باز آمدم

عـبدالوکیل کــوچــی

باز آمدم

باز آمدم تا گرد راه محمل یــــاران شـــــــــــــوم

بر سرزمین سوخته، یک قطرۀ بــــاران شــــوم

از خاک سازم کیمیا وز سنگ سازم تــــوتــیــــا

باشد که بر زخم وطن، دارو شوم درمــــان شـوم

عشـــق وطن دیـــن من است، آزاده گی آیین من

با خاک کویش فارغ از کفر هم از ایمان شــــوم

بگذشتن از بنبستها، رستن ز عمق کــــوره هــا

سربازی میخواهد ز من، تا در رهش قربان شوم

گر این بـــلا ها خارجیست یـا ارتجاع داخلیست

بر خاک یکسانش کنم،همرزم همرزمان شـــــوم

صد بار اگر میرم زغم، اما دوصد بــــار دگـــر

بهر نجات این وطن، هم تن شوم هم جان شــوم

بزرگر شوم، اخگرشوم، چون کاوه آهنگر شوم

با اتحاد کار گر، همسنگر دهـــقــــان شـــــــوم

دشت و دمن را پاک سازم از وجــــود کرگسان

همبازوی چوپان شوم، تا رسته از گرگان شـوم

آتش زنم بر جـــان جباران و اهریمنان قــــرن

کاخ ستم ویران کنم، هم موج هم توفـــــان شوم

تحریک قومی و زبــــان، کار شیاطین دد است

پس زنده باد انسانیت، با انس جاویــــدان شـوم

هرچند دل پرخون شوم، عاشقتر از مجنون شوم

زین جا بخاک کوی او، بــار دگر پـــران شـوم

با اتحاد و همدلی، با نیروی نسل جــــــــــوان

بر قله های آرزو، همچون افق تــابان شــــــوم

در پر تو آموزه های ناب و میراث کــبـیــــــر

سرباز پرچمدار و پیشآهنگ این دوران شـــوم

عبدالوکیل کوچی

یکشنبه، ۴ سپتامبر ۲۰۱۶

توجه:

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد