متن بیانیۀ پوهندوی شیما غفوری

یکشنبه، ۱۶ جون ۲۰۱۳

متن بیانیۀ پوهندوی شیما غفوری

در تظاهرات هشتم جون در شهر فرانکفورت

پوهندوی شیما غفوری

به سلسلۀ اعتراضات هموطنان در پشتیبانی از "قانون منع خشونت علیه زنان" اینک متن بیانیۀ پوهندوی شیما غفوری را در تظاهرات هشتم جون در شهر فرانکفورت خدمت خوانندگلن محترم تقدیم میدارم.

خواهران و برادران عزیز،

چهار سال قبل یک فرمان تقنینی برای منع خشونت علیه زنان که شامل چهار فصل و ۴۴ ماده بود، توسط رئیس جمهور کرزی امضا گردید. این فرمان بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی افغانستان و قانون مدنی سال ۱۳۵۵ تدوین و ترتیب گردیده است.

بعد از چهار سال تطبیق امتحانی و نتایج مثبت آن، این قانون به تاریخ ۲۸ ثور امسال جهت تصویب نهایی به ولسی جرگه مطرح گردید. ولی از جانب یک تعداد از اعضای ولسی جرگه به بهانۀ اینکه این قانون با اساسات دین مبین اسلام در ضدیت است، رد گردیده و به تعلیق انداحته شد.

سوال در این جاست که چرا چهار سال قبل هنگامی که این فرمان توسط دانشمندان و علمای حقوقی و دینی پی ریزی گردید و در تمام ارگانهای ذیربط مورد تطبیق قرار گرفت، فرمان اسلامی بوده و حالا به یکبارگی از طرف بعضی از وکلا، مخالف دین اسلام ارزیابی میگردد.

در حقیقت، در پس پرده چیزهای دیگری اند که برای هر بیننده تماشای آن مقدور نیست. اینها کسانی اند که از پیشرفت جامعۀ افغانستان و بالنتیجه از آزادی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور در هراس اند.

در جامعۀ که خشونت حاکم باشد، افراد آن معلول، احساساتی و بدون پیگیری منطقی در امور بار می آیند. خصوصیت عمده آن جامعه قهرمانی های بی موجب تک منشانه و کوته نگری ها، عقده پردازی ها تعصب و بدبینی ها میباشد. هرگاه زن افغان از زیر بار ظلم و استبداد مستمر و دایمی توسط قانون نجات پیدا نکند، محال است که ما از آینده خوشبخت افغانها و افغانستان حرف بزنیم. زیرا زن بحیث مادر با همان تجارب و روحیۀ که دارد، نسل آینده را تربیه میکند.

جنگها و مهاجرت های متداوم در کشور اگر از یک جانب باعث بربادی های غیر قابل وصف گردیده اند، ولی نسلی را به وجود آورده که طور دیگری میاندیشند. زنان این نسل ولو در دورترین منطقه کشور، میخواهند علم بیاموزند، از دست آوردهای بشری مستفید گردند و به حیث انسان های با ارزش در فامیل و جامعه زندگی نمایند، خودسوزی ها و خودکشی های زنان گواه آن است که زنان نمی خواهند و نمی توانند تحت شرایط کنونی بیشتر زندگی نمایند. ولی چوکاتهای تنگ جامعه که بخصوص بعد از جنگهای خانمانسوز هرچه بیشتر بر گلوی زنان فشار می آورند، همه خواب ها و خیال های شانرا برای یک زندگی انسانی به سراب مبدل میگردانند. تا دیر نشده، برای آنکه این چوکاتها بار دیگر از هم نشکنند و یک جامعه اغلب بیسواد و جنگزده دچار تلاطم، سردر گمی و تشتت دوباره نگردد، باید عدالت را بنیاد نمود. عدالت این است که مردان جامعه ما سر در گریبان نموده و زنان افغان را که همیشه به مردان وطن وفادار بوده اند، به حق انسانی شان برسانند. یک بار بیاندیشند که در زد و خورد های مردانه شان بر سر زنان کشور چه بلا های را که نیاوردند. آیا این همه کارهای شان اسلامی بوده است، آیا فروش زنان افغان به خارجی ها، افغانی و اسلامی بوده است، آیا حیف و میل سرمایه های سرشار در یازده سال اخیر انسانی و اسلامی بوده است؟

زنان افغانستان عدالت میخواهند. اولین قدم در راه عدالت همین است که دیگر لت و کوب نشوند، توهین و تحقیر نگردند، قبل از بلوغ و سن قانونی به ازدواج مجبور نگردند امکان انتخاب همسر زندگی شانرا داشته باشند، با پول معاوضه نگردند، مورد تجاوز جنسی قرار نگیرند، اگر زیر بار خشونت قرار بگیرند، قانونآ پناهگاۀ امنی را داشته باشند و در نهایت مانند یک انسان زندگی نمایند. آیا این توقعات خیلی بلند اند که زنان در مقابل قانون و جامعه دارند؟ کدام یک از این خواست ها و آزروها غیر اسلامی است؟. ولی دقیقآ همین موارد ذکر شده از طرف عدۀ از وکلا غیر اسلامی خوانده شده و رد گردیده اند.

قانون منع خشونت علیه زنان با تمام ماده هایش وسیله ای است که زندگی زن و مرد افغان را به سوی هماهنگی، محبت، توازن و خوشبختی خواهد برد.

از اینرو ما تظاهر کنندگان خواهان تصویب قانون منع خشونت علیه زنان با تمام محتویات چهار سال سال قبل آن میباشیم.

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد