چهارشنبه، ۷ مارچ ۲۰۱۲
د افغانستان رنځیدونکو او رنځولو ښځو ته ډالۍ
د مارچ د اتمی د ښځو د پیوستون د نړیوالې ورځی په مناسبت
اسدالله زمری
لار ورکی
سترګې مې نه وې خلا صې کړې چې د مور په نس کې،
زما غوږونه د چاودنو کڼونکو غږو وچوول؛
او ما تر خپلې ژړا وړاندې:
یوه سوزناکه کریکه،
چې مې د مور په بدن
د توغندي له ټوټې
د ټپ له سوزه جګه شوې وه
هم واوریدله؛
مور مې ټپې شوه او زه وزیږیدم
ه ه ه ه ه ه
ټول چاپيریال زما لمبه لمبه وو؛
ماته د ګلو د غنچو پر ځای لمبې ډالۍ شوې
او د باروتو . . . . . . . .
د لوګيو . . . . . . .
د ا نسان د کباب شويو غوښو تند بويونه .
زما خوښۍ کې چا توپک ونه ويشت،
خو د راکټو او بمونو . . . . .
د دهشکو او هاوانونو . . . .
د ما شېندارو او ماینونو،
وحشي او جګ غږونه؛
له هرې خوا نه راتلل؛
زما خوښۍ کې چا خندا و نه کړه،
د کریکو . . .
چیغو . . .
ساندو . . . . .
او له سوزه ډک ډک د ژړا غږونه،
له هرې خوا نه ر ا تلل؛
او د شیدو له خوند نه وړاندې
ما ددردونو او د وینو مزه و څکله .
د ټپي مور له سینې،
ما له شیدو سره د وینو ډک غړپونه کول.
د ټپي مور له غېږې،
ما د دردونو، عذابونو احساسونه کول
د ټپي مور له شونډو؛
ما د خندا و په ځای،
او خپل ماشوم ته د یوې مور د موسکاوو په ځای؛
د غاښ چیچي،
او نالښتو ترخه سیلونه کول.
اوله ورځ د ژوندون،
دغسې پیل کړله ما.
سبا ته پوه شومه چې:
پلار مې د جنګ تورې بلا خوړلی
او د خپل ورور په لاسو،
د بل د تور توپک د خولې نخښه شو؛
تره مې هم ګوډ وه او پښه یې نه وه؛
ماما مې تل بهر وو،
د کور په ځای یې همیشه په غرو کې ژوند تیراوه؛
د نیکه سترګه مې ړنده په ګولۍ؛
نېا مې له ډیره غمه،
ډیره ذهیره او زړه ښکاریده.
او د وحشت سپیره ګردونه مدام،
زما د ورور او خور پر مخ پراته وو.
د ترور، توړۍ نومونه،
ماته تر اوسه پورې،
لا کوم مفهوم نه لری؛
ما دوي هیڅ ونه لیدل٬
اونه هم نور کوم خپلوان.
چې د خاپوړو شومه
او لږ د لوبو شومه
نومې مرمۍ، خول، نارنجک او یا توپک لیدلی،
یا مې تور ټانک، راکټ او یا خالي پوچک لیدلی،
په مدرسه کې یې ماته
لوست د وژلو راکړ،
شمیر مې بیا هم له توپکونو، راکټونو او بمو سره وو
یا له تپیانو، شهیدانو او له مړو سره وو .
ماته یې دا وښودل:
که دوه کافره کړو مردار
نو به له لسو ځنې،
اته ګولۍ ځانته خوندي ولرو.
مکتب ته تللی نه یم،
پوهې بللی نه یم،
هیڅ چا ګڼلی نه یم؛
پرته له خوارې مورکۍ
چې غیږ کې یې ونیولم
او د خپل ستړي ژوندون،
او خپل د سوي ژوندون،
د تالا شوي او لوټ شوي ژوندون
د ستومانۍ د ورکېدو په هیله
د یو سکوت او سوکالۍ
او د یو ژوند
د انسان ژوند ته
د رسیدو په هیله؛
له ملکه وایستلم؛
× × × × × ×
سترګې مې خلاصې شوې د غرب دنیا ته
دغه زرین مرغه ته؛
او په پردي فرهنګ ور واښتمه؛
زما په سترګو کې لا،
دا توان نه وو چې زه،
هر څه روښانه، هر څه ښه ووینم؛
زما د ذهن په خالي کوڅو کې،
د غرب د شور او د غوغا غږونه،
د بې پایانه ښادۍ،
د بې پردې او بې وسواسه بد مستۍ شورونه؛
هره خوا و غځیدل.
او زه لار ورکی شومه
اوس سرګردانه ګرځم،
نه مې وطن چیرته پیدا کړ٬ نه مې مینه ورته،
نه مې د پلار سیوری ته کښیناستم په مینه چیرته،
نه مې د ورور او خور په مړینه شوم غمګینه چیرته .
نه مې څوک خپل ګڼي اوس
نه مې د بل ګڼي اوس،
خو زه د سوي، تالا شوي هیواد،
د ځپل شوي هیواد،
د یوه هیر شوي او له نړۍ نه نفرین شوي هیواد . . . .
«افغانستان» اولاد یم
سوځمه، ژاړمه تل
نو ځکه تل ناښاد یم
توجه!
کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است
کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد
Copyright©2006Esalat