سه شنبه، ۲۵ مارچ  ۲۰۰۸

حمله به لنین، بلهوسی کودکانه
یا
تلاش ناکام برای درمان آلام روانی؟

 پاسخ به نوشته صدق رهپو طرزی

نوشته: ح. دهقان پور

 

در هفته نهم سال جاری ویب سایت "نی" نوشته ای را از آقای صدق رهپو طرزی تحت عنوان "پوتین شاهنشاه روسیه جامه بدل میکند" به نشر رسانید. این نوشته با حمله بر لنین و استالین رهبران حزب کمونیست روسیه آغاز میشود. همه میدانند که لنین و استالین همان قدر از پوتین و سایر حکام فعلی روسیه تفاوت دارند که از نیکلای رومانف تزار روسیه تفاوت داشتند. ذکر نام لنین و استالین در بحثی که بر روی پوتین و "تغییر جامه اش" میچرخد، نه مناسب است و نه درست. آدم وقتی خواسته باشد جنایات گلبدین، ملا عمر و سیاف را بر شمارد، صدق رهپو طرزی را به دلیل آنکه او نیز از افغانستان است با آنها یکجا محکوم نمیکند، مگر اینکه دیوانه باشد و یا غرض خاصی را از این کار تعقیب کند. صدق رهپو طرزی نوشته اش را با لحن توهین آمیز و اسلوب افترا و اتهام به لنین و استالین آغاز میکند و انقلاب اکتبر را "کودتا" میخواند. این کجی منطق و تاب خوردگی برهان میرساند که صدق رهپو طرزی قصد اهانت به کمونیسم و پیشوایان آن را دارد. ما در این نوشته میکوشیم به مدد اسناد و شواهد نشان دهیم که صدق رهپو طرزی نمادی است از بی خبری و بیچارگی یک افغان که فلاکت، دربدری و آوارگی سرانجام مجبورش کرده تا از راه نفرین به کمونیسم و رهبران آن توجه امپریالیستها و به ویژه دستگاه اطلاعاتی آنها را بخود جلب کند.

نویسنده کیست؟

طوری که از نامش پیداست- نویسنده یک افغان الاصل می باشد که در شهر گوتینگن آلمان زندگی میکند. او اگر بیکار نباشد، یا یک تاکسی ران است یا یک زمین شوی و یا مسئول نظافت تشناب ها و یا یک کارگر و در بهترین صورت یک سر کارگر (باشی صاحب) خواهد بود. او از نظر اقتصادی به شدید ترین وجهی استثمار میشود و در تمام عرصه ها تحت ستم طبقاتی و ملی امپریالیستی قرار دارد و در هیرارشی اجتماعی از زحمتکش ترین انسان آلمانی الاصل کمتر حساب میشود (زیرا کارگر آلمانی تنها استثمار میشود ولی او هم از نظر زبان تحت ستم قرار دارد و هم از نظر رنگ، پوست و هم از نظر خصوصیات روانی و فرهنگی). او خیلی ساده لوح خواهد بود که نداند، با رنگ سفید در لای خطوط سیاه قوانین اجتماعی آلمان و اروپا در مجموع او یک شهروند "درجه دوم" هست. یا اینکه او نمیداند استثمار و ستم در چه و در کجا ریشه دارند و یا میداند ولی به حقارت و ستم کشی خو کرده است. از انسانی که در این موقعیت اجتماعی قرار دارد، توقع میرود که با بصیرت یک زحمتکش تحت ستم در مقابل سوسیالیسم و کمونیسم و رهبران آن در بدترین صورت موضع بی تفاوتی، بی غرضی و بی طرفی را اختیار کند نه اینکه مانند کاسه داغتر از آش، به حمله توهین آمیز متوسل شود.

نویسنده چقدر سواد دارد؟

نویسنده نامش را این طور می نویسد "صدق رهپو طرزی". اما آدرس الکترونیکی اش "صدیق رهپو طرزی" است. صدق واژه مصدر است که ریشه عربی داشته و با شکست ص تلفظ شده و حالت صفت آن راستی و درستی معنی میدهد. (فرهنگ دو جلدی عمید ص. ۱۳۵۷). در یک کلام واژه "صدق" از نظر دستور زبان فارسی و عربی اسم نیست و نمیتوان آنرا بجای اسم بکار برد.

اما "صدیق" (به فتح ص و شدت د) واژه عربی الاصل است که از نظر دستور زبان صفت بوده و به معنی یار، دوست و رفیق مهربان آمده است. به احتمال قوی والدین صدق رهپو طرزی او را "صدیق" نام کرده اند و در افغانستان بسیار اند افرادی که "صدیق" نام دارند. اما من او را در این نوشته صدق رهپو طرزی خطاب میکنم.

صدق رهپو طرزی هنگامیکه میخواهد "ادبی" صحبت کند، مینویسد "آنگاهی که لنین در اروپای غربی بحیث مهاجر به سر میبرد" او مطلب )زمانیکه لنین در اروپای غربی زندگی میکرد( را با مشکلات بیان میکند و دیده میشود که قادر نیست واژه ها را به آسانی در کنار یکدیگر بگذارد و منظورش را توضیح دهد. او نمیداند که بین "به سر بردن" و "بسر بردن" تفاوت زیادی وجود دارد و اتفاقا همان ترکیب نادرست آنرا انتخاب میکند.

اگر یک کمی بیشتر نوشته آقای صدق رهپو طرزی را بررسی کنیم، می بینیم که او با دستور زبان فارسی دری چندان آشنا نیست و نمیداند که یک فعل در زبان فارسی دری مطابق به زمان و فاعل شکلش را تغییر میدهد. او بین ماضی استمراری و ماضی مطلق فرق نمیگذارد مثلا وقتی میخواهد "زمانیکه اروپا دروازه های آزادی را. . . میگشود"، میگوید "زمانیکه اروپا. . . میگشوده". نشان میدهد که او با دستور زبان دری آشنائی ندارد. این فلاکت زمانی با رقت چندش آورش نمایان میشود که او خودش "شکلی از فعل را اختراع میکند" و میکوشد فعل "تایید کردن" را با "تائیدن" (واژه ایکه در زبان دری هیچ وجود ندارد) برساند. "تایید" واژه عربی است که از نظر دستور زبان مصدر میباشد، و فقط در ترکیب با افعال دیگر مانند "کردن" و "نمودن" تفهیم میگردد. وقتی "دن" و "تن" را در اخیر حالت ماضی مطلق فعل غایب میآوریم در بسا موارد از فعل مصدر میسازیم. مانند خرید- خریدن، کشت- کشتن، خورد- خوردن. . . و غیره. صدق رهپو طرزی یا "میخواهد "ادبی" صحبت کند و یا به دلیل ضعف مزمن معلومات از دستور زبان، مصدر را مکرر مصدر میسازد.

من بیشتر در مورد املا و انشای صدق رهپو طرزی تماس نمیگیرم، زیرا این مبحث نبشته مستقل را ایجاب میکند.

"روسیه زندان ملل"

صدق رهپو طرزی مینویسد: "آنگاهی که لنین در اروپای غربی بحیث مهاجر به سر میبرد و این سرزمین،آرام آرام دروازه های آزادی را برروی باشنده گانش با تائیدن عصر روشنگری و پایان دوران تاریکی می گشوده، با نگاه نقد آمیز به روسیه می نگریست و در آنزمان آنسرزمین را "زندان"ملت ها" خواند.

اما، همین مرد، آن گاهی که با کودتائی در اینکشور به قدرت رسید برای رهائی ملتهای دربند فرمانی صادرکرد. "(همان نوشته)

هنوز حزب بلشویک در روسیه تشکیل نشده بود یعنی اواخر سالهای ۱۸۹۰ را میگویم، که لنین روسیه را "زندان ملل" خواند. هرچند در افغانستان "دقیق حرف زدن" بنابر دلایل متعدد تاریخی مرسوم نشده و "ادعا" تا هنوز از "آوازه سر چوک" منشا میگیرد، ولی کسی که جرات میکند علیه کمونیسم علمی و پیشوایان آن حرف بزند، باید حداقل از سطح قصه های سر چوک و سماوار خانه ها بالاتر بیاید و بین واقعات تاریخی و واقعیت های عینی از یک طرف و چرندیات سر خیابان از طرف دیگر فرق قایل شود. در غیر آن اینگونه حرف زدن "خلط کاری عامدانه" است که از "تئوری توطئه" منشا میگیرد. معمولا یا عوامل اطلاعات بیگانه که وظیفه دارند اذهان عوام الناس را دچار تشتت و پراکندگی کنند- با خلط کاری و تئوری توطئه کار میکنند. اگر از این دسته که آگاهانه به خلط کاری و تشتت افکار دست میزنند بگذریم، به دسته لفاظّ ها و حرافهای از خود راضی میرسیم، که با چند جمله ای که از اینجا و آنجا یاد گرفته اند در هر جا به پرحرفی دست می زنند. وقتی دشمنان لنین و از جمله کارل کائوتسکی، برنشتاین و مارتف علیه لنین حرف میزدند، با منطق کاملا عالی، با احترام فوق العاده با لنین مقابله میکردند و میکوشیدند او را شکست بدهند و حزبش را تار و مار ساخته و از میان بردارند. صدق رهپو طرزی و تمام مخالفین دیگر کمونیسم آزاد اند که با این روش با لنین و ایده های او مقابله کنند و تئوری توطئه و چرند گوئی های بی اساس را به احزاب میهن فروش اسلامی بگذارند.

اگر با دقت حرف بزنیم، می بینیم که لنین هنگامیکه در هفتم دسامبر ۱۸۹۵ از جانب پلیس تزار پطروگراد دستگیر شد در دادگاه نمایشی تزار، روسیه را "زندان ملل" نامید. او از سال ۱۸۹۵ تا سال ۱۹۰۰ در سایبریا در تبعید بسر میبرد. او در تبعید اثرش بنام "رشد سرمایه داری در روسیه" را نوشت و از روسیه به عنوان زندان ملل حرف زد. در ماه جولای سال ۱۹۰۳ کنگره دوم حزب سوسیال دموکرات در بروکسل دایر شد و سپس تحت فشار پلیس بلژیک نتوانست کارهایش را به اتمام برساند و ناچار به لندن انتقال یافت. "حق ملل در تعیین سرنوشت بدست خویش" که طی آن به تمام ممالک استعمارگر اروپايی گفته میشد "گور تان را از مستعمرات گم کنید" در برنامه حزب سوسیال دموکرات روسیه که در این کنگره به تصویب رسید، شامل بود. مفاد این برنامه در داخل روسیه بواسطه هیئتی که از طرفداران لنین و هواداران پلخانف بروی کاغذ ریخته شده بود و "حق تعیین سرنوشت ملل" که بر زمینه آن روسیه زندان ملل خوانده میشود، کشف لنین یا استالین یا حزب بلشویک نیست و حتی کار جنبش کمونیستی روسیه نیست و سالها قبل در دهه ۵۰ قرن ۱۹ م کارل مارکس و فریدریش انگلس این حق را برای جنبش پولندی ها و قیام سال ۱۸۶۳ قایل شده و این اصل را بکار برده بودند.

لنین زمانی که در اروپای غربی زندگی میکرد، مانند صدق رهپو طرزی ایده ها و افکارش را از این سرزمین که در آن زندگی میکرد به عاریت نگرفته بود. لنین هیچ زمانی همرنگ زمانه نشد بلکه از زمانهای آینده و نظام های آینده بشریت پیام می آورد. او با جریان باد به زمین خم نمیشد و صدق رهپو طرزی نیز این مسئله را از او نه آموخته است.

لنین از یک خط فکری یعنی مارکسیسم پیروی کرده است. بین مارکس و لنین احزاب سوسیال- دموکرات اروپا که بعدها در انترناسیونال دوم گرد آمدند-، قرار دارد. کارل کائوتسکی پیشتر از لنین و بعدتر از مارکس در مورد "حق تعیین سرنوشت ملل بدست خود" بطور مفصل در مقابل اتو باویر حرف زده است. رشته سخن به درازا نکشد، صدق رهپو طرزی یا در آخر داستان "لیلی و مجنون" هم نمیداند که "لیلی" مرد است یا زن و یا می کوشد در اخیر عمر "شاهنشاهی بوش- چنی" با هذیان گوئی توجه اولیای امور را در مورد یک خادم از دیده فرو گذاشته شده جلب کند.

اکنون از زاویه دیگر به درک صدق رهپو طرزی از تاریخ نگاه میکنیم، زاویه ای که روشنفکران لیبرال- نو مورد استفاده قرار داده و میخواهند جنگ افروزی، غارت و چپاول گری سرمایه داری انحصاری یا امپریالیزم را مخفی کنند. زاویه ای که صدور انتخابات فرمایشی، تهدید به تغییر رژیم، حمله به سرزمین دیگران، دروغگوئی، نقض ابتدائی ترین حقوق بین الملل و کشتار بیدریغ انسانها، رقابت بی سابقه برسر منابع انرژی، مناطق نفوذ سیاسی، تصرف مواد خام و تسخیر بازار مبادله و نیروی کار ارزان از جمله مشخصات درجه یک آن است. دوران جنگهای بزرگ سرمایه داری تقسیم جهان که در انتهای آن بوش و بن لادن بر سر زبانها می افتد، صدق رهپو طرزی میکوشد وارد این زاویه شود،. او مانند لیبرال های- نو (رنگین سپنتا، رسول رحیم و یارانش) واژه "عصر روشنگری" را با همان بی ماهیت بودنش- در جمله استعمال میکند. به امید اینکه به خواننده القا کند "لنین آزادی ملی را از ممالک اروپای غربی آموخته است". سمنک را از باقلی نمیتوان ساخت!

عصر روشنگری اروپا،

لنین در بین سالهای ۱۹۰۷ - ۱۹۱۷ در اروپای غربی بسر میبرد. از قرار معلوم صدق رهپو طرزی این سالها را عصر روشنگری اروپا میخواند. من میترسم که تسلط صدق رهپو طرزی به زبان آلمانی نیز چندان خو ب نباشد- زیرا کسی که گرامر زبان خود را نمیداند- روشن است که زبان دیگران را نیز به مشکل یاد میگیرد. اما امیدوارم که صدق رهپو طرزی آلمانی اش بهتر باشد و در آن صورت من برایش توصیه میکنم که لطف کرده این کتابها را بخواند. تاریخ سرمایه داری. تالیف پروفسور مایکل بیو؛ با ISBN. No. 1-57367-041-6. (خاطر تان جمع باشد این کتابها را کمونیستها ننوشته اند) در عقب تجاوز به عراق، تالیف مرکز تحقیقات علوم سیاسی از مرکز تحقیقات علوم سیاسی باISBN. No. 1-58367-093-9 و یک قرن جنگ، تالیف ویلیام اینگدال، باISBN. No. 07453 2310 3.

من از این کتابها هیچ چیزی را در اینجا نقل نمیکنم و دلیل آن هم روشن است. آنهائی که با متدلوژی علوم آشنا اند و در نوشته ها و آثارشان از این متدلوژی استفاده میکنند- به یقین میدانند که واژه های سنگین مانند "بیداری"، "بپا برخاستن"، "از خواب بیدار شدن". . . و غیره وقتی بر قرینه های سیاسی مطرح میشوند، بر چندین زمینه اشاره میکنند که نویسنده به آن زمینه ها به مثابه اکسیوم های مورد پذیرش عام استناد میجوید.

مثلا: "عصر روشنگری و پایان دوره تاریکی که اروپا آنرا میگشوده!"، حدس میزنیم که منظور صدق رهپو طرزی، دوران ظهور بورژوازی در تاریخ اروپا باشد. یا او نمیداند که این عصر را با نام تاریخ آن مشخص کند و یا میداند و این کار را نمیکند و هراس دارد که او را نیز "خدای نخواسته در شمار چپ های مترقی افغانستان حساب کنند!" (وای از آن روز!).

از نظر اقتصادی، این دوره با ظهور شیوه تولید نوین نعمات مادی در جامعه آغاز میشود. با رشد و گسترش این شیوه تولید آریستوکراسی سنتی اروپا از قدرت افتاده شان و دبدبه شاهزاده های تیول دار درهم میریزد. از نظر سیاسی، قدرت کلیسا از میان رفته و دولت از دین جدا میشود. بورژوازی اهالی معینی را که زبان مشترک، خوی و خاصیت تاریخی- روانی مشترک داشته و در یک محدوده معین زندگی میکنند- از طریق مجلس موسسان، رسانه های جمعی و انتخابات به جنبش درآورده و ملت های بورژوازی را به وجود می آورد. تئوری مونتسکیو در شکل عام آن پایه و اساس نظامی میشود که این ملتها را اداره میکند، یعنی قوای سه گانه بجای سلطنت مطلقه بر اهالی معینی مسلط میشوند. تغییر بنیادی در این دو پایه اساسی، موجب تغییر در روبنای فرهنگی نیز می شود.

اگر بتاریخ این تغییرات مراجعه کنیم، در می یابیم که صدق رهپو طرزی هنوز به گفته فریدالدین عطار در خم همان کوچه اولی ایستاد است و به انتهای آن با جبین سوال برانگیز نگاه میکند و با مغزش در جدال است که چطور زمین مرکز سیارات نظام شمس نیست؟

تغییر اساسی از نظر اقتصادی، در اروپا با ظهور مارکانتالیزم آغاز میشود. کشف امریکا در ۱۴۹۲ این تغییر را بیشتر تقویت میکند. لنین تقریبا ۴۰۰ سال قبل از آن به اروپای غربی "مهاجرت" (از استفاده از این واژه معذرت میخواهم) میکند. برخلاف تصورات صدق رهپو طرزی، اروپا خیلی پیش "آرام آرام دروازه هایش را برروی تغیر بنیاد اقتصادی "میگشوده" نه زمانیکه لنین در آنجا بوده است با کشف ماشین بخار یعنی فراهم ساختن تسهیلات در تولید و بالا بردن میزان تولید به اندازه ۸۵% در قرن ۱۸ اروپا از حالتی که "دروازه هایش را میگشوده" وارد دوره برگشت ناپذیر تاریخی شد. هنگامیکه لنین در اروپای غربی زندگی میکرد امپراطوری آوگسبورگ و شان و شوکت فردریک ویلهلم دیگر وجود نداشت و "ملتهای بورژوازی" که شاخص شباب بورژوازی اند سراسر اروپا را فرا گرفته بودند. برای آنکه مسئله را از بحث متراکم ساده تر کنیم، چند مثال کوچک می آوریم. لنین ۱۲۰ سال بعد تر از انقلاب کبیر فرانسه که اوج بیداری اروپای غربی را از رخوت مرگبار سلطنت و اریستوکراسی نشان میدهد- به اروپای غربی می رود. اگر صدق رهپو طرزی وجود دانشمندان فلاسفه اروپا را "عصر روشنگری" بخواند بازهم مثنوی اش شنونده ندارد زیرا که لنین دهسال پس از مرگ فردریک نیچه و ۸۰ سال بعد از بیرون شدن کتاب معروف هگل تحت عنوان Grundlinien der Philosophie des Rechts حداقل نیم قرن پس از بیرون شدن مانیفست کمونیست، ۲۵ سال پسان تر از مرگ کانت، و بیشتر از قرنها پس از مرگ گالیله،. . . و غیره به اروپا رفت و اروپا برخلاف تصورات کور-کورانه صدق رهپو طرزی، در زمان لنین، از پیشرفت و شکوفائی تاریخی باز مانده بود و به یک نظام ارتجاعی ای که در آن نظام توزیع نعمات با نیروهای مولده در حال رویاروئی مستقیم قرار داشت، مبدل شده بود. و حتی نظام استعماری ویکتوریائی را امریکا و آلمان به زیر سوال برده و خواهان تقسیم مجدد جهان شده بودند. لنین هنوز در اروپا بود که سگان جهان خوار سرمایه داری برروی یک دیگر شان پریدند و جنگ اول جهانی را برپا کردند.

به اینصورت می بینیم که صدق رهپو طرزی- تا هنوز هم نمیداند، لیلی زن است یا مرد. ولی علیرغم آن خوش دارد مانند تهی مغز ها که دهن شان در دشنام و بد گوئی کمونیسم آنقدر باز است که آدم جمجمه خالی از مغز شان را واضح می بیند، بر لنین حمله کند.

انقلاب یا کودتا؟

صدق رهپو طرزی میگوید که "اما، همین مرد،آن گاهی که با کودتائی در اینکشور به قدرت رسید. برای رهائی ملتهای دربند فرمانی صادرکرد". آیا بهتر نیست بعد از آنکه تاثیرات آب جو ارزان Aldi از دماغ آدم زایل شد و آدم بتواند پهنا و گستردگی اهانت، دروغ و حیله چاپلوسانه ای را که در سر دارد، درک کند دست به کار شود؟ اگر انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ روسیه انقلاب نیست چه انقلابی میتواند انقلاب باشد؟ آیا با اینگونه قلب ماهیت کردن مفاهیم سیاسی و تاریخی میتوان گفت که جهان شاهد یک انقلاب بوده؟ و یا انقلابی در دنیا وجود داشته است؟

من میکوشم در اینجا نشان بدهم که انقلاب اکتبر روسیه نه تنها یک انقلاب توده ای، بلکه یک قیام گسترده همه جانبه تحت رهبری طبقه کارگر و اولین حرکت سازمان یافته برای ایجاد جهان نوین پس از کمون پاریس بود.

غلام محمد غبار مورخ مشهور افغانستان می نویسد: "انقلاب سوسیالیستی مردم روس و موجود شدن دولت شوروی تمام سیاست دوره تزاری روس را در خود روسیه و در آسیا و بطور عام در ساحهء سیاست بین المللی از ریشه تغییر داد. اتحاد شوروی که طرفدار مبارزه آزادی ملل شرق بر ضد استعمار غرب بود، استقلال و پیشرفت این ممالک را در برابر استعمار اروپايی یک فتح سیاسی تلقی میکرد. همچنین اتحاد شوروی از مداخله در امور داخلی این کشورها اجتناب میکرد. ایران در سایه چنین سیاست اتحاد شوروی بود که توانست آزادی خود را تامین کند. اتحاد شوروی به عنوان مشرق زمین ترک و عرب و هندو ایرانی و غیره— یادداشتی بیسابقه و تاریخی خود را اعلام کرده و تمام قرارداد های سری دولت تزاری روس و تجزیه ترکیه و ایران را ابطال نموده بود. اتحاد شوروی خواهان رفاقت شرق در سیاست عدم تعرض بود و در معاهداتی که با افغانستان و ترکیه کرد، آزادی و استقلال کامل ملل شرق را تصدیق و جنبشهای آزادیخواهی ملل آنان را شناخت و اختیار ایشان را در انتخاب هر نوع حکومتی که خود بخواهد تائید کرد" (افغانستان در مسیر تاریخ- ص ۵۰۲)

تا اینجا می بینیم که غلام محمد غبار انقلاب اکتبر را یک انقلاب و حرکت اصولی به نفع ملل تحت ستم استعمار، و تغییرات بنیادی در سیاستهای روسیه در قبال جهان سوم میخواند. اما بدا بحال صدق رهپو که به گمانم تا هنوز کتاب "افغانستان در مسیر تاریخ" را باری هم مرور نکرده است در غیر آن از دم وارد معرکه نمیشد.

حالا ببنیم که کودتا چیست: کودتا Coup d' etat توطئه و قیام ناگهانی عده ای از سپاهیان یک کشور برای برانداختن یک حکومت یا تغییر دادن رژیم. (فرهنگ دو جلدی عمید ص. ۱۶۶۱)

یا آدم باید بسیار از تاریخ و واقعات بیخبر، بی اطلاع و بی معلومات باشد که انقلاب اکتبر را "کودتا" بخواند و یا از اینگونه کج بحثی غرض خاصی را تعقیب کند. Helena Sheehan یکی از دانشمندان تاریخ امریکائی در کتابش موسوم به (The October Revolution, Marxism in Power) (انقلاب اکتبر- مارکسیسم بر اریکه قدرت) در مورد روزهائیکه انقلاب کبیر اکتبر بوقوع پیوست، چنین مینویسد: ایام بینظیری بود. چنین روزهائی در گذشته ها وجود نداشت و در آینده ها نیز شاید بظهور نرسد. اولین انقلاب سوسیالیستی گیتی بوقوع پیوسته بود، انقلابی که در تاریخ نظیرش را نداشت. آنها اکنون کارهای را اجرا میکردند که در گذشته ها هیچ انجام نشده بودند و خط نوینی را در تاریخ میگشودند. دیگر هویداست که در دورنمای دید بشر افقی باز شده که حد و حدود خلاقیت انسان را در ایجادگری و آفرینش از صفر تا آرایش جامعه نوین، تا لایتناهی میرساند. دم امکانات به بدن فضا دمیده و به آن جان بخشیده و همه چیز را در دسترس قرار داده است. فضا رزم آزما و ایجادگر شده است.

دیده میشود که یک امریکایی دانشمند با غلام محمد غبار مورخ افغانستان هم نظر میباشد. و صدق رهپو طرزی بنا به هر دلیلی که دارد نسخه خود را بیرون میدهد. من هزاران سند دیگر نظیر این دو را میتوانم به شهادت بطلبم و به اثبات برسانم که اطلاق کودتا به انقلاب کبیر اکتبر هذیانی است که از دماغ آدم سالم العقل تراوش نمیکند. یا فیل صدق رهپو طرزی خیال هندوستان کرده و هوای ماموریت و سرکاتبی افغانستان به سرش زده و یا او آدم بیسوادی است که با اهانت به انقلاب اکتبر و لنین میکوشد خود را رنگ و روغن نموده و مطرح کند.

چرا انقلاب؟

معمولا انقلاب ها بنا به یک سری دلایل اقتصادی و سیاسی به وقوع می پیوندند. روشن است که مطالعه اقتصاد و طرح راه حلهای سیاسی، وضع تاکتیک مبارزه و تعیین خطوط استراتژیک و غیره از یک روز تا روز دیگر به وجود نمیآید. مضاف بر اینها هر انقلاب باید نتنها ارگان رهبری اش را داشته باشد بلکه این ارگان در گیر و دار و فراز و فرود های مبارزه با دستگاه سرکوب و اطلاعات نظام حاکم از مراحل متعدد، عبور و تجاربش را تا حد برپائی قیام و تصرف قدرت سیاسی یعنی قدرت دولتی ارتقا داده باشد. هر انقلابی که در مسیر علمی و بر اساس یک دید پیشرو و مترقی حرکت میکند لاجرم از این راه باید عبور کند، در غیر آن نظام حاکم آنرا سرکوب نموده و قیام کننده گان را سرانجام یا مانند اسپارتاکوس و یارانش به چهار میخ میکشند و از صلیب آویزان میکنند و یا مانند کمونارها در مقابل جوخه آتش قرار میدهند.

یک انسان معمولی که از نظر روانی صحتمند است و از ماحول و جهانی که در آن زندگی میکند برداشتهای تا حدی درست دارد، میداند که طفل با گره بستن نطفه اولین گام وجودش را میگذارد و تولدش محصول رشد این گام ها است. در مورد یک انقلاب سیاسی آگاهانه که در مبارزه طبقات متخاصم ریشه دارد و از یک ایدئولوژی یا دیدگاه معین سرچشمه میگیرد، نیز این حقیقت صدق میکند. اولین گامها در جهت برپائی انقلاب کبیر اکتبر نه در سال ۱۹۱۷ بلکه در سال ۱۹۰۳ یعنی با دایر شدن کنگره دوم حزب سوسیال دموکرات روسیه آغاز شده بود. تصرف قدرت سیاسی به نفع طبقه کارگر بر مبنای اصول عام مارکسیسم و استراتیژی تصرف قدرت در این کنگره به تصویب رسیده بود. کتاب همیشه ماندگار لنین (چه باید کرد؟) مبنای این استراتیژی بود. در این کنگره برنامۀ به تصویب رسیده بود که طی آن طبقه کارگر روسیه و توده های دهقانی در اتحاد با ملل تحت ستم استعماری تزار نیکلای رومانف، قدرت سیاسی را از طریق قهر انقلابی تصرف کرده و راه را در جهت استقرار یک حکومت سوسیالیستی باز کند. برنامه آتی این انقلاب دستیابی به جامعه بدون طبقه و عاری از هر نوع ستم و استثمار یعنی کمونیسم بود. آدم یا باید بسیار naïve و یا بسیار ناتوان باشد که سیر رشد و تکامل انقلاب کبیر اکتبر را از سال ۱۹۰۳ تا سال ۱۹۱۷ یعنی تحولات را طی ۱۵ سال و بویژه واقعه سال ۱۹۰۵ روسیه را نبیند. یک چنین آماتوری روشنفکرانه یا پُر روئی است یا به نمایش گذاشتن نمونه اسف انگیز نادانی.

از John Catalinottoنقل میکنیم: "انقلاب اکتبر خواست کسانی بود که شعار شان را نان، صلح و زمین تشکیل میداد". در سالهای که حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه بنیانگذاری شد، نیکولای رمانف دوم بر اریکه قدرت تکیه زده بود. او و اطرافیانش بر ۷۰ ملیون روس و ۹۰ میلیون اهالی مستعمرات روسیه با شلاق و چوبه دار فرمان میراند. John Catalinotto می نویسد: "تزار برای توسعه امپراطوری اش ۱۰ ملیون دهقان را در مسلخ گاه خون بار جنگ جهانی اول فرستاد. تا مارچ سال ۱۹۱۷ یک و نیم میلیون از آنها نابود و چهار میلیون زخمی و معیوب شد. کشور درحال ویرانی بود. "

این گفتار شاید به جناب صدق رهپو طرزی "روسیه شناس کبیر افغانستان؟!" تفهیم کند که چه کسانی صلح می خواستند.

"در زمستان سال ۱۹۱۶- ۱۹۱۷ زنان کارگر که شوهران شان یا در جنگ کشته شده و یا هنوز عسکر بودند بیشتر از ۶۰ ساعت در هفته در فابریک های سرد در حالیکه صندوقی را که بر آنها می نشستند نیز باید به کرایه میگرفتند- کار میکردند. آنها با مزدی که از این کار شاقه میگرفتند به مشکل میتوانستند نان خشک بخرند. )

 

جان رید John Reed روزنامه نگار معروف امریکایی خود ناظر وقوع و پیروزی انقلاب کبیر اکتبر بوده و واقعات را از سال ۱۹۱۶ به اینطرف تاریخ وار ثبت کرده است، در کتابش موسوم به (ده روزیکه جهان را تکان داد) احصائیه زیرین را گزارش میدهد:"

 

منبع: جان رید: ده روزی که جهان را تکان داد (Ten Days That Shck the World) ص. ۲۴۷

 

از گفتار این دو نفر میتوان درک کرد که چه کسانی شعار "نان" را بالا کرده بودند. بطور خلص در سال ۱۹۱۷ قبل از آغاز انقلاب نرخها بطور اوسط ۵۵۶% بالا رفته بود که ۵۱% از دستمزد کارگران و پیشه وران بالاتر بود. قیمت یک آرشین کتانی نظر به سال قبل ۱۲۳۳% بالا رفته بود و یک جوره کفش عادی ۱۰۹۷% قیمت تر شده بود.

بعد از سقوط رژیم تزاری سوسیالیست های انقلابی (SR's) و کادتها به قدرت رسیدند و کرنسکی رئیس بجای آنکه به جنگ اختتام بخشد با فرانسه و انگلستان مخفیانه معاهده ای را امضا کرد که به جنگ ادامه بدهد تا جرمنی از قدرت افتاده و روسیه یک قسمت ترکیه و یک بخش عظیم ایران را تصاحب نماید. (چیزی را که میر غلام محمد غبار نیز به آن اشاره میکند و میگوید که دولت بلشویک ها آنرا مطرود اعلان کرد)

بلشویک ها که خواهان خاتمه جنگ امپریالیستها برای تقسیم جهان بودند، شعار مخالفت با جنگ را بلند کرده و در بین سربازان به تبلیغ وسیع علیه جنگ دست زده و آنها را علیه جنگ سازماندهی میکردند. از جانب دیگر دهقانان میگفتند که تزار از بین رفته، چرا حکومت سوسیالیست های انقلابی که وعده میدادند زمین از آن کشتکار است، زمینهای ملاکین بزرگ را تقسیم نمیکند. حکومت بجای تقسیم زمین به سرکوبی دهقانان دست زده و آنها را مانند سالهای قبل مجبور به اطاعت از قوانین مالکیت مالکین بر زمین میساخت. بلشویک ها در مخالفت با این قانون مستبدانه مالکین بزرگ ارضی، به روستاها رفته و دهقانان را به قیام مسلحانه تشویق کرده و جنبش آنها را با جنبش کارگران در شهر پیوند میدادند. سرمایه داران روسیه در سال ۱۹۱۴ قانون نسبت ۱ بر ۹۰۰ را وضع کرده بودند (یک سهم کارگر و ۹۰۰ سهم سرمایه دار) این قانون بواسطه حکومت موقت تحت رهبری کرنسکی تائید شد. بلشویک ها در مخالفت با این قانون ظالمانه به فابریک رفته دست به فعالیت میزدند و قیام نهائی را تدارک میدیدند.

در ماه سپتامبر حکومت موقت دستور یک حمله بزرگ را در جبهه جنگ صادر میکند که با شکست مواجه شده و صدها هزار سرباز بقتل میرسد. حکومت موقت برای نگه داشتن زمام قدرت جنرال کورنیلوف تزاریست معروف را با یک فرقه عسکر به کوچه و پس کوچه های پطروگراد سرازیر میکند تا بلشویک ها را قلع و قمع کند. کارگران و بویژه زنان و دختران کارگر دست به مقاومت میزنند و کارگران با نیروی جنرال کورنیلوف به مصاف میپردازند و بلشویک های زندانی را از بند رها می کنند.

حکومت موقت به خاطر آنکه زمام اختیار را از دست ندهد، دست به خدعه انتخابات زد و فکر میکرد حزب بلشویک آنرا تحریم خواهد کرد و با چند نفری که در انتخابات شرکت میکنند- بخود صبغه قانونی داده و با اربابان انگلیسی و فرانسوی میتواند داخل معامله شود. اما حزب بلشویک این انتخابات را تحریم نه بلکه در آن شرکت جست. در تمام شهرهای عمده و از جمله در مسکو و پطروگراد، حزب بلشویک اکثریت عظیم آرا را بدست آورد. امروز دانشمندان و مورخین غربی و اساتید دانشگاه های معروف دنیا که اهل تحقیق و بررسی اند و مانند آقای صدق رهپو از پیش خود حرف نمیزنند، اعتقاد دارند که بلشویک ها، با این انتخابات در حقیقت امر حکومت موقت را از قدرت برکنار ساخته بودند. از ده کارگر هفت نفر آن و از پنج دهقان سه نفر به بلشویک ها رای داده بود. سربازان و ملوانان بطور عموم به بلشویک ها رای داده بودند. آنها بیشتر از بلشویک ها خواهان تصرف قدرت، پایان به جنگ، تقسیم اراضی و ملی ساختن بنگاه های تولیدی بودند.

شورا های کارگران، دهقانان و سربازان به وجود آمده و به مراکز نیرومند قدرت سرخ موازی با دولت موقت وجود داشتند. شعار های "قدرت سرتاسری را بگیرید، بجنگ خاتمه دهید"، "زمینهای ملاکین را تصرف و به دهقانان بدهید!". "تمام قدرت به شوراها" بر پوسترهای عظیمی نوشته شده و در و دیوار خیابانهای مسکو و پطروگراد را پوشانده بودند. اما حکومت موقت مانند تمام حکومتهای وابسته و مزدور که بر نیروی باداران شان تکیه میکنند، بر توطئه انگلیس و فرانسه اتکا کرده و امیدوار بود آنها کاری بکنند، لذا از قدرت کنار نمیرفت. سرانجام غرّش توپ اورورا پایان عمر ننگین حکومت موقت را به جهانیان اعلام کرد.

هنگامیکه امپریالیستها یک انتخابات فرمایشی را برای قانونی ساختن قدرت سیاسی مزدورانش به راه میاندازند و با صد حرام زادگی مردم را بپای صندوقهای رای میکشانند، و با هزاران تقلب مزدور ترین و میهن فروش ترین برده های بی زبان را بر کرسی قدرت مینشانند- صدق رهپو طرزی و امثالش آنرا "دموکراسی"، "حکومت انتخابی مردم!"، "حکومت قانونی!" و هزاران نام بی مسمی از این قبیل را اختراع میکنند و بر آن می چسبانند. ولی زمانیکه حکومت واقعی ایکه بیشتر از ۸۰% ارای مردم را گرفته بود به قدرت میرسد آنها آنرا کودتا میخوانند. این سفاهت آگاهانه در راستای دنائت مزوّرانه صورت میگیرد و صدق رهپو طرزی و امثالش حتی در این صحنه دلقک های بیچاره ای اند که با تمام خوش خدمتی های شان بازهم نمیتوانند توجه ارباب را در صدر صحنه جلب کنند.

 

 

ادامه دارد.

پایان بخش اول

 

 

 

 

توجه:

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است.

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد.

Copyright©2006Esalat

 

www.esalat.org