرا از خانه راند و رخصت کـرد

بی خبر زین حدیث و آیه که گفت:      بر یتیمان نه قهر(۱)، شفقت کـرد

من مسکین ، خاک به سر گشـتم          زند گی ، رنج من ضمانت کـــرد

نه دگر مام، که مادری میکرد            نه پدر تا ز من حمایت کــــــــــرد

نه برادر و خواهــــر و نه کس          تا به من اندکی رفاقت کـــــــــــرد

دور گردون ز کینه توزی خود           بر سرم صد بلا و آفت کـــــــــرد

عمرمن خوار گشت و حالم زار         هیچ ‌کس لطف زین جماعت کــرد

شکم خالی ، این تن عریان               خنده بر این حیات نکبت کــــــرد

این سپهر سبیل و سرکش و دون        خوشی ام راز ریشه غارت کـــرد

تاپهء رنج و ظلم و ذلت خویش          ثبت این صفحه‌ای زقسمت کـــرد

من چه کردم که چرخ نا هنجار          رخ من زرد و گردنم پت کــــــرد

روز ها فاقه ماندم و بس محتاج          کس نه پرسید و نه عدالت کــــرد

حیرتی دارم زین قضا و قدر(۲)         که چرا با من این بغاوت کــــــرد

آن امیر عیاش و میر و وزیر            بر سرم هر دمی تجارت کـــــــرد

هر یکی خون من چو باده بخورد        با چنین رسم و شیوه عادت کــرد

منعمان پول و ثروت خود را          صرف در راه عیش و عشرت کـرد

چون شنیدم شکایتی او را                 زندگی بر سرم قیامت کــــــــــرد

بس گریست آن یتیم و عقده گشود       درد و آهش به من سرایت کـــــرد

از غم و درد و رنج واندوهش            شعله از آه من شرارت کــــــــرد

گفتم این زندگی یک آزمون است        که در آن ترک شر و ذلت کــــرد

بایدت دست بینوا بگرفت                 بر یتیمان چنان مَحبت کــــــــــرد

که نه کمبودی از پدر در خود            و نه از مادر و ولایت کــــــــــرد

نزد خلق جهان بود مقبول                 آنکه در زندگی صداقت کـــــــرد

اندرین عصر قحط جود و کرم           مگر احسان کسی به ندرت کـرد؟

واعظی نیک زی که این گیتی           نه به کس رحم نه مروت کـــــرد

سید زبیر واعظی

پاورقی ها:

اول- منظور، اشاره‌ ای است به آیهء قرآن، پاره ۳۰، «سوره الضی» که در آن خداوند میفرمایند: فاما الیتیم فلا تقهر – و اما

السائل فلا تنهر

ترجمه: بالای یتیم قهر مکن، یتیم را میازار وسائل محتاج را که از تو چیزی میخواهد از درت مران و جواب نا امید ندهید. در این رابطه یک دوستم اندوه قلب نا قرارش را در سال ۲۰۰۰ در قالب دوبیتی اینگونه بازتاب داده است:

الهی امر کردی در کلامت میازارند یتیم و سائلانت

کنون فریاد و اشک و نالهء شان مگر منظور ناید بر مقامت

دوم- موضوع «قضاء و قدر «یک بحث پیچیده دینی و فلسفی، ناشی از فرمان الهی در مورد سرنوشت انسان و آنچه که خداوند برای بنده گان خود مقدر نموده است، میان فقهاء و فیلسوفان پیشین و کنونی میباشد. چنانچه درین رابطه حکیم عمر خیام، پرخاش هایش را در قالب رباعی اینطور بیان میدارد:

بر من قلم قضاء چو بی من رانند پس نیک و بدش زمن چرا میدانند

دی بی من و امروز چو دی بی من و تو فردا به چه حجتم به داور خوانند

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد