سیامک بهاری
منبع تصاویر: گوگل
با تشکر از اینکه این مطلب را مطالعه می‌کنید. خوشحال می‌شوم در باره این مطلب نظر شما را بدانم.
احترام و تشکر.
(سیامک بهاری)
وخامت وضعیت امنیتی در افغانستان هر روز ابعاد گسترد‌ه تری می یابد. نا امنی چه در آنجا که قدرت دولتی هنوز باقی مانده است و چه مناطق تحت نفود و تسلط نیروهای طالبان و داعش، فاجعه بار است. جنگ و آوارگی، آشکارا دارد شیرازه جامعه را از هم می پاشد. اعلام استراتژی جدید آمریکا در افغانستان در چنین اوضاعی و به بهانه تشدید نا امنی و ضعف نیروهای دولتی در تأمین امنیت در افغانستان، ظاهراً یکی از توجیهات تقویت حضور نظامی آمریکا در این کشور است.
حضور نظامی ۱۶ ساله آمریکا با ۲۴۰۰ کشته و صرف هزینه نجومی هفتصد میلیارد دلاری، در افغانستان نه یک رویکرد صرفاً داخلی و برای ممانعت از دست درازی طالبان، که یک استراتژی درازمدت فرا منطقه ای در جنوب آسیا است. اعلام استراتژی جدید آمریکا به دنبال تغییر و تحولات سیاسی و نظامی در منطقه و صف بندی ها و رقابت های بین المللی امری قابل انتظار بود. روند خروج نیروهای آمریکایی که از سال ۲۰۱۱ شروع شده بود نه تنها متوقف می گردد، بلکه نیروها و ساز و کار بیشتری به افغانستان گسیل خواهد گردید.
بنیاد حضور نظامی آمریکا، در فردای سقوط طالبان از سال ۲۰۰۱ در "کنفرانس بن" با بر سر کار آوردن حکومتی که منافع آمریکا و متحدین آن را تأمین کند، گذاشته شد. علیرغم هر نشیب و فرازی، از اولین حکومت موقت به ریاست حامد کرزی، تا کنون، یک رکن و پایه اساسی سیاست حکومتی در افغانستان، تعامل بی چون و چرا با آمریکا و متحدین غربی و منطقه ای آن بوده است. چنانچه اولین اقدام حکومت به اصطلاح وحدت ملی، درست چند ساعت پس از جابجایی قدرت در ارگ ریاست جمهوری، امضای پیمان نامه امنیتی با آمریکا و تأمین هژمونی و حضور نظامی آن بوده است.
حضور نظامی آمریکا در عین حال یک بهانه و توجیه و عامل مهمی در عملیات تروریستی - نظامی و سربازگیری همیشگی طالبان و تشدید عملیات نظامی علیه آنچه "قوای اشغالگر خارجی" نامیده می شود بوده است. آنچه پروسه صلح در افغانستان خوانده می شود، خود بخشی ار استراتژی دیرپای آمریکا برای حضور کم هزینه تر در افغانستان، استفاده از ظرفیت های فوق ارتجاعی و ضد بشری طالبان در مرعوب کردن جامعه و بویژه در جدال جناح های اسلام سیاسی و به طریق اولی در منطقه است. این رویکرد در عمل چیزی بجز خنثی کردن و در نهایت خاتمه دادن به موانع پیش روی حضور آمریکا از طریق تطمیع و شریک کردن طالبان در قدرت سیاسی در افغانستان نیست. این بخش جدایی ناپذیر استراتژی آمریکا و متحدین آن برای تغییر موازنه قدرت با بلوک روسیه و چین است.
طبق اطلاعاتی که آسوشیتد پریس منتشر کرده است، رهبری دستگاههای امنیتی افغانستان که تحت نظارت مستقیم آمریکا فعالیت می کند، برای پیشبرد پروسه صلح و متقاعد کردن طالبان در تقسیم قدرت، بسیار فعالانه عمل می کنند. بر طبق این گزارش "معصوم ستانکزی، رئیس عمومی امنیت ملی افغانستان، و حنیف اتمر مشاور امنیت ملی تقریباً روزانه با رئیس دفتر طالبان در قطر، ارتباط تلفنی دارند".
استراتژی جدید یا تقسیم قدرت منطقه ای؟!
بلوک بندی چین- روسیه، عملاً پاکستان و به درجات زیادی جمهوری اسلامی ایران و قطر را با خود همسو کرده است، پاکستان بعد از نا امیدی از آمریکا در سیاست های منطقه ای، رفته رفته به روسیه و چین نزدیک شد. این جهت گیری سبب اتحاد و ائتلاف دراز مدت این بلوک در قبال حضور آمریکا در افغانستان شده است. جنگ های نیابتی و تغییر و تحولات سیاسی و بلوک بندی‌های منطقه ای از یک طرف و نبودن هیچ عزم و اراده ای از سوی حکومت افغانستان برای کنار زدن طالبان، مماشات عامدانه و هدفممند با این جریان تروریستی، عملاً سبب گردید که طالبان از یک نیروی شکست خورده و از قدرت خلع شده، به عنوان یک طرف مطرح در مناقشات بر سر کسب قدرت سیاسی در افغانستان مجدداً به صحنه سیاسی افغانستان برگردند.
طبق بر‌آورد پنتاگون ۴۱ درصد خاک افغانستان عملا در کنترل و یا تحت نفود نیروهای طالبان است. در مناطق حفاظت شده امنیتی توسط دولت، عملیات تروریستی و جنگی طالبان، تعادل نظامی و امنیتی حکومت را بارها و بارها بهم زده است. کابل، هرات و شهرهای مهم دیگر، مداوماً صحنه انفجار و انتحار و عملیات تروریستی است.
در مقابلِ اعلام استراتژدی جدید آمریکا، "ملا هبت الله آخوند زاده" رهبر طالبان در پیامی با تأکید بر تشدید و ادامه "جهاد" علیه نیروهای آمریکایی، استراتژی جدید ترامپ را سیاستی برای ادامه جنگ و تصمیم جدی طالبان بر ادامه نبرد را شرعی و قانونی خواند. "عبدالسلام ضعیف" سفیر سابق حکومت طالبان در پاکستان، در واکنش به اعلام استراتژی جدید آمریکا و اعزام نیروهای بیشتر، تهدید کرد که "فشار آوردن بر پاکستان جنگ در افغانستان را تشدید می کند".
به همین سبب در استراتژی آمریکا در افغانستان، عملاً و به وضوح پاکستان تحت فشار بیشتری قرار گرفته است تا از تقویت طالبان دست بردارد و خود را با منافع آمریکا منطبق کند. تعیین تکلیف با پاکستان و دور کردن آن از بلوک روسیه و چین بخشی مهم از روند تقویت حضور نظامی آمریکا در افغانستان و فشار بر طالبان برای قبول مذاکره و پایان جنگ از طریق شریک شدن در قدرت سیاسی در افغانستان است. همانگونه که گلبدین حکمتیار و حزب اسلامی وی را بعنوان بخشی از بدنه قدرت حکومتی در کابل مستقر کردند. این روندی است که آمریکا برای تأمین امنیت خود در منطقه پیش گرفته است.
والستریت ژورنال به نقل از آسوشیتد پریس، اخیراً سندی را منتشر کرد که دامنه روابط پنهان و در عین حال شروط طالبان برای بازگشت به قدرت را برملا می کند. بر اساس این سند، "طالبان خواهان اصلاحات ویژه در قانون اساسی افغانستان است. از جمله؛ بر اساس شریعت اسلامی در کشور عمل شود. تعلیم برای دختران و پسران در تمام سطوح تفکیک جنسیتی شود. زنان در مقام قضاوت نباید حضور داشته باشند. زن نباید رئیس جمهور افغانستان شود. ایجاد یک محکمه ویژه برای بازنگری بر املاکی است که بعد از سقوط طالبان توسط نیروهای جهادی غصب شده و این املاک باید دوباره به مالکین اصلی آن، مسترد شود. انتخابات بعد از تشکیل یک حکومت انتقالی که به حکومت‌های پیشین افغانستان ارتباطی نداشته باشد، انجام شود. حکومت و طالبان مناطقی را که در حال حاضر تحت کنترل دارند تا زمان انتخابات، حفظ کنند". این بخشی از محتوای پنهان همان پروسه صلحی است که آمریکا مهندس و یکی از ناظرین اصلی آن است. تشابه شروط طالبان به شروطی که گلبدین حکمتیار را به بخشی از قدرت سیاسی در افغانستان بازگرداند بسیار قابل توجه است.
حکومت افغانستان و استراتژی آمریکا
بدیهی است که تأمین حضور و تقویت رو به گسترش نیروی نظامی آمریکا صرفاً نمی تواند در محدوده به اصطلاح اهداف نظامی باقی بماند. این سیاست عملاً باید بر دستگاه حکومتی تکیه کند که خود را با منافع استراتژیک آمریکا و متحدین آن هماهنگ و منطبق کرده باشد و در کشمکش های بین المللی و منطقه ای با منافع استراتژیک آمریکا همسو و گوش بفرمان باشد. کل دستگاه و ماشین دولتی باید منطبق بر این سیاست باشد که منافع آمریکا به خطر نیفتد. حضور سیاسی تنظیم های جهادی بدون چون و چرا باید در این مسیر کانالیزه شود. هر درجه اختلاف و رقابت در دستگاه حکومتی نباید مانع تأمین امنیت نیروهای نظامی آمریکا گردد. درجه وفاداری و سر به راه بودن احزاب جهادی و اقمارشان به این استراتژی عملاً امکان بقای آنها در صحنه سیاسی افغانستان را ممکن می کند. در عین حال تأمین امکانات و نیازهای متداول محلی نیروهای نظامی آمریکا خود به یک رانت بزرگ اقتصادی برای مافیای قدرت بدل خواهد شد.
دایره جنگ نیابتی در منطقه عملاً دستخوش تغییرات چشمگیری شده است. صف متحدین آمریکا نیر تغییر کرده است. ائتلاف متحدین آمریکا در مقابل بلوک بندی روسیه و چین میرود که به تحولات دیگری در کل منطقه خاورمیانه منجر گردد. اکنون دامنه و شعاع جنگ نیابتی شامل پاکستان بعنوان مهندس و سازمانده طالبان نیز می شود. جمهوری اسلامی ایران با سیاست ضد آمریکایی بیشتر از پیش به پایگاهی برای تقویت طالبان در مقابل داعش تبدیل می‌گردد.
پیش از اعلام علنی استراتژی جدید آمریکا در افغانستان، دسته بندی های مافیایی رقبای حکومتی برای تقسیم قدرت شدت بی سابقه ای بخود گرفت. جنگ سالاران احزاب جهادی با اعلام جبهه های مختلف عملاً صف بندی‌های جدیدی ایجاد کردند. تلاش برای شریک ماندن در قدرت حکومتی، اینک بستگی به تنظیم رابطه پنهان و آشکار با هژمونی آمریکا دارد.
اینک طالبان به بهانه حضور نظامی آمریکا جنایات خود را گسترش می دهد و آمریکا و متحدین آن به بهانه وجود طالبان بر شدت نا امنی منطقه خواهند افزود. شعله کشیدن دامنه جنگ، عملاً به رشد نفرت پراکنی قومی، خراب تر شدن وضعیت اقتصادی و آوارگی بیشتر خواهد افزود. این مانند جهنم بی انتهایی است که جنگ سالاران، آتش بیاران بی وقفه آن خواهند بود!
حقیقت این است که اگر حکومت و دستگاه دولتی در افغانستان نه حاصل بند و بست های سیاسی، که حاصل انتخاب و اراده سیاسی مردم بود، نه طالبان می توانست به حیات خود ادامه دهد و نه امنیت مردم به معنای وسیع اجتماعی آن چنین توسط مافیای فوق فاسد دولتی به خطر می افتاد. این وضعیت جهنمی که مردم افغانستان را چنین به پرتگاه سقوط رسانده است، فقط با نیروی اعتراضی مردم برای خلع ید کامل از حاکمیت فاسد کنونی ممکن است.
Friday 1 September 2017 20:59
توجه:
کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است
کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد
Copyright©2006Esalat