اسدالله زمری
حسرت
د یوې دنګې ونې ښکلي ښاخ کې،
یوه مرغه ځانته له مېنې نه کړه ځاله جوړه،
نه ئې د ولږې څه سوچ وکړ او نه هم د تندې،
نه د یخنۍ او ګرمۍ.
په ورځو ورځو او په شپو شپو ئې
ګرمه، تبجنه، هیله منه سینه
په هګیو ومښله
څو چې بچي ئې وشول،
دانه یې راوړه او بچي ئې الوتو ته جوړ کړل.
خو یوې تندې سېلې،
بچي له ځالې نه را وغورځول
نه الوتی شول پورته،
نه ئې په مځکه د ژوندون وس درلود،
خوار او حیران ئې په حسرت د ځالی لور ته کتل،
او د مور ګرمه غیږ ئې تل یادیده . . . .
× × × ×
د زمانې سیلېو
د ګران وطن له غیږې،
مونږ هم د دوي په شانې؛
لاندې ګوزاره کړلو.
توجه!
کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است
کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد
Copyright©2006Esalat