دوشنبه، ۱۴ می ۲۰۱۲

دکتور حنیف بکتاش

تاریخ ارسال به «اصالت»:

Wed, May 9, 2012 14:32

                    پر ما مه ژاړه

 

             پامیــــرته چې نه یواځې

                                زوی مې بلکه ملګری،

                                مې هم دی

  

کله چې، د شمال وږمو

د مور للو، للو

ستا غوږ ته رسوله

ته،

د یوې لویې ونې

تر سیوري لاندې زنګېدې.

 

کله چې اوښکې                                                                               

زموږ پر مخ وچېدې

ستا خندا لا جاري وه

پر ما مه ژاړه

زه له تانه،

د مسکا هیله لرم

پخوانۍ سندرې

له سره پیل کیږي

په آسمان کې

د الماسو زړي کرل شوي

او سپوږمۍ بیا راځي

لا تر اوسه هم

د شمال وږمې، کولای شي

مسکا وشیندي

او د شپیلۍ آواز

د مینې انځور وباسي

او لا تر اوسه هم

 

ستا خندا

موږ سره رانغاړي

خو ګوره

که څوک

ستا د سترګو وړاندې هم

دغه لویه ونه

په سکروټو کې راونغاړي

لابه ووایم

چې، ستا سره یم .

غواړم یو کوچنی جام

ستا په نوم پورته کړم

پر ما مه ژاړه

پخوانۍ کیسي

زموږ د ژوند یوه برخه ده

خو زه یې

ستا د نن او سبا لپاره څکم.