سرور جویا: شیرمردی که بخاطر توده ها می نوشت

تهیه و پژوهش از ع . ق . فضلی

سرور جویا نویسنده و شهید راه آزادی

سرور جویا یکی از قلمزنان و سخنورانی است که ذکر نامش در دوران سیادت رژیم های قبل از انقلاب ثور گناهی بزرگ به شمار می رفت.

جویا در سال ۱۲۷۷ در کابل تولد شد و پس از آموزش مبادی دانشهای مروج زمانش کار اداری را از پدرش که سرشته دار دفتر سنجش افغانستان بود آموخت در سال ۱۲۹۸ به همراهی پدرش به محاذ سپین بولدک قندهار شتافت. او خامه را بر زمین نهاد و شمشیر را بر کف گرفت و به دفاع از ناموس وطن پرداخت. جویا تا سال ۱۳۰۱ در قندهار ماند و هنگامیکه به زادگاهش برگشت و در شمار منشیان امان الله خان درآمد.

«فریاد» و «اتفاق اسلام» در روزگاران نگارندگی او جریده یی است با محتوای انسانی که آزادیخواهی در سرلوحۀ آرمانهای آن قرار دارد.

بالاخره زمانی در ظلمت شب از دست دژ خیمان قدرنشناس مجروح گردید اما جویا از همان شفاخانه پیامش را در «اتفاق اسلام» چاپ کرد و نوشت:

سرور اگر کشته شود از حنجرۀ بی سر او، ندا های ترقی افغانستان به آواز بلند مترنم خواهد شد.

ولی جویا از شور و شر دست بر نداشت تا اینکه در سنبله ۱۳۱۲ فرمان دادند که جویا را بگیرند و جویا را گرفتند و پشت میله های زندان انداختند.

چارده سال زندان کوچکترین تاثیر منفی بر اندیشه های انقلابی او نگذاشت.

جویا در سال ۱۳۳۰ با ۱۶ تن دیگر از روشنفکران به زندان افتاد و تا پایان زندگی در سلولهای محبس سلاله نادری پا بیرون نگذاشت.

خون ناحق دست از دامان قاتل بر نداشت

دیده باشی لکه های دامن قصاب را

روانش شاد و خاطره اش گرامی باد!

توجه:

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد