نویسنده: عبدالصمد ازهر

 

*  *  *

سلام ها و احتراماتم را بپذیرید.

برای شما سلامتی آرزو میکنم. امیدوارم نوشتار آتی، در سایت وزین «اصالت» اقبال نشر یابد.

*  *  *

 

قبل از پرداختن به موضوع، یک تذکر مختصر را لازم میدانم:

بعد از آگاهی از نشر ترجمۀ فارسی "کی. جی. بی در افغانستان" در سایت افغان- جرمن، در جست و جوی منبع اصلی برآمده، با مطالعۀ آن مصمم شدم اتهامات وارده را در همان منبع، تردید و خنثی کنم. متن انگلیسی آنرا تهیه و به خاطر آنکه از صحت انشاء و معنی آن مطمئن شوم، آنرا خدمت دوست محترمم جناب انجنیر یاسین فولادی، تقدیم کردم. جناب انجنیر فولادی، بعد از مطالعه، کدام تصحیح و تغییری را در آن لازم نه دیده، مرا تشجیع فرمودند همان متن را غرض نشر ارسال کنم. این متن را (که شاید خالی از اغلاط نوشتاری نباشد) به تاریخ ۱۶ مارچ ۲۰۰۹ به "مرکز بین المللی وودرو برای دانشمندان"، فرستادم. همان طوری که در یادداشت های پایانی نوشته ام، مدت چهار ماه را در بر گرفت تا آنکه با کاستن ها و پیراستن های ویرایش گر در متن ادعائی اش، این نوشته در لینک پاورقی صفحهء ۲۳ توفیق نشر یافت.

جناب انجنیر فولادی هم، بعد از مطالعۀ سواد نوشته ام، تصمیم شان را مبنی بر تهیۀ یک مضمون به زبان دری، برای نشر در سایت افغان جرمن، اظهار داشتند.

ایشان، بعداً از من خواستند با استفاده از شناخت هایم با مسئولین سایت ها، در نشر متن تهیه شدۀ شان یاری رسانم. من موضوع را به یکی از دوستان حواله نمودم. اما وقتی تردد به میان آمد، محترم فولادی را ترغیب نمودم شخصاً با سایت افغان جرمن در تماس شده، تقاضای نشر کنند. نبشتۀ شان به زودی هم در سایت افغان جرمن و هم در چند سایت دیگر اقبال نشر یافت.

در این روزها، به منظور آگاهی هم زبانان ما از متن و محتوای نوشتۀ خودم در سایت مرکز بین المللی ویلسن، آنرا به دری برگرداندم. بعد از برگردان، متوجه شدم که تداخل الفاظ و معانی، میان نوشتهء من و نوشتۀ جناب فولادی وجود دارد.

البته که نه الفاظ و نه معانی، هیچ کدام، ملکیت انحصاری هیچ کسی نیست، و هر کس مجاز است عین الفاظ و عین مفاهیم را به کار برد. اما چون هر دو نوشته تقریباً در عین مورد بوده، با این تفاوت که نوشتۀ محترم فولادی تردید اتهامات به شکل عام و در جواب ترجمۀ دری و تبصره های مترجم میباشد؛ و نوشتۀ من در جواب نویسنده و ویرایش گران متن انگلیسی بوده، در جنب تردید های عام، بیشتر متوجه رد اتهامات وارده بر شخص خودم می باشد؛ برای رفع سوء تفاهم، همین قدر به توجه خواننده گان گرانقدر میرسانم که از لحاظ زمانی نوشتۀ من تقدم دارد. چنانچه نوشتۀ من به تاریخ ۱۶ مارچ برای نشر ارسال شده (گرچه انتشار آن چهار ماه بعد صورت گرفته)، و جناب فولادی بعد از مطالعۀ نوشتۀ انگلیسی من، تصمیم به نوشتن "مکثی بر کی جی بی در افغانستان" گرفته بودند.

من به مقام عالی علمی محترم انجنیر فولادی و به قدرت عالی قلمی شان کمال احترام دارم. واقعیت اینست که از این نوشتۀ شان و همچنین از نوشتهء دومی شان- "قضاوت با خواننده گان"، خیلی لذت بردم. امیدوارم از یادآوری تواردهای الفاظ و معانی، در نوشته های مان، که به یقین تصادفی، و گناه آن بر دوش وحدت موضوع بوده، نه رنجند.

در پایان این پیش درآمد، متن انگلیسی آن نوشتار با برگردان دری آن و یادداشت های مربوط، تقدیم می شود:

 

 Woodrow Wilson International

Abdul Samad Azhar

Center For Scholars

March 16, 2009

On “KGB in Afghanistan “

 

Dear Sirs,

Unfortunately it was too late for me to know about, and have access to the text of “The KGB in Afghanistan” written by Wasiliy Mitrokhin.

 While appreciating any valuable work and research (if not aligned), I would like to express my denial and categorical rejection of the shameful allegations written on my address by Mitrokhin. I believe the editors have tried to make it milder, when they have expressed their view in the introduction, that: “While we think Mitrokhin is wrong in seeing them as agents first and Afghan Communists second. The degree to which they were involved with Soviet intelligence is important to establish....”.

 I do not deny knowing some Soviet diplomats and advisers. During almost ten years of my work at Kabul International Airport. I had been known as an active officer in controlling of the contraband especially the smuggling of drugs which was widely covered by local and sometimes by international media. I knew many diplomats, airlines’ staff, businessmen, professors, and experts from many countries and maintained good relations with them. I was invited to almost every reception held by the Embassies, Airlines, cultural centers, and so on. I received a very good cooperation from Mr.Burck, who was a representative of BNDD (Bureau of Narcotics and Dangerous Drugs)-now called DEA (Drug Enforcement Agency).He was the one who provided me the opportunity to intend a course in the Police Training School in Washington DC in1972.

 Such usual day to day contacts can be used by under-cover agents who can pass what they find it interesting in the normal conversations and discussions. They can also mark you with a code name without your knowledge. Such an action can be taken either just for your protection with a good will from somebody who himself is not working for intelligence service or at least does not regard you an agent; or it is aimed to make their bosses fool and get credit by naming you an agent. The later method is common in local agents. They can misuse their neighborhood and friendship by listing their neighbors and friends as their informants or agents.

 Who knows how many other agents or non-agents from other services have code-named me or others who were in similar circumstances. I want to emphasize that the one named in charge of the so-called Luch (Ray) {KGB in Afghanistan, page152} may have used the same method, or he himself is a victim of false allegations. An agent is someone employed in accordance to a mutual agreement or a contract. He receives material reward in exchange for his work. Calling innocent persons engaged in a discussion or a normal conversation, an Agent, is unforgiveable crime.

 It is also worth-mentioning that the rivalry among the different Soviet agencies-the Embassy, the military, the KGB, and the Party advisers-as mentioned by the editors, could result in misunderstandings. Every agency could try to demonstrate that it was the most active and the most successful one in maintaining contacts. Under-covers from secret services could call such contacts: Agents.

 It is not secret that we-members of the People’s Democratic Party of Afghanistan-trusted the Soviets more than the others, and we were more open with them.

 It was a common belief in those days, that the Soviets were true friends for all suppressed peoples, and they stood for social justice. The solidarity between the international socialist movement, international working-class movement, and the international liberation movement across the world, was well-known. Taking such an atmosphere in consideration, the under-cover ones could extract information they taught useful, from friendly discussions.

I am totally astonished when Mitrokhin refers to my normal accomplishment of a duty ordered by my superiors as an act of Agent (KGB in Afghanistan, page151). The arrest of American diplomat was due to a request put to the top level in the interior ministry by the Soviets. Later, I was the one who discussed the matter with the General Commander of Police and Gendarmerie-Abdul Qadeer, expressing my concern about the possibility of Soviets’ bad intentions aiming at destroying the Afghan-American relations. Abdul Qadeer shared the opinion with the minister and both of them went to the President Mohammad Daud. As a result, the President ordered the ministry of foreign affairs to deal smoothly with the case and ask the American Embassy to silently send the accused diplomat back home. It should not be forgotten that in that period of time, we – members of the PDPA - were in full cooperation with Daud’s regime.

 What happened to me after the April Revolt, and after the Soviet invasion, is crystal clear. I remained jobless. On June 19^th I was taken from my house together with some relatives and visitors to the interior ministry and then to Pule-Charkhi Prison. I was treated with insult and impolite behavior. At midnight a dozen of my friends were also brought to the same prison. Thanks to the strong reaction from the party, we were released next day. I was ordered personally by Hafizullah Amin to stay at home avoiding all contacts. I was put under house arrest and could move only to the small market nearby my home escorted by security personnel. Nobody could visit me. Several times, I was taken to Said Daud Tarroon General Commander of Sarandoy (police) and Asadullah sarwary the head of Agsa, treated badly and warning impolitely without any specific accusation.

On February 25^th 1978, I was kidnapped on my way to the market and taken to Agsa. During ten days in Agsa I was daily severely tortured, surely with the knowledge of the Soviet advisers. Then I was taken to the horrors of the Pule-Charkhi, to suffer and see unbelievable atrocities.

 After the downfall of Amin, I could never maintain good relations with the Soviet advisers. Few months after I had been posted as the General Commander of Sarandoy (police) I was removed from the post, on the ground of problems raised between me and Golabzoy-the interior minister- over administrative principals. In order to make it acceptable for the common sense in the society and the file and ranks of the party, it was done simply through omitting that post, as planned by the Chief Soviet Adviser of the ministry. I was jobless once again for almost two years. In1981, I was appointed Chief of the South-West Zone. I remained jobless until 1983. Then it was found an easy and a pleasant way to send me abroad- far away as ambassador to Cuba. With the change of the leadership in Afghanistan in1986, I was shifted to India. Although I was very successful in my diplomatic work in New Delhi (you can go through the international press in that period of 1986 - 1989, to find out about just one side of my activities-my press conferences-), I was removed from my post, not because I had spent almost three years in this post, but because I opposed shameful activities of the head of the under-covers, who was a diplomat ranking next to me. He could dismiss me through his powerful channels. I was shifted to Yugoslavia with bad intentions, and very soon in the course of one year, I was dismissed once more. I did not defect in 1990 as alleged by the editors. I returned to Kabul, and remained jobless to the end of the Dr.Najibullah’s era. While thousands of non-commissioned officers were promoted rapidly to very high ranks and hundreds of them to over the rank of General, I could not move further than Colonel, the rank I had in 1979, and as said before, I faced so many dismissals and long periods of joblessness.

 An Agent obeys the orders, remains loyal, and does not oppose the employers. In return he is also supported. Clearly it was not the case with me.

 We regarded the Soviets our friends, as mentioned before. We welcomed their assistance for the development of our country, but we could not be in agreement with their ruling our country.

 Some more points to mention:

 Mitrokhin has pointed to a letter written by an unknown Soviet to the CPSU Central Committee accusing Pozanov, Gorelov and Osadchy of forming a pact engaged in looting and corruption. Later the writer regrets the execution of Daud who in his words was “our man to the core”. (KGB in Afghanistan, page45)

 You can see the real face of this double-agent Mitrokhin. He gives an indirect hint that Daud was also an agent. The only missing word here is a codename.

This double agent Mitrokhin does not expose the real agents; rather he names the very well-known leaders of the party- the ones known as having friendly relations with the Soviets.

 Double-agent Mitrokhin does not reveal important secret information; rather he describes a detailed history of the events inserting falsifications not hurting KGB, and fulfilling the desires and instructions from MI6 and probably from the CIA too, in focusing those Afghan personalities regarded by them unfriendly or hostile.

 Let me address the editors of the English version, rejecting their allegation of naming me the assassin of Daud (KGB in Afghanistan, page23). I declare loudly that I am not and I can not be an assassin, neither of Daud nor of any other creature.

Precisely, I want to emphasize, that I could never and can never be a spy against my beloved country or an assassin. All such allegations are politically motivated by political opponents, or self-made false propaganda and black- mails from those forces and agencies who disliked my stands and positions one or the other way.

I regard it my legitimate right to ask Woodrow Wilson International Center for Scholars to publish this whole text as a document enclosed to the”KGB in Afghanistan” written by Wasiliy Mitrokhin and published by WWICS. It will be highly appreciated if it can be immediately put on their internet site in connection to Mitrokhin’s book.

 

 

With Best Regards

Abdul Samad Azhar

 

  

به مرکز بین المللی وُدرو ویلسن 

برای دانشمندان

۱۶ مارچ ۲۰۰۹

در مورد:

"کی جی بی در افغانستان"

 

آقایان محترم!

با تأسف، این جانب خیلی دیر از نوشتۀ واسیلی متروخین، تحت عنوان "کی جی بی در افغانستان" آگاهی یافته و به متن اصلی آن دسترسی یافتم.

در حالیکه هر کار و تحقیق با ارزش را (اگر غیر جانبدار باشد) تقدیر میکنم، میخواهم ادعاهای شرم آوری را که متروخین در مورد من نوشته است، به صورت کلی و بنیادی انکار و رد کنم. من به این نظرم که ویرایشگران، با این تذکر شان که: "در حالی که ما این نظر متروخین را که آنها را در درجۀ اول اجنت و در درجۀ دوم کمونست میپندارد، غلط میدانیم؛ توضیح این مطلب که آنها تا کدام درجه با شبکه اطلاعاتی شوروی درگیر بوده اند، با اهمیت می باشد . . ."، در نرمتر کردن موضوع، تلاش ورزیده اند.

من از شناخت بعضی دیپلمات ها و مشاوران شوروی انکار نمیکنم. در مدت قریباً دهسال کارم در میدان هوائی بین المللی کابل، به حیث یک افسر فعال در کنترل قاچاق، مخصوصاً قاچاق مواد مخدر، شهرت داشتم، که این فعالیتم در رسانه های محلی و بعضاً بین المللی، تحت پوشش وسیع قرار میگرفت. من دیپلمات ها، کارمندان شرکت های هوائی، تاجران، استادان و خبره گان از کشورهای زیادی را می شناختم و روابط خوبی را با آنها حفظ میکردم. تقریباً به هر دعوتی که از طرف سفارت ها، شرکت های هوائی، مراکز فرهنگی و امثال آن، برپا می شد دعوت می شدم. من از آقای برک [1]، نمایندۀ بی ان دی دی (ادارهء مخدرات و ادویهء خطرناک) [2] که اکنون بنام دی ای اِ (ادارۀ تطبیق قانون ادویه) [3] یاد میشود، همکاری بسیار خوب داشتم. او کسی بود که در سال ۱۹۷۲ برای من فرصت آنرا مهیا کرد تا در کورس مواد مخدر، در آموزشگاه پلیس در واشنگتن دی سی، امکان آموزش بیابم.

چنین تماس های روزمره، میتوانند از جانب اجنت های تحت پوشش، مورد استفاده قرار گیرند و آنچه را در صحبت ها و مباحثه های عادی دلچسپ می یابند، به کانال های مربوط خود گزارش دهند. در این جریان، میتوانند، بدون آگاهی شما، برای تان نام رمزی هم بگذارند. چنین یک عملی میتواند با نیت خوب به خاطر حفاظت شما از جانب شخصی که خودش کارمند استخبارات نیست، و یا اقلاٌ شما را اجنت نمیداند، صورت گیرد؛ و یا با نیت بد تحمیق آمران و کسب اعتبار با نمایش فعالیت خود، شما را اجنت قلمداد کند. روش آخر در میان اجنت های محلی خیلی معمول است. آنها از همسایه گی و رفاقت های شخصی سوء استفاده کرده، همسایه گان و رفقای خود را در لیست مخبر ها و اجنت های خود حساب میدهند.

کی میداند چه تعداد اجنت ها یا غیر اجنت ها از سرویس های دیگر نیز، مرا یا دیگران را که در شرایط مشابه قرار گرفته اند، نام رمزی داده اند؟! میخواهم بر این نکته تاکید کنم کسی که بنام مسئول شبکۀ لوچ (شعاع)، یاد شده (کی جی بی در افغانستان، صفحه ۱۵۲) [متن انگلیسی]، همین شیوه را به کار برده است؛ و یا از کجا معلوم که خودش نیز قربانی ادعاهای نادرست نه بوده باشد. اجنت کسی است که بر مبنای یک موافقت نامۀ دو جانبه یا قرارداد، استخدام میشود. در برابر کارش پاداش دریافت میکند. انسان های بی گناهی را که صرفاً در یک صحبت یا مباحثه شرکت داشته اند، اجنت نامیدن، یک جرم نابخشودنی است.

این نقطه هم قابل تذکر است که رقابت میان نهادهای مختلف شوروی- سفارت، ارتش، کی جی بی، و مشاوران حزبی- همان طوری که ویرایش گران به آن اشاره کرده اند، منجر به ایجاد سوء تفاهم ها شده میتوانست. هر یک از این نهادها در تلاش بود خود را در ایجاد و تأمین تماس ها، فعال تر و موفق تر از دیگران نمایش دهد. مخبر های تحت پوشش، چنین اشخاص مورد تماس خود را، "اجنت" نامگذاری کرده می توانستند.

بر کسی پوشیده نیست که ما – اعضای حزب دموکراتیک خلق افغانستان- بر شوروی ها بیشتر از دیگران اعتماد میکردیم و با آنها بی پرده صحبت میکردیم.

در آن روزگار، این یک عقیدۀ مسلط بود که شوروی ها دوستان راستین خلق های زیر ستم و پشتیبان عدالت اجتماعی، بودند. همبسته گی میان جنبش بین المللی سوسیالیستی، جنبش بین المللی طبقۀ کارگر و جنبش بین المللی آزادی بخش، در سراسر جهان، قضیۀ شناخته شده بود. با در نظر داشت همین فضا، کارمندان تحت پوشش، معلوماتی را که مفید تصور میکردند، از مباحثه های دوستانه کشیده می توانستند.

از اینکه متروخین اجرای عادی امور وظیفوی مرا که به هدایت آمرانم انجام داده ام، به مثابۀ عمل اجنت نمایش میدهد، کاملاً حیرت زده ام کرده است (کی جی بی در افغانستان، صفحه۱۵۱) [متن انگلیسی]. بازداشت دیپلمات امریکایی، بنا به تقاضای بود که از جانب شوروی ها به مقام های عالی وزارت داخله به عمل آمده بود. پسان تر این من بودم که تشویش خود را در مورد امکان نیت سوء شوروی ها مبنی بر تیره ساختن روابط افغانستان و امریکا، با عبدالقدیر- قوماندان عمومی ژاندارم و پلیس، مطرح کردم. عبدالقدیر هم این نظر را با وزیر داخله در میان گذاشت و هر دو نزد رئیس جمهور محمد داؤد رفتند. در نتیجه، رئیس جمهور به وزارت خارجه هدایت داد در موضوع با نرمش برخورد کرده، از سفارت امریکا بطلبند تا دیپلمات متهم را بدون سر و صدا به کشور شان باز گردانند. فراموش نباید کرد که در آن مقطع زمانی، ما- اعضای ح.د.خ.ا. – در همکاری کامل با رژیم داؤد قرار داشتیم.[4]

آنچه برای من بعد از تحول اپریل [ ۷ ثور] و بعد از مداخلۀ نظامی شوروی، اتفاق افتاد، خیلی روشن و هویدا است. من بیکار ماندم. در ۱۹ جون [۳۰ جوزای ۱۳۵۷] مرا با شماری از اقارب و مهمان هایم از منزلم به وزارت داخله و سپس به زندان پلچرخی بردند. با من پیش آمد خیلی اهانت بار و سلوک بی ادبانه به عمل آمد. در نیمه شب یک درجن از رفقایم نیز به همان زندان آورده شدند. در روز بعدی، بنا به عکس العمل قوی ایجاد شده در حزب، آزاد شدیم. برای من، شخصاً از جانب حفیظ الله امین امر داده شد که از خانه بیرون نروم و تماس هایم را قطع کنم. من در منزلم تحت نظارت قرار گرفتم و تنها تا مارکیت نزدیک، با بدرقۀ پرسنل امنیتی، رفته میتوانستم. احدی به ملاقاتم آمده نمیتوانست. چندین بار نزد سید داؤد تړون قوماندان عمومی څارندوی (پلیس) و اسدالله سروری رئیس اگسا برده شدم و در هر بار، بدون نشان دادن کدام اتهام مشخص، با بد رفتاری و اخطار های غیر مؤدبانه شان مواجه می شدم.

در ۲۵ فبروری ۱۹۷۸ از راه مارکیت اختطاف و به اگسا برده شدم. در طول ده روز اقامت در اگسا، روزمره مورد شکنجه های شدید قرار گرفتم که به یقین مشاوران شوروی از آن بی اطلاع نبودند. سپس به وحشت گاه پلچرخی برده شدم، تا مظالم و جنایات غیر قابل باور را تحمل کنم و شاهد باشم.

بعد از سقوط امین، هیچ گاهی نتوانستم روابط خوبی با مشاوران شوروی تامین کنم. چند ماهی بعد از تقررم در پست قوماندان عمومی څارندوی (پلیس)، به دلیل مشکلات ایجاد شده میان من و گلابزوی- وزیر داخله- روی پرنسیپ های اداری، از آن پست سبکدوش شدم. به منظور قابل قبول گردانیدن آن برای اذهان عامه در جامعه و صفوف و کادرهای حزبی، همان طوری که توسط سر مشاور شوروی وزارت داخله پلان شده بود، با حذف آن پست همه چیز به ساده گی انجام پذیرفت. من باز هم برای مدت تقریباً دو سال بیکار ماندم. در سال ۱۹۸۱، بحیث آمر عمومی زون جنوب غرب تعیین شدم. در آنجا هم عدم توافق های جدی با مشاوران شوروی داشتم. کمی بعد از آن، از آن پُست هم سبکدوش شدم. تا سال ۱۹۸۳ بیکار ماندم. سپس، راه آسان و خوش آیندی یافته شد و آن فرستادن من به آن دورها- به کوبا، به حیث سفیر بود. در سال ۱۹۹۶، با تغییر رهبری در افغانستان، به هند تبدیل شدم. با آنکه در کار دیپلماتیک در دهلی جدید، خیلی زیاد موفق بودم، (شما میتوانید مطبوعات بین المللی را در سال های ۱۹۸۶- ۱۹۸۹ مرور کنید تا اقلاٌ با یک گوشه ای از کارزار دیپلماتیک من – کنفرانس های مطبوعاتی- آشنا شوید) باز هم از آن پُست بر کنار شدم. اما نه به این دلیل که قریب سه سال را در آنجا گذرانده بودم، بلکه به خاطری که من با کارزار شرم آور آمر تحت پوشش ها [کارمندان مخفی امنیت] که دیپلماتی بود در مقام دوم بعد از من، مخالفت میکردم. او توانست از طریق چینل های با قدرت خود مرا برکنار کند. با سوء نیت، به یوگسلاوی تبدیل شدم، و به زودی در مدت کمتر از یک سال بار دگر برکنار شدم. من در سال ۱۹۹۰ بر خلاف ادعای ویرایش گران متن، فرار نه کرده ام [5]. من به کابل بازگشتم و تا آخر دوران دکتور نجیب الله بیکار ماندم. در حالیکه هزاران خورد ضابط به سرعت به رتبه های بسیار بالا، و صدهای شان به رتبه های جنرالی ارتقا کرده بودند، من از رتبۀ سمونوال، رتبه ای که در سال ۱۹۷۹ داشتم، بالاتر ارتقا کرده نتوانستم، و همان طوری که قبلاً گفتم، با برکناری های متعدد و سالیان دراز بیکاری، مواجه بوده ام.

یک اجنت فرمان میبرد، وفادار میماند، و در برابر استخدام کننده گانش نه می ایستد. متقابلاً خود او نیز مورد حمایت واقع می شود. این ها با صراحت در مورد من صدق نه میکنند.

همان طوری که قبلاً تذکر دادم، ما شوروی ها را دوستان خود تلقی میکردیم. ما مساعدت های شان را در انکشاف کشور ما خیر مقدم می گفتیم، ولی با فرمانروایی شان، موافق بوده نه میتوانستیم.

چند نکته ی بیشتر قابل تذکر:

متروخین به نامه ای که توسط یک فرد نامعلوم شوروی عنوانی کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی نوشته شده و در آن پوزانوف، گوریلوف، و اوسادچی را متهم به تشکیل یک پکت مصروف به چپاول و اختلاس کرده است، اشاره میکند. پسانتر نویسندۀ نامه از قتل داؤد، که با افادۀ وی "او تا مغز استخوان آدم خود ما بود"، اظهار تأسف کرده است.

در این جا شما رخ حقیقی این اجنت دو جانبه را دیده میتوانید. او با یک اشارۀ غیر مستقیم، داؤد را هم، یک اجنت جلوه میدهد. آنچه در این جا کم است همانا نام رمزی داؤد میباشد.

این اجنت دوجانبه، اجنت های حقیقی را افشا نه میکند؛ بلکه از رهبران شناخته شدۀ حزب، که روابط دوستانۀ شان با شوروی ها بر کسی پوشیده نبوده، نام میبرد.

اجنت دوجانبه- متروخین، اطلاعات سری مهم را افشا نه میکند؛ بلکه یک تاریخچه مشروح حوادث را با داخل کردن دروغ بافی های که کی جی بی را صدمه نه میزند و مطالبات و هدایات ام آی ۶ و احتمالاً سی آی ای را نیز در به محراق کشیدن آن شخصیت های افغان، که به تشخیص آنها، نا دوست یا دشمن هستند، به اجرا در می آورد.

اجازه دهید ویرایش گران متن انگلیسی را مخاطب قرار داده، ادعای آنها را در نامیدن من به حیث قاتل داؤد (کی جی بی در افغانستان، صفحهء ۲۳) [متن انگلیسی]، تردید کنم[6]. من با صدای بلند اعلام میکنم که من نه قاتل داؤد و نه از کدام مخلوق دیگر می باشم و نه چنان بوده میتوانم.

در اختصار، میخواهم تاکید کنم که من نه میتوانستم و نه گاهی میتوانم علیه کشور محبوب خود جاسوس باشم و یا قاتل باشم. تمام این ادعاها با محرک ها و مقاصد سیاسی از جانب مخالفان سیاسی به عمل آمده، و یا تبلیغات دروغین خود ساخته و سیه سازی (بلیک میل)های است که از جانب آن نیروها و دستگاه های که موقف و موضع گیری های مرا به شکلی از اشکال نه میپسندند، اشاعه می یابند.

این را حق قانونی خود میدانم از "مرکز بین المللی وودرو برای دانشمندان" تقاضا کنم تمامی این متن را به مثابۀ یک سند ضمیمۀ "کی جی بی در افغانستان " نوشتۀ واسیلی متروخین، چاپ شده توسط این مرکز، منتشر کنند. اگر بدون معطلی در اینترنت در ارتباط با کتاب متروخین، گذاشته شده بتواند، کمال امتنان را خواهم داشت.

با احترام زیاد

عبدالصمد ازهــر

1. Mr.Burck

2. BNDD (Bureau of Narcotics and Dangerous Drugs)

3 DEA (Drug Enforcement Agency)

 

4. هنگام ارسال متن انگلیسی برای نشر، یک پاراگراف مخابره نشده بود. دیرتر به این موضوع ملتفت شده آنرا هم برای گنجانیدن در متن، مخابره کردم. متأسفانه تا کنون گنجانیده نشده است. ترجمۀ دری آن پاراگراف چنین است:

"متروخین (و یا شبکۀ کی جی بی وی)، از این جعل سازی که گویا من در پخش گمراه سازی در ارتباط قضیۀ دابز مورد استفادۀ کی جی بی قرار گرفته ام، خجالت هم نه کشیده است. او جمله اش را به شیوه ای مینویسد که برای خواننده این تصور را میدهد که مقالۀ "مرگ سفیر دابز بر وجدان کی سنگینی میکند؟" را من نوشته باشم. او از نویسنده و نشریه نام نه میبرد. در این جای شکی نیست که در رابطه به مرگ دابز سوالات زیادی وجود داشته، که هم در آن زمان طرح و مورد مباحثه قرار گرفته میتوانست و هم اکنون قابل طرح و مباحثه می باشد. من احتمال اظهار یا شنیدن چنین سوال ها و مناقشه ها را رد نه میکنم. ولی نی من استعمال شده ام، و نی مقالۀ متذکره، اگر وجود داشته باشد، از من می باشد."

5. ویرایش گر انگلیسی، در پاورقی صفحه ۲۳ کی جی بی در افغانستان، در اخیر شناسنامۀ من نوشته بود: "در ۱۹۸۹، به حیث سفیر در یوگسلاوی تعیین و در ۱۹۹۰ فرار کرد. ویرایش گر مذکور بعد از گرفتن این نامهء من، بعد از ماهها تعلل، توأم با تصمیم انتشار نامه، این فقره را حذف میکند.(یادداشت برگردان دری)

6. ویرایش گر انگلیسی، در همان صفحه در شناسنامهء من نوشته بود : "اعتقاد بر این است که او قاتل داؤد می باشد". ویرایش گر انگلیسی، بعد از ماه ها تعلل، وقتی تصمیم به انتشار نامهء من میگیرد، این فقره را حذف میکند. همچنان پاراگرافی را که من درآن ویرایش گران را مخاطب قرار داده بودم، از نامهء من نیز برمیدارد. وقتی با عدم موافقت و اعتراض من بر سانسور، و تذکر این نکته که با سوء استفاده از این اتهام [اتهام قتل داؤد]، در ترجمهء فارسی، متهم به قتل میوندوال شده ام، مواجه میشود؛ او هم به جای اتهام قتل داؤد، اتهام قتل میوندوال را، با ذکر یکی دو به اصطلاح مأخذ، در آن می گنجاند. (یادداشت برگردان دری)

یک یادداشت دیگر:

آقای اوسترمن (ویرایش گر)، بالاخره به تاریخ ۸ جولای ۲۰۰۹، وعده انتشار متن مکمل بدون سانسور نوشته ام را، در نامهء برقی شان به عمل آوردند. وقتی تغییرات اخیرالذکر بالا را، بعد از نشر مجدد نوشته ام، در پاورقی مذکور دیدم، نامۀ آخرین آتی را، به تاریخ ۱۶ جولای، برای شان ارسال داشتم، که متأسفانه بی پاسخ ماند:

محترم آقای اوسترمن،

از انتشار متن کامل نامه ام، اظهار امتنان می کنم. از ادعاهای نو شما با اشاره به بعضی انتشارات دیگر، کمی مایوس شدم. در حالیکه همیشه به این عقیده بوده ام که دانشمندان و محققین برای دریافت حقیقت، تحقیق و جست و جو میکنند، من تلاش کردم شما و آن پژوهشگرانی را که با استفاده از نشرات شما در پی کشف حقایق اند، کمک کنم. البته در عین زمان قصد آنرا هم داشته ام خودم را از اتهامات نادرست، تبرئه کنم. هیچگاه در پی تقابل با کسی نبوده ام.

همان طوری که در نامه ام متذکر شده ام، چنین اتهامات محرک های سیاسی در عقب دارند. هر چیزی نوشتن، هر کسی را متهم کردن، اشاعۀ شایعات، خاصة ً در شرایط بی قانون ما، کار خیلی آسان است. چنین منابع، تاریخ نویسان را به کجراهه برده میتوانند.

تصورش را بکنید اوسترمن عزیز، شخصی متن سابقۀ پاورقی شما را طرف استفاده قرار داده، و اشخاص دیگر همان نوشتۀ شما، و یا از آنهایی را که نوشتۀ شما را مأخذ قرار داده اند، به حیث مأخذ به کار برده باشند، نتیجۀ آن عبارت خواهد بود از یک تاریخ غلط، متکی بر به اصطلاح منابع یا مآخذ متعدد. هر گاه پژوهنده گان و مورخین بر متن نو پاورقی شما، که متکی بر انتشارات ناشی از محرک های سیاسی و پر از جعلیات می باشند، اتکا کنند، حقیقت، خودش قربانی تمایلات و تقابل های سیاسی خواهد گشت. به همین دلیل، همگان را، و خاصةٌ دانشمندان را، فرا میخوانم در برابر چنین ادعاها و اتهامات، هوشیار و محتاط باشند.

برای شما، در راه کشف حقیقت توفیق آرزو میکنم.

احترامات،

ع. ص. ازهـر

 

تقاضا از دکتور حمید سیماب:

همان طوری که جناب دکتور سیماب رسالۀ «کی جی بی در افغانستان» نوشتۀ ی واسیلی متروخین را یکجا با تبصره های ویرایشگران، به زبان دری برگردانده اند، لازم می افتد همانند آن ویرایشگران، ایشان نیز، نوشتۀ فوق الذکر مرا، به حیث جزئی از مجموعۀ برگردان به نشر رسانند و امانت داری در برگردان را به نمایش گذارند.

 

 

 

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است.

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد.

 

 

 

www.esalat.org