چهار شنبه، ۱۹ اکتوبر ۲۰۱۱
جفای همسایگان در حق افغانستان
عبدالناصر نورزاد
۲۶/۷/۱۳۹۰
از شش ماه بدینسو سر و صداهای مبنی بر پرتاب راکت از جانب همسایۀ شرقی ما پاکستان وجود داشته است و کار تا جایی کشید که دیگر این موضوع رُخ بین المللی پیداکرد.
در این مورد "دولت افغانستان"، گاه گاهی واکنش هم نشان داده است. ولی چنانکه باید این واکنش ها تأثیرات ملموسی را در قبال میداشت متاسفانه اینطور نشد. برعلاوه، جامعۀ مدنی و احزاب سیاسی هم خواستار اقدام فوری "دولت" یا از راه سیاسی و دیپلماتیک و یا هم اقدام بالمثل نظامی شدند، ولی رویهمرفته "دولت افغانستان" در این مورد موقف انفعالی اختیار نموده و تا اکنون ظاهراً با یکی دو بار با احضار سفیر پاکستان در کابل به وزارت خارجه جهت قطع راکت پراگنی ها بسنده کرده است.
حال برای اینکه این موضوع از چند بُعد مورد بررسی قرار بگیرد باید نکات بارز و برجستۀ این دخالت هم از نگاه نظامی و هم از نگاه سیاسی حلاجی شود.
در گذشته همسایه های افغانستان هم شرقی و غربی ریکارد مداخله را در امور داخلی افغانستان شکسته اند، ولی اینکه چرا همیشه دولتمردان افغانستان در برابر این همسایگان از دَر تضرع پیش آمده و حتی بعضی اوقات در این مورد که صریحاً نقض حاکمیت افغانستان است بی تفاوتی اختیار نموده اند میتواند علت های متعدد را داشته باشد. اول اینکه دولتمردان افغانستان در رأس حامد کرزی در دهسال گذشته بخاطر خورسندی اربابان قدرت در کشور های همسایه همواره هر نوع مداخلۀ آنها را در امور داخلی افغانستان رد نموده و آنها را "برادر" خطاب نموده است حتی عزل و نصب مقامات بلند پایه دولتی هم به مشورۀ آنها صورت گرفته است زیرا هر آنکه بر خلاف استراتیژی های کشور های همسایه حرکت کرد نه تنها به درد آنها نمیخورد، بلکه دیگر در "حکومت افغانستان" مورد کارایی ندارد.
دوم اینکه حامد کرزی با سکوت نمودن در بسیاری از مواقع حساس همچو حملات راکتی بر خاک افغانستان، در تلاش جلب حمایت بیشتر قدرت های منطقوی بوده است. حال اینکه چرا رئیس جمهور اینطور می اندیشد باید دانست که موقف دولت های بزرگ جهانی همانند امریکا و انگلیس در مواقع انتخاب دو گزینه های مانند افغانستان و پاکستان، همواره جانب پاکستان را بوده است. به همین اساس شخص کرزی به مشوره مشاوران درباری اش خواسته تا به طور مستقلانه رابطه ای تنگاتنگی را با کشور همسایه برقرار کند زیرا به زعم ایشان داشتن رابطه خوب و نزدیک با همسایه های غربی و شرقی که بیشتر در نا آرامی های افغانستان دخیل هستند در واقع ضمانتی است برای حفظ ایشان در قدرت. ولی متاسفانه چلو صاف از آب طوری دیگری بیرون میشود که همه تحلیل های مشاوران درباری بخصوص حامد کرزی را اشتباه ثابت کرده بیشتر موجب شرمساری شان میگردد.
پرتاب بیشتر از ششصد راکت از جانب پاکستان در شش ماه گذشته بر خاک افغانستان، یکی از موارد نقض تمامیت ارضی افغانستان بوده که این عمل، اصل همزیستی مسالمت آمیز و احترام به حاکمیت ملی افغانستان را زیر پاه نموده و مداخله آشکار در امور داخلی افغانستان پنداشته میشود. در ضمن، پاکستان با اجرای این مانور زیرکانه خواسته برای "دولتمردان" افغانستان که گاه گاهی بیرق "استقلالیت" بلند می کنند نشان دهد که دیگر نه تنها مداخله غیر مستقیم، بلکه تجاوز هم میتواند بعنوان ابزار فشار بالای "دولت افغانستان" برای پذیرفتن شروط پاکستان مورد استفاده قرار گیرد.
پرتاب راکت ها نه تنها از جانب پاکستان، بلکه در این اواخر از جانب ایران میتواند هشدار دهنده باشد، زیرا دیگر همسایه های ما با وجود دخالت ها و تفرقه افگنی های سیاسی در صدد اند با پرتاب راکت ها موجودیت خودرا در پهلوی قدرت های بزرگ مانند امریکا و انگلیس در افغانستان ثابت کنند.
حال با توجه به این همه تجاوزات بر حریم ملی کشور از جانب همسایه ما، موقف "دولت افغانستان" در این زمینه چه بوده است؟ "دولت افغانستان" با وجود مُهر بر لب نهادن های همیشگی اش اینبار ابتکار دیگر نیز کرد و آن اینکه "رئیس جمهور" کشور در یک نشست خبری، پرتاب راکت ها را از جانب همسایه های شرقی و غربی ما شایعه پراگنی های مطبوعات عنوان کرده و مطبوعات کشور را به خرابی مناسبات افغانستان با کشور های همسایه متهم کرد. وی افزود که نتیجه تحقیقات دولت در قسمت پرتاب راکت ها به خاک کشور نشان میدهد که تمام گزارش ها در این مورد بی اساس بوده است وی از مطبوعات کشور خواست تا در قسمت صحت و سقم این اخبار از دقت بیشتر کار گیرند. در حالیکه شخص "رئیس جمهور" و هم اعضای کابینه شان بار ها و بارها از انداخت راکت ار خاک پاکستان به داخل کشور انتقاد کرده و به دفعات متعدد خواستار توقف آن شده اند.
سوال اینجاست که حامد کرزی با اظهار این گفته ها بدنبال چیست. واضح است که شخص "رئیس جمهور" میخواهد با این طفره روی ها یکبار دیگر دست و دامان کشور های همسایه بخصوص پاکستان و ایران را بگیرد تا اگر امکان داشته باشد در جهت ابقای خود کاری کرده و حد اقل وضع موجود را حفظ کرده باشد.
بنا به نظر نگارنده، "رئیس دولت" افغانستان بعنوان یک "رئیس جمهور" به اصطلاح مشروع که یکی از وظایف عمده آن مطابق به "قانون اساسی" افغانستان حفظ و حراست از تمامیت ارضی افغانستان میباشد باید از این موقع حساس استفاده کرده در جهت آوردن فشار بر پاکستان و ایران تلاش نماید تا باشد حد اقل از مداخله آشکار این همسایه های درد سر ساز رهایی یافته و مانع تحرکات بیشتر نظامی شان در آینده شود. در ضمن، این اظهار نظر های احساساتی و مقطعی نه تنها در جهت تقویت پایه های "حکومت" حامد کرزی کمک نخواهد کرد، بلکه بیشتر و بیشتر موجب خشم و انزجار مردم از "دولت" شده و زمینه فاصله گرفتن مردم از "حکومت" را مساعد خواهد کرد.
بر علاوه، اختیار نمودن این پالیسی های کوتاه مدت بیشتر و بیشتر "نظام دیپلماتیک" افغانستان را متاثر ساخته و "حیثیت" آن را جریحه دار میسازد.
در ضمن، با ایجاد یک وحدت ملی و کنار آمدن های جریان های فعال سیاسی در کشور زیر "بیرق ملی" افغانستان، میتوان از گسترش مداخلات کشور های همسایه جلوگیری کرد. در اینصورت دولت های همسایه به ناچار مجبور به تغییر مواضع شان در قبال افغانستان شده و دست "دوستی" را به سوی افغانستان دراز خواهند کرد.
در غیر آن "دولت" افغانستان باید مسئله این نقض صریح تمامیت افغانستان را به "محکمه بین المللی" ارجاع نموده و خواستار حل فوری ان از طریق ملل متحد شود.
# # #
(«اصالت» در قبال مطالب منتشره در دیدگاه ها هيچ مسووليتي ندارد و با احترام به آزادي بیان و دموکراسي نميخواهد سانسور نمايد و دست رد به سينه نويسنده گان بزند)
