Sunday 2 maart 2008 12:27:03
ابراهیم سکندری
روز همبستگی با زنان جهان را گرامی میداریم
روز هشت مارچ به عنوان روز جهانی زن به خاطرمبارزات زنان نساجی شهر نیویارک امریکا در سال۱۸۵۷ ثبت گردیده و بخاطر همبستگی با زنان جهان، همه ساله از این روز در اکثریت کشور های جهان به اشکال گوناگون تجلیل بعمل مییاید.
زنان در شرایط کار سخت و غیرانسانی و دستمزد ناچیز که در آواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ همراه با مردان، در کشورهای صنعتی وارد بازار کارگردیدند، آنان را وادار به اعتراضات و مبارزه صنفی به شکل های سازمان یافته و یا غیر متمرکز علیه این بی عدالتی می کرد.
در هشتم مارچ سال ۱۹۰۸ بعد ازگذشت پنجاه سال از اعتصاب اول کارگران نساجی نیویارک به دلیل تبعیض، محرومیت و فشار بی اندازه کار در مقابل حقوق ناچیز، کارگران جدید نساجی نیویارک بخاطر یادبود از هشت مارچ و دفاع از حقوق ایشان دست به اعتصاب زدند . اما در نتیجه فعالیت صاحب کار و نگهبانان بخاطر جلوگیری از همبستگی کارگران بخش های دیگر، کارگران را در محل کار ایشان محبوس ساختند و دراثر دلایل نامشخص کارخانه حریق و ۱۲۹ تن از کارگران زن طُُمه حریق شدند، و این روز بر پایه سنت مبارزه کارگران زن علیه شرایط سخت کار در خاطره ها جاویدان باقی ماند.
بعداً در سال ۱۹۱۰ در کنفرانس انترناسیونالیست های سیوسیالست در کوپن هاگن دنمارک در نتیجه پیشنهاد (کلارازتکین آلمانی) مبنی بر اینکه از این روز به مثابه یک رویداد با اهمیت و بخاطر پشتیبانی از مطالبات سیاسی و صنفی زنان همه ساله تجلیل بعمل آید حمایت صورت گرفت .
در ۱۹ مارچ ۱۹۱۱ در اطریش، آلمان، دنمارک، سویدن، روسیه، چین برای بار اول در حدود یک ملیون زن و مرد به جاده ها ریختند و از این روز بحیث یک پدیده جهانی تجلیل به عمل آوردند، و به همین ترتیب زن ها در سالهای ۱۹۱۳ و ۱۹۱۴ در آستانه جنگ جهانی اول در روسیه و اروپا راهپیمایی نموده خشونت ایشانرا علیه جنگ و همبستگی خویشرا با تمام زنان جهان ابرازنمودند.
هچنان در سال های ۱۹۳۶، ۱۹۴۸، ۱۹۵۵ در اسپانیه و در سال ۱۹۵۵ در اندونزیا و در سال ۱۹۶۱ در ویتنام جنوبی جهان شاهد راهپیمایی های وسیعی از جانب زنان و مردان بخاطر آزادی های حقوقی، مدنی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی زنان بود.
رویهمرفته با تدریج و مرور زمان جنبش های سیاسی و اجتماعی زنان تقریباً در اکثریت کشور های جهان بخاطر دفاع از حقوق شان ایجاد و فعال گردیدند، و با تاثیر انداختن خواست و اراده خویش توانستند به موفقیت های چشمگیری نائل آیند، از جمله در هنگام تدوین و تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر که درسال ۱۹۴۸ توسط ۴۸ کشور جهان امضأ گردید، تا این اعلامیه اولین قرارداد بین المللی باشد که در آن تفاوتی بین زن و مرد گنجانیده نشود و هر دو با یک نام واحد (بشر) خوانده شود .
همان طوریکه دیده شد، تهیه کننده گان این اعلامیه با استفاده از کلمه های، تمام افراد، همه، هر شخص، هر فردی تفاوت بین زن و مرد قائل نشدند، و در یک کلمه انسان را بدون در نظر داشت تفاوت های جنسی،اجتماعی و سیاسی مخاطب قرار دادند.
اما با وجود این همه اعلامیه ها، قرارداد ها موفقیت ها و پیشرفت ها که قرن ۲۰ و آغاز قرن ۲۱، شاهد آن بود، هنوز هم گروه های زیادی با تکیه بر بهانه های فز یکی، روانی، تاریخی و مذهبی و تبعیض جنسی پافشاری می کنند چنانچه آندره میشل جامعه شناس فرانسوی در زمینه اظهار عقیده نموده بود که "تفاوتهای تحقیر کنندۀ جنس زن نه حاصل یک نظام طبیعی و نه مبتنی بر زیست شناسی است، بلکه نتیجه رفتار نادرست و نا عادلانه با زنان است"
جان استوارت میل در کتاب انقیاد زن می نویسد "تا زمانیکه سلطه قوی بر ضعیف در قلب جامعه یعنی خانواده به رسمیت شناخته شود، برای جامعه بسیار دشوار و مشکل خواهد بود که ضعیف و قوی را ازحقوق برابر برخوردار سازد و اصل برابری را بر مناسبات میان انسانها حاکم نماید" .
این فرق نه تنها بین نیروهای ضعیف و قوی در محیط خانواده گی خلص میگردد بلکه در ساحه کار و فعالیت اجتماعی نیز محسوس است .
چنانچه در نتیجه بررسی سازمان بین المللی کار مشخص گردیده است که، حقوق زنان و مردان در شش شغل موجود در جهان که زنان حتی در مشاغل مانند پرستاری و تدریس که عرفأ به عهده دارند نیز حقوق کمتر از حقوق همکار مرد خویش دریافت میدارد. حتی در بسیاری موارد زنان در استقامت های غیر شغلی توظیف گردیده اند، که نمی توانند مطابق نورم و تقاضای کارفرما عمل نمایند، که درنتیجه ناگزیر به ترک کارشده و در جمع بیکاران جهانی افزوده میشود .
امروز معضله زنان جهان نه تنها بیکاری است، بلکه عدم دسترسی به مشاغل مناسب و شایسته ای است که بتواند برای حقوق و مزایای شغلی یکسان، و امنیت اجتماعی به ارمغان آورد .
ایجاد فرُصت های شغلی مناسب زنان تنها زمانی میسر میشود، که سیاستمداران مسله اشتغال را در مرکز سیاست اقتصادی و اجتماعی خویش قراردهند.
ایجاد چنین فرُصت های شغلی مناسب برای زنان نه تنها خانواده ها را از فقر نجات میدهد، بلکه باعث پیشرفت زمینه های اجتماعی و اقتصادی جامعه نیز میگردد.
اگرچه مشکلات و پرابلم های زنان در کشورهای صنعتی جهان رو به بهبود است و توانسته اند نسبی از استقلال سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی برخوردار گردند، مگر زنان در کشورهای عقب مانده و بخصوص در افغانستان از هیچ گونه آزادی برخوردار نبوده و تحت شرایط خاص در اسارت جامعه سنتی مرد سالار گیرمانده اند .
قوانین مدنی که مدافع منافع زنان در جامعه میباشد، صرف روی صفحه کاغذ باقی مانده و نتواسته که از سنت های ناپسندیده جلوگیری لازم به عمل آرد .
یکی ازپرابلم های اساسی کشورما همانا بیسوادی اکثریت قشر زن است، که در عدم خود آگاهی از قوانین و دفاع حقوقی از منافع ایشان، تابع رسوم و عنعنات ناپسندیده میگردند. با وجود اینکه یک سلسله آزادی های مدنی برای قشر زن در قانون اساسی کشور تسجیل گردیده است اما این قوانین از حقوق سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی ایشان آن طوریکه تصور میرفت نتوانست دفاع نماید .
برای از بین بردن این نابرابری ها و همه عواملی که طی سالهای متمادی آنها را موجب شده اند، مهمترین نقش به عهده خود زنان است و تا آنان به خود باوری نرسند، سهم واقعی خویشرا از زندگی دریافت نخواهند کرد زیرا همان طوریکه سیمون دوبوار در کتاب جنس دوم می نویسد "این طبیعت نیست که محدودیت نقشهای زنان را موجب شده است بلکه این نقشها زائیده مجموعهً از پیش داوری ها، سنت ها و قوانین کهنی است که زنان نیز کم و بیش در پیدایش آنها شریک و سهیم بوده اند" .
چنانچه در این آوخر یکتعداد زنان صاحب نظر از طریق وسایل اطلاعات جمعی افغانستان، خود در قسمت پائین آوردن نقش زن در اجتماع تأکید میورزند و تفاوت های میان زن و مرد را در جامعه سنتی کشور ترویج مینمایند، اما این نظریات هیچگاه خواست و ارادۀ برحق اکثریت قشر زنان را در دفاع از حقوق ایشان خدشه دار نمی نماید و زنان آزادۀ کشور با درک عمیق از اوضاع و شرایط موجود کشور، مطابق قوانین مدنی و قانون اساسی در دفاع از حقوق خویش متحد میگردند .
هر نفس هوش من و گوش دلم در زنگ است
تا نمیرم به قفس بال و پرم را رنگ است
شوق پرواز مرا زنده نگاه میدارد
گرچه صیاد بد اندیش دلش از سنگ است
زندگی چیست که بارش به اسارت بکشم
مرگ صد بارنکوتر زحصارتنگ است
رسم آزاده گی آیین من و دین من است
خسته از بندم و آزاده گیم فرهنگ است
اشعار منتخب راحله (یار)
ماخذ : روزنامه شرق
ـــ گزارش سازمان بین المللی کار