نو روز تان بهروز

پنجشنبه، اول حمل سال ۱۳۹۲ ش

------------------------

سید داوود مصباح

نو روز تان بهروز

جشن نوروزیست یادگار باستان شاد باشید و شاد زی ای دوستان

سال نو را به شما رفیق ارجمند انجنیر فضل الرحیم همت و همکاران شما و تمام رفقا و سروران گرامی از صمیم قلب شاد باش و تبریک می گویم.

"همت" عزیز، واقعا به شما خسته نباشید باید گفت! شما با احساس خستگی ناپذیر و کار و پیکار دایمی این مشعل تابناک یادگار مردان بزرگ تاریخ میهن شادروان "نورمحمد تره کی" و مبارز و آموزگار انقلابی "ببرک کارمل" حزب دموکراتیک خلق افغانستان را روشن میدارید.

آرام آرام مردم میهن از حوادث دو دهه اخیر از جنگ های تنظیمی تا دوره سیاه طالبی و سرانجام اشغال افغانستان توسط امپریالیست ها با سرکردگی امپریالیست های - امریکا و کشتار و ویرانی های بیشمار، در یافتند که واقعا حزب دموکراتیک خلق افغانستان، ناجی و راه گشای زندگی مدرن نوین توده ای بوده است.

حال موقع آن رسیده که حزب دموکراتیک خلق افغانستان خود را باز سازی نماید و آماده گردد برای حضور در میدان نجات وطن. باز سازی هم از لحاظ تشکیلاتی و هم از لحاظ موضع و شعار مشخص با انگیزه. شعار گذشته برای زمانش مطرح بود و اکنون ایجاب شعار نو و قابل جاذبه مورد قبول قاطبه ای مردم کشور لازم است.

حضور فعال فزیکی حزب د.خ.ا. در صحنه ای سیاسی و اجتماعی کشور ایجاب می کند که حزب ما دارای تشکیلات واحد، منضبط با شعار های مشخص و علما تنظیم شده باشد. ما به کاروان اصلی خود برگردیم با همان قاطعیت "کارملی" نه مثل گروههای که در کابل در حاشیه ای محافل ارتجاعی و نوکران امپریالیست ها شعار های راست تر- از ارتجاع را زمزمه می نمایند. و خود را زیر چتر شرایط و شرایط بازی های بورژوازی مآبانه پنهان می کنند. الزامیست که اعضا و فعالان ح.د.خ.ا. در یک کنفرانس بزرگ و فراگیر به گفتمان چاره اندیشی بزرگ گرد هم آیند و تصامیم اساسی اتخاذ شود که برای انسجام و تامین وحدت کامل حزب د.خ.ا. منتهی گردد.

شرایط برای حضور در کشور و بدست گرفتن درفش آزادیبخش و رهاییبخش مساعد است.

فرود آمدن در صحنه سیاسی میهن و آغاز کار عملی پیکار برحق از هزار شعار و حرف آنهم از راه دور صد بار بهتر و موثر تر و کارا تر است. ما منتظر کی باید باشیم، آیا به دوران رسیدگان دَورِ خوانِ امپریالیست ها و امپریالست ها از شما دعوت می کنند که بیایید ما دلقکان مزخرف مزدور را کنار گذارید و سکان رهبری کشور را بدست گیرید؟!

فقط یک کار اساسی برای حضور در صحنه باقی مانده که ما بتوانیم حزب د.خ.ا. را با همان کیفیت و کمیت متوقعه تشکل و سازماندهی کنیم. قراری که دیده می شود همه رفقا به این نتیجه رسیده که راهی جز وحدت کامل تشکیلاتی وجود ندارد. تنها چند ملاحظاتی سر راه این پروسه وجود دارد که یکی آن مشکل خود خواهی و شوق رهبر شدن بعضی از رفقای ما است، که باید گفت که کسی به خاطر منافع میهن منافع خود را ترجیح می دهد به یقین که با گروپ بازی های خود به رهبری هم برسد، بدون شک که منافع و مصالح حزب و ملت را قربانی هوس های خود می کند. باید از مفهوم اساسی رهبری درک واقع بینانه وجود داشته با شد. رهبری یک امتیاز بچه گانه نیست، یک مسئولیت عظیم و تاریخی و سیاسی اجتماعی می باشد. در جوامع بشری هر کس لننین، استالین، هوشیمن، خوزه مرتی، چه گوارا و فیدل کاسترو یا در حزب ما نورمحمد تره کی، ببرک کارمل و دکتر نجیب الله نمی شود. ما یکدیگر خود را می شناسیم که در گذشته ضعف های داشتیم که اکنون با همه ادعا در موقف رهبر شدن نیستیم، لذا:

می بایست تا زمانیکه یک شخصیت بطور طبیعی از بین ما به آن حد رهبری یک حزبی با چنین عظمت برسد ما بایست گزینه ای رهبری جمعی را بپذیریم.

رهبری "جمعی" یک راه حل بهتر و برای وحدت هم بهترین گزینه است. کنفرانسی که قرار است در آخر این ماه برگزار خواهد شد، باید از اکنون متوجه بود که با این تعداد داوطلب رهبر شدن به نتایج متوقعه نخواهد رسید.

چون تلاش در راه وحدت حزب یک حرکت شریفانه می باشد، امید می رود که نتایج ملموس و قابل قبول برای همه بدست آید.

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد