گل دانش

کنون که مژده فصـــل بهار است

هـزاران گل به خندیدن عیار است

بهــار گل پسند و مهــــــرآغوش

بهار گلفروش و گل تبـــــار است

نشــاط است و امید زنـــــــدگانی

حضــــور یاس اینجا شرمسار است

بناًای بهــــــار سبزه آغـــــــوش

که اوصافت بهار گل نـــثار است

برای همچـــــو من هجران نصیبی

گلی از گلشن دانش به کار است

ز کمبود همین گــــــل ای بهارا!

درین وادی قتال و انفجــــار است

ازینرو نو گل دانـــــــش به من ده

که این گـــل زینت افزای دیار است

همین گل را به من دور از خـــزان دار

مرا با تو همین قول و قــــــــــرار است

به این گل فــــــــارغ از رنج خزانم

خزان را با گـــل دانش چه کار است

هرآن مـــــلت که سیر آگــهی یافت

زمستانش بهار گـــل شعـــــار است

خدایا ملتم را آگـــــهی بخش

ز دانش هر دول را افتخار  است

غلام جیلا نی ((پژوه))

 

 

 

 

 

 

 

غلام جیلانی "پژوه"

به من از کفر واز ایمان نه لافیــد

ز کیش و رنگ واین آن نه لافیـد

اگر سرما نژادید چون زمستـــــان

همان به کز بهارستان نه لافیــــد

اگر چون شب به صبحی در تضادید

حذر کز اشعهءتابان نه لافیــــــد

مکدر طینتی گر پیشه کردیـــــد

چه به کز صافی ئی وجدان نه لافید

جهالت با خرابی هم کلام اسـت

شما از سیل و از طوفان نه لافیـــد

همان بهتر به هرکیشی که هستید

بخود بینید و از یاران نه لافیــــد

ز تقوا برتری دارید اینجـــــــا

و گرنه گاهی از انسان نه لافید