حقایق در مورد قیام هفتِ ثور و قتل محمد داود:

ارسالی: طاهر لمر

قتل سردار محمد داود و خاصتاً شهادت اعضای فامیل وی، یکی از مطالبِ تراژیدیک و بحث انگیز پیرامون قیام هفتم ثور ١٣٥٧ است که به حیث لکۀ زشت، در اولین ساعات قیام، جبین جباران تاریخ یعنی حفیظ الله امین و پیروانش را لکه دار ساخت.

رفیق ببرک کارمل مخالف جدی کشتن محمد داود و فامیلش بود، چنانچه دستگیر پنجشیری در اثر خویش تحت عنوان "ظهور و زوال حزب دموکراتیک خلق افغانستان" مینویسد:

«. . . نور محمد تره کی و ببرک کارمل در همان آغاز دو برخورد جداگانه و متضاد با مسئلۀ سرکوب خونین یا مسالمت آمیز با سردار داود داشتند. ببرک کارمل طرفدار برخورد با انعطاف با سردار داود و خاندانش بود. او اصرار میکرد که باید سردار محمد داود کشته نشود، زنده بدست آید. کارمل معتقد بود که هرگاه با سردار محمد داود و خاندانش به شیوۀ مسالمت آمیز و قانونی برخورد شود، اولاً ماهیت هومانیستی و دموکراتیک انقلاب ما آشکار میگردد، ثانیاً سنن انقلابی، ملی و دینی مردم ما احترام میشود. ثالثاً اسرار و پیوند های او با ارتجاع منطقه و امپر یالیسم افشا میگردد، رابعاً انقلاب ما از پشتیبانی بین المللی و پشتیبانی اخلاقی توده های مردم جهان بر خوردار میشود. اینها دلایل مثبت بود که به نفع زنده گی و ادامۀ حیات سردار داود و نزدیکانش توسط ببرک کارمل ابراز گردید. اما سلیمان لایق، در بارۀ شیوۀ برخورد با سردار داود در پاسخ تره کی گفت: «دا فرعون ووژل شی».(بخش دوم صفحۀ٩٥ و ٩٦)

سلطان علی کشتمند در کتاب خویش "یادداشتهای سیاسی و رویدادهای تاریخی"در مورد سرنوشت داود، همکاران و خانواده وی چنین مینویسد:

«. . . امین بنحو آتشین در بارۀ انجام حملۀ مسلحانه بر وی و در صورت مقاومت، از میان بردن فوری او و همکارانش سخن میگفت. عدۀ از اعضای کمیته مرکزی حاضر در جلسه این نظر را حمایت کردند. ولی ببرک کارمل بنحو قاطع با آن مخالفت نمود و اظهار داشت که نباید به هیچصورت باین امر مبادرت ورزید. او گفت: « بگذار با حوصله مندی و خونسردی این مسئله حل گردد. از همین اکنون نباید به مردم و جهانیان چنین انتباه داده شود که انقلاب بیرحم است و ماورای قانون عمل میکند. بگذار داد گاه مردمی در بارۀ آینده وی تصمیم بگیرد.» (جلد اول و دوم صفحۀ٣١٣ )