نور گهربار

عـبدالوکیل کــوچــی

نور گهربار

دوش رفتم بدر میکده خواب آلوده

گفت ساقی سخن لطف و عتاب آلوده

چشم بکشا چنین آتش سوزان را بین

کشته سوخته و زخمی جوانان را بین

پیکر غرقه بخونهای شهیدان را بین

شور و فریاد اسفبار یتیمان را بین

جنگ کفار به عنوان مسلمان را بین

این جنایات جنون آور انسان را بین

ما نبودیم چنین عاجز و بیچاره و زار

که بغرد بدر خانه ی ما استکبار

تا که بودیم بهر جبهه بجنگ اغیار

پوز دشمن بزمین مالیده میشد هر بار

آن زمانیکه همه همدل همراه بودیم

ملتی واحد آزاد و توانا   بودیم

قلب آسیا و شکوهمند وطن ها بودیم

سرنوشت همه خیر شر دنیا   بودیم

پس چه شد آن همه نیرو و توانایی ما

قدرت و عزت میراث نیا کانی ما

جوشش همدلی و غیرت   افغانی ما

افتخارات   بزرگان    خراسانی ما

چه شد اسلامیت و باور ایمانی ما

هیبت نعره   تکبیر و مسلما نی ما

که چنین فاجعه هندو به مسلمان نکرد

هیچ ملای پدر سوخته به ایران نکرد

تیکه داران مذاهب به پاکستان نکرد

بسمچی هم به حریم تاجیکستان نکرد

اینقدر وحشت حیوان به حیوان نکرد

مثل شان گرگ به آهوی بیابان نکرد

این چنین بود که حالا نگرانیم همی

در میان خون و آتش به فغایم همی

سخت محتاج بیک لقمۀ نانیم همی

چونکه زیر اثر و هر سو روانیم همی

هر چه شد، باز بهم آمده همیار شویم

مگر از خواب گران رسته بیدار شویم

بیش از این عاقل فرزانه هشیار شویم

تا که آزاد و زبردست ماندگار شویم

در افقهای وطن نور گهربار شویم

عبدالوکیل کوچی

توجه:

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد