دوشنبه، ۱۱ فبروری ۲۰۰۸
ریشه به آب رسیده،
مطمینیم که درخت ما نمی خشکد!
اشرف هاشمی
به یاد دارم که کنار جوی در میان زمین های سر سبز درختی بلندی سپیدار(به اصطلاح محل ارار) داشتیم چنان قد برافراشته بود که از قریه و قریه جات دور دست نمایان میشد – هرکه دوست داشت در سایه اش بنشیند – رفع خستگی کند و از سایۀ راحت بخش اش لذت ببرد – شاخه هایش بسته بسته در فاصله های معین دو تا سه متری از پایین تا اخرین نقطه بالایی به او زییایی بیشتر داده – قد بلندش باعث شده بود که به جز از چند مرد محدود مهارت بالا شدن در اخرین نقطه انرا کسی دیگر بخود نبیند.
این درخت بزرگ سال یکبار شاخه بری میشد، شاخه های بریده شده علاقمند بسیار در ده ما داشت هر که می خواست نسلی از این سپیدار را قلمه و نهال بنشانند، چون زیبا - راست سربلند و سریع نمو میکرد . در فصل بهاران مرغکان کوچک و بزرگ هرکه برای خود جا جور میکردند از پایین ها گنجشکان گرفته تا بالاها بازها . آنها میدانستند که در اینجا شاخ های غلو کار لانه سازی شان را خیلی ساده ساخته و انها درک نموده بودند که اینجا مطمین ترین محله برای ادامه حیات شان است و به خیال راحت تخم میگذاشتند چوچه میکشیدند می سرودند پرواز میکردند. این درخت یکدرخت معمولی نبود، چنان قامتی داشت که گویی به اسمان رسیده و ضخامت ان چند نفر باید بهم دست میدادند تا کمربند دور کمر ان شوند . سایه دلنشین ان محلی مناسب برای جرگه ها و صحبت های دوستانه بود . موقعیت دلباز ان باعث شده بود که اطراف ان صفه با صفا بسازند و به جز از ایام سرد زمستان برای سه فصل دیگر او شاهد نشست و برخاست یاران بود . بزرگان در کنار این درخت تصامیم و فیصله های خود را میگرفتند، جوانان گوش میدادند و خدمت میکردند، همه و همه تصامیم اینجا را به دیده قدر مینگریستند چون با مشوره و تفاهم صورت گرفته.
باانکه این درخت ملکیت شخصی ما و ما هم اقتصادی شب صبا و روز بیگاهی بیش نداشتیم اما با انهم جرئت فروختن و هم کسی در بین ما نبود تا حرف خریدن ان را بمیان کشد . بیگانگان اگر در مورد خرید ان پیغامی میفرستاد، ما توان شنیدن را بخود نمیدادیم گویی که مال بیت المال باشد .
اوضاع سیاسی دیگرگون شد، روز گار با ما یاری نکرد عظم سفر کردیم و ترک دیار.
تغییر وضعیت باعث شد که این محل بی مشتری گردد چون حرف بزرگان کم شنو و جای منطق را اسلحه گرفته بود .زور سالاران پا به میدان گذاشتند هر انچه که باب میل شان نبود نابود کردند و هر انچه بازار داشت سودا. این درخت هم تحت همین شعار به یغما رفت، از تنه بریدند و از کمر انچه در زمین مانده بود حفر کردند تا ریشه . دیگر نه کسی بود که بپرسد چرا؟ درخت که رفت، ان صُفه هم یک انبار عظیم خاک شد . بزرگان اشک میریختند و جز صبر خدا در مقابل زور اسلحه چیزی نتوانستند . چند صباح بعدی، چند مردی که خاطرات شرین از این محل داشتند امدند و چون توان قد علم کردن را درخود ندیده بودند انزجار خود را در حقیقت نشان دادند، آنهمه انبار خاک را دوباره پهن کردند تا ان گودال را بپوشانند .
سه چهار سالی نگذشته بود که ما نامه گرفتیم که ان سپیداری را که ظالمان تا ریشه بریده بودند در جای ان هزاران غنچۀ نورسته نسلی همان سپیدار قد برافراشته و به ما اطمینان دادند، با انکه غاصبین انرا تا ریشه بریدند، اما هزاران ریشۀ دیگر هم داشته، خاطرات ان سپیدار زنده است و زنده خواهد ماند .
این قصه واقعی ام شباهت به حزب دموکراتیک خلق افغانستان می ماند که چنان مثال ان سپیدار تنومند است که در سایۀ ان همه اقوام و ملیتهای کشور عزیز مان احساسی راحتی و از فیض شاخه هایش همه مستفید بودند، چنان رهبری خردمندانه داشت که باعث غرور و افتخار همه بود، سازمانهای اجتماعی هر کدام با در نظرداشت موقف شان در تنه ان حزب لانه ها و کاشانه ساخته بودند میسرودند و مینواختند. اگر دست پلید بیگانگان نمیبود، در سایۀ لذت بخش ان همه کشور زندگی خود را به شادمانی پیش میبرد ........................................
نتيجه يي که از آن درختِ به يغما رفته و اين حزب فرو رفته در سکوتِ چندساله حاصل گرديده، هردو همگوني خود را در اين نتيجه گيري به اثبات رسانيده اند؛ که هزاران نونهالِ سپيدار سرافراز توانسته تا جاي سپيدار به يغما رفته را، که با واقعيتهاي زمانِ ما در پيوندِ ميباشد و ريشه هاي وجودي در چشمه ها و منابع شفافِ آينده نگري و روشنايي پرستي دارند، احراز نمايند و پيامِ هميشه تازه گي و طراوتِ آن سپيدار را که در همگوني با همه آرزوهاي شريفانهء انساني ِآن حزب ميباشد براي نسلها و نهالهاي آينده به ارمغان آورد و نويد دهد.
انچه را تاریخ مبارزات به اثبات رسانده، وحدت و اتحاد که همیشه اولین پیش شرط پیروزی بوده، و انچه را دسته جمعی میتوانیم بشکل انفرادی محال است.
امید بر انست که روزی این نهالها یکجا شده چنان درخت عظیم را تشکیل دهند که مایه افتخار همه گان گردند، تا باز بتوانند هموطنان عزیز ما در سایه ان لذت ببرند.
باعرض احترام
اشرف هاشمی
فبروری ۲۰۰۸