فرخنده و خجسته باد این روز با اعظمت که نیمی از جمعیتِ انسانی را تشکیل و نیم دیگری را در آغوش می پروراند، به همه مادران، خوهران، برادران و جوانان و نوجوانان از صمیم قلب تبریکات و شادباش های مادرانه را، به مادران عزیز و گرامی و بالخصوص به مادران گرانقدر افعانستان که در شرایط ناگوار فقر، جنگ، بی عدالتی، خشونت، تبعیض جنسی و هزاران گونه مصائب فاجعه امیز و فلاکت بار زیست می نمایند، صمیمانه تقدیم میدارم.

ارج گذاری، حرمت و احترام به مقام شایسته والای مادر همواره در دوره های مختلف تاریخ بشری در تمام افکار و نظریات فلسفی، اخلاقی، و ذهبی و در فرهنگ های مختلف به گونه مادر بهترین مظهر عشق به محبت و مهربانی و به عنوان موجودیکه تداوم و بقای زندگی نسل بشری ضامن ان می باشد بازتاب گردیده است.

همچنانکه در سایر فرهنگ ها و مذاهب به مقام و منزلت مادر ارج گذاری میشود و از این روز در اکثر کشور ها تجلیل به عمل می اید. دین مقدس اسلام و فرهنگ جامعه ما هم احترام و خدمت برای مادران را ضروری و فرض دانسته، نام و مقام مادر جایگاه بلندی معنوی خود را دارد. زیرا امروز در کشور جنگ زده و بینوای ما مادران ما نه تنها بار مسئوولیت تربیه و پرورش فرزندان شان را بدوش می کشدند، بلکه دوشادوش افراد سایر خانواده به و یژه در قراء و قصبات با وجود شرایط طاقت فرسا پُر از درد و زحمت در کشت کار و محصولات زراعتی و مالداری لقمه نان را برای فرزندانشان بدست می اورند.

خلاصه اینکه مادر همچو موجود محبوب و دوست داشتنی تمام انسانهای روی زمین در همه ادوار تاریخ بشری بوده است.

اما با دریغ درد های بی کران، که قرنها و سالهاست که جایگاه، مقام و منزلت زن «مادر» در جامعه ما برازندگی لازم نداشته همواره صدای حق،عدالت در گلوی شان از طرف عقب گرایان متحجر، زن ستیز و دکاندران مذهبی خفه گردیده است.

به قوانین مدنی و انسانی که در ان از تساوی حقوق زن و مرد و از ازادی های بر حق اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی به گونهء سخن به میان می اید اصلاً توجه صورت نگرفته و مانند کاغذ پارچه پارچه به دور انداخته می شود.

در حالیکه جهان به سوی خردگرایی و تمدن سیر خویش را می پیماید، شوربختانه دولتمردان ما توجه خود را به عقب گرایی پیشا مدرن، قرون وسطائی خرافاتی مبذول داشته، چنانکه انفاذ قانون احوال شخصیه شعییان افغانستان در چنین شرایطی که جوامع کشور های دموکراتیک و نهاد های اجتماعی، مدنی در افغانستان حضور داشته، یکبار دیگر با منزوی زنان تقش سازندۀ آنها را در اعمار جامعهء پیشرفته و مترقی در چارچوب خانه محصور گردانیده در اسارت خویش نگهمیدارند.

ولی انسانها، با درک و رسالت تاریخی خود و آنانیکه بخاطر رهائی انسان زحمت کش و مظلوم از قید ستمگران و عقب گرایان مبارزه می نمایند، باور دارند یک جامعه زمانی به مدارج ترقی و پیشرفت دست می یابد که زن به مثابه مادر همیشه خواهر و بالاخره دختر از اسارت تبعیض جنسی و خشونت رهائی یافته منحیث انسان دارای حقوق کاملاً مساوی با مردان باشد.

پس بیائید هم میهنان عزیز و خواهران شرافتمند مادر « زن» را علاوه بر اینکه دوستش میداریم برای آزادی و برابری و اعادۀ حقوقش مبارزه نموده، سعی و تلاش نموده، مقام والای انرا گرامی دانسته و معتقد به ان باشیم. و از جایگاه شایسته آن حراست نموده، فریاد عدالت خواهی را برای مادران و خواهران کشور عزیز خویش بلند نموده و دستان استبداد ظالمانه انها را که به هر نوع هدف ضد مادر می باشد قطع ساخته و از داعیهء بر حق شان تا آخرین رمق حیات دفاع نماییم.

نسرین منصور مسئول شورای همبستگی زنان افغانستان در کشور المان

 

 بازگشت