جمعه، ۱۵ اگست ۲۰۰۸
تـاج محمد (فعـال)
دوش میگــریـســت طــفلـی زار زار
ای پـــدر جـــان مادرم بــر مـن بیــار
لیک مادر زین جهان رخت بسته بود
در قطـارِ رفتـــه گــان پیـوستــه بود
آن پـدر می جُست برایش بهـانه یی
حلقــه می زد بــر درِ هر خــانــه یی
تـا شــود اینــگـــونــه آرامــش کنــد
طفـل بـد بخـت اش چنین رامش کنـد
داد و فـریـــادش چنـان بــالا گـــرفت
ده را زیـن شــور و شــر غــوغا گرفت
تــا پــدر نـا چــار حـکایــت سر کــرد
دامنــــــش از آبِ دیــــده تـــر کــــرد
داســـتان زشــــت غـــــم انگـــیــز را
شــرح میـــــداد پیــشــۀ چنــگیــز را
نیمــه شب در خـواب بــودیم بی خبـر
چهــار مــرد در خانــه شـد از گوش کر
اشــک ریختیــم پا فتــادیـم هـر کـدام
نیــک نــامیـــم تــا نســازیــد بـد نـام
ناگهـــان دنیــا بــرایـــم خیــــره شــد
در گلــویــم ریســمان پیــچـیــده شــد
من دیگــردنیــا نــدانسـتــم چــه شــد
تـاج و تخــت و صاحب بختـم چـه شـد
صحبگــاهــان هــوش آمـد بـر ســرم
غـرق خـون بـود خـانـه و هـم بستـرم
نعــــش زن دیـــدم بــدا افــتــاده بــود
طفــل معصوم چـون گــدا استاده بـود
اشک میریخت گـــریه میکرد زار زار
ای خــدا جــان مادرم را شـــد چکــار
دوستــان آخــر گنــاهی ما چــه بــود
علــــتِ روزِ سیــــاه مـا چــه بـــود
ما دو بــودیــم معلــمـــان نیــک نـــام
من نــدانـــم از چـــه افتــادیـــم بـــدام
ای خــــدا ایــــن جانــیـــان کــــور را
همچــو شیــطــان رانـده و منفــور را
روسیــاه گــردان ز فضــلت بینــمـش
خــوار و زارو، بستــه بـر دار بیـنمش
ایــن سخــن میـگفــت الهـی بنـــده را
از حــقــارت دور دار شــــرمنـــــده را
من (فـعــال) ایـن ماجــرا کردم بیـان
ظلــم و استبــــداد هــا بـاشـــد عیــان
تاج محمد (فعــال)
توجه !
کاپی و نقل مطلب فوق صرف با ذکر نام و ادرس سایت «اصالت» مجاز است !