عصر وحشت

استاد عبدالله «وفا» نورستانی

به زیر دست آن مهتاب ؛ شوم چون بره قربانی

ز تیغ اش خون من ریزد به رنگ لعل و مرجانی

به چشمش چشم دوزم تا مرا از چشم ؛ نیندازد

که آن دلبر شده قاتل ؛ بدستش ؛ تیغ ؛ رمانی

ز هجر خانه سوزش ؛ نعره و ایها د سر دادم

چه سازم بخت و اقبالم شده محبوس و زندانی

نهان در خانۀ دل ؛ ناله و فریاد ها دارم

ولی در ظاهرم بینی همی لبخند و شادمانی

دل صد پارۀ خود را بدست دوست ؛ چون دادم

که تا پیوند کند اورا ؛ به تار و پود ( درخاني)

کی ام من ؛ رهرو گم کرده راهی در بیابانی

من و در عصر وحشت ؛ ناظر کشتار انسانی

تو ای مظلوم ظلم ظالم ظلمت پرست ؛ دهر

نشان از بی گناهی داری و تابع فرمانی

خدا را تا به کی در هجروغم تا انتها سوزیم

زمین و آسمان ؛ در ماتم و اندوه و حیرانی

ز بس اهریمن وحشت ز ماتم ؛ دامن افشانده

گل و باغ و درخت و ابر ؛ دراندوه وگریانی

بساط سبزه و گل ؛ رخت ماتم را ؛ به تن کرده

فضای عید و جشن و شادی ما ؛ گشته ظلمانی

در آن امواج آتش ؛ میتوان چون آب با هم بود

مگر با وحدت و یکتا شدن ؛ چون تیغ برانی

دراین بیهوده هستی ؛ رنگ و بوی نیست ای رهرو

نه نامی از « وفا » باشد؛ نه عید و جشن باستانی

عبدالله وفا نورستانی – ویانا

۱ نوامبر ۲۰۱۲

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد