یاد وطن

سه شنبه، ۸ فبروری ۲۰۱۱

امین الله مفکر امینی

رفقای گرامی و ارجمند «اصالت»! سلام های بی پایان مرا می پذیرند. امیدوارم دارای صحت و سلامت باشید. اگر چندی از من خبر نبوده است، متاسفانه مدت تقریباً یکماه در شفاخانه بستر بودم ولی یاد رفقای مبارز و صدیق و یاد وطن روح و جسم مریضم را شادابی میبخشید. باید بگویم که در همان حالت مریضی سر و کارم با سایت های انترنتی وطن، زنده نگهداشته بودم ولی متاسفانه توان نوشتن و تایپ کردن در من نبود و فعلاً بفضل خداوند متعال صحت رو به بهود است. لحظه ای به دیوان اشعارم مراجعه کردم و در عالم مسافری و غربت به اثر زیر و رو کردن اشعارم نظرم به سروده ای که بتاریخ برج حمل ۱۳۷۲ به نام یاد وطن سروده بودم را بخود جلب نمود. آنرا انتخاب و غرض نشر بشما ارسال کردم.از وقفه های همکاری به شما و سایر سایت ها معذرت میخواهم و یقین دارم با سلامتی کامل صحت آنرا ادامه دهم. دوست و رفیق همرزم شما مفکر

دیوان امین الله مفکر امینی

                      مرایادی وطن شد ازموج گُل وبُستانش

                                           کز طراوت جانبخش بودی هر گلستانش

                      به دل خاکش را نهانی گنجینه ها بو د

                                              به اینرویش به هر جا افسانه ها بود

                      دشت وکوه وصحرایش لاله نشان بود

                                       که کوه و دمن را ز سرخی خون فشان بود

                      بآغوشش جا گیر بود شیران در کمین

                                               لرزه بدشمن افتاد ز کوه پیکر زمین

                      بروفای مهرویانش نبودکس درجهان

                                            زجود و سربازی مردانش ناید در بیان

                      چشمه سارش را بودست به دل آب حیات

                                          چون سرکشیدی جرعه ای، ایمن ز افات

                      رستن زطوفان و سیلابش نبودی مجال

                                             که نتوان آورد چو وصفی را در مثال

                      شوروشادی ها بودش به هرکنج و کنار

                                     بس پری روی، خیز و غلطان داشت و خمار

                      ز فتنه وآشوب نبود در بساطش نشان

                                          صلح و آرامش فضا بود و بنش پر توان

                      فزون نعمت هر خوانش بود بر هر دیار

                                       بس رومی و جامی داشت هم بیش از شمار

                      عاشقان وعارفان هم بیرون از شمار

                                               عابدان در مساجد بود هزاران قطار

                      عاقبت دشمنانی در حریمش جاه گرفت

                                          عصمتی مادرانش، لکه های سیاه گرفت

                      هر وجب خاکش بخاک و خون گردید ز کین

                                            ناله و شیون بیرون گردید ز هر زمین

                      مادران کور و پدران همه بر خاک گور

                                            جمله گریبان ها چاک از فریاد و شور

                      تار و پود باغ ها را ذره ها در بر گرفت

                                       شاد و خرم بودنش، زرد ز پا تا سر گرفت

                      صدهزاران تن به خون و پیچان در کفن

                                        عده ای بیدست و پا شد ز فقدان علم و فن

                      مهد عرفان و زر و سیمش گشت زیر و زبر

                                       بس که راکت منفجر گشت و گرفتش به بر

                      ترک میهن گردید پدید در کنج و کنار

                                          هر یکی گشت افتان و خیزان بیک دیار

                      جای نان و نعمت، سفره ها از خون گرفت

                                      چون عنان دامن پر فیضش را دونان گرفت

                      دست درازی ابلیسان ز او عظمت گرفت

                                        پرده عصمتش را یغما گران، عزت گرفت

                      طفلکانش زار و زخمی، گریان برهزار

                                               تا مکند شیری ز مادر و بیابند قرار

                      مادران بخون تپیده عریان بیشمار

                                            نی زخود خبردار و نی زفرزندان زار

                      داد بر ییداد بود خواست پیر و جوان

                                             اما نیامد ز ترس جنگ سالار در بیان

                      چونکه هر یک به تنظیمی بودند ملقب

                                           عهد به قتل وغارت هم میداشتند درعقب

                      زین سبب اهل وطن گشتند پرشررتر زکین

                                                       ز آنانیکه نبودند آراسته بدین

                      نور امید وخوشی ها به تاریکی کشید

                                              چو زابر سیه که باختران ظلمت دمید

                      ای وطن بر تو این جفا ها نبودست سزا

                                           مردان غیورت بپچینند دامن رنج وعزا

                      مفکر دست حاجت بعمران وطن کند بلند

                                               داد خواهی ز داد خواهان باشد پسند

برج حوت ۱۳۷۲

امین الله مفکر امینی از ایالت منی سوتای امریکا

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد