خدائی کن

Thu, October 13, 2011 22:05

مســـعــود «حـــداد»

خدائی کن

      تواضع پیشه کن جانا که فرجامش بختیاریست                تکبر همچو بید منما، سرانجامش نگون ساریست

      چو سنگ در جای خود سنگین نشسته بر جهان بنگر             پریدن چون پر کاه، نشانی از سبکساریست

      بار خود بر دوش گیر و بار غیر بر شانه ات                چونکه معیار ارزش ها، یکی هم این گرانباریست

      میازار هیچ فردی را، با انسانها صمیمی باش                    اگر منفور خلق گشتی، نتیجه ای دل آزاریست

      تو گر جوئی سعادت را، صداقت کن به اعمالت                       همه بدبختی انسان زتذویر و ریا کاریست

      نگیر تصمیم عجولانه به هر کاری که میخواهی            ثمر گر در درخت بینی، که حاصل از بردباریست

      دروغ گفتن به ما حولت نمی سازد ترا سرخرو                   ولی کشفش به فامیلت،خجالت و شرمساریست

      پرستش را کنار افگن، زشیخ و شاه دوری جو                    زیان و عجز انسان ها، نتیجه ای پرستاریست

      به حکم خالق عالم، خلیفه در زمین هستی                         خدائی کن خدائی چون ز اوصاف کردگاریست

      اگر شیخی بر آشفت و کشید لشکر به سوی ما          هراسی نیست از آن لشکر، ز حداد یک جان نثاریست

مسعود حداد، ۴ اکتوبر ۲۰۱۱

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد