تاریخ ارسال به «اصالت»:

Fri, July 30, 2010 10:41

نورالله وثوق

شعرِ امروزِ افغانستان

کُشتیِ فرنگی

.....

حرفِ واهی

درینجا هرچه خواهی می توان گفت
سپیدی را سیاهی می توان گفت
به زیرِ چتر باران تباهی
هوایی حرفِ واهی می توان گفت
........
الهی
ازان ننگِ زمانی و زمینی
که با نام و نشانِ زن به کینی
زدی سیلی به رویِ زندگانی
الهی رویِ خوبی را نبینی
.........
مردم فریب
صدایت با محبت جنگ دارد
دل از صلحِ سیاهت ننگ دارد
گمانم سوژه ی مردم فریبت
میانِ دامنِ خود سنگ دارد
.......
زیرِ کاسه
فضایِ گفتگویِ برتری بود
به هوشِ ما اگر بال و پری بود
درونِ گاو سبدهایِ سیاست
به زیرِ کاسه چیزِ دیگری بود
...........
کُشتیِ فرنگی
غروبِ قصه ها غرقِ قشنگی
تویی و اعتیادِ فلمِ رنگی
شنا کردی به اعماقِ تماشا
شدی غافل ز کُشتیِ فرنگی
...............
زبانِ گامِ
سخن آلوده ی ویروسِ نیش است
از آن حرفِ دلِ ما ریشِ ریش است
شنیدم از زبانِ گامِ دشمن
مقامِ انتقامِ قرنِ پیش است
...........
بکتری زا
زرنگِ رفته ی این کوچه پیداست
که بویِ تُرشِ اینان بکتری زاست
به درد آمد سرِ اندیشه هامان
تعفن از در و دیوار بالاست
..........

تبِ ماتم
اگرچه لحظه ی همدم نبودیم
جدا از سرنوشتِ هم نبودیم
بود تاریخِ من همسانِ داغت
که یکدم بی تبِ ماتم نبودیم
..........
زلالِ لحظه
روانِ آشنایی شاد بادا
جدایی ها به چنگِ باد بادا
اسیرِ تشنگی بی امانیم
زلالِ لحظه ها مان یاد بادا

..........
مدارِ نکبت
ندانم از کدامین جنسِ کینی
که خارِ دیده ی دنیا و دینی
مدارِ نکبت اندوزِ زمانی
شرارِ ظلمت افروزِ زمینی
............

مشتِ کور
مزن مشکن دلِ احساسِ مارا
مکن ویرانه بنیادِ صفارا
دگر دست از سرِ آیینه بردار
به مشتِ کور اگر کردی عصارا
........

نورالله وثوق

سه شنبه ۵ اسد ۱۳۸۹

http://norollahwosuq.blogfa.com/