هېر

سه شنبه، ۱ نوامیر ۲۰۱۱

صدیق کاوون توفاني

هېر

کلونه وشول چې دې نه وینمه

غزل د سترګو دې لوستلای نه شم

نور مې دا ستړی سرګردانه نظر

- دا د اغزنو اوږدو لارو د سفر لاروی -

ستا د خوږو سترګو چینو کې لمبولای نه شم .

* * * * *

نور مې د سترګو د ګودر په غاړه

ستا د پښو پلونه هم نه ښکاري

نور مې د شونډو د بیدیا په څنډو

- په دې شګلنو بې بهاره تالو-

ستا د بوسې ګلونه هم نه ښکاري

* * * * *

نور دې د خیال په آسمان نه ځلېږم

نور مې د خوب کلي ته هم نه راځې

داسې ښکاریږي چې هېر کړې دې یم

د ګلورینو خاطرو له باغه،

د وچ لرګي په شانې لیرې غورزولای دې یم .

* * * * *

زما او ستا هغه اورینه مینه

چې ځلېدله، بلېدله مدام

هغه د تورو ماښامونو ډیوه

- لکه د شپو په زړه کې بله شمه –

چې سوزیدله، خندیدله مدام

اوس په کې اور نه شته، سپرغۍ نه لري

اوس له رڼا ډکه ځولۍ نه لري .

* * * * *

خو لا تر اوسه مې د زړه په قاب کې

یوازې ستا د مخ تصویر پاتې دی

یوازې ته مې یې د ذهن په ډولۍ کې ناسته .

یوازې ته مې لکه وینه په رګو کې جاري .

آلمان (نومبر- ۲۰۰۰)

شاعر: صدیق کاوون توفاني

د مینې تړون

بیا مې جانانه، د زخمي زړګي په سوې للمه

ستا د خوږو، خوږو یادونو باران ووریده

بیا مې د مړاوو خاطرو په رژیدلي چمن

د پسرلي د سرو ګلونو باران ووریده .

* * * * *

کلونه وشول چې له تا نه جلا شوی یمه

کلونه وشول چې په تا مې سترګې نه خوږېږي

کلونه وشول چې دنیا لکه زندان ده راته

کلونه وشول چې د سا وزر مې نه غوړېږي .

* * * * *

اوس مې یادېږي هغه تللې تېرې شېبې

هغه د ګلو غوندې ښکلي او رنګین وختونه

هغه د مینې د رڼا په میوو مستې ورځې

هغه ساده، هغه سپېڅلي نازنین وختونه .

* * * * *

چې مې له تا سره تړون پکې د مینې وکه

چې ستا په غېږه کې مې ځان او جهان وپېژانده

ته مې کعبه شوې درته زه په لمانځه ودریدم

ستا په لمنه کې مې هوډ او ایمان وپېژانده .

* * * * *

ما ویل زه به دې جانانه جنتي ښایست ته

د سرو غوټیوغوندې ښکلی سور غزل ولیکم

ما ویل زه به دې د تور ټیکري په تورو څنډو

د لمر په اوښکو حماسه د سره تکل ولیکم .

* * * * *

ما ویل زه به ستا د زلفو په حسینو شپو کې

د ابدي مینې ځلانده ستوري وځلوم

ما ویل زه به ستا د مخ هغه سپېڅلی سهار

د پسرلي د شنې وږمې په عطرو ولمبوم .

* * * * *

ما ویل زه به د تیارو اوږده، اوږده لاسونه

ستا په زرینو، پرتمینو زلفو وتړمه

ما ویل زه به د بدرنګې شپې ناولی کجیر

د سپینې ورځې د رڼا په غشو وولمه .

* * * * *

خو د تیارو د خدای، بدرنګه اراده بله وه

ستا برخه لیک یې د بادونو په وزر وتاړه

ستا په تندي یې آیتونه د لمبو ولیکل

ستا په ټیکري یې د سرو وینو سمندر وتاړه .

* * * * *

ما مرغلرې ستا له سترګو نه راټولې نه کړې

ما دې په زلفو د آرمان ګلونه، و نه ټومبل

د ماتمونو تورو شپو ته دې څراغ نه شومه

د زړه داغلي پرهارونه مې دې ونه ګنډل .

* * * * *

چې ستا د زړه په ښار لښکرې د ماتم وختې

ما یې یوازې په سرو سترګو تماشا کوله

ستا په دردونو او په خپلې بې وسۍ مې ژړل

ته سوزیدې ما درته هیله د بقا کوله .

* * * * *

خدایزده چې په زوریدلي زړه به څه تېرېږي

ښایي چې تاته به بې هوډه، بې وفا ښکارمه

ته به مې وړ د خپلې مینې د پرتم نه ګڼې

تاته به مات ښکارمه تاته به رسوا ښکارمه .

* * * * *

مات خو به یمه، خو جانانه بې وفا نه یمه

د تومتونو زنځیرونه په پښو ګرځوم

له تا نه لیرې، په پردیو نا آشنا کوڅو کې

د مجبورۍ د ژوندون پېټی په اوږو ګرځوم .

* * * * *

خوستا د سترګو په زیارت باندې قسم کومه

یوه شېبه دې هم له یاده جلا شوی نه یم

د شنه باور په کرونده مې لا هوډونه شنه دي

د سرو غاټولو په تړون باندې ختلی نه یم.

* * * * *

د یاد په دښته کې مې څري ستا د مینې هوسۍ

د خوب باغچه مې ستا د حسن په ګلونو پټه

د ذهن دړه مې یوازې ستا نامه پوښلې

د زړه ماڼۍ مې ستا په ښکلو تصویرونو پټه .

* * * * *

آلمان (جنوري - ۲۰۰۱)

شاعر: صدیق کاوون توفاني

ترتیب کوونکی : عبدلقادر مسعود

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد