دربارۀ
"مجمع نیروهای چپ، دموکراتیک، مترقی و صلحخواه افغانستان"
درست به ابتکار نهضت فراگیر همایش نیروهای ملی و دموکرات در داخل افغانستان تدویر یافت و به ادامۀ همان ابتکار، آنها خواستند همایشی را در اروپا دایر کنند و با صدور اعلامیۀ آنها، فقط بعد از گذشت چند روز، اعلامیۀ از طرف "نهضت آینده" در مورد تدویر مجمع – در سایت انترنیتی شان به نشر رسید که از هر لحاظ قابل تعمق و . . . بود و بعد تعقیب آن اعلامیه های سبوتاژ نارضایتی و . . . یکی پی هم در سایت های انترنیتی از طرف "نهضت آینده" به نشر رسید، چنانکه دیدیم، برخلاف انتظار همه رفقا و دوستان، آن همایش هم در بازی های قصدی و سازماندهی شده توسط محترم بیدار و سکندری و . . . فقط به یک نمایش تبدیل شد و در عمق خود برخلاف انتظار وحدت و تفاهم در سطح وسیع به ماجرا ها کشانیده شد که بعد اش قصۀ لندن، اتریش و ده ها شکررنجی های دیگر . . .
برای اینکه از موضوع به دور نرویم، بازهم برمیگردم به "نهضت آینده" که در آنوقت با دست پاچگی و سراسیمگی اعلامیۀ تدویر . . . را دادند که گویا از کاروان عقب نمانند و می بینیم که امروز چیزی بنام کمیسیون هم ترتیب داده اند و بازهم اعلامیه های جدید، در حالیکه شخصاً رفیق نایبی را انسان دانشمند، صاحب علم و قلم می شناسم، مگر در عمل سیاسی با تأسف فقط در وجودشان خودساختن را می بینم، ورنه با خرد و برداشت سیاسی درمیافتند که درست ما نباید از تیوری عقب ماند، ولی امروز عملاًً کشورما ضرورت مبرم به نجات عملی دارد باید راه های عملی چگونگی را در پیش گرفت نه به مصارف گزاف جمع شدن چند دوست، رفیق، مهمان بازهم با خواندن چند بیانیه و کف زدنها و در دل صد . . . گفتنیها.
آنچه مهم است تحلیل درست از نیازمندی های کشور و از امکاناتِ افراد خارج از کشور، درست هر افغان ما هر روشنفکر ما، به خصوص اعضای ح.د.خ.ا.، که در مهاجرت بسر میبرند، مردم و کشورشان را دوست داشته و از عمق قلب خود می خواهند مصدر خدمت به مردم و کشور خود شوند، ولی چرا این خواست شرافتمندانه و صادقانه تحقق نمی پذیرد، فقط بخاطر چند فردیکه در خودخواهی و بدبینی قد و قامت یکدیگر مصروف سبوتاژ و . . . هستند که نتنها مایۀ تأسف، بلکه دردآور و شرم آور است. شما در تازه ترین پیام نهضت فراگیر می خوانید که محترم علومی اظهار کرده اند که با دشمنان دید وادید می کند با رفیق خود چطور نه، اگر این حرف صداقت عملی می داشت، نه زبان شیرینی، پس چرا یک دو ماجراجو مانع آن شوند، پس چرا محترم علومی بدون اینکه به فکر این و آن می بود به دیدن رفقای خود شخصاً نرفتند و اگر محترم علومی موافق نمی بود، چطور آقای سکندری چنین نوشته ها را به نشر از نام شان می نمود و ده ها چرا های دیگر، مگر این مشت نمونۀ خروار است به گفتۀ عامیانه، ما اعضای ح.د.خ.ا. با رعایت تمام نورم ها، پرنسیب ها هرکدام ما پیام ها، نظریات، تقاضا ها، بررسی ها و مشوره ها را تقدیم همه کردیم، ولی تا اکنون این همه بدون جواب باقی ماند، ولی زمان کوتاهی باقی مانده است که دیگر باید اعضای حزب داخل اقدام عملی شوند و من به شما به اطمینان اعلام میدارم که اعضای حزب نخواهد با چنان و چنین گفتن ها و وعده ها اکتفا کنند، بلکه اعضای حزب با ایجاد گروپ ضربتی برای همه در همه موارد واقعیت ها را مستند و تصویری نشان خواهند داد، آنچه مربوط میشود به بحث فعلی این است، که رفیق عزیز نایبی، آیا میتوان تمام فهم خودرا در چند تحلیل در ایجاد یک فرکسیون (نهضت آینده) و در تدویر چند جلسه خلص کرد و نام آنرا خدمت و تکاپو نامید؟ و همین طور مسؤولین فرکسیونهای دیگر نیز مورد خطاب من قرار دارند. آیا این واقعیت نیست که ما و شما، مهاجر در خارج کشور در اروپا و امریکا، امکانات بیشتر برای نجات کشور خود در اختیار داریم؟
ما بهترین چیزفهم های سیاسی و مسلکی خودرا دراینجا داریم، از همه مهمتر ما شرایط امن فعالیت را در اختیار داریم، سهولت های بیشتر را در اختیار داریم، مگر چرا مؤثر نیستیم؟ بخاطریکه ما فقط کلمۀ "من" را می شناسیم از "ما" می ترسیم، همه می خواهیم "قوماندان" باشیم، از "سربازی" می ترسیم، همه دعوی خرد عالم داریم و . . .، در حالیکه همه این فرکسیون ها کسی مدعی ادامه دهندۀ آرمانهای آغازین، کسی در آخرین و کسی هم . . . ح.د.خ.ا. خودرا اعلام میدارد، مگر کدامی ازین فرکسیونها یک کمیسیون شفاف انسجام، وحدت و تفاهم سراسری را ایجاد کرد، مگر کدامی ازین فرکسیونها عملاً در دفاع از منافع ملی، با وجود درک تمام پلانها و دسایس شوم دشمنان بالای وطن و مردم ما، صدای خودرا بلند و اعتراضات مردم ستمدیده و مظلوم مارا سازماندهی و واقعیت ها را به گوش جهانیان رسانید؟، مگر کدامی ازین فرکسیونها یک بنیاد کمک کننده برای حداقل اعضای حزب که در داخل کشور در حالت رقتبار زنده گی می کنند ایجاد کرده است؟
چرا ما نمی توانیم، حداقل کمیتِ صدنفری، دست در یک تظاهرات دوامدار برای افشای پلانهای شوم دولت های میزبان در قبال کشورما بزنیم، چرا ما نمی توانیم تحلیل ها، نامه های اعتراضیه، مصاحبه ها و صدها امکانات دیگری را که عملاً در اختیار داریم برای نجات وطن و مردم ما از آنها استفده کنیم و آن را در مطبوعات وسیعاً انعکاس دهیم، در حالیکه ما خوب میدانیم که مردم اروپا و امریکا از سیاست های شوم دولت های شان در قبال کشورما آگاهی ندارند و همین اتباع عادی کشورهای شان است که مصارف را می پردازند، خواه از طریق مالیات، خواه از طریق اعانه ها و غیره.
چرا ما از تضادهای سیاسی احزاب اینها برای افشاء و رسانیدن صدای درد ملت خود استفاده نه می کنیم و صدها امکانات دیگر . . .، و چرا ما در حالیکه ده ها دانشمند، حقوق دانان، تاریخ دانان، سیاست مداران . . . را داریم، نتوانستیم کمیسیونهای دایمی را برای دفع و طرد، برای طرح پلانگذاری و رهنمای میتودیک را ترتیب دهیم، ما می توانیم همین اکنون تمام تخطی های اساسی در قانون اساسی در کشور، تمام تخطی های پلانهای انکشافی، اقتصادی، سیاسی و تمام قراردادها برای معادن کشور و . . . را توسط همین کمیسیون های مسلکی بررسی کرده، تمام تخطی های آنرا به کشورهای طرف قرارداد و به دفترهای مسؤول ملل متحد تسلیم نمائیم تا فردا از هر فریب و نیرنگ شان حق گیر باشیم نه اینکه با دارایی خودما با نیروی انسانی خودما نسل نسل دیگر ما باج دهی نماید. و همچنان در دفاع از منافع ملی کشورمان افغانستان و طرد تدابیر فعال سازمانهای استخباراتی دشمن، که شدیداً، به خصوص در بین روشنفکران ما فعال هستند، فعالیت نمائیم، همین اکنون یگانه دلیلی که ما نمی توانیم تمام روشنفکران چه، که اعضای حزب، رفقاییکه هرکدام قصه های واقعی را دارند، که بخاطر نجات رفیق خود سینه خودرا سپر میکردند، امروز نمی توانند زیر یک سقف بدون هرنوع . . . بخاطر نجات وطن و مردم خود، بخاطر عزت، حیثیت، وقار، آبروی تاریخی خود یکجا شوند، روشن است که هزارها نیرنگ و ملیونها مصرف می شود تا ما با هم پارچه پارچه باشیم، چون آنها به خوبی واقف اند که اتحاد و انسجام یعنی چه؟ و به همین خاطر است که در نزد اعضای حزب، مسؤولین همۀ این فرکسیونها آگاهانه و غیرآگاهانه در خدمت دشمنان وطن، مردم و . . . ما قرار دارند.
مگر چرا امروز بازی های ملیتی و زبانی و قوم و قوم بازی به حد وحشی آن ترویج می شود، مگر کدام عقل سلیم نباشد که نداند هدف - پوهنتون و یا دانشگاه نه، بلکه هدف - شکستِ شکستۀ ما است، مگر آن افغان ملتی نمی داند که پشتون پکتیا، قندهار، وردگ، هلمند و . . . محبت، صلح، امنیت نان و صحت کار دارد و مگر او نمی داند که این پیوند کشورما قرنها بسته شده، پیوند خونی دارد، مگر آن تاجک بدخشی ما آقای پدرام نمی داند که آن طفل درۀ لعل بدخشان لباس، مکتب، سرک، دوا، داکتر، صلح و امنیت کار دارد نه فدرال، نه دشنام به شاهی، بلکه دست گیری و دلسوزی کار دارد، به همین دلیل است که ما به صراحت می گوئیم که هرآنکسی که نفاق ملی را دامن می زند دشمن ملت و مردم میباشد (دفاع از حق و حقوق حق طبیعی است، ولی نباید از آن سوء استفاده شود). چرا کابینۀ کرزی را فاسد می گوئیم، بخاطریکه چیزی را بنام منافع ملی نه می شناسد، افرادی هستند که بخاطر زر و . . . برای تباهی ملت ما به نفع فرستاده های شان پرتاب شده اند. این ها پروژۀ مشترک غرب، در رأس آمریکا و انگلیس، است که گاهی نام شان "طالب" می شود گاهی "تکنوکرات"، که هردو پُشت و روی یک سکه برای یک بازار هستند و . . .
پس رفیق عزیز نایبی، مجمع شما هم اگر از تجربه نیآموخته باشد، اول اینکه به جمع هرگز نمی رسد و ثانیاً در کنار اش سوال های زیادی با ماجراهای دردآور اضافه میشود.
اگر شما واقعاً طرفدار انسجام و اتحاد نیروهای ملی و دموکرات چپ کشور هستید هیچ نیروی بزرگتر از ح.د.خ.ا. وجود ندارد، باید اول این واقعیت را قبول کرده، با درک واقعیت عینی، آنگاه "نهضت آینده" را منحل و مجمع . . . را تبدیل به کمیسیون انسجام اعضای ح.د.خ.ا. نمایید، صداقت، صراحت، مردم دوستی و وطن دوستی خودرا ثابت نمایید، آنچه مربوط می شود به جواب آن، احترامانه و رفیقانه خواهش دارم که از هرگونه پاسخ تحریری و فلسفی (!) بپرهیزید، درصورتِ درک واقعیت، شهامت عملی را تبارز دهید، ما چه بخواهیم یا نخواهیم از حقیقت نمی توان فرار کرد، آنچه نیاز کشور و مردم ماست صلح، امنیت، رفع گرسنگی، عدالت و شگوفائی کشورماست که در وجود فرزندان صدیق کشور می تواند تحقق یابد.
با درودها،
به اُمید انسجام فرزندان صدیق کشور، اعضای معتقد و وفادار ح.د.خ.ا.، برای خدمت به مردم شرافتمند و کشور عزیزشان!
وحیدالله «نوری»
توجه !
کاپی
و نقل مطالب از «اصالت» صرف با
کسب مجوز کتبی از «اصالت»
مجاز است !
کليه ی حقوق بر اساس قوانين کپی رايت
محفوظ و متعلق به «اصالت»
می باشد.
Copyright©2006 Esalat