دریڅه

Wed, August 4, 2010 00:03

داکتر حنیف بکتاش

دریڅه

نن مې،

زړه نیولی

او په رګونو کې مې

د وینو پر ځای

بڅرکې جاري دي

نن مې روح ستومانه دی

او د خپګان پر مفهوم ښه پوهیږم

نن حتی،

د هغې پانې پر نهیلی پوهیږم

چې، له څانګې لویږی

او لاره ویان پرې

بی پروا تیریږی

زړه مې،

د غوټیو پر تښتیدلو څیرو سوځي

چې، له ډنګرو پښو نه یی

د ایمان مزي تښتي

زه،

د بڼ له تنهایی ویریږم

چې، مرغیو ترې نه کډه کړې

سین ته خپه یم

چې، په څپو کې یې

د اوښتلو شیمه پاتې نه ده

او، کبانو ته

چې، رګونو کې یې

وینې کنګل شوې دي.

زما پر کوڅې، زړه سوځي

چې د بې کسۍ اوږده شپه یې مخ کې ده

او له دروازو نه یې

د باور رنګ الوزي

زه،

د صفر په څیر

د حقیقت او باور تر منځ نړیدلی یم

او، آسمان مې هره شیبه

پر سر را ټیټیږی.

شیبی ټمبلی دي

او د دریڅې نړۍ تنګه ده

او ته یواځې په کې

د رنګونو د اعدام مراسم وینې

او یو سپین کفن

چې له تا،

د سا ایستلو، حقیقت پټوي.

آه،

کاشکې چې،

د حقیقت په مفهوم نه پوهیدی

کاشکې چې، مفهوم

د هستۍ پر پاڼه نه زیږیدی

او وجدان،

یوه صندوقچه وای

چې، تشه کړی دې وای

او بیا دې،

د یوه ماشوم،

پر متیازو منځلی وای

موږ د میزونو پر سر

او د کاغذونو پر مخ

خپلې، هیلی کرو

موږ،

د پلاستیک جوړولو په کارخانه کې

د پسرلي لمړۍ ورځ لمانځو

موږ، کاڼه شوي

موږ، هر څه هیروو

موږ، سرګردانه

خدازده څه لټوو؟

آه،

څه نیکمرغي ده؟!

هغوی چې باید خپلې څیری

د ډنډونو پر ولاړو او ورستو اوبو

ووینی

او د خپلو دروازو پر سر

د بدکاره ښځو لوحی ووهي

هغوی چې

د هرې دروازې مخې ته

پر یوځي

او، پر هر خره زین وهي

زموږ د پیغلو د هندارو،

غوره میلمانه دي.

څومره مې زړه غواړي

چې، خپلې سترګې او غوږونه وتړم

کله چې اورم یو پلار

د ږیرې پر چاړه باندې

د یوې ماشومې نجلۍ، نس څیروي

څو،

یوه بدغرمه نطفه وباسي ترې

او رسوايي یې

د خپل غرور، په هدیره کې خښ کړي.

څنګه مې له سیوري و نه شرمیږم؟

څنګه،

د ضدلۍ پر مخ فلسفه ولولم؟

څنګه غره ته وګورم؟

چې زه ترې تاریخ او جغرافیه زده کوم

کله چې وینم

زموږ،

د عقل او پوهې مدعیان

چې ځانونه، جامع الکمالات

او قاضی القضات ګني

او خدای ورته

پر دغو فضایلو برسیره

د لیکلو همت هم ورکړی

د خپلو کتابونو وزن

د مړو پر سرونو

او د شمال او جنوب،

پر تیږو تلی.

زه د تاریخ پر پاڼو

چې د رسولانو د مشق تختې دي

د ځمکې د بدمرغۍ

او د روح د ورستیدو

انځور وینم.

زما ځواني، چې د باغ

لوڅیدو ته پاتې کیږي

د انتظار او مینې

پر ښیبو تړل شوې

او کوټه مې،

چې دیوالونه یې،

شیبه، په شیبه را نږدې کیږي

ماته،

د وروستۍ پوښتنې ځواب وایي.

زه، پر مرګ باور نه لرم

خو آیا،

ژوند په خپله،

هغه هټۍ نه ده چې

موږ،

هره ورځ ترې

د ځان د پانسۍ کولو

رسۍ رانیسو؟!

دا کوڅه څه نومیږي؟

چی پر تړلی دروازې ختمیږي

او یواځې پرې

د تیریدو په محال

زموږ، په ذهن کې

د ژوند احساس تکراروي،

او زموږ د موجودیت مفهوم

د تیږو پر ذهن لیکي.

افسوس چې تیږې،

ژبه نه لري

او همیشه غلی دي

او یواځې دې ته جوړیږي

چې د چا سر

او یا زما د کوټې

دریڅه پرې،

په نښه شي.

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد