دوشنبه، ۲۲ جولای ۲۰۱۳
انجینر محمود صافی
"چـــرا فــارســـی زبانـــان پشـــتو صحبت نمــی کننـــد؟"
در سایت وزین "وطندار" و "خاوران" یادداشت محترم داکتر سخی اشرف زی سید
کاغذ به ارتباط زبان
های پشتو و دری- زبان
های رسمی کشور عزیز- را زیر عنوان
"چـــرا
فــارســـی زبانـــان پشـــتو صحبت نمــی کننـــد؟"
مطالعه نموده ام. می خواهم به ارتباط موضوع نظر بسیار کوتاه و مختصر
بیان نمایم. به خاطر اینکه به وحدت ملی کشور در بین اقوام و قبایل و
ملیت های با هم برادر و برابر کشور صدمه نرسد، در همچو شرایط نباید از
زبان دشمنان سوگند خورده کشور عزیز خود صدای ریشه وی نفاق و شقاق را
بلند نماییم. ضرورت همچون نشرات و نبشته ها لزومی نه دارد. حقیقت
تاریخی این است که از یما تا ما تاریخ کهن کشور که سابقه تقریباً پنج
هزار سال دارد از آریانا تا امروز زبان های پشتو و فارسی زبان های مردم
ما بوده. هر دو زبان آریایی است. هر دو افتخار ما است. در بین کتله های
میلیونی، مردم ما از نسل به نسل با صلح و صفا با هم زندگی کرده، مانند
آب روان با هم آمیخته شده اند، در زبان پشتو متلی است:
"اوبه په
ډانگ
نه
بیلیږی"
یعنی آب با ضربه چوب از هم جدا نمیشود. کشور عزیز ما افغانستان، اگر به
حساب ریاضی در نظر بگیریم، کشور صورت ها است. مخرج های تمامی اقوام و
ملیت ها در خارج از جغرافیای افغانستان است.
محترم داکتر سخی اشرف زی سید کاغذ در جایی
از مقاله خود چنین نوشته اند: ".
. . و اکثر کشورهای فارسی زبان به اصطلاح همسایه ای در به دیوار کشور
افغانستان است و هیچ امکان آن موجود نیست که زبان فارسی به پشتو تعویض
شود که این خیال و محال است برای آنکه پشتو ظرفیت آنرا ندارد که
جایگزین زبان فارسی شود. و مزید بر آن در اثر آمدن دموکراسی، ایجاد
رسانه های چاپی، گفتاری و صوتی انقلاب اینترنتی گنجینه واژه های فارسی
روبه افزایش است و کاربرد گسترده نسبت به دیروز دارد و در بسیاری مناطق
در زندگی روزمره زبان فارسی به عنوان یک زبان ارتباطی بین اقوام
افغانستان برگزیده شده و در میان اقوام و گروه های قومی کشور ما اتحاد
و همبستگی را تقویت میکند."
من با این جمله ی از داکتر سخی اشرف زی سید کاغذ در پاراگراف بالا که گویا "هیچ امکان آن موجود نیست که زبان فارسی به پشتو تعویض شود که این خیال و محال است برای آنکه پشتو ظرفیت آنرا ندارد که جایگزین زبان فارسی شود" موافق نیستم، چون هیچوقت در طول تاریخ کشور مردم اصیل پشتون این ادعا را ندارند که زبان شیرین فارسی به زبان پشتو تعویض شود، در حالی که هر دو زبان- زبان های رسمی کشور است. و حقوق آن هم در قانون اساسی کشور تسجیل یافته است. زبان پشتو زبان مادری %65 تمام مردم کشور است، زبان پشتو زبان مادری تمام اقوام و قبایل کشور است، به محترم داکتر صاحب باید اذعان نمود که زبان پشتو ضامن وحدت ملی کشور است و وحدت ملی را در بین اقوام و قبایل کشور از شرق تا غرب و از جنوب تا شمال به شمول ۶ میلیون کوچی های پشتو زبان گسترش و استحکام بخشیده. کشور عزیز ما از دیدگاه شما به یک دره و یا یک ولایت کوچک خلاصه نمیشود از جمله ۳۴ ولایت کشور ۲۵ ولایت %95 زبان مادری شان پشتو است. و متباقی ۹ ولایت آن هر دو زبان مشترک دارند. در مورد فرهنگ و ادبیات- زبان پشتو از هر لحاظ مکمل است، در این مورد قضاوت شما یک جانبه است. ادبیات و فرهنگ زبان پشتو، طوری که شما ذکر کرده اید، به دو سه نفر خلاصه نمیشود. شما از یک بحر کلان یک قطره باران را یادآوری نموده اید. این یک بحث بسیار طولانی است تفصیل آن در این مضمون کوچک گنجایش ندارد، قابل یادآوری است که ترجمه آثار جعلی و دروغین ایرانی به غنامندی زبان دری و پشتو کمک نه میکند، بلکه اذهان عامه کشور را تخریب میکند.
علاوه بر آن، زبان پشتو همیشه در طول تاریخ با تهاجم فرهنگی ایرانیان مواجه بوده، نمونه و مثال زنده آن موجود است، خاندان محمد زایی، که یکی از قبایل اصلی پشتون تبار است و در کشور حکم روایی نموده اند، قربانی تهاجم فرهنگی ایرانیان گردیده بود و به علت داخل کردن و جابجا کردن دختر های مقبول بنام خدمه اطفال، خدمه خانه و آشپز خانه به دربار خاندان محمد زایی، زبان مادری شان را فراموش کرده بودند، ظاهر شاه و سردار داوود مثال خوبی شده میتواند. در حالیکه تمامی قبیله محمد زایی به زبان مادری خویش پشتو صحبت میکنند.
پشتو زبانان به حساب ضرورت نی، بلکه به حساب دین وطنی زبان فارسی را بدون کدام تعصب یاد میگیرند. از طرف دیگر، زبان دری زبان شیرین است. در کشور به صورت عموم پشتو زبانان به علاقمندی و زحمت زیاد دری و یا فارسی را یاد میگیرند. و برعکس، تعدادی از دری زبانان تعصب زبانی دارند و به سخن گفتن به زبان پشتو تعصب میکنند. هر چند آموزش زبان های داخلی و خارجی قوت فرهنگی یک انسان را تقویت میکنند.
حقیقت این است که زبان هویت یک ملیت را نشان میدهد، در صورت که زبان شان بمیرد همان ملیت مرده است. مثال های زنده ی دیگری هم موجود است، در هندوستان اقوام و قبایل پشتون تبار سوریان و غوریان حکمرانان هندوستان زبان مادری خویش را فراموش کرده اند در یک زمان طولانی قربانی تهاجم فرهنگی گردیده اند. صرف یک نام "پټان" برای شان باقی مانده است. خوشبختانه تعصب زبانی در بین کتله عام مردم با شرف و با عزت ما وجود ندارد. این تعصبات را چند تا فرد انگشت شمار و فروخته شده و دشمنان وطن دامن میزنند. بخاطر تعالی و ترقی کشور برای ما افغان ها ضروری است که در عصر امروزی دنیا تکنولوژی، دوران طب عصری، و دوران انقلاب الکترون با دنیا به رقابت به خاطر آبادانی کشور عزیز رقم آلمان و جاپان بعد از جنگ به پا بخیزیم. در آخر باید اضافه نمود که چند زبانی و یا کثرت زبان ها مانع رشد ترقی و تعالی کشور نمیگردد. جامعه اگر از لحاظ مادی و معنوی رشد نموده باشد تعصبات زبانی هیچ احساس نمیشود. شرم آور است که "پارلمان" کشور روی واژه "دانشگاه" و "پوهنتون" بز کشی دارند. به طور مثال اگر کشور سویس را در نظر بگیریم، در سویس چهار زبان رسمی وجود دارد. زبان جرمنی %65، زبان فرانسوی %22، زبان ایتالیایی %8، و زبان کوچک ریتو رومنیش موجود است. دموکراسی مستقیم هم در مراحل عالی در بین مردم و دولت حکمفرما است، جامعه از لحاظ مادی و معنوی به اوج نهایی خود رسیده است و سطح زندگی مردم آن در دنیا مقام اول را کسب نموده است. آب و هوا و موقعیت جغرافیایی آن مانند کشور عزیز است. تعصب زبانی نه دارد. تمام مردم آن کوشش میکنند زبان های داخلی خویش را یاد داشته باشد. و به زبان های کشور خویش احترام خاص دارند. زبان انگریزی زبان رسمی کشور شمول است. مردم بی نهایت عالم و هوشیار دارد. تعصبات لسانی را از بیخ و بن ریشه کن ساخته است. نمونه و مثال خوبی به کشور شده می تواند.
دست دشمنان رنگارنگ از تهاجم فرهنگی در کشور عزیز ما افغانستان کوتاه باشد!. و سلام.
هر څه نه به تیر شم خو ایمان نه تیریدی نشم ××× زه لکه ایمان خوږی پښتو نه تیریدی نشم.
«اصالت» مطابق پالیسی نشراتی خود در تصرف، ویرایش و تصحیحات لازم انشائی و تخنیکی در متن نوشته ها و مقاله ها
دست باز دارد و این حق را به خود محفوظ میدارد !
