یکشنبه، ۱۷ نوامبر ۲۰۱۳

 نویسنده: ایرینا کورشونوف

ترجمۀ: زمان هوتک

 

با یاد شهدای گلگون کفن کشور عزیز ما افغانستان

 

قسمت دهم

 

ماه فبروری است. مدت چهار ماه میشود که من دیگر در قلعۀهینینگ زنده گی مینمایم. جنگ ادامه دارد. امریکایی ها و انگلیسها اراضی زیاد المان را تصرف میکنند. روسها برزلاو را محاصره کرده اند. از امواج رادیو شعار های مقاومت و تنفر وحشتناک در مقابل بلشویکها پخش میگردد.

     از دیروز به این طرف دوباره برف باری شروع شده است، دانه های کلان برف همچو فینیک ازآسمان به زمین فرود می آید. آنها پیش روی کلکین من میچرخند. جاده ها هنوز خالی استند. فقط گروپهای مردهای کله شق صبحانه و چاشتانه اینطرف و آنطرف گشت و گذر میکنند. پیران و مردهای گوت ویگین و دوروبر آن که مستعد وظیفۀ جنگی نیستند، اینها به گفته گیرترود، « مبتلایان به مرض روماتیزم میباید وطن خود را دفاع کنند. » همچنان یک تعداد جوانان پانزده، شانزده ساله نیز همراه آنها استند. آنها کدام یونیفورم برتن ندارند، فقط یک بازوبند و تفنگ با خود حمل مینمایند. کمی بعدتر، راکتهای سرشانه یی ضد تانک نیز برای شان توزیع گردید. آنها که اکثریت شان ترشرو و خاموش استند، از جاده ها میگذرند و سرکها دوباره خالی از سکنه میشوند.

     من در مورد زمستان سال گذشته فکر میکنم. شاخچه های درختان صنوبر و ناجو در پارک مردم شتاین برگه ازاثر بارش برف زیاد،بطرف پائین خمیده اند.ماهفت نفرهستیم: دوریس، ایله، گیزیله، هوتی برگ، هردو یوخن و من. یوخن شمید و یوخن کروتسر. تنها رولی فوس نیست، ورنه گروپ کورس رقص ما در مجموع تکمیل میبود.

     کورس آموزش رقص. آیا من راستی هم کورس آموزش رقص داشتم؟ در اتاق نان خوری کروتسرشی، میز به یک گوشه تیله شده و قالین جمع گردیده است. یک، دو، سه ـــ یک، دو، سه. معلم رقص با صدای خود حساب میکند و یوخن کروتسر پایم را لغت میکند.

     درآنزمان آموزش رسمی رقص دیگر وجود نداشت و از بین رفته بود. اما مادر یوخن کروتسر یک کورس شخصی را تشکیل داد. او یکبار نزد مادرم آمده بود، تا مرا به کورس دعوت کند.

     او گفته بود، « جوانان در خزان به خدمت سربازی میروند. چقدر خوب خواهد شد که آنها این خوشی را داشته باشند. »

     مادرم بسیار زیر تاثیرآمده بود. خانم داکترکروتسر، زن سرطبیب شفاخانه یوهانیتر! او گفت، « آقای شوهر شما، کیسۀ صفرای مرا عملیات کرده بود. »

     آقای شوهر شما! این جملۀ مادرم برایم بسیار ناخوش آیند بود.

     خانم کروتسر گفت، « واقعا ً؟ وضع شما دوباره بهتر شده است؟ ریگینه اجازه دارد دراین کورس باشد؟ یوخن این را بسیار به علاقمندی میخواهد. »

     او، بطرفم، تقریبا ً خُشومانند لبخند زد. اگرچه ما درآنزمان اطلاع مفقودالاثرشدن پدرم را بدست آورده بودیم، ولی مادرم با اشارۀ سر توافق خود را ابراز کرد. 

     زمانی که خانم کروتسر رفت، مادرم گفت، « نمیدانم که این کار از نظر پدرت صحیح میبود یا خیر؟ اما شاید اوهم میخواست که تو برای جوانی خود یک سرگرمی داشته باشی. پدرت همیشه به داکتر کروتسر احترام زیاد داشت. »

     کورس آموزش رقص در قصر خانم کروتسر برگذار گردید. چهار آقا بچۀ ما که آنها همیشه پطلونهای کوتاه  ها، جی میپوشیدند، به عوض آن دریشی پوشیده بودند، موقعی که معلم کورس بالای ما برنامه ای دست بوسی را تمرین میکرد، آنها به نظر ما بسیار خنده آور می آمدند. بخاطری که تمرین دست بوسی هیچ گاه با موفقیت انجام نمیشد، ما مجبور بودیم بخندیم و این کار معلم کورس ما خانم شویگه را به یأس و ناامیدی کشانیده بود.

     او چیغ میزد،«آقایان من! به این قسم شما هیچگاه دست بوسی را نخواهید آموخت.»

     هوتی برگ میگفت، « وحشتناک! عنقریب ما به جبهه میرویم ولی بوسیدن دست را درست آموخته نتوانستیم. »

     خانم شویگه او را با چشمان خود از نظر گذراند. شوهر اوهم در جبهه ای جنگ بود.

     اما رقصهای فوکس تروت، تانگو و لنگ زام والسر را ما با وجود این همه آموخته بودیم، حتی یوخن کروتسر.

     من در حقیقت به یوخن کروتسر کدام علاقمندی بخصوص نداشتم، بلکه بخاطری که او بسیار خوشنما بود و همه دختران خواستگارش بودند، من هم برایش تملق میکردم. وقتی که او میخواست در راه خانه رفتن مرا ببوسد، من او را آنطرف تیله کردم، بعد از آن او پهلویم خاموش راه میرفت. او پیش روی دروازۀ خانه ما دوباره تلاش کرد تا مرا ببوسد، من هم او را گذاشتم.

ولی این مطلب به کورس رقص تعلق داشت.

***

هنگامی که من در این مورد به گیرترود قصه میکردم، او گفت ، « اوه خدا، اوه خدا، این چنین قیل و قال و هیاهو.»

     من از کلکین برف باری ناگهانی را نگاه کردم، در فکر فرو رفتم که این همه کارهای ما چقدر طفلانه بود.

     اگر چه در زمستان موقعی که هوتی برگ و هردو یوخن در رخصتی وای نخت آمدند، دیگر این کارها طفلانه نبود. تازه رولی فوس دراولین وظیفۀ خود، در روز سالگرد هژده سالگی خود کشته شده بود.

     این سه جوان دیگر، در مورد او صحبت نمیکردند، اما من این را احساس میکردم که آنها متداوم در مورد او فکرمیکردند. در اصل آنها، نه از جهت یونیفورمی که برتن داشتند، بلکی اخلاقاً تغیر کرده بودند. ما و آنها در سراشیبی پارک مردم با هم یخ مالک میزدیم. ما از سورتمه خود را انداختیم، مثل سابق توپکهای که از برف ساخته بودیم، در جاکتهای خود پنهان کردیم. اما حماقت آنها زیادتر گردیده بود، هم چنان در شیوه رفتار و کردار شان که هر لحظه به ما دست می انداختند، تغیر آمده بود.

     خانم کروتسر قبل از این که رخصتی آنها ختم گردد، یک محفل را سر براه ساخت.

     این محفل را خانم کروتسر ( محفل رقص خانگی ) نامید. مادرم پیرهن نو را از تکۀ پردۀ اتاق خواب برایم دوخت: از فوایلۀ سفید، قسمت بالایش تنگ، دامنش زیاد عریض، همراه با ریشمه های مخمل آبی بالای یخن برش شده و لبۀ دامن. مقبول ترین پیرهن به مقایسه یی پیرهنهای که من در زنده گی خود داشتم.

     خانم کروتسر گفت، « ریگینه ، تو بسیار جذاب و دلبرنده به نظر می آیی. » او همزمان بطرف پسرش نگاه کرد.

     او یک تعداد زیاد اشخاص را دعوت کرده بود، علاوتا ً همکاران شوهر خود را، آنهای که مثل شوهرش از خدمت سربازی معاف گردیده بودند. بالای میزها گلها وشمعها گذاشته شده بود ند. یک دختر که کلاه بی لبۀ سفید برسر داشت، سوپ، کباب گوشت آهو و کمپوت آلوبالو را که اغلبا ً از مریضها تحفه گرفته شده بودند، سرویس میکرد. درسال 1943 قحطی که بعدا ً دامنگیر مردم گردید، وجود نداشت.

     خانم کروتسر گفت، « یکبار چنین باشد، مثلی که در صلح و آرامش بسر میبرند. »

شوهرش بطرف پسرش نظر انداخت و گفت: « صلح و آرامش؟ » در حالی که، او مجبور است دوباره بطرف روسیه برود.

     بعد از صرف غذا رقص شروع گردید. یوخن کروتسر صرف بامن میرقصید.

     زمانی که من گفتم، با گیزیله هم برقص، همو که در کورس رقص جورۀ رولی فوس بود، و گفتم که « بالای رولی این گپ هم بد نمیخورد. » ، یوخن گفت، « من نمیخواهم وقت خودرا تلف کنم. »

     ما میرقصیدیم و مادرش تقریبا ً تمامی شب به طرف ما نگاه میکرد. من عین تغیر را در چهره ای خانم کروتسر، که این تغیر را بعدا ً در چهره ای دهقان زن، زمانی که مرا همراه با پسرش والتر دید، مشاهده کردم.

     اما من در این شب در بارۀ تغیر چهره ای خانم کروتسر، که این چه معنی دارد، چیزی نه فهمیده بودم.

     یوخن بسیار شتابزده و زیاد مینوشید و به من تلقین میکرد. روز قبل خاموشی سراپا وجودش را فرا گرفته بود. فعلا ً او بی ربط گپ میزد، چنان سریع کلمات را یکی پی دیگری بکار میبرد که استعمال کلمات بی معنی مطلقا ً معلوم میگردید و چیز های دیگر را به یاد ندارم.

     موقعی که ما میان دو نفری که میرقصیدند، یک کمی خود را کنار کشیدیم، پدرش در حالی خود را به ما نزدیک ساخت که در یک دست یوخن پیک و در دست دیگرش بوتل واین بود.

     پدرش گفت، « شب بسیار زیبا. ما در آینده های نزدیک چنین شبی که برپا شد، نخواهیم داشت. »

     سپس او بوتل را از یوخن گرفت و گفت، « بچیم، امشب نی. باز در روسیه خود را نیشه کن ( مست بساز ). در این شب جای تأسف است. »

     یوخن میخواست بوتل را پس بگیرد. اما پدرش با یک حرکت سریع و کوتاه موهایش را نوازش داد و یوخن دست خود را دوباره پائین کرد.

     یوخن بعدا ً بسیار خاموش بود، در هنگامی رقص نیز چیزی نمیگفت و تقریبا ً هیچ حرف نمیزد. بدون گپ زدن رقص برایم خیلی خوش آیند بود. او سرخود را بالای شانه ام گذاشته بود که این هم برایم بسیار زیبا و دل پسند بود.

     رقص آخری، یک رقص آهستۀ غلتان ( لانگ زام والثر ) بود:

     ( یکبار دیگر به رسم خدا حافظی دستان خود را برایم پیش کرد .

     شب به خیر، شب به خیر، شب به خیر.

     قصۀ که همین حالا ختم گردید، بسیار زیبا بود.

     شب به خیر، شب به خیر، شب به خیر . . . )

     من ناگهان متوجه شدم که چشمان یوخن اشک پُر گردیده است.

     او با عصبانیت برایم گفت، « آرام باش! تو نمیدانی که ما باید دوباره به کجا برویم. در این جا این تیاتر احمقانه. شمعها! باشه، این را، آنها با قلب پاک سازماندهی کرده اند.»

     ما رقص را ختم کردیم و جشن نیز ختم گردید. ما در راه برگشت بطرف خانه، داخل پارک رفتیم. آنجا یوخن مرا بوسید. من خود را آرام گرفتم. بوسیدنش مورد پسند م واقع گردید. اما زمانی که او به سینه هایم دست زدن را شروع کرد، من خود را از نزدش به زور خلاص کردم.

     او گفت، « ریگینه، حالا اجازه بده، دیگر این بازی را بس کن، تو به قدر کافی این بازی را انجام دادی! »

     من گفتم، « من خو کدام بازی را انجام نداده ام! »

     او دوباره مرا در آغوش خود گرفت.

     او گفت، « بیا نزد من، بیا در آغوشم، در مورد هیچ چیز فکر نکن. بیا در آغوشم. من باید دوباره به جبهه بروم. ما وقت بسیار کم داریم. »

     من، او را به عقب تیله کردم. گفتم، شاید او دیوانه شده باشد و او خود را چه فکر کرده که ناگهان بالایم چیغ بزند. او فریاد کشید، که او به جبهه میرود، برای مُردن و زمانی که او میخواهد خود را برای ما بکُشد، پس میباید پیش ازاینکه بمیرد، من حداقل یکبار با او همبستر شوم و این را به خود تلقین کنم که آیا بکارتم مهمتر از زنده گی او است.

     او ایستاد شد و غُم غُم کرد. سرانجام تلاش کرد تا مرا بالای برف بخواباند. نیمۀ شب بود و هیچ کس در نزدیکی ما قرار نداشت. من چیغ میزدم اما هیچ کس فریاد مرا نمیشنید.

     ناگهان او مرا رها کرد، برخاست و گریخت.

***

روز بعد دوریس پرسید، « او به این ساده گی ترا رها کرد؟ و تو باید تنها بطرف خانه میرفتی؟ این تمامی راه دور و دراز را؟ این قدر کاری خراب را انجام داده است! »

     من گفتم، « بشنو! در تمامی کارهای او، این واقعا ً بدترین کاری نبود. »

     من سوال کردم که آیا هوتی برگ هم از او این چیز را تقاضا کرده بود و دوریس گفت نی،اما او این کار را میکرد، حتما ً بخاطری که او هوتی را دوست دارد و تمامی چیزهای دیگر برایش بی تفاوت است. »

     من گفتم، « اما تو ابدا ً این را نمیفهمی که آیا شما ازدواج خواهید کرد! » و من بعدا ً فهمیدم که این چقدر احمقانه بود که مادران ما بالای ما تحمیل می کردند.

     «تو بکارتت را یکبار از دست میدهی. این چیزی را که تو داری، یک چیزی بسیار با ارزش و با اهمیت است. دختری ات را برای موقع درست برای مرد اصلی ات نگهدار.» مرد حقیقی. این کلمه، بسیار زیبا به نظر می آید. اما این مرد مستحق نزد مادران ما فقط شوهر قانونی بود و بس.

     یوخن کروتسرمرد غیرمستحق بود. به همین خاطر من این کاررا نکردم. اما، موقعی که در موردش فکر میکنم، تأسف میخورم. والتر هینینگ هم مرد مستحق نبود. با وصف این خوشحالم که با او همبستر شده ام.

     یان مستحق این کار بود و این بدین معنی نبود که آیا او نفر اولی بود یا خیر.

     شش هفته بعد ازاین شب نشینی و برپایی جشن یوخن کروتسر کشته شد. مادرش نزد ما آمد و از کشته شدن او برایم اطلاع داد. او سرش را بالای شانه ام گذاشت و گریه کرد و من پیش وجدان خود احساس ناراحتی میکردم. هم بخاطری یوخن کشته شده و هم بخاطرمادرش که مقابلم قرار داشتند.

     به همین خاطر این کار با والتر هینینگ اتفاق افتاد. اما برایم دلپسند نبود. من مدت طولانی نمیتوانستم در این مورد فکر کنم. هر باری که من در این مورد فکر میکردم،  دهانم خشک میشد.

     من عهد کردم که این کار را دوباره تکرار نمیکنم. من این کار را دوباره نمیخواهم و این کار یک عمل نفرت انگیز است. دوباره تکرارش نمیکنم.

     یان این همه را پاک کرد.

***

من و یان. هوا تاریک است. من در بین باغ میدوم. او پیش دروازه ایستاده است. او مرا به اتاقک کش میکند. شمع میسوزد. او این بار، مرا بوسید.

     « مویا کوخانی .»

     تازه شب دوم.

     « مویا کوخانی. مویا کوخانی. »

     و من این را میخواهم. من وا لتر هینینگ، یوخن کروتسر، مادرم، حرف ( پ ) و ترس را فراموش میکنم. من این را میخواهم، و یان هم این را میخواهد و تمامی چیزها خوب است.

     « مویا کوخانی. مویا کوخانی. »

     صورتش در روشنایی شمع نامعلوم است. فقط چشمانش را واضح میبینم.

     « مویا کوخانی چه معنی دارد؟ »

     « عزیز من. »

بعدتر من درمورد والتر هینینگ به او قصه کردم.

     یان میگوید،« تو دلسوزی و شفقت کرده ای. دلسوزی و شفقت چیزی خوبی است.»

     « اما تو اولین کسی نیستی. »

     او میگوید، « چرا نی، فعلا ً این من استم. »

     « یان، من ترا دوست دارم. »

     من این حرف را تا هنوز برای هیچ کس استعمال نکرده بودم. برای هیچ کس.

     من ترا دوست دارم. در گفتار، کلمه ای بسیار زیباست.

     در این شب باز آلارم حمله ای هوایی به صدا در آمد . من خواستم همان لحظه برگردم، آژیرها صداها سرداده بودند.

     یان گفت، « تو درقدم اول بگریز.»

     من پرسیدم، « و تو ؟ »

     او گفت، « بگریز! زود! »

     زمانی که من به خانه رسیدم، مادرم همراه با بکس خود در دهلیز ایستاده بود.

     من گفتم، « قدم زدن رفته بودم. سردرد بودم. »

     او دشنام داد، « تو احمق و دیوانه هستی! در این وقت که چنین زنگ خطر زده میشود. »

     من گفتم، « من حق دارم که حداقل یکبار در هوای آزاد گردش کنم، بدون اینکه تو عصابت را خراب بسازی. » و من فکر کردم او شاید مرا از نظر بگذراند و مشکوک شود که کدام حادثه ای اتفاق افتاده است. اما او به حرفهای من باور کرد.

     من بکس خود را گرفتم و همراه اش بطرف پائین دویدم.

     آیا یان توانسته است که بگریزد؟

     در ته کاوی یک سرچرخی برایم پیدا شد. یک ترس عاید حالم گردیده بود، همان ترسی که حین بمباردمان هوایی برایم رُخ میداد، تنها به یک شکل دیگرش. یک ترس ناآرام کننده، دلتنگ کننده و خورنده. من این ترس را دیگر در زنده گی از دست ندادم.

من چرا باید بالای یان عاشق شده باشم؟

     گیرترود میگوید، « تو همیشه همین را می پرسی. این حادثه یگان بار رُخ میدهد. نه فقط برای تو. »

     موریس میگوید، « بخاطری که او قسمی دیگر بود. »

     من بدین باورم، که موریس حق به جانب است.

     او یکبار گفته بود، « تو مثل یک پشک جوان، کور بودی. »

     من به یک چیزی ضرورت داشتم، چیزی که چشمانم را باز میساخت. به یک انسان. به یک حادثه.

     من دیگر آگاه شده بودم، بخاطرکشته شدن یوخن کروتسر، بخاطر دهقان زن همراه با پسران کشته شدۀ او و بخاطرمرگ ِ که هرآن نزدیکتر میشد.

     المان باید زنده بماند و زمانی که ما مجبورا ً کشته شویم. بیرق ها بیشتر از مُرده ها استند.

     آیا فتواهای فوق درست بودند ؟

     مُردن، این همیشه یک لفظ و کلمه بود. امروز این کلمه به حقیقت مبدل گردیده است.

     آیا فتواهای فوق درست بودند ؟

     من این سوالها را آغاز کرده بودم. این پرسشها تا هنوز برایم روشن و واضح نشده بودند.

     بطور مثال: المان، یک ملت بدون جای و مکان.

     اما درعین وقت: المان به فرزندان ضرورت دارد. زن المانی، فرزندانت را به رهبرتحفه بده.

     چرا؟ وقتی که برای آنها مکان کافی وجود ندارد، برای چه فرزندان زیاد؟ بخاطرتسخیرکردن جای و مکان نو؟ بخاطری اینکه آنها برای تسخیر مکان جدید بمیرند؟

     تناقضات در گفتار، این تضادگویی را من نمیدانستم.

     دوریس گفت، « نزد مردم، آنهای که یک جنگ را میبازند ، چنین کاررا انسان چیزی برای خوراک توپها مینامند. اما ما برنده میشویم، برای ما اینها(کشته های ما) قهرمانان استند. »

     او همواره برخی ابرازنظرهای خودرا داشت. نفرسومی از کورس آموزش رقص ما، هوتی برگ نیز کشته شده بود.

     یک شب نا وقت، دوریس نزد ما آمد، مادرم در بستر استراحت بود. او در دروازه مثلی که تمامی راه را دویده باشد، بی شیمه ایستاده شد و گفت: « هوتی کشته شد. »

     سپس نشست و گریه کرد و زمانی که من خواستم برایش تسلی بدهم، او گفت: «خاموش شو، تو چی را میفهمی؟ با تو خواهی نخواهی آدم نمیتواند درست درددل کند.»

     اگر من، دوریس را دوباره ببینم؟ آنگاه ما میتوانیم سرانجام این کار را کنیم:

همراه همدیگر درد دل کردن.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 

قسمت نهم

 

زمانی که من اولین شب، نفسک زنان نزد یان رفتم، چون بسیار تیز دویده بودم، او برایم گفت، «نترس!»

من راه بین باغ را انتخاب کرده بودم. ما در منزل اول زنده گی میکردیم. پیش روی سالون ما یک بالکن کوچک همراه با چند پله زینه قرار داشت. مادرم اکثرا ً قبل از من به تختخواب خود میرفت. تقریبا ً بعد از نُه بجه شب و هیچ چیز را نمی شنید. فقط آژیر های خطر او را بیدار میساخت.

یان پیش روی اتاقک باغ منتظرم است. او مرا به داخل کش میکند و دروازه ای اتاقک را میبندد.

من میگویم، «باید همین لحظه دوباره برگردم.»

او میگوید، «تو خو تازه همین حالا آمدی.»

«و اگر آژیر خطر به صدا در آید؟»

«درآن صورت تو میتوانی زود بطرف خانه ات بدوی. پای پیاده. هوای تازه را تنفس کنی، تنفس کردن هوای تازه ممنوع نیست.»

«و تو ؟ تو خو شبانه هیچ راه بیرون رفت نداری.»

«من یک سوراخ را در دیوار باغ بلد استم.»

در اتاقک یک شمع کوچک روشن است. یان کلکین را توسط خریطه پوشانده است، هوا سرد است. در اتاقک که فرش ندارد یک کوچ کهنه و پوسیده قرار دارد. من میخواهم دوباره برگردم.

یان میگوید، «ما، درینجا مصون استیم».

«و شتیفینس » ؟

« شتیفینس طرز دید خوب دارد».

 «تو اورا تا حال کم میشناسی».

یان به طرفم لبخند میزند، «با وجود این هم، من این را میفهمم».

ما روبری همدیگر مثل دو بیگانه ایستاده ایم، گپ میزنیم، فضا را میسنجیم، واقعیت ها را بررسی میکنیم. اما موقعی که یان بطرفم لبخند زد، ناگهان فضا تغییر خورد و یک دلگرمی برایم دست داد. شمع، نور کم فروغ خود را بالای خریطه می افکند.

کوچ، میز، اتاقک، همه برایم مثل محل اقامت ام به نظر آمد. من دیگر میل زیاد نداشتم که بر گردم.

بلی، اولین بازدید ما چنین بود.

یان میگوید، «بیا، یک چوکی را به عقب میکشد و مرا به نشستن دعوت میکند. او در یک قسمت دیگر روبروی من مینشیند. دست های خود را بالای میز میگذارد و به من نگاه میکند.

او میگوید، «تو در روشنی شمع خیلی زیبا معلوم میشوی. من در وطن خود یک دختر را میشناختم که به تو بسیار شباهت داشت.»

من میپرسم، «او کجاست؟»

«من اطلاع ندارم، اما تو همین حالا نزدم استی.»

او دستان خود را بالای میز گذاشت و خود را به من نزدیک ساخت.

«از این که آمدی، خیلی متشکرم.»

من میگویم، «من این را نمی خواستم. راستش بگویم حالا هم نمیخواهم. من این کار را که درینجا استم بسیار وحشتناک و ترسناک فکر میکنم.»

او حرف (پ) را که بالای سینه اش بود نشان داد و گفت، «بخاطر این حرف؟»

من سرم را به رسم تائید تکان دادم.

من میگویم، «این کار ممنوع است. و این درست هم است. جنگ است. این طور چیزی باید نه شود. این حق کشی است. سربازان ما و پدرم. . .، اگر این را پدرم بفهمد. . .»

من گپ میزنم و گپ میزنم و احساس میکنم، که من دیگر بیشتر به این چیزها باور ندارم.

یان میگوید، «ریگینه خاموش شو، این جنگ، نه به خاطر که تو نزد من استی یک جنگ غیر عادلانه است.»

او انگشت خود را بالای دستم تماس میدهد.

او میگوید، «این اولین بار است که من با یک دختر المانی یکجا نشسته ام و من مدت چهار سال میشود که اینجا استم.»

من میپرسم، «چهار سال ؟» و بخاطر اقامت مدت طولانی اش به وحشت می اُفتم.

او میگوید، «چهار سال، آنها چهار سال قبل، زمانی که من از سینما بر آمدم، مرا دستگیر کردند. من نتوانستم همراه مادرم خداحافظی کنم.»

من میگویم، «نی !»

او میگوید، «بلی، همینطور بود. مادرم درین مدت درگذشته است.»

او توسط انگشت خود، نوازش دادن دست مرا ادامه میدهد.

«حالا میخواهی بروی؟»

من ایستاد میشوم و هیچ جواب را نمیدانم.

او میگوید، «وقتی که میخواهی بروی، ما عاقل استیم. تو برو به طرف خانه ات و مرا شتیفینس دوباره به فابریکه روان میکند.»

من میگویم، «نی.»

او با چشمان بشاش خود به من نگاه میکند.

«این کاری خطرناک است.»

من میگویم، «برای تو هم. تو می ترسی ؟»

او سر خود را به رسم تائید حرکت میدهد.

« اما این برای من بی تفاوت است.»

من میگویم، «برای من هم.»

او دست مرا کش کرد و روی خود را بالایش گذاشت. ما یک مدتی که دقیق در حافظه ام نیست، به همین قسم نشستیم.

او میگوید، «تو باید بروی. ساعت از یازدۀ شب گذشته است.»

من ایستاد میشوم.

او میپرسد، «فردا دوباره می آیی ؟»

من با اشارهء سر میگویم، بلی.

او، مرا تا دروازه مشایعت میکند و روی ام را نوازش میدهد.

«شب بخیر، مویا کوخانی.»

«این چه معنی دارد ؟ »

« او میگوید، «این را فردا می آموزی.»

---

بعضی اوقات یان و خود را در عالم رویأ مجسم میسازم. او پیش روی من ایستاد میشود، آغوش خود را باز مینماید، و من او را حس میکنم، من چشمانش را میبینم، صدایش را میشنوم.

اما رویای من همیشه پایان وحشتناک دارد.

 

قسمت هشتم

 

گیرترود در شهر، در نزدیکی خط ریل با مادرم برخورده بود. مادرم میخواست از نزدش بگذرد، اما گیرترود اورا ایستاده کرده و برایش گفته بود: «شما خو مادر ریگینه استید. شما تابستان یکبار نزد او به خانۀ ما آمده بودید. صحت شما چطور است؟ »

مادرم به گریه افتاده و نجواکنان گفته بود: «مگر شما نمیدانید که به ریگینه چه اتفاق افتاد؟» سپس او تمامی چیزها را به گیرترود قصه کرده، راجع به پولیندی، که او مرا گمراه کرده بود، که من بدون اینکه درک کنم که چه میکنم، به دام او اُفتاده بودم.

گیرترود میگوید، «اما هیچ کلمه خراب در موردت به زبان نیاورد. همیشه میگفت: او طفل بیچاره.»

مادرم، همان طوریکه در شهر تمامی به همین باور استند، که من از اثر حملۀ بزرگ هوایی زنده گی خود را از دست داده ام، مرا در کشته ها حساب میکند. او با صدای بلند گریه میکرد و میگفت، «برای ریگینه بهتر بود که مُرد. زمانی که من نزد خود تصور میکنم، میدانم که آنها در حق آن طفل بیچاره چه میکردند.»

دلم برای مادرم میسوزد. اول پدرم آن طور شد، بعدا ً من به این حال گرفتار شدم.

اما حتی مادرم باید نداند که من تا هنوز زنده استم.

***

من در مورد والدینم می اندیشم. پدر و مادرم هر دو شروع سال ۱۹۰۵ در جنگ قبلی، طوری که من در این جنگ بزرگ شدم، بزرگ شدند. پدرکلان مادری ام نجار و پدرکلان پدری ام گادی وان بودند. آنها در یک کوچه زنده گی میکردند و زمانی که طفل بودند، باهم یکجا به بازی میپرداختند.

وقتی که مادرم از گذشته ها قصه میکرد، هر بار میگفت، «در زنده گی کدام کسی دیگری را نداشتم. همیشه همراه پدرت دوست بودم.» سال ۱۹۲۷ آنها بخاطر من ازدواج کردند.

مادرم گفت، «ما واقعاً ً خیلی جوان بودیم. همچنان درآمد خیلی ناچیز داشتیم. چند مارک که عاید پدرت بود، تقریباً برای کرایه ی خانه کفایت میکرد.»

در آن موقع پدرم در یک مغازۀ اشیای آهنی به حیث محاسب کار میکرد و سال ۱۹۲۹ بحران شدید آغاز گردید و پدرم بیکار شد. والدینم درآنموقع هیچ چیز نداشتند. آنها به یک اتاق کوچک کوچ کشی کردند. کلکین اتاق بطرف زینۀ بلاک قرار گرفته بود. پدرم تمامی امکانات خود را بکار انداخت اما برای خود کار پیدا کرده نتوانست. همچنان برای مادرم نیز کار پیدا نشد.

مادرم میگفت، «در قدم اول من در خانۀ مردم پاک کاری میکردم. بلی تمامی کارها از بین رفته بودند. هیچ کس پول نداشت.»

او به تکرار این سرگذشت را برایم قصه میکرد. من عذر میکردم که مادر، «برایم از گذشته ها قصه کن.» وقتی که او از گذشته ها قصه میکرد، تقریبا ً همیشه همین کلمات را به زبان می آورد، که مساعدتی که از طرف دولت صورت میگرفت، صرف برای سه روز کفایت میکرد، وقتی که یک دانه شاه ماهی برای شان میماند، پدرم از ناامیدی آنرا به دیوار میزد، مادرم ادامه داد، «بالآخره تنگدستی و بیچاره گی ما به سرحد ی رسید که توان پرداخت کرایه یی همین اتاقک خورد را هم نداشتیم و مجبورا ً دوباره نزد والدین خود کوچ کشی کردیم. من نزد پدرومادر خود و پدرت نزد والدین خود زنده گی میکردیم. تو هنوز خورد بودی، این وضع که یک حالت طاقت فرسا بود درحدود سه سال دوام کرد.»

***

من هم تا هنوز آنرا به خاطر دارم که ما نزد والدین مادری خود بالای کوچی که میشد بحیث تختخواب نیز از آن استفاده کرد، میخوابیدیم. من سر خود را در جای میگذاشتم که پاهای مادرم قرار داشت. من مجبورا ً تمامی روز بخاطری که مادرکلانم از خراشیده شدن کوچ میترسید، خاموش مینشستم. تا هنوز صدای او در گوشم طنین انداز است: «یک خطک در الماری خورد.» او بالای زمین زانو میزد، دستمال پاک کاری را در دست میگرفت، با مواد جلا دهنده مرطوبش میساخت و موبلها را پاک کاری میکرد. بالشتکهای خاکی رنگ را اینطرف و آنطرف تغیر و تبدیل مینمود و زمانی که معلوم میگردید که من در الماری خورد ترک خط کشیده ام، برایم سیب نمیداد. از مادرکلانم میترسیدم. به همین خاطر من نمیخواستم پدرم نزد ما بیآید.

پدرم چند خانه آنطرف زنده گی میکرد. اما ما بخاطری که مادرکلان پدری ام برای ما اجازۀ داخل شدن را به خانۀ خود نمیداد، او را ملاقات کرده نمیتوانستیم.

مادرم میگفت، «مادر کلان پدری ات نمیخواست که پدرت همراه من ازدواج کند. او میخواست که پدرت باید همراه یک دختر پیسه دار عروسی کند. اما پدرت مرا انتخاب کرد و بعدا ً مجبور شد که دوباره نزد والدین خود زنده گی کند. من باور دارم که اگر تو تولد نمیشدی، او خود را غرغره میکرد. راستی هم زنده گی پدرت به پایان رسیده بود. لاغر مثل خط، هیچ نیرو و انرژی در استخونهایش نبود و هچگونه آرزومندی به آینده وجود نداشت. اما از طالع و بخت، بلی، رهبر آمد.»

من این جمله را که از بخت و طالع این رهبر به قدرت رسید، از زبان مادرم بسیار زیاد شنیده ام و این حرفهایش را در حافظه دارم که میگفت: «سپس این رهبر آمد و پدرت زا مان (1) شد، از سال ۱۹۳۰، اینقدر زیاد نفر وجود نداشتند که آنها چنین مدت طولانی زا مان باشند.

ریچارد بیوزنبرگ او را همراه خود بُرد و پدرت در همان شب گفت: (هیتلر، او یک چیزی برای ما میکند، او ما را از این بدبختی و بیکاری بیرون میکشد، او دوباره به زنده گی ما المانی ها ارزش حیاتی میدهد ). پدرت این همه حرفها را راست میگفت، تا سال ۱۹۳۳ یک دورۀ بد و وخیم بود، اما بعد از آن وضع رو به بهبودی گذاشت.»

وقتی که مادرم گذشته های خود را بخاطر می آورد، هر بار چهارطرف اتاق را نگاه میکرد. از یک مُوبل به مُوبل دیگر تا بلآخره چشمانش به عکس کلان رهبر که بالای میز گذاشته شده بود، دوخته میشد و تکرار میکرد: «بلی، رو به بهبودی، و این را کسی میتواند احساس کند که همچو ما روزهای بدی را دیده باشد.»

همزمان بعد از تصاحب قدرت در سال ۱۹۳۳، وقتی که پدرم به حیث رئس دفتر در فابریکه ی کنسروسازی مقرر گردید، ما این آپارتمان را بدست آورده بودیم. آپارتمان حاوی سالون، اتاق نان، اتاق خواب، اتاق طفل، آشپزخانه و تشناب بود. مُوبل آنرا پدرکلانم که نجار بود، آماده ساخته بود. او این کار را همراه مادرم در اول وعده گذاشته و چوبهای آن را مدت طولانی نگهداشته بود. بوفیتها، صندوق، الماری کتاب، تمامی اینها سنگین وزن و رنگ نصواری تاریک داشتند. دروازه هایش منبت کاری شده که مادرم آن را «المانی عتیقه » مینامید. او میگوید: «هر کدام از این با کیفیت عالی، نه مثل مُوبلهای بی کیفیت فابریکه ها که برای اکثریت مردم میسازند، ساخته شده است.»

مادرم بخاطر آپارتمان و مُوبل خود بسیار مغرور شده بود.

یکبار زمانی که آفتاب بالای بوفیتهایش تابید، مادرم گفت، «این همه از برکت رهبر است و ما باید مدیون او باشیم و از او سپاسگذاری کنیم.»

پدرم نیز از این همه چیزها لذت میبرد. از همان اول برای ما این همه حرفها، کلمات هوایی و لاف زنی محسوب میگردید. به گونه ای مثال، موقعی که یک غذای لذیذ و خوب برای خوردن میداشتیم، سر خود را بسوی آسمان بلند میکردیم و آه میکشیدیم و میگفتیم : «بخاطر این همه ما از رهبرخود سپاسگذاریم! »

اما با وجود این پدرم از آن یک مسخره گی ساخته بود ـــ در اصل عین عقیدۀ مادرم را پدرم نیز داشت.

من هم. با این همه تاریخچۀ که مادرم در سر خود داشت! روزگار ما به خوبی سپری میگردید. یکی این که پدرم رئیس دفتر مقرر گردیده بود و دیگر این که من از برکت همین موضوع به مکتب عالی راه یافته بودم.

یان میگفت، «اما زمانی که شما جنگ را آغاز کردید، فکر نکرده بودید، که شما در مقابلش چه بهای را خواهید پرداخت؟ »

« من نو، دوازده ساله شده بودم. من چی را باید فکر میکردم؟ والدینم میگفتند که آنها از روی حسادت که المان دوباره در سطح جهانی خود را نمایان ساخته بود، جنگ را بالای ما تحمیل کردند.»

موریس عین سوال را ازمن کرد.

« و زمانی که پدرت را سرباز ساخته بودند؟ زمانی که نامه را بدست آوردید و در آن نوشته شده بود که پدرت مفقودالاثر گردیده است؟ »

موریس میگفت، «زنم سه روز متواتر گریه میکرد. او نمیخواست مرا از دست بدهد، او میگفت، در کدام جایی مخفی شو، آنها باید جنگ خود را به تنهایی به پیش ببرند.»

من اضافه تر چیزی نمیدانم. خو مادرم هم گریه میکرد.

موریس به این باور بود که، «شاید مادرم نمیخواهد اقرار کند که اشتباه کرده است. نه به من و نه به وجدان خود.»

یان بس نمیکرد و میگفت، «حالا تو بزرگ شده یی. تو فکر کردن را آموخته یی.»

فکرکردن آموختن؟ ریاضی، فرانسوی و انگلیسی، اینها را بلی. اما فکرکردن را تا هنوز نی. شاید این امکانات برای دوریس خوبتر مساعد باشد. در خانۀ آنها، به مقایسۀ خانۀ ما دیگر موضوعات جروبحث میشدند. اما آنهم در شرایطی که کلکینها و دروازه ها بسته میبودند و مردم همچو داکتر مُول هوف نظریات حقیقی خود را پنهان میکردند.

یان گفت، «نی، همه مردم نی! » او بخاطری که در یک کشور دیگر بزرگ شده است، نمیتواند این را بفهمد. «فکر کُن به ۲۰ جولای. طوریکه در یک سوء قصد، یک گروپ کلان شرکت داشتند، نه این که یک چند نفر گوشه نشین.»

این سوء قصد به جان هتلر را من به یاد دارم که از مردم شتاین برگه بخاطر نجات رهبر شان به جز از خوشحالی، سرور و جشن چیزی دیگری را ندیدم.

اما شاید آنها چنین تظاهر میکردند، بخاطر که ما هم چنین بودیم. شاید آنها از ما میترسیدند. من فعلاً عده ای زیادی را میشناسم، همچو داکتر مُول هوف، گیرترود، شتیفینس که قبلا ً آنها خود را و درک خود را معرفی نکرده بودند.

گیرترود میگوید، «مسلم است، من خو از زنده گی خود بیزار نیستم.»

شتیفینس هم گفته بود، «طبعا ً، من دهانم را میبندم و میگویم: احتیاط که دشمن همه حرفهای ما را میشنود.»

بعد از روز تولدم ما اکثرا ً در اتاقک باغ با هم یکجا می نشستیم. راستی، هر باری که من از شتیفینس سبزیجات میگرفتم، او میفهمید که بین من و یان چی میگذرد، او در اول سکوت اختیار کرده بود، اما با دید دوگانه از خوشی و تشویش . . . بلی، او رابطه ای ما را از آغاز درک کرده بود. او در این زمینه هیچ نوع ممانعت نمیکرد. در حضور داشت من راجع به هیتلر و همکاران نزدیکش، ناسزا گفته میشد ـــ آهسته، این حرفها نباید از این اتاقک بیرون سرایت کند.

شتیفینس همچو گیرترود میگفت، «من خو از زنده گی خود سیر نیامده ام. آنها میدانند که من یک سوسیال دموکرات سابقه دار استم. من از طرف آنها بعد از تصاحب قدرت اخطاریه را بدست آوردم و این برایم کافی بود. ضمنا ً پدر تو هم همدست شان بود.»

من پرسیدم، «پدر من؟ چرا پدر من؟ او دیگه نی! »

شتیفینس گفت، «معلوم است. زمانی که او زا مان بود. نازیستها و سرخ ها پیوسته بین خود زدوخورد داشتند، سال ۱۹۳۳ این کار ختم گردید و فقط نازیستها اجازه داشتند که کُتک کاری را ادامه بدهند. آنها سروصدا های بسیار زیاد را برای ترساندن دیگران براه انداختند.»

من دوباره چیغ زدم، «اما پدر من دیگه نی! »

شتیفینس گفت، «ریگینه گک، خود را عصبانی نساز. از این موضوع مدت زیاد گذشته است. پدرت خراب ترین شان نبود، حالا خاموش تر شده است. در آنزمان خواهی نخواهی او بالایم قهر بود. او موقعی که از طویله یک مرغ را دزدیده بود، من او را دستگیر کرده بودم. اینرا او نمیتوانست فراموش کند.»

پدرم، رئیس دفتر، کسی که بدون کلاه در سرک گشت و گذر نمیکرد، کسی که از خانه تا فابریکه بدون کلاه نمیرفت. پدرم همیشه برایم میگفت:

ریگینه، فراموش نکنی که ما مردم در خور توجه استیم.

یکبار پدرم یکنفر همکار منشی را بخاطر تنها یک تکت پُستی برطرف کرده بود.

کسی که یک دانه تکت پُستی را میدُزدد، میتواند زیادتر هم بدُزدد. دُزدی با چیزهای بی اهمیت و خُرد شروع میشود.

ریگینه، نزد اطفال (شمید ) نرو. این راه بیرون رفت برای تو نیست. شمید یکبار دزدی کرده بود.

ریگینه، تو توجه کن به کلماتی: شرف، افتخار و عزت، درستکار، راست گو، پاکدامن، باادب، جاه طلب، آبرو فروش ...

من گفتم، «پدرم مرغ را نه دزدیده بود.»

شتیفینس گفت، «اینکار یکبار اتفاق افتاده است. در آنزمان پدرت گرسنه بود. مادرت هم و تو همچنان. آدم مجبور میشود در همچو وضع یک چاره سازی بکند. افسوس! من باید به او مرغ را خودم میدادم. در آنصورت تو حد اقل در وجودت یکمی انرژی بدست می آوردی. اما من اطلاع نداشتم که موضوع از چه قرار است. ما همیشه برای خوردن به قدر کافی مواد داشتیم و من در آنزمان شکم کته بودم.»

او در حین قصه کردن پُشت سر مرا نوازش میداد و گفت:

« ریگینه گک، بگذار! این قصه های گذشته استند. باز پدر تو هم شکم کته شد و ما دوباره باهم جور آمدیم. آنها تمامی شان دوباره با من سازش کردند. آنها فکر میکردند که من دیگر سوسیال دموکرات نیستم. حد اقل ظاهرا ً چنین معلوم هم میشد. به همین خاطر من در اینجا چنین راحت و آسوده نشسته ام.»

شتیفینس پیک خود را از شراب لبریز ساخت و سر کشید. او دوباره نیشه شده بود.

او میگفت، «تعدادی از رفقای حزبی من قسمی دیگری بودند. نه بعضی خوکها همچو من. آنها فعلا ً یا در زندان سیاسی (ک، ث) نشسته اند و یا به قتل رسیده اند و پدر تو، این نازی سابقه دار، درصورتی که تا هنوز زنده باشد، نزد روسها اسیر گردیده است. شاید یکجا با گیونتر من و این یک کار بسیار خراب است. . .»

شب خواستم از مادرم بپرسم که آیا واقعا ً این حادثه اتفاق افتاده بود، آیا پدرم راستی مرغ را دزدیده بود و مردم را لت و کوب کرده بود. اما من این کار را نکردم. زمانی که من بطرف خانه آمدم، دیدم که او پیش میز نوشته در مقابل عکس پدرم ایستاده بود.

او گفت، «دهقان هیلی میخواهد کشتار کند و قوطی های کنسرو برای ورست ضرورت دارد. او در مقابل ده قوطی خالی کنسرو میخواست یکدانه مُرغابی برایم بدهد اما من فقط هفت قوطی دارم. شاید سه دانۀ دیگر را برایش پیدا کنم.»

او عکس پدرم را در دست خود گرفته بود و گریه میکرد. «مرغابی بریان شده! این دوست داشتنی ترین غذای پدرت بود.»

وقتی که مادرم یک چیزی بخصوص را برای خوردن تهیه میکرد، همیشه در مورد پدرم سخن میزد. من بدین باورم که خوردن و نوشیدن برای پدر و مادرم یک موضوع بسیار مهم بود.

مادر کلانم اغلبا ً دشنام میداد که، «شما تمامی پولهای تان را مصرف خوراک کردید.»

در مقابلش مادرم میگفت، «بس کُن، فرانک این را میخواهد. ما مدت زیاد را در محتاجی و سختی گذراندیم.»

مادرم به شکم کلان پدرم افتخار میکرد.

مادرم میگفت، «پدرت در مدت سه سال تقریبا ً ۹۰ فوند وزن گرفته است. ببینم که کی این کار را کرده میتواند! »

و بعدا ً، زمانی که پدرم سرباز شد و بعد از شش ماه رخصتی آمد، شکمش آب شده بود. من پدرم را به مشکل شناختم. او دیگه شکم کلان نداشت، کومه هایش کشال نبودند و چربی هایش آب شده بود.

من گفتم، «شما خیلی مقبول به نظر می آئید. مطلقا ً جوان. مثل عکس زمان عروسی تان.»

اما مادرم بخاطر شکم آب شده اش گریه میکرد.

***

من نزد خود مجسم میساختم که من و یان عروسی میکنیم. یک اتاق همراه با مُوبل روشن، الماری کتاب، یک فرش رنگه، بالای دیوارش منظره ای گل آفتاب پرست از فان گوگ (2) میداشته باشیم. ما طفل نمیداشته باشیم، هردوی ما تحصیل میکنیم. یان فاکولته حقوق و من فاکولته کیمیا را میخوانیم. شبانه بطرف خانه می آیم. آشپزی میکنیم، غذای لذیذ میپزیم. باهم نوش جان میکنیم. این دیگر برایم بسیار دلچسپ بود که با هم یکجا غذا میخوردیم. اما نه اینکه غذا برای ما همچو پدر و مادرم خیلی بااهمیت باشد. یان نباید زیاد وزن بگیرد و شکم کته شود. او باید همین قسمی که است، بماند. در مقابلم در کوچ بنشیند، شانه های خود را پیش بکشد، همراه من قصه ها کند، مواظب من باشد، مرا دوست داشته باشد و در اپارتمان خود بدون ترس زنده گی کنیم. چون در اتاقک باغ که بالای کوچ میبودیم، همیشه می ترسیدیم.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

Sturmabteilung, (Sa Mann ) - 1

شتورم ابتایلونگ، قطعۀ هجومی شبه پولیس از طرف حزب نازی هیتلر ایجاد گردیده بود و بعد از سال ۱۹۳۴م منحل گردید.

Gogh Vincent Van - 2

گوک فینسینت فان، هلندی، طراح و نقاش. عاشق نقاشی گل آفتاب پرست بود. ۱۸۹۰ ــ ۱۸۵۳م.

 

 

قسمت هفتم

 

من قبل از آشنایی با یان گفته بودم، «بعد از پیروزی» که دوریس این گفتۀ مرا خنده آور تلقی کرده و گفت:

   «بعد از پیروزی! این جمله یک مفهوم احساساتی و شورانگیز را تداعی میکند.»

   من گفتم، «موقعی که انسان به یک چیزی باور داشته باشد، باید آنرا حتما ً بگوید.» و دوریس در مورد این حرفهایم پوزخند زد.

   او همیشه یک کمی طعنه آمیز و نیش دار دقیقاً مثل پدرش برخورد میکرد، او که یک اثر زخم در روی خود دارد، داکتر حیوانات است و یکی ازآنهای است که درجبهۀ جنگ برایش ضرورت نیست. اگرچه او درعین حال داکتر حیوانات گارنیزون شتاین برگه بود وگاهگاهی یونیفورم نظامی به تن میکرد.

   دوریس میگفت، «آنها درحال حاضر به جز از چند سگ، دیگر اسبها ندارند.»

   موقعی که روز تولد دوریس میبود، برایش کیک مقبول ترتیب میدادند، بخاطری که داکتر وایس کوپف (پدر دوریس) از نزد دهقانان آرد، تخم، و روغن بدست می آورد.

   مادرم دشنام میداد و میگفت، «آدم باید این را اطلاع بدهد، این اکادمیک ها، همیشه به این فکر هستند که بهترین ها استند. اینها ناسیونال سوسیالیست های واقعی نیستند، اینها صرفا ً تظاهر مینمایند. وضع شان از سابق خوب بود. آنها ضرورت نداشتند که همچو ما مبارزه کنند.»

   وقتی که من این مسایل را برای دوریس قصه میکردم او میخندید.

   او میگفت، «مادرت همراه با ابهاماتش. پدرم عضو حزب، خزانه دار در اتحادیه داکتران ناسیونال سوسیالستها و افسر احتیاط میباشد. این چیزهای است که به آن ضرورت است. پس چطور او ناسیونال سوسیالیست نیست.»

   من گفتم، «خوب ببین، که تو چه قسم گپ میزنی!»

   سپس هر دوی ما خنده کردیم. من پُر حرفی او را جدی نمیگرفتم. من در آنزمان برای شنیدن سیگنالها گوش شنوا نداشتم. هنگامی که دوریس یکبار مرا به طرف دیگر برد، ابدا ً من چیزی را درک نکردم.

   این در ماه جون، قبل از همکاری در حاصل برداری بود. این حادثه با دوشیزه روزی یوس اتفاق افتاد و موضوع از این قرار بود:

   دوشیزه روزی یوس، لاغر اندام، لطیف، هنوز هم جوان اما همراه با موهای ماش وبرنج معاونۀ مکتب ما بود. او بیولوژی و کیمیا را درس میداد. او دارای نظریات بلند و عالی بود. چیزهای خُرد و بی اهمیت را جدی نمیگرفت و همواره آمادۀ کمک بود. هنگامی که یک چیزی به طبعش مناسب نمیبود، میتوانست بر افروخته شود. ساعات درسی او خسته کننده و دلگیر نبود. من میخواستم بخاطر او در رشتۀ کیمیا تحصیل کنم.

   درنصف سال درسی درمضمون بیولوژی موضوع نژادشناسی شامل پروگرام درسی بود.

اما ما میفهمیدیم که دوشیزه روزی یوس این موضوع را خوش ندارد.

   او در پیشگفتار گفت، «به عقیدۀ من در بیولوژی موضوعات بسیار دلچسپ وجود دارد. اما موضوع نژاد شناسی در پلان درسی گنجانیده شده است. بنا براین میشود در پیرامون آن صحبت کرد که نژادهای مختلف وجود دارد. نژادهای شرقی، غربی، دیناری و طبعا ً نژاد شمالی. بلی! این است مطلب اساسی در تمامی خانواده ای جانوران.»

   ما خنده کردیم. اما واضح بود که این گونه صحبتها، کفرآمیز به شمار میرفت. تقریبا ً چنین وانمود میشد که گویی پدر روحانی (کشیش) بالای منبر در مورد روح القدس مسخره بازی کند.

   من برای دوریس گفتم، «چیزی را که او میخواهد بیان کند، نباید تا آن سرحدّ پیش برود.»

   دوریس تا هنوز خنده میکرد.

   او گفت، «خانوادۀ جانوران! این جمله را من زیبا دریافتم.»

   الزی ماتفیلد سوال کرد، «خانوادۀ جانوران ـــ شما درحقیقت درمورد این جمله چه عقیده دارید؟»

   دوشیزه روزی یوس به او نگاه کرده، تبسم کرد و گفت، «بسیار خوب که شما هم یکبار در مباحثه ای درسی سهم گرفتید.»

   الزی ماتفیلد تازه سال قبل از برلین به مکتب ما سه پارچه آورده بود و نزد خویشاوندان خود زنده گی میکرد. تا فعلا ً او جلب توجه نکرده بود. او بازوهای خود را صلیب مانند میگرفت و در چوکی خود می نشست. دست خود را بلند نمیکرد. در تفریح در یک گوشه خاموش ایستاده میشد.

   من و دوریس او را خوش نداشتیم.

   دوریس گفت، «اگر تو از من میپرسی، من فکر میکنم که او مثل یک سوسک طلایی پردار، که خود را پیش از پرواز می پُنداند، خود را پُنداند. خدا میداند که با این اکتهای او ما چه چیزهای دیگری را مشاهده خواهیم کرد.»

   درختم ساعت درسی بیولوژی، الزی ماتفیلد در پیش روی صنف بر آمد و سوال کرد: «شما واقعاً متوجه نه شده اید که روزی یوس، سلام به هیتلر نمیگوید؟»

   الزی ماتفیلد حق به جانب بود. دوشیزه روزی یوس زمانی که داخل صنف میشد، البته دست خود را بلند میکرد، اما بعداً شیوه ی نارضایتی از او سر میزد و نق نق کرده میگفت: «بنشینید.» ما واقعاً در این مورد توجه نکرده بودیم. ما بسیار زیاد و اکثرا ً سلام به هیتلر میشنیدیم. هر جایی که آدم میرفت و یا ایستاد میشد سلام به هیتلر را میشنید. آدم به مشکل این را احساس میکرد که کی سلام به هتلر میگوید و کی نه میگوید.

   الزی ماتفیلد گفت، «این باور ناشدنی است.» و من همرایش موافق بودم.

   دوریس بعد از ختم ساعت درسی غالمغال کرد و گفت «شما خو دیوانه شده اید، از دوشیزه روزی یوس این حالت فقط از ساده گی سر زده است. او احمق نیست که این کاررا قصدی انجام داده باشد»

   من گفتم، «من نمیدانم. . .»

   دوریس بدین باور بود که، «شاید برای او این نام هم مقدس باشد. مثلی که یک کسی نام خدا ی خود را بدون ضرورت به زبان بیاورد یا هر دقیقه بگوید که این سوره چنین میباشد.»

   من گفتم، «خو تو هم بعضا ً یاوه سرایی میکنی. فکر خود را بگیر که این حرفها را الزی ماتفیلد نشنود.»

   ما درتفریح کلان در صحن مکتب خود ایستاد بودیم و ناشتای خود را میخوردیم. دوریس یک پارچه نان همراه با ورست جگر که آنرا ورست مریض مینامید، داشت ـــ و آنرا با من نصف کرد. او گفت: «بهتر از (ورست رابَری) ناسیونال سوسیالیست ها، چطور؟ «نتیجه این که، من چنین دریافتم که ما باید به او گوشزد کنیم»

   من پرسیدم، «به کی؟، به روزی یوس؟»

   دوریس گفت، «با وجود این همه، ما او را دوست داریم. حالا میخواهی او گیر بیاید؟ صرف ازساده لوحی؟ و بخاطری الزی ماتفیلد؟ ما همراه او صحبت میکنیم واگر او باز هم (بنشینید) گفت، این مسئولیت شخصی خودش خواهد بود.»

   ما بعد از ظهر نزد او رفتیم. دوشیزه روزی یوس در نزدیکی پسته خانه، دریک خانۀ کهنۀ چوب بندی شده، که مبل بیدی مایر در آن قرار داشت، زنده گی میکرد.

   او گفت، «این مُوبل از پدر کلان های من باقیمانده است. چای نوش جان میکنید؟»

   دوریس گفت، «تشکر. ما زیاد وقت نداریم.»

   او گفت، «چه گپ شده؟ میتوانم به نحوی به شما کمک کنم؟»

   دوریس دوباره گفت، «تشکر. در اصل ما میخواهیم به شما یک مشوره بدهیم.»

   او گفت، «خوب اینطور.» وقتی که روزی یوس شنید که قضیه از چه قرار است، در فکر فرو رفت و یکبار دیگر گفت، «خوب اینطور.» اضافه چیزی نگفت.

   دوریس گفت، «بلی، پس ما دوباره میرویم.»

   دوشیزه روزی یوس مارا تا دروازه مشایعت کرد.

   او گفت، «تشکر که شما نزد من آمدید. این واقعاً یک همکاری بسیار زیاد بود. شما حق به جانب هستید. من حق ندارم که این قدر هوش پرک باشم.»

   من در تمامی این مدت خاموش بودم.

   موقعی که ما به طرف خانه می آمدیم، من چهار طرف خود را نگاه میکردم، میترسیدم که مبادا الزی ماتفیلد ما را دیده باشد.

   من برای اولین بار پای خود را به طرف دیگر گذاشته بودم. این تغییر نظر برای من هم روشن نه شده بود. من دوباره از تغییر عقیده خود بر گشتم، به باور خود ادامه دادم، به چیزی که والدین من به آن باور داشتند، در کتابهای ما نوشته شده بود، ما آن را میسرائیدیم، از امواج رادیو میشنیدیم، در روزنامه ها میخواندیم وبرای ما ازطریق «ب دی ام» (1) موعظه میکردند.

   یهودی ها سبب بد بختی ما استند.

   المانی ها برتر از دیگران اند.

   رهبرما همه چیز را میداند.

   رهبر ما را براي فتح هدایت میکند.

   تو هیچ چیز نیستی، مردم (ملت) تو همه چیز است.

   يك ملت، یک دولت، یک رهبر.

   من همقطاران خود را در یونیفورم (ب دی ام)، دامنهای آبی تیره، بالا تنۀ سفید، دستمال گردن سیاه میبینم، در اطراف بیرقها جابجا گردیده، دست را به رسم سلام به هتلر بلند میکنند.

   ما میسرائیم، «بیرق ما در پیشاپیش ما در اهتزاز است.»

   «بیرق ما، بیرق عصر جدید است.

   و بیرقها ما را برای ابد هدایت میدهند.

   بلی، بیرقها بیشتر از کشته ها استند.»

***

موریس میپرسد، «تو واقعا ًبه آن چیزها عقیده داشتی؟»

   من میگویم، «بلی. من دراین کار خوشبخت بودم. من این چیزها را مقبول یافته بودم، با هم تشریک مساعی داشتیم و متعلق به آن بودیم. زمانی که ما در مقابل بیرق ایستاد میشدیم و میسرودیم، این برایم یک چیزی همانند کلیسا، باشکوه و یکراست مقدس بود. این اشعار. آزادی صرف به زنده گی ما تعلق دارد، بیرقها را در اهتزاز نگهدارید. . .»

   گیرترود آه میکشد، «اوه خدا، اوه خدا»

   «آتشِِ را که شبانه در هوای آزاد روشن میکردند ـــ یک قسمتی از اشتراک کننده گان بودند. . .»

   گیرترود میگوید، «بس کن دیگر.»

   من میگویم، «اما حوادث همین قسم بود. شاید من در هر حالت به چیزی ضرورت داشتم که میتوانستم به آن باور کنم. من تا هنوز نمی فهمم که زیر کاسه، چه نیم کاسه ای وجود دارد.»

   گیرترود میگوید، «یک سیب سرخ مقبول، اما داخلش گندیده.»

   موریس میگوید، «تو خوش باش که همه چیز را پشت سر گذاشتی. تو مثل یک پشک جوان کور بودی. در ختم تو توانستی که بینا شوی.»

   اما والدینم پشکهای جوان نبودند ولی با وجود این، کور بودند.

   گیرترود میگوید، «اگر پدرت طالع و بخت داشته باشد و تا هنوز در اسارت باشد، چشمان او هم باز شده باشد. اکثریت کسانی آنقدر چشمان خود را میبندند، تا وقتی که برایشان خوش آیند باشد.»

***

والدین من این همه مسایل را خوش آیند حساب کرده بودند.

   مادرم یکبار گفت، «خوب شد که این رهبر آمد و گرنه ما احتمالا ً از گرسنگی میمردیم.»

   اما آ دم می تواند چنین کور شود؟

   برای ما یگبار کلمه ای بازداشتگاه زندانیان سیاسی و اسیران جنگی را بیان میکنند.

   مادرم گفت، «طبعاً، این هم یک ضرورت است که یهودی ها و کمونستها به جای فرستاده میشوند که درآنجا کارکردن را بیاموزند.»

   او فقط باور میکرد و اضافه تر چیزی را نمیدانست، هیچ یکی از برنامه های خارجی را نمیشنید، مطالعۀ زیاد نداشت و هیچ کسی را نمیشناخت که به او حقیقت را بگوید. اما فهمیدن این که انسانها را دریک لاگر جابجا کردن ـــ این معلومات کافی نیست؟ این چنین چیزی را فهمیدن و قبول کردن. . .

   آیا، برای مادرم چیزهای از این هم بدتر مورد پسندش واقع میگردید؟

   مادرم با خشونت برایم گفت، «خاموش شو.» وقتی که من تلاش کردم دراین مورد همرایش صحبت کنم، او صرف گفت، «رهبر میداند که چه بکند».

***

یان میگوید، «تو اجازه نداری که او را محکوم کنی. عنقریب تمامی مردم از حقیقت باخبر میشوند. پس تو باید به او کمک کنی.»

   ما در اتاقک باغ، بالای کوچ نشسته ایم. هوا تاریک است. من چهره او را دیده نمیتوانم، فقط جلدش، موهایش، زخ بالای شانه اش را حس میکنم.

او میگوید، «محکوم کردن نی.»

   سال 1939 بعد از هجوم بالای پولیند، افراد اس (2) پدر یان را به قتل رساندند. او پروفیسور جیولوجی در پوهنتون کراکاو بود. آنها او را از اپارتمانش، همراه با پروفسورها دیگر، وکلاء، داکتران، تاجران، انجینران بردند. به برخی تغییر مکان دادند، به بازداشتگاه های زندانیان سیاسی و اسیران جنگی برده شدند و بسیاری را تیر باران کردند.

   یان میگوید، «آنها در حاشیه ای جنگل جابجا شدند. من در آنزمان نفهمیدم که چرا پدرم را بردند. او با سیاست سر و کار نداشت، فقط کتابهای علمی را مینوشت. او به شناخته ترین دانشمندان پولیند تعلق داشت. من بعدها درک کردم، که این خود یک دلیل برای کشتن او بود. برنامۀ آنها چنین بود که باید هوشیاری مارا قلع و قمع میکردند.

   من میگویم، «محکوم کردن نی؟ اما والدین من هم ملامت استند. تمامی در مجموع ملامت استند.»

   یان میگوید، «ملامت چه معنی دارد؟ پولیندی ها هم المانی ها را به قتل رسانیده اند. نفرت در مقابل نفرت و همیشه تکرار نفرت. یک جانب باید با این کلمه خدا حافظی کند. تو قصه ی تلک موش صحرایی را شنیده یی؟»

   «بلی. اما والدین من اطفال نبودند.»

   «بسیاری انسانها به رشد فکری و عقلانی خود نمیرسند، عقب بعضی ها این طرف و آن طرف میدوند و برخی به آنها بعضی وعده ها میدهند.»

   من یان را نوازش میدهم.

   «تو باید پدر روحانی شوی.»

   او میگوید، «شاید. اما کشیش کاتولیک نی. درآن صورت من اجازه نمیداشته باشم که ریگینه را بیشتر از این دوست داشته باشم.»

   این آخرین هفتۀ ما، قبل از زندانی شدن یان بود. آیا او هنوز هم زنده است؟ آیا او برای همیشه بخشیده خواهد شد؟ من همیشه برایش دعا و آرزومندی میکنم.

   من چشمانم را میبندم و در عالم رویأ صدای قدم هایش را میشنوم، که می آید، باهم یکجا میرویم و همه چیز را سر از نو آغاز مینمایم.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

Bund deutscher Mädel,(b d m) - 1

بُوند دوچیر میدل، به معنی تشکیلات دختران المان بین سنین 10 تا 18 سال در زمان نازیستهای المان.

Stutzstaffel (S S) - 2

شتوتس شتافل، یکی از سازمانهای شبه نظامی سالهای 1925 تا 1945 زمان نازیستها بود و در سال 1925م به عنوان گارد حفاظتی هیتلر تشکیل گردید.

 

 قسمت ششم

 

صحبت بین من و یان هم در شب حملۀ هوایی و هم در روز بعد در گلخانه، با چند جملۀ کوتاه به زودی سپری گردید. . .

   گیرترود گفت، «چرا نی؟ چنین چیزی اتفاق می افتد!»

   شب گذشته ما در این مورد جر و بحث کرده بودیم. دهقان زن در تخت خواب خود استراحت بود. گیرترود، موریس و من دور میز کلان نشسته بودیم و این توت زمینی را مینوشیدیم. شنبه ها ما همیشه به مقایسۀ روزهای عادی تا ناوقت بیدار میباشیم.

   من گفتم، «اما در بین همه برای من چطور. من این را نفهمیدم. من خو این چنین نیستم.»

   موریس گفت، «قندولک، این مزخرفات است، زمانی که همه همین قسم باشند، طبعا ً تو هم همین قسم هستی.»

   گیرترود گفت، «در اولین نگاه عاشق شدن. این وجود دارد. اما برای من چنین اتفاق نه افتاده است. برای من این کار چنان آهسته بود، مثل یک گاو.»

   موریس و من شروع به خنده کردیم. او پرسید : «چرا شما میخندید؟» این خو گپ خنده آور نیست.»

   موریس گفت، «نی عزیزم، یک گاو حد اقل بسیار مقبول است، و شاید تو در این کار چنان عجله نکرده باشی که این دخترک کرده است.»

   گیرترود عصبانی شد.

   با جدیت برایش گفت، «خوب بشنو! تو چنین وانمود میسازی که او پُر حرارت بوده باشد.»

   موریس دستان خود را بالای شانه های گیرترود گذاشت و بینی اش را بوسید. و برایش گفت، «حالا دیگر خاموش شو.» و گیرترود را در ناحیه گوشش نیز بوسید. گیرترود مثل همیشه، هنگامی که موریس او را نوازش میدهد، سرخ گشت.

   گیرترود به تازه گی به من گفت، «ببین او چنین کارها میکند. وقتی که من در بارۀ شوهرم فکر میکنم، او چنین کارها را نمیکند. به هر صورت. . .»

   موریس گفت، «تو چپ باش. من میخواهم همراه این دخترک گپ بزنم. بشنو، شما یک شاعر دارید. نام او توماس مان (1) است. او رومانها مینویسد. تو او را میشناسی؟»

   من با اشارۀ سر گفتم نی.

   موریس گفت، «طبعا ً نمیشناسی. این کار را رهبر شما نیز ممنوع کرده است. او فعلا ً در امریکا زنده گی میکند و هنگامی که جنگ ختم گردد، میشود کتابهای او را مطالعه کنی. او تفکرات زیاد راجع به (زمان) دارد. زمان بستگی دارد به این که چگونه به تیزی و یا به کندی سپری میگردد و در یکی از کتابهای خود، بنام (داستان یوسف) که چهار جلد میباشند، در مورد اجداد یعقوب و زنده گی صدها ساله آنها که به یک آرامش بزرگ بدون شتاب سپری کرده اند، حکایت میکند. سپس توماس مان در مورد (عجله) و (آرامش) حرفهای دارد. تقریبا ً این چنین : روح انسان فاصلۀ زمانی را میشناسد، روح فاصلۀ زمانی را برای یک عمل محاسبه میکند و بعدا ً روح سرعت را برایش تعیین میکند. درصورتی که روح انسان بداند که برایش وقت کم باقیمانده است ـــ پس او باید عجله کند. . .»

   من صحبتش را قطع کردم و گفتم، «در این جا وقت کم چه معنی دارد. تا چه وقت؟ تا مُردن؟»

   من متوجه بودم که موریس چگونه هیجانی گردیده بود. او گفت، «نی، طبعا ً نی. من بدین باورم که زمان برای یک چیزی معین. طبعا ً بعضی اوقات برای زنده گی هم.»

   گیرترود با خشونت به او گفت، «چتیات! تو آدم بی توجه، ریگینه هنوز هم زنده است.» و من گفتم، «یان ـــ شاید او دیگر زنده نباشد، شاید به همین خاطر من نی بلکه او در این کار این قدر عجله داشت.»

   من سر خود را بالای میز گذاشتم و به گریه کردن شروع کردم.

   موریس گفت، «اما قندولک». و گیرترود به سرزنش کردن او شروع کرد.

«آخر تو چه کردی! روح، زمان و مُردن ـــ این چنین چتیات. این مفاهیم از کتابهای بی ارزش بدست می آید و از همین کتابها این چنین شد.»

   او دستان خود را بالایم گذاشت، سرم را بلند کرد و توسط گوشۀ سر میزی چارخانۀ سرخ رنگ تقریبا آن طوری که گوساله ها را خشک مینمایند، رویم را پاک کرد. اگر چه من گریه میکردم، اما این را حس کردم. او غرید و گفت : «ریگینه، آرام باش، یان تو، او تا هنوز زنده است. این جنگ زیاد دوام نمیکند، آنوقت او دوباره می آید، یان تو، واضح است که او دوباره می آید.»

   ما بعد از این هم مدت کوتاه با هم نشسته بودیم، اما با هم زیاد جر و بحث نکردیم.

***

وقت ندارم. این را یان هم گفته بود.

   «ریگینه، شاید ما بسیار کم وقت داشته باشیم. . .»

   دوازدهم سپتمبر، روز تولد من، موقعی که من بار دوم به باغ رفتم، او استاد شد و شتیفینس در اتاقک باغ بود. شتیفینس یک خریطه را باز کرد و یان توسط خاکروبه پیاز را در آن می انداخت.

   شتیفینس گفت، «ریگینه، روز بخیر. آمدی. یان برایم گفت که تو آمده بودی.»

   او در سبد دستی ام چند دانه پیاز انداخت و گفت، «یک دختر زیبا، چطور، یان؟»

   یان بطرفم لبخند زد و به رسم تائید سر خود را تکان داد.

   شتیفینس پرسید، «چه میخواهی؟»

شما برایم چه میدهید، «لبلبو، زردک یا کرم سفید.»،   گفتم

   شتیفینس خنده کرد.

   «یان، تو شنیدی؟ مثلی که او تنها باشد که چیزی میخواهد. من خو خیر مجبورم تمام چیزها را بدهم. اینها هر کرم را وقت محاسبه کرده اند.»

   من گفتم، «شاید یک دانه مانده باشد. آخر امروز، روز تولد من است».

   شتیفینس چیغ زد، خریطه را گذاشت و گفت، «نی، این طور! روز تولد ریگینه است. تو چند ساله شدی؟»

   گفتم، «هفده ساله.»

   «هفده ساله!» او برای خود یک چهره یی را اختیار کرد، گویی که نزدش کسی هفده ساله نه شده باشد : «هفده ساله، یان! تو چند ساله هستی؟»

   یان گفت، «بیست و دو ساله».

   شتیفینس گفت، «اگر وضع نا گوار نمیبود، شما می توانستید، بلی! امروز با هم یکجا به رقص بروید. به هر صورت، سرانجام میرسد، شاید در این مورد ما بیشتر فکر کنیم. اما شراب، آنرا همین حالا مینوشیم.»

   او دروازه اتاق را باز کرد، وقتی من نزد او داخل رفتم، او توسط انگشتان خود ُرخسار مرا نیشگون گرفت و گفت، «هفده ساله!» من او را دیگر تنفر انگیز نمیدیدم.

   اتاقک او دو قسمت داشت. در یک قسمت آن کارتن های سیب، ناک، زردک، کرم، لبلبو و پیاز را جابجا ساخته بود و در قسمت دیگر آن یک اتاقک خورد همراه با یک میز، یک چوکی، یک میز نوشته و یک کوچ کهنه قرار داشت.

   شتیفینس گفت، «وقتی که من نخواهم زنم را ببینم، در این جا میخوابم.» و به طرف من چشمک زد. «به هر صورت شراب در این جا است!»

   او یک بوتل شراب و پیک ها را از جعبۀ میز بیرون کرد و شراب را در پیک ها ریخت. او گفت، «لیکیور آلوبالو. چیزی که خانمها دوستش دارند. به سلامتی! و حالا به افتخار روز تولدت یک بوسه فراهم کن.»

   او سر مرا در دستان خود گرفت و من او را گذاشتم. او گفت:

   «خوب، این چنین. یک خر پیر هم به علف ضرورت دارد و حالا تو یان».

   او مرا بطرف یان تیله کرد.

   من گفتم، «نی، آقای شتیفینس و خود را از یان جدا ساختم.»

   یان گفت، «او نمیخواهد.» شتیفینس گفت، «چرا نی؟ او خو یک بچۀ خوب است.»

   من بطرف یان نگاه نکردم.

   شتیفینس گفت، «دوشیزه، تو نباید این چنین باشی. ما همه انسان استیم. بچۀ من مفقودالاثر شده است. شاید او در اسارت روسها باشد. شاید در مورد او هم یک کسی از عاطفه کار بگیرد.»

   یان گفت، «آقای شتیفینس، او واقعاً مهربان است.» و شتیفینس در شانۀ یان زد و به صدای بلند گفت : «زمانی که جنگ ختم گردید، شما یکجا به رقص بروید. به سلامتی!»

   او یک کمی نیشه شده بود. او غالبا ً این چنین میشد. او بار دیگر در پیک ها ریخت و برای من یک احساس پیدا شد، گویی که این همه صحنه ها نمیتواند حقیقت داشته باشد. من با خود اندیشیدم که باید از اینجا بروم، دیگر اجازه نداری اینجا باشی. یک پولیندی و شتیفینس هم مست شده است. . .

   اما من در آنجا ماندم. ما بدور میز نشسته بودیم و شتیفینس گفت : «دیدی که میشود، این یک تفریح است.» او همیشه در مورد پسر خود حرف میزد.

   «پسرم همسن یان است. او به یان هم بسیار شباهت دارد. موقعی که یان نزدم آمد فکر کردم که این او است. اما گیونتر من نزد روسها اسیر است. او گفته بود که او نمیگذارد نزد روسها اسیر شود، این خر، از دست روسها نی، پیش از اینکه در اسارت روسها به افتد، خودکشی میکند. . .»

   من گفتم، «پدر من هم، او هم این حرف را زده بود.»

   شتیفینس بوتل شراب را بالای میز به ضربه زد. اگر یان بوتل را محکم نمیگرفت، از میز پائین می افتاد.

   او گفت، «پدر تو؟ من او را، از وقتی که بیکار و تقریبا ً لاغر و مُردنی بود میشناسم. او بعدها یک کمی وزن گرفت. کسی که زنده گی بالایش خوب گذشته باشد، خودکشی نمیکند. پسرم، گیونتر من هم شاید خودکشی نکرده باشد، او به دختر ها بسیار زیاد علاقمند است.»

   من گفتم، «اما روسها. روسها در حق آنها چه کرده باشند. آنها خو. . . استند.»

   یان حرف مرا قطع کرد و گفت، «نی، نی این قسمی که تو میگویی صحیح نیست ریگینه. روسهای خوب وجود دارند و روسهای بد، پولیندی های خوب و پولیندی های بد. . .»

   شتیفینس به حرفهای یان اضافه کرد که، «المانی های خوب، المانی های بد و موقعی که جنگ ختم گردید ما تمامی بد ها را نزد شیطان روان میکنیم، اینها. . .»

   او بالای دهن خود دست ماند.

   اوغُم غُم کرده گفت، «من نیشه شده ام، در صورتی که من به همین قسم گپ زدن خود را ادامه بدهم و آنها بشنوند، مرا کله پر میکنند. ریگینه، مرا در گیر ندهی.»

   او روی مرا نوازش داد، استاد شد و بطرف بیرون رفت. او یک پیک شراب را بعد از این هم نوشید. بوتل تقریباً خالی شده بود.

   یان گفت، «او در مورد پسرش بسیار زیاد ترس و تشویش دارد، موقعی که او شراب می نوشد بعضاً این ترس و تشویش را فراموش میکند.»

   متقابلاً من هم ایستاده شدم.

   یان گفت، «شما صبر کنید ریگینه. من خو به شما تبریکی نه گفتم.»

   او از میز بطرف من دور خورد و نزدم آ مد.

   او گفت، «موفقیتهای زیاد.» و مرا بسیار سطحی بوسید، من بوسیدنش را به مشکل حس کردم.

   من گفتم، «اما. . .»

   او انگشت خود را بالای لبان من گذاشت و گفت، «خاموش! زیاد گپ نزن! امشب ده بجه، بلی؟ همین جا.»

   من خود را دور دادم و از اتاقک رفتم. پیش دروازه سبد دستی ام قرار داشت. از کرم، زردک، لبلبو و پیاز پُر گردیده بود. شتیفینس هیچ جا دیده نمیشد.

***

وقتی که من به خانه رسیدم، مادرم پرسید، «این قدر مدت طولانی کجا بودی؟»

   من گفتم، «شتیفینس مرا به افتخار روز تولدم به نوشیدن لیکیور دعوت کرد.»

   مادرم پرسید، «آیا او به تو نزدیک شد.» من گفتم، «نی» و او واقعاً کدام کاری در حقم نکرده بود. او اکثراً در مورد پسر خود حرف میزد.

   مادرم از سبد، کرم سفید را گرفت و به او خیره خیره نگریست. او گفت، «این است تحفه روز تولد تو. لیکیور همراه شتیفینس! بیا، ما باهم حداقل یکجا قهوه بنوشیم.»

   او در سالن میز را ترتیب داد، نزدیک بشقاب من یک قوطی را گذاشته بود. من قوطی را باز کردم و مدال که در بینش گذاشته شده بود، دیدم. پدرم این را در روز عروسی به مادرم تحفه داده بود.

   من گفتم، «اما مادر جان، من این را نمیگیرم.»

   او دوباره به گریه کردن شروع کرد.

   او گفت، «این را از طرف پدرت و من قبول کن.»

   در مدال عکسهای جوانی پدر و مادرم گذاشته شده بودند. کاملاً جوان، چنان جوان مثل من و یان.

*   *   *

اصلا من خواهر خوانده های خود، دوریس، ایله، گیزیله را دعوت کرده بودم. اما یکی از این ها هم بعد از حملۀ هوایی وقت نداشتند که بیایند. تمامی شان در خانۀ خود یا نزد خویشاوندان خود برای پاک کاری و مرتب ساختن دوباره، مشغول بودند. فقط دوریس وایس کوپف بخاطر یک سوال که آیا ما مقوای ضخیم اضافی برای پوشاندن کلکین های تخریب شده شان داریم یا نه؟ یک سر زد.

   او گفت، «ما روز تولد تو را جبران میکنیم، کیک را هم میتوانیم بعداً بخوریم.»

   در سالگردها کیک مطلب اساسی بود. در این روزها کمترین مواد خوراکی بدست می آمد. بعضی اوقات مغازه ها چیزهای که در کوپون میبود، هم نداشتند.

   با وجود این هم مادرم یک کاری را میکرد. در روزهای جشن کیک می پخت. برای کیک عسل دار به جای بادام از جو ساییده شده و به جای بوره و روغن از شربت استفاده میکرد. او برای کیک میوه دار فقط از آرد، شیر کم روغن و سیب استفاده به عمل می آورد. مادرم یک کتاب نسخه های کیک پزی بنام (زن المانی در جنگ) داشت، بعدا ً او را برای خود نیز مورد استفاده قرار میداد.

   زمانی که مادر کلانم این کتاب را میدید، دشنام میداد، «برای زن المانی، اینها برای فروش هیچ چیزی ندارند.» اما مادرم نمیخواست برخی کلمات را بشنود.

   او میگفت، «در باره فرانس (پدر ریگینه) فکر کو. بعد از پیروزی همه چیز ما دو چند میشود و سه برابر می داشته باشیم. بسیار زیادتر از سابق.»

او نمیگفت، «بعد از ختم جنگ.» فقط همیشه میگفت، «بعد از پیروزی.» این برداشت را دقیقاً مثل من از پدرم گرفته بود. من هم سابق، پیش از آشنا شدن با یان، زمانی که میخواستم که ما این جنگ را ببریم «بعد از پیروزی» میگفتم.

   گیرترود یکبار گفت، «این چه مفهوم را ارایه میکند، پیش از یان، بعد از یان. مثل این که میگویند پیش از میلاد، بعد از میلاد.»

موریس گفت، «دقیقا ً، این موضوع برای ریگینه هم عین چیز است. یک برگشت زمانی.»

 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 

Thomas Mann - 1

توماس مان، نویسندۀ المانی که زیاد ناول ها نوشته است، یکی از آنها رومان یوسف میباشد و او در سال 1929م جایزۀ نوبل را در ادبیات بدست آورد.

 

قسمت پنجم

 

امروز، روز یکشنبه است.

   یکشنبه ها تمام کسانی که در حویلی هینینگ زنده گی میکنند، یک کمی زیاد تر میخوابند. یکشنبه ها برای صبحانه کیک وجود می داشته باشد. یکشنبه ها دهقان زن به کلیسای قریه همجوار میرود.

   تا آنجا تقریباً دو کیلومتر فاصله است. من دهقان زن را از عقب، که مثل یک سنگ کلان سیاه به نظر می آید، نظاره میکنم. او که قوی هیکل و چهار شانه است، خود را بالای سرک کش میکند و بخاطری درد ستون فقرات خود، بسیار آهسته راه میرود.

   اوپس از کشته شدن آخرین فرزندش با مردم بسیار کم حرف میزند، موقعی که او با یک کسی روبرو میشود، تنها با اشاره سر سلام میدهد و راه رفتن خود را ادامه میدهد.

   بعد ازظهر نزدش کسی مهمان آمده است. گیرترود اتاق بسیار خوب را برای نوشیدن قهوه گرم کرده است. دهقان زن پهلوی میز کلان در آشپزخانه، جایی که همیشه مینشیند، نشست.

   من دروازه را یک کمی بیشتر باز میکنم، به طرف پائین گوش میگیرم، صدا و خنده را میشنوم. من در مورد مادرم در فکر فرو میروم، مثلی که او در خانه بالای کوچ نشسته است و هون را میبافد. یا جاکت های مستعمل را دوباره به هون تبدیل میکند، هون را به دور یک چوب میپیچاند، آنها را مرطوب و دوباره خشک میسازد و از او دوباره هون بدست می آورد. من در عالم رویا حرکات او را از نظرم میگذرانم، رفتار او را که او چه قسم سر خود را پائین و بلند مینماید و خود را دور میدهد و به من نزدیک میسازد. من میخواهم نزدش بروم و دستش را بگیرم و برایش بگویم که من زنده استم و احساس کنم که او تا به حالا همانجا است، که همیشه در آنجا می نشست. به خاطر که آخر او مادرم است، اگر چه ما در وقتهای اخیر از همدیگر دور واقع شده ایم.

   من فکر میکنم که اوحتی این را احساس هم نکرده است. او همراه با چُرت زدن های خود در مورد پدرم و بدست آوردن آذوقۀ روزمره بسیار مصروف بود. این جا یک آشنا که در باغ خود سیبهای افتاده به روی زمین دارد. آن جا یک قصاب که قورمه ورست بدون کارت تهیه مواد غذایی میفروشد و یک دهقان که گاه، گاه از نزدش شیر بدست می آورد. ما بعضاً از فابریکه قوطی های خالی کنسرو را بدست می آوردیم، با این قوطی های خالی آدم میتوانست برخی کارها را انجام بدهد:

قوطی های خالی را در مقابل لبلبو، یک قسمت از لبلبو در مقابل قرض شربت، شربت لبلبو در مقابل سگرت و سگرت در مقابل گوشت تبادله میگردید. مادرم مدت زیاد روز را به خاطر تبادله جنس به جنس در بین راه میگذراند.

   من در مکتب با استواری به درسهای خود ادامه میدادم. هر چند جبهه جنگ به ما نزدیکتر میشد، امتحانات سالانه ما نیز نزدیک میگردید.

   داکتر ُمول هوف میگفت، «هر کس وظیفه خود را در همان جا انجام بدهد، جای که قرار دارد و شما خانمها که در حال حاضر در اینجا استید، عاقبت هدف حرفوی شما چنین نیست که سر خدمه شوید.»

   همزمان با این توضیح مختصر، او مسأله جمع آوری حاصلات را نیز در لفافه گوشزد کرد و گفت، که رخصتی تابستانی از پانزدهم جون تا اول سپتمبر دوام میکند. به خاطر که ما بعد از ظهر در شفاخانه نظامی خدمت میکردیم یا در ایستگاه خط آهن برای قطعات نظامی عبور کننده چای میدادیم، او تاکید کرد که باید به همه مسایل کاملاً همزمان رسیده گی صورت گیرد.

   داکتر مُول هوف گفت، «شفاخانه نظامی؟، ایستگاه خط آهن؟ شما میتوانید به آن جا مادران خود را بفرستید. شما باید مکتب خود را به اتمام برسانید و داکتر شوید ویا به نظر من کنترول کننده خط آهن شوید. اگر چنین شوید، شما بیشتر به آلمان مفید واقع میشوید.»

   او حتی زمانی که در صنفهای ابتدایی نگران صنف ما بود، انسان نسبتاً سنگدل بود. او بعداً به جبهه جنگ اعزام گردید، بعد از سه سال البته بدون دست راست دوباره برگشت و باز هم نگران صنف ما تعیین گردید. او زبانهای انگلیسی و آلمانی را درس میداد و ما او را بدتر از سابق یافتیم. اما همین او بود که زنده گی مرا نجات داد.

*    *    *

او اولین کسی بود که مرا از خطر نجات داد.

   دومی اش یک نگهبان پیر زندان همراه با ابروهای پُرپشت سفید خود بود که مرا از خطر نجات داد. نام او را نمیدانم.

   داکتر مُول هوف شاید در حدود سی سال عمر، حداقل ۱۸۵ سانتی متر قد و موهای تیره، چشمان تیره مایل به سیاه داشت و چهره اش گندمی به نظر میخورد و هیچ کس نمیدانست که چرا؟

   خواهر خوانده ام دوریس وایس کوف گفت، «او منظر خوش نما دارد. اما افسوس که کرکترش نفرت انگیز است.»

*    *    *

پنجم اکتوبر. ما یک مقالۀ صنفی مینویسیم. سه موضوع را برای انتخاب گذاشته اند:

۱ – در وصف یک عکس: اعدام گروهی صلیبی ما تهیاز گریونی والد.

۲ - یک جمله از گویته (۱): «چیزی را که از اجداد خود به ارث بردی، او را کسب کن، که از تو شود».

۳ – یک نامه برای یک دوست در خارج کشور، در مورد مفهوم این جنگ.

من موضوع سوم را انتخاب کردم.

   همچنان اگر مقالۀ صنفی در یازدهم سپتمبر، پیش از این که با یان آشنا شوم هم مورد بحث قرار میگرفت، من همین موضوع را انتخاب میکردم. نامه ای به یک خارجی. من این را که چرا آلمان به این جنگ متوصل گردید. برای سلامتی خود. برای سلامتی تمام انسانها و مردم جهان. بر ضد بلشویزم و صهیونیسم جهانی، در وجود یک نامه، در ده صفحه، مثل یک بیانیه گیوبل (۲) تشریح و توضیح میکردم.

   اما این کار در یازدهم سپتمبر نه، بلکه در پنج اکتوبر یعنی بیست و سه روز بعد از معرفت با یان رخ داده است.

   طبعا ً انتخاب این موضوع برایم یک دیوانگی مطلق بود. من این را فعلا ً بخوبی درک میکنم. به خاطر که من خودم احساس کردم، که این چه قسم است، که آنها بیایند و تو را دستگیر کنند، در یک موتر بیاندازند، به یک سلول زندان ببرند و دروازه را پشت سرت ببندند. با انتخاب این موضوع! برایم واضح بود که باید مواظب خود باشم. اما من این موضوع را انتخاب کردم و در موردش نوشتم.

   یان گفت، «تو خواستی مثل فدائی ها سند ملامتی ات را بدهی. خوب میشود. بعضی اوقات آدم نمیتواند به شکل دیگری عمل کند.»

   موریس میگوید، «تو بسیار جوان هستی خورد ترک.»

   گیرترود میگوید، «تا این سرحدّ دیوانگی، با آنهم که من در مکتب دهاتی درس خوانده ام. ولی من هیچگاه این کار را نمیکردم. بعضی ها بعد از آموزش همیشه نادان تر میشوند.»

*   *   *

یک نامه به یک خارجی، در مورد مفهوم جنگ. من یک نامه را راجع به بی معنی بودن این جنگ و بی معنی بودن همه جنگها و بی معنی بودن کشته شدن و مُردن نوشتم. همچنان در مورد مفهوم زنده گی. در مورد دوستی بین انسانها و ملتها، در مورد صلح و آرامش.

   من نوشتم و نوشتم و مقالۀ خود را تسلیم دادم و رفع مسؤولیت وجدانی کردم. گویی که این بخاطر یان نوشته شده باشد. گیرترود حق به جانب است که میگوید، «تا این سرحدّ دیوانگی.» اما موقف گیرترود با من تفاوت میکند. او را هیچ بلا نمیزند. او میتواند موریس خود را در هر حالت دوست داشته باشد، مدت دو سال میشود، مثلی که این یک گپ عادی باشد.

   شب، بعد از این که ما مقالۀ صنفی خود را نوشتیم، آلارم حملۀ هوایی زده شد. من در زیر زمینی نشسته بودم، پهلوی من بازهم پسر فیلدمان نشسته بود. ناگهان برای چند لحظه در مورد مفاهیم نوشته های خود و این که چه گلی را به آب داده ام، این که چگونه تعبیر خواهد گردید، به فکر فرو رفتم.

   از ترسی که عاید حالم گردید، وضعیتم خراب گردید. چیزهای را که در مقالۀ خود نوشته بودم، از او چه برداشتهای صورت خواهد گرفت؟ تجزیه و متلاشی ساختن نیروی نظامی؟ تبلیغات به نفع دشمن؟ و به خاطری همین کاری که انجام داده ام، به چه سرنوشت مبتلا خواهم گردید؟ دارالتادیب (زندان با اعمال شاقه)؟ ک. ث؟ من در آنزمان از رادیو لندن شنیده بودم و میدانستم که دشمنان مردم چگونه انسان را گمراه میسازد.

   من روز بعد جرئت نمیکردم که به مکتب بروم، اما با کمی تأخیر آهسته، آهسته به طرف مکتب رفتم و کمی ناوقت تر رسیدم.

   ولی داکتر مُول هوف مثل همیشه رفتار کرد. ما ساعت اول، مضمون انگلیسی داشتیم. من نصف صفحه را ترجمه کردم و او گفت، «ریگینه، بسیار خوب. به همین قسم ادامه بدهید.»

   من فکر کردم که او تا فعلا ً مقالۀ مرا مطالعه نکرده است.

   بعد از ساعت درسی موقعی که میخواستم از پیش روی داکتر مُول هوف بگذرم، او مرا ایستاده کرد.

   او گفت، «ریگینه، اگر وقت داشته باشید.» او منتظر ماند تا تمامی شاگردان صنف را ترک گفتند. سپس، پیش روی چوکی خود استاد شد، سر خود را به طرفم پیش کرد. من عرق پُر شدم، دستانم مرطوب و سرد گردید.

   داکتر مُول هوف گفت، «برایم حادثۀ ناگوار اتفاق افتاده است. من دیروز مقاله ها را زودگذر مطالعه کردم و فعلا ً مقالۀ شما در بین آنها وجود ندارد.»

   او مکث کرد، یک دانه خودکار را از جعبۀ میز گرفت، او را دوباره در جعبه گذاشت.

   او گفت، «ورقه های شما شاید در بین روزنامه های که برای گرم کردن بخاری انداخته شده، تیر شده باشند. حالا چه کنیم؟»

   من بطرفش نگاه میکردم و تا هنوز منظور او را نفهمیده بودم.

   او پرسید، «شما چه فکر میکنید، میشود مقاله صنفی خود را دوباره بنویسید؟ طبعا ً شما مجبور نیستید. اما شما با این کار تان مشکل مرا حل میسازید. این مقاله ها میشود، بلی، از طرف وزارت مطالبه گردد و زمانی که یکی از این مقاله ها کمبود باشد. . .»

   چهره اش بی روح بود و منتظر جواب من بود.

   من گفتم، «بلی، مینویسم.»

   او ادامه داد، «من به خاطر ندارم که شما کدام موضوع را انتخاب کرده بودید. اما آیا در مورد وصف عکسها نبود؟ شما چنین چیزی را بلی، بخوبی انجام داده میتوانید.»

   من با اشاره سر گفتم، بلی.

   او گفت، «بسیار خوب، پس من مشوره میدهم که ما امروز چاشت در اینجا میمانیم و شما مقالۀ صنفی را دوباره می نویسید. من تلاش میکنم که یک چیزی برای خوردن تهیه کنم. بلی، این ملامتی من است.»

   او تبسم کرد و گفت، «شما ببینید، هر کس در زنده گی خود یکبار بدبیاری می داشته باشد. اما تا که به مرور زمان خود را جمع و جور بسازد. . .»

   من دوباره با اشاره سر حرفهایش را تائید میکردم. به غیر از (بلی) من دیگر هیچ کلمه ای را از دهانم بیرون نه کشیدم. . .

   او گفت، «ریگینه، درک من چنین است که شما خود را تغییر داده اید. پدر شما مفقودالاثر است، حقیقت ندارد؟ در روسیه؟ بلی، جنگ از ما و شما چیزهای زیاد مطالبه مینماید.»

   من خاموش بودم.

   او گفت، «اما فتح نهایی، بلی، نزدیک است.» ولی او به فتح نهایی باور نداشت، بلکه به ختم جنگ می اندیشید. او سیگنال ها میداد و فکر میکرد که من به آنهای تعلق دارم که همین شفرها را میشناختند و میفهمیدند.

   او گفت، «پس ما زیاد وقت داریم و ما و شما میتوانیم یکبار در فضای آرام و مطمئن با هم درد دل کنیم.» او یک سگرت را در دهن خود جا داد، چوبک گوگرد را توسط چوب بازوی چوکی روشن کرد، سگرت خود را روشن کرد و حرکت کرد.

   او گفت، «خوب، خوب تا بعد.»

*    *    *

من این همه بگو مگو را شب برای یان قصه کردم و او گفت که، «سند ملامتی را دادی.»

   او گفت، «تو همزمان به یک چیزی دیگری نیز دست یافتی، آن اینکه داکتر مُول هوف فعلاً میداند که تو چگونه می اندیشی. در واقعیت شما دو نفر شدید. شاید این مفید و سودمند واقع شود. اما تو باید مواظب خود باشی، بسیار زیاد مواظب خود باشی. محبوب من! ما نمیخواهیم که شهید شویم.»

   محبوب من. . .

   من صدای او را میشنوم.

   او میگوید، «محبوب من.» زمانی که او این جمله را به زبان خود آورد، برایم بسیار دلنشین بود.

   آیا او کشته شده است؟

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

Johann Wolfgang von Goethe - 1

گویته، آلمانی، شاعر، ادیب، نویسنده، نقاش، محقق، انسان شناس، فیلسوف و سیاست مدار، ۱۸۳۲ ــ ۱۷۴۷م.

Paul Joseph Geobbel - 2

گیو بل، آلمانی، یکی از سران حزب نازی، ۱۹۴۵ ــ ۱۸۹۷م.

 

 

قسمت چهارم

 

از صبح تا شام در اتاق شیروانی. همیشه دیوارهای سفید، تخت خواب سیاه زنگ زده، روی تختی چهارخانه، بخاری چوبی، میز با سر میزی گلدار، با گل های سرخ و آبی. این همه چیزها در حافظه ام حک شده است. هر درز دیوار، هر شکاف و درز در بین تخته های نصواری رنگ دهلیز، همچنان بوی که از پائین به بالا می آید. بوی کچالو سرخ کرده همراه چربی خوک. بوی سوپ نخود. بوی کیک و روزها پایانی ندارند. من میخواهم کلکین را باز کنم، سر خود را بیرون بکشم و فریاد سر دهم.

گیر ترود میگوید، «کوشش کن که زیاد دلتنگ نشوی، از این کرده یک چیزی بکن.»

 اما همراه کارها، کارهای را که او برای من میدهد، من بسیار زود آنها را انجام میدهم. اتو کاری، مرتب کردن لباس ها، رفو کردن جورابها ـــ ابداً این قدر جرابها در قلعۀ هینینگ وجود ندارد که من برای رفو گری وقت دارم. علاوه براین به رفو گری جورابها چندان علاقه هم ندارم.

 بد ترین حالت این است که من اجازه ندارم تا برق را روشن کنم. بعد از چهار بجۀ عصر، غروب شروع میشود، هوا تاریک میگردد و من هم نمیتوانم اضافه تر به مطالعۀ خود ادامه بدهم. با وجود این، تاریکی هوا بخاطر که من برای خواندن، کتاب کم دارم، تأثیر ندارد. بعضی اوقات، موقعی که گیرترود یکشنبه ها همراه بایسکل خود به قریه همجوار میرود، در برگشت با خود کتابها می آورد. دهقانان در حویلی زیاد کتاب ندارند و من تقریباً اکثر این کتابها را که در این ناحیه وجود دارند، حتی (جنتری های دهقانی آلمان) چندین سال پیش را میشناسم.

 چندی پیش گیرترود کتاب درامۀ شیلر (1) را با خود آورده بود، این کتاب نزد فامیل هاک، از جنگ قبلی به این طرف، زمانی که مردم از شهرها مثل امروز تمام امکانات را برای تبادله تخم و کچالو بکار میبستند، به روی سطح زمین افتاده بود.

 کتاب درامه شیلر در چرم سرخ و برش طلایی. از همان وقت من نوشته های دون کارلوس (2) را از یاد میکنم.

 هنگامی که گیرترود بستۀ کتابها را برایم به بالا آورد، پوزخند زد و گفت: «حداقل پنج فوند وزن دارد. امیدوارم برای یک مدت برایت کفایت کند. زمانی که من کتابها را با خود میگرفتم، هاک پیر فکر کرد که من مریض استم. او سوال کرد، (این ها برای چه؟) و من به او توضیح کردم، که من نمیتوانم بخوابم و به همین خاطر به کتابها ضرورت دارم. او گفت، (نی، گیرترودک، تو به یک مردک و یا حداقل به یک مصروفیت خوب ضرورت داری. به هر صورت، عنقریب بهار میشود و کار در مزرعه دوباره آغاز میگردد. مواظب خود باش، آنوقت همه چیز بهتر میشود).»

گیرترود میخندد و دستان خود را بالای میز میزند.

 «هاک پیر راست میگوید. در بهار تقریباً جنگ به پایان میرسد و ما بعد ازآن به کتاب ضرورت نداریم، چطور، دخترک؟»

هنگامی که گیرترود میخندد، صدایش در اتاق میپیچد و آدم مجبور میشود همراه اش حتی اگر انسان در حال گریه کردن هم باشد، بخندد. او سورین عریض و بازوهای چاق دارد و مانند یک مرد دهقان کار میکند. در تابستان پوستش از شدت گرمای آفتاب میسوزد، اما در زمستان موهایش دوباره تیره و تاریک میگردد و چهره سرخش روشن، لطیف و ظریف میشود. در زمستان گیرترود زیبا به نظر می آید، این زیبایی اش زیاد دوام نمیکند و فقط تا ماه اپریل دوام مینماید. اما این چیزها برای او کاملاً بی تفاوت است.

 گیرترود میگوید، «مطلب اساسی این است که کارها بخوبی انجام شود و علاوه براین، بلی، من خو یکی را دارم.»

 منظور او شوهرش است، زیرا او پنج سال قبل ازدواج کرده و شوهرش در این مدت شش بار به استراحت گاه رفته است.

او در مورد شوهر خود بسیاری اوقات گپ نمیزند، او میگوید، «هر گاه او دوباره برگردد، میشود من او را مدت زیاد با خود داشته باشم.» و نامه های او را بعضاً روز بعد موقعی که برایم صبحانه می آورد، سر بسته و باز ناشده در جیب پیش بند خود نزد من می آورد. او شبانه با موریس میخوابد، روابطش با او همچو زن و شوهر است. آنها باهم یکجا کار میکنند، موریس گوشت زیاد را بدست می آورد و موقعی که گیرترود عصبانی و خشمگین میشود، فریاد میکشد و میگوید: «تو آدم بی توجه و بی پروا!»

 موریس هم او را خوش دارد.

او یکبار برایم گفت، «او مثل یک گاو است.»

«یک گاو خوب گرم. اما تو اجازه نداری که این گپ را به او بگویی. به خاطر که او نمیداند که این یک تعریف و تمجید است.»

بعضی اوقات، زمانی که موریس برایم چوب می آورد، یک مدتی نزد من میماند. آنوقت ما با هم فرانسوی صحبت میکنیم. اما هنگامی که دیگران باشند ما این کار را نمیکنیم.

 موریس قبل از جنگ زبان آلمانی را آموخته بود. فعلاً او در صحبت تقریباً هیچ غلطی نمیکند.

او میگوید، «بخاطر کورس زبان آلمانی، من مدیون احسان رهبر شما میباشم. واقعاً میباید من در برابر این کار یک چیزی بپردازم.» او سی و شش سال عمر دارد، فقط چهار سال جوانتر از پدرم میباشد و یک زن و یک فرزند ده ساله در لیون دارد. او عکس آنها را در جیب بالای سینه خود گذاشته است.

 او یکبار برایم گفت، «من همیشه در مورد آنها تشویش دارم. اما من یک مرد استم. این بد است قندولک».

 گیرترود این موضوع را کاملاً درست فکر میکند.

 او میگوید، «زمانی که جنگ ختم گردد، او با جوراب های عرق پر خود به طرف خانه خود میدود، سرانجام او به آنها تعلق دارد. فعلاً، بلی، او مثل یک دهقان کار میکند. اما او دهقان نیست، او معلم است. تصورش را بکن، من و یک نفر معلم. شوهر من دهقان است، او به اینجا جور می آید.»

هنگامی که او بعضاً صبح وقتی نزدم در اتاقم می آید، موضوع صحبت ما همین چیزها میباشد. ما در مورد موریس و یان صحبت میکنیم و در بارۀ اینکه چطور بین من و یان این رابطه تأمین شود. اما اکثراً این صحبتها اتفاق نمی افتد. او میباید با موریس به چوب چینی برود و همرایش پاروپاشی و خرمن کوبی کند، موتر ها و کتاره ها را ترمیم نماید، انبار غله را از سر جابجا کند و حیوانات را پرستاری نماید. این درست نیست که گفته شود، که در زمستان کار وجود ندارد. برای دو نفر این کارها زیاد که زیاد است. من همواره آرزو دارم، که به عوض این که گفته های دون کارلوس را از یاد کنم، کاش به آنها زیاد کمک کرده بتوانم.

 گیرترود میگوید، «زمانی که جنگ ختم گردد! آنوقت تو دیگر به تحصیلت ادامه میدهی و بطرف ما دهقانان دیگر سیل نمیکنی.»

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 Johann Chrristoph Friedrich von Schiller - 1

شیلر، آلمانی، نویسنده، شاعر، نمایشنامه نویس و فیلسوف، ۱۸۰۵ ــ ۱۷۵۹ م.

 

قسمت سوم

 

فردا صبح من به مکتب نرفتم. ما تا ناوقت خوابیدیم، خود را شستیم، پاک کاری و مرتب کاری را آغاز کردیم. من مقوای کاغذی را در چوکاتهای کلکینها که شیشه های آنها شکسته بودند، میخ میزدم، که مادر کلانم هم رسید، او اول بالا پوش آبی تیرۀ خود را در کوتبند آویزان کرد. پیش بند را به کمر بست و سپس به اتاق نان داخل شد. دراتاق بالای شیشه های شکسته خاموش ایستاده بود.

   او سرزنش آمیز مثل این که در این کار مادرم ملامت باشد گفت، «یک کنج کمد ظروف پریده است. خوب است که پدرت این را دیده نمیتواند.»

   نزدیک بود خنده ام بگیرد. پدر کلانم خودش کمد ظروف را ساخته بود. اما ملاحظه او هم واضح بود که خنده آور به نظر می آمد.

   ما از زبان مادرکلانم شنیدیم که، این حملۀ هوایی در شهر حدود پنجاه کشته بجا گذاشته است. پنجاه کشته، اضافه نی. که به مقایسۀ نواحی خساره مند همچو برلین، هانوور، مونشن که تلفات در آنجاها سنجیده شده است قابل مقایسه نیست. اما نزد ما. در شتاین برگه با سی هزار باشنده، که تا هنوز مورد حمله قرار نگرفته بود، این اولین کشته ها است.

   من بایسکل خودرا گرفتم و بالای سرک به راه افتادم. در یکی از خانه های تخریب شده دو خواهری که هم صنفی من بودند، زنده گی میکردند. آنها زیر مخروبه ها شده بودند. قصاب پیر که از آغاز جنگ، قصابی خود را دوباره فعال ساخته بود، کشته شده بود و عروسش با نواسه اش نیز تلف گردیده بودند. موچی فورخ مان در خانه عقبی زنده گی میکرد، به آنجا سر زدم، او نیز در جمله ای کشته شده گان بود. این موچی بیچاره همیشه در آشپزخانه پیش روی کلکین بالای یک میز می نشست، او در مورد کارهای خود برایم قصه ها کرده بود، فعلاً او کشته شده بود.

   پس از آن من پیش کلیسای جامع شهر شتاین برگین ایستاد شدم. این کلیسا، که در جمله سبک معماری گوتیک محسوب میگردید، از خشتهای پخته آلمان شمالی ساخته شده بود. از این کلیسا انبوه خرابه در نتیجۀ بمباران بجا مانده بود. من تقریباً هر روز به آنجا میرفتم و حالا کلیسای جامع شهر ما که در اینجا قد برافراشته بود، دیگر وجود ندارد و آثار کمی از او دیده میشود.

   یک مرد که پهلویم ایستاده بود، گفت، «این خوکها! سگ های لعنتی! وقتی که آدم یکی از این ها را گیر میکرد، من به روی اش با لگد میزدم.» به فکر من او حق به جانب بود.

   بعد از ظهر من یان را دوباره ملاقات کردم.

***

مادرم بعد از ظهر برایم گفت، «تلاش کن اگر از نزد شتیفینس، سبزیجات بدست بیاوری. زردک یا لبلبو سرخ. به او قصه کن که امروز، روز تولد توست. شاید برایت کدام کرم سفید هم بدهد.»

   من، با آنهم که باغ او در چند قدمی ما موقعیت داشت، ولی هیچ حوصله نداشتم که به آنجا بروم. من چشم دیدن شتیفینس پیر، سرخ چهره، و شکم کته را نداشتم. او همیشه خود را به من نزدیک میساخت. صورت مرا نوازش میداد، دستهای خود را بالای شانه هایم می انداخت و از وجودش بوی پیاز و شراب به مشام میرسید. در مقابل مادرم او این کارها را نمیکرد و او هم سبزیجات را بدست آورده نمیتوانست.

   مادرم تقاضا کرد و گفت، «برو نی! شاید از نزدش یک چند دانه تخم هم بدست بیاوری.»

   او راستی هم بعضی اوقات برایم تخم میداد. او همه چیز داشت، این مرد پیر نفرت انگیز، نه تنها باغ، بلکه یک دربند حویلی دهقانی، گاو ها، مرغ ها. . .

   در آنزمان من در مورد او نفرت انگیز فکر میکردم. بعد اً وقتی که او دوست ما شد، از تنفر که در مقابلش داشتم، متأسّف بودم.

دوازدهم سپتمبر، روز تولد من، روز بعد از شب بمباران.

   من صدا میکنم، «آقای شتیفینس!» و به امتداد گلخانه پیش میروم، «آقای شتیفینس!»

   یک مرد از اتاق بیرون می آید. او جوان است. او یک جمپر آبی کار به تن دارد. طرف چپش یک حرف دوخته شده است. (پ) برای پولیندی ها. این نشان میداد، که تمام کارگران خارجی پولیندی میباید این حرف را در سینۀ خود داشته باشند تا فهمیده شود که با کی ها سرو کار داری.

   او میگوید، «آقای شتیفینس در ظرف یک ساعت دوباره بر میگردد.» و من این صدا را شناختم. او با چشمان بشاش خود مرا از نظر گذشتاند. در باغ خاموشی حکم فرماست.

   من میپرسم، «حال رفیقت که زخمی شده بود چطور است؟» و من نه میفهمم که چرا همراه این پولیندی قصه میکنم.

   او میگوید، «آنها او را انتقال دادند.»

   من میپرسم، «به کجا؟ به شفا خانه؟»

   او میگوید، «به کدام جایی.» و شانه های خود را بالا می اندازد.

   من میپرسم، «شما می توانید او را عیادت کنید؟»

   او سر خود را پائین انداخته و علفهای هرزه را توسط پای خود اینطرف و آنطرف میزند و میگوید، «عیادت؟ من؟» سپس او دوباره به من نگاه میکند و تبسم مینماید.

   «سپاسگزار که شما به او کمک کردید. زمانی که انسان به مخالف خود، چه به انسانهای با حرف (پ) و یا انسانهای بدون حرف (پ)، کمک مینماید، این یک کار خوب و پسندیده میباشد.

   ما مدت کوتاه سکوت میکنیم.

   من میپرسم، «چطور شما میتوانید به زبان آلمانی خوب حرف بزنید؟»

   او میگوید، «من در سرحدّ آلمان که در آنجا پولیندی ها میتوانند آلمانی و آلمانی ها میتوانند به زبان پولیندی حرف بزنند، بزرگ شده ام.»

   ما، دوباره سکوت کردیم. در باغ، گلهای مینا شکوفه کرده است. روشنی و سایه بالای رهرو بازی میکند.

   من میپرسم، «شما با وجود این که در آنطرف در بارک ها زنده گی مینمائید، چرا این جا کار میکنید.»

   او میگوید، «رئیس فابریکه مرا در مقابل یک مرغ سوپی، تبادله کرده است.» او میخندد و میگوید، «اما من از این معامله خوشحالم، باغ به مقایسه ی فابریکه خوشم آمده است و آقای شتیفینس هم انسان مهربان است.»

   من میپرسم، «او؟»

   او میگوید، «بلی، بسیار زیاد مهربان است.» او با من احترامانه برخورد میکند و مرا (شما) خطاب مینماید.

   او خود را خم کرد، از زمین زردک ها را بیرون کشید، چند گل مینا را برچید، بسته بندی کرد و برایم داد.

   او میگوید، «من یان نام دارم و شما؟»

   من میگویم، «ریگینه ما رتنس.»

   او در فکر فرو رفت، «ریگینه؟ ریگینه. بلی، به همین نام یک دختر در وطن من نیز بود. ریگینه نام بسیار زیباست.»

   او با چشمان بشاش خود به من نگاه میکند، تا من فقط چشمانش، نه رویش را ببینم.

   ما در بین گلخانه ایستاده هستیم، آفتاب میتابد، من یک دسته زردک و گلهای مینا را در دست دارم، به طرف حرف (پ) که بالای جمپرش نوشته شده بود، می نگرم و میگویم، «یان؟ یان هم نام بسیار قشنگ است.»

   عشق ما این چنین آغاز گردید. این اولین بگو مگوی ما بود. من در مورد این که همراه یک پولیندی که این کار ممنوع بود صحبت میکنم، زیاد نه اندیشیده بودم. من به صورت قطع نمی خواستم که با یک نفر پولیندی صحبت کنم.

   او پرسید، «شما دوباره می آیید؟»

   من گفتم، «یک ساعت بعد. زمانی که آقای شتیفینس می آید.»

   اما من خواهی نخواهی دوباره، نزد یان، اگر چه واقعاً نمیفهمیدم که چرا نزد او، می آمدم. یان کاملاً قسمی دیگر بود، او با جوانان دیگر، با آنهایی که تا همین وقت خوشم آمده بودند، تفاوت داشت.

   یکی از متلهای را که من و خواهر خوانده هایم بین خود خاطر نشان میساختیم عبارت بود از: «یک جوان آلمانی باید تسمه باشد مثل چرم، سخت باشد مثل فولاد و تیز باشد مثل سگ تازی.»

   من و خواهر خوانده هایم در همین مورد متل ها میگفتیم. اما در دام افتادن، یک مطلبی دیگری میباشد. ما مرد ها را نزد خود چنین مجسم میساختیم که باید قوی هیکل و ورزشکار گونه باشند، صورت شان مثل مردهای که در تحت البحری و یا طیاره های جت جنگی پیلوتی مینمایند، اصلاح شده و روشن باشد.

   یان قدش بلند بود اما به هیچ صورت ورزشکار نی، او همراه با شانه های آویزان و حرکات مکث کنندۀ خود بیشتر به کسی میماند که آن را بی قوه مینامند. تمام کرکتر و رفتارش با احتیاط بود و چنان به نظر می آمد که میترسد به چیزی اصابت نکند. نی. او هیچ وقت مثل یک قهرمان معلوم نمیشد. زیادتر به کسی میماند که اگر فایر را بشنود، خود را پنهان میسازد.

   یک ترسو، بلی، همچو یک تیپ را داشت. چنین مردها را ما به همین نام یاد میکردیم.

   یان وقتی که این حرفها را شنید، بسیار بعد خنده کرد. به یک حساب آدم نمیتواند بگوید که بسیار بعد، چون همیشه ما وقت کم داشتیم.

   او گفت، «بالکل درست است، این من استم. من از سلاح میترسم. خوش هستم که من باید به جبهه نمیرفتم.»

   این جر و بحث ما یک شب بالای ماشین گِل روبی در عقب کارخانۀ خشت پزی سابقه صورت گرفت. جایی که من آنرا به علاقمندی میخواستم و ما صرف یکبار به آنجا رفته بودیم. چون یکبار بیرون از اتاقک باغ در جای نشستن، که در آنجا آب چشمک میزند و بقه ها بُق بُق میکشند. . . خواست درونی ام بود. اما این بار من اشتباه کرده بودم. تابستان بکلی گذشته بود. بقه ها بُق بُق نمیکردند و در تاریکی، آب صرف سیاه به نظر می آمد.

   یان گفت، «خوب است که من باید به جبهه نمیرفتم.» و من پرسیدم: «این حرف (پ) بالای جمپرت؟ این برایت خوش آیند است؟»

   او سر خود را به رسم تائید تکان داد.

   «حرف (پ) مرمی نیست. حرف (پ) مرا از حمایت قانون محروم ساخته، اما او مرا نمیکشد. زمانی که جنگ ختم شود، من میتوانم به زنده گی کردن خود ادامه بدهم.»

   او دوباره خنده کرد و گفت: «من واقعاً ترسو و بزدل هستم.»

   بُزدل؟ اگر نه خو او این قدر خطر را قبول کرده است. پولیندی ها، اگر اینها یک چیزی با دختران آلمانی میداشتند، آنها بدون این که محاکمه میشدند و پروسجر محاکماتی شان طی میگردید، به ک سی (۱) برده میشدند یا بسیار ساده به دار آویخته میشدند. این را یان هم میدانست.

   این مطلب را تمامی پولیندی ها میدانستند. با وجود این همه او با من ملاقات میکرد.

   گاهی او برایم میگفت، «ما بالای طناب سیمی ایستاده هستیم، بدون اینکه در پائین تور و جالی وجود داشته باشد.»

   هر شب امکان داشت که او با خطر مرگ مواجه شود.

   من گفتم، «یان، نی، تو ترسو و بُزدل نیستی.»

   او مرا بوسید و گفت، «تو هم نیستی مویا کوخانی.»(۲) او ادامه داد و گفت، «پاک و پوست کنده که هر دوی ما می ترسیم.»

   او مرا بوسید، او نزد من بود و در همان لحظات تمام چیزها برایم قسمی دیگر و بی تفاوت بودند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

Konzentrationslager, (k, z) - ۱

کونسینتراتسیونس لاگر، به معنی زندان اسیران جنگی و زندانیان سیاسی زمان هیتلر میباشد.

Moja kochanie - ۲

مویا کوخانی، جملۀ پولیندی است، به معنی محبوب من، عزیز من.

 

 

قسمت دوم

 

دوازدهم سپتمبر، روز تولد من.

یک شب پیش، مادرم برایم گفت، «شب به خیر. تو فردا بخیر هفده ساله می شوی. امیدوارم آلارم حمله هوایی زده نشود. تو بکس خود را بسته یی؟»

اسباب پناه گاه زیرزمینی ما در نزدیکی محل نگهداری لباس، در دهلیز قرار داشت. اما او هر شب قبل از اینکه بخوابد، از من میپرسید: «تو بکس خودرا بسته یی؟»

این سوال و خر زدنش همواره مرا عصبانی میساخت. من پهلوی مادرم دراز میکشیدم و چُرت میزدم، که اگر پدرم به عوض محاسب، انجینر و یا کیمیا دان میبود، آنها نمیتوانستند او را به جبهه بفرستند. در آن صورت او را مثل داکتر هاگی مان، اقای فرانک و هر دو لیبیرخت در فابریکۀ کنسروسازی وظیفه میدادند و من میتوانستم به عوض اینکه در این تختخواب دونفره پهلوی مادرم دراز بکشم، دراتاق خود بخوابم. از زمانی که پدرم در روسیه مفقودالاثر گردیده بود، مادرم تحمل تنها خوابیدن را نداشت.

لحظه پس از دوازده بجۀ شب، آژیر های خطر به صدا درآمدند.

مادرم گفت، «ریگینه، برخیز.» و لحاف را از سرم دور انداخت. «آنها دوباره بطرف برلین حمله هوایی کردند.»

من گفتم، «در هر صورت به ما کدام حادثه اتفاق نمی افتد.»

مادرم گفت، «عجله کن ورنه فیلدمان به جانت خواهد آمد.»

من گفتم، «او هم به یک سرور ضرورت دارد.» چون در آنزمان فیلدمان برایم، بخصوص بخاطر مسؤول بودن پناهگاهای زیرزمینی یک انسان مسخره معلوم شده بود. وقتی که او در بین بلاک میدوید و چیغ میزد، «به زیرزمینی! به زیرزمینی!» در همچو وضعیت خواهی نخواهی هر کس خودش می آمد، کی جرئت میکند که در آپارتمان های ُپر، کاری را که دیگران میکنند، انجام ندهد. علاوتاً مردها، انجینران، کیمیا دانان و میخانیک ها میباید برای خاموش کردن آتش در حال آ ماده باش میبودند.

مادرم گفت، «بلی، این هم درست است. هنگامی که این آقایان مهم جنگ، در جبهات جنگ شرکت ندارند، باید حداقل در موارد این که فابریکه ها حریق نگردند، مواظبت کنند.»

فیلدمان صرف بخاطر کمر دردی خود از خدمت سربازی معاف گردیده بود. او می لنگید و به حیث کوریر دفتر کار میکرد، در ته کاوی بلاک زنده گی میکرد و مجبور بود تا به هر باشنده بلاک اول سلام بدهد. او همیشه از دور صدا میکرد، «سلام به هتلر!» دست خود را بلند میکرد، تا سطح یک نوکر خود را پائین می آورد و از دست فرمانبرداری زیاد همیشه خود را خم و چم میگرفت. اما هنگامی که آلارم حمله هوایی زده میشد، او خود را کاملاً تغییر قیافه میداد. صدای یک قوماندان را بخود میگرفت، بالای هریکی میغُرید و فریاد میکشید، بر ضد کسانی حتی در مقابل داکتر هاگی مان، که از مقررات تخطی میورزیدند، قرار میگرفت. او برای ما هم خنده آور بود و هم از او میترسیدیم. من تا اندازه مطمئن استم، که این او بود که مرا درگیر داده است. اما من این را هم به قدر کافی نمیدانم. شاید یک کسی دیگری، یکی از مهربان ترین های بلاک که یک روز قبل به من لبخند زده باشد و من در باره اش هیچ فکرنکنم که او در همچو مورد ملامت بوده، این کار را کرده باشد.

موقعی که ما در پله های زینۀ زیرزمینی به پائین میرفتیم، بمب دشمن در هوا صدای مدهش را بوجود آورد. اما چون شهر ما مورد حمله قرار نگرفته بود، من نترسیدم.

مادرم گفت، «برلینی های بیچاره، یا آنها امروز بطرف ماگدی بورگ حمله هوایی میکنند؟»

در پائین، فامیلهای هاگی مان، فرانک، فیلدمان، هر سه لیبیرخت، خانم بیوبله، خانم کونوسکی، خانم البریخت همراه با دوگانگی اش و خانم پیرکی شولس همه جمع شده بودند. آپارتمان خانم شولس بعد از کشته شدن نواسه اش که از خانه سرپرستی میکرد، چنان آلوده شده بود که از دروازه اش همیشه بوی بد به مشام میرسید.

من دیدم که آنها هر کدام در جای خود در ته کاوی نشسته اند، با هم با اشارۀ سر سلام علیکی کردیم و چند کلمه را با همدیگر رد و بدل نمودیم. ما همدیگر را از مدت طولانی میشناختیم، راجع به همدیگر معلومات داشتیم و به مناسبت روز تولد به همدیگر تبریکی میدادیم. مادرم یک جنتری اختصاصی را در آشپزخانه آویخته بود، بدین وسیله روز تولد هیچ کدام را فراموش نمیکرد. طبعاً به افتخار روز تولد هر کدام، که برایش تبریکی داده میشد، همۀ ما کف میزدیم .

درهمین وقت همه در مورد خانم پیرکی شولس خود را عصبانی میساختند، اما خانم های بلاک بازهم خرید او را میکردند و چاشتانه به نوبت برایش غذای گرم میبردند. به یک حساب این مردمان زیاد مهربان.

که یکی از این ها باید راپور مرا داده باشد.

***

زمانی که ما به چوکی های خود میرفتیم، فیلدمان آناً دستور میداد که، «پوز بند را بسته کنید!»

خانم البرخت دشنام میداد و میگفت، «تا کدام حادثه رخ ندهد، این واقعاً غیر ضروری است. آدم زیر این چیز به مشکل نفس کشیده میتواند .»

اما او هم همان کاری را میکرد، که دیگران انجام داده بودند.

مرا، به خاطر که ما همراه با تکه های تر زیر دهن و زنخ و چشمان لوُق برآمده خنده آور به نظر می آمدیم، خنده میگرفت.

فیلدمان زیر پوز بند خود زیر لب میگفت، «چه گپ شده که میخندی؟» و من دوباره زیر لب میگفتم: «آقای فیلدمان، خنده کردن اجازه است. خنده کردن به صحت فایده دارد.» مادرم توسط آرنج خود مرا دکه داد و به اشارۀ سرهوشدار داد که این گپها را نزن.

در همین لحظه بمباردمان آغاز گردید.

در اول یک شیوس و صدای انفجار. یک کسی چیغ زد، «مین های هوایی!» سپس انفجار بمب صدای مدهش تولید کرد. من دیدم که یکی ازستون های ته کاوی چه قسم میلرزید. انفجار بمب دوباره صدا داد و از سقف ته کاوی پارچه های سفید گچکاری شده بالایم ریخت و یک درز سیاه به وجود آمد. از دیوارها گچ پائین ریختند، گروپ ها لرزیدند و خاموش گردیدند، سوراخ های بینی و چشمانم از گرد و خاک پُر گردیده بود.

ما همه چیغ میزدیم. مادرم بازوی مرا محکم گرفت. به طرف دست راستم پسر بزرگ فیلدمان، که مادرش سه سال قبل درگذشته بود، نشسته بود. او لکنت زبان داشت و یک بچۀ لاغر بود، که در حدود هشت سال عمر داشت و همچنان شرمندوک بود و مثل پدرش بطرف هیچ کس سیل نمیکرد. زن نو فیلدمان مواظب پسر بزرگ فیلدمان نبود، او دو طفل خورد خود را در آغوش گرفته بود و آنها را بالای زانوهای خود گذاشته بودند.

وقتی که بمب دوم شیوس کرد، پسرک دست خود را به طرف من دراز کرد. من دست خود را بالای او گذاشتم و او بطرف من خزید و خود را به من چسباند. قسمی که من، مادرم و او باهم یکجا چهارزانو و چسبیده نشسته بودیم. بمبها یکی بعدی دیگری شیوس میکردند و صداهای مهیبی تولید میکردند، سطح زمین میلرزید، ما فکر میکردیم که حالا سقف ته کاوی می افتد و همه ما از بین میرویم.

سپس حملات هوایی را بس کردند. تمام فضا را یک خاموشی مخوف و دلگیر کننده فراگرفته بود، تا وقتیکه دوباره آژیرها از صدا افتیدند و اطمینان بی خطری نمایان گردید.

فیلدمان برق دستی خود را روشن کرده بود.

 او چیغ میزد، «عجله کنید! فرانک و هاگی مان بالای سطح اتاق بمبهای آ تش زا را بپالید، دیگران در مجموع در بیــــرون آ تش را خاموش بسازید!»

ما به فضای آ زاد رفتیم. ولی بوی سوختگی، دود، خاکستر، گرد و خاک ما را اذیت میکرد و من خوشحال بودم که پوزبند بسته بودم.

بمبها به قسمتهای زیاد فابریک اصابت کرده بود. مدیریت تعمیرات، تعمیر ماشین و آلات، لاگر ـــ که ازهمین محل یک لوله سرخ آتش در شب زبانه کشیده بود، فقط به انبوه خرابه مبدل گردیده بودند.

همچنان محل بود و باش کارگران پولیندی طعمه حریق گردیده بود. پولیندی ها به صحن حویلی برآمده بودند، توسط کمپلها خود را پیچانده و بعضی شان فقط زیر پیراهنی بر تن داشتند. آنها برای خود زیرزمینی محافظتی نداشتند. وقتی که بمب به تعمیر شان اصابت کرده بود، آنها خواب بودند.

زخمی ها به روی زمین افتاده بودند. بازوی یکی از همین زخمی ها، که یک مرد پیر بود، جراحت عمیق برداشته بود. پهلوی او یک مرد جوان چهارزانو نشسته بود. او به بکسک کمکهای اولیه من نظر انداخت.

او گفت، «لطفاً، کمک کنید!»

من نمیدانستم که چه باید بکنم. این اولین واقعه بود که من یک زخمی را با خونریزی واقعی، آن هم یک پولیندی را، یکی از انسانهای پائینی را به چشم سر میدیدم.

یهودیها، پولیندیها، روسها، این ها همه در کتگوری انسانهای پائینی محسوب میگردیدند. آ یا من واقعاً به این موضوع باور داشتم؟ من در مورد یان فکر میکنم، در مورد چشمانش، در مورد دستانش، درمورد صدایش، در مورد حرفهایش و در مورد چیزهای که او میگفت.

او یکبار گفت، «من نمیخواهم نفرت داشته باشم. درجهان بسیار زیاد نفرت وجود دارد. من نمیخواهم چنین کاری را انجام بدهم. من میخواهم که روحیه تنفر به حد اقل خود برسد.» اما در شب بمباران، وقتی که میباید من پولیندی زخمی را بانداژ میکردم، من دراین مورد فکر کردم، در مورد کلمه (انسان پائینی) و میخواستم دور بخورم و راه بیافتم.

پولیندی زخمی آه و ناله میکشید. صورتش خاک آ لود بود.

جمله «لطفاً، کمک کنید!» را دوستش تکرار میکرد.

او یک صدای عجیب و غریب داشت. صدای خشن، گرفته، زمخت و در ضمن ملایم. برایم مشکل است تا برایش به جز «ملایم» نام دیگری بیابم.

من بکسک کمکهای اولیه را باز کردم و لیزابت هاگی مان که پهلوی ام ایستاده بود، فریاد کشید: «تو نباید پولیندی را بنداژ کنی!»

او سه سال بزرگتر از من بود. ما سابق یکجا با هم بازی میکردیم. فعلاً او در دفتر کار میکند و همراه یک افسر نامزد شده است.

او دست خود را بطرف شعله های آتش دراز کرد. «این ها دراین مورد ملامت استند! از این کار دست بردار!»

او مسلسل چیغ میزد. چهره اش بد شکل به نظر می آمد.

او بآلایم حمله کرد، بازوانم را محکم گرفت و تلاش کرد تا مرا آنطرف ببرد و من غفلتاً میخواستم پولیندی زخمی را بانداژ کنم. خانم بیوهله در این زمینه به من همکاری کرد.

او گفت، «این مردم برای ما کار میکنند. طبعاً ما و شما باید در مورد شان مواظب باشیم.»

من تا هنوز بیاد دارم، که چه قسم بطرف خانم بیوهله با تعجب نگاه میکردم، که چطور در بین همه، تنها او حاضر به کمک در مورد بنداژ پولیندی زخمی گردید. چون شوهرش در سال (۱۹۴۰) به پولیند رفته بود تا مسولیت یکی از فابریکه های کنسرو سازی را به عهده بگیرد. یک وقت پدرم گفته بود، «آقای بیوهله، این سگ خورنده، او میخواست پولیندی ها را به حرکت بیا ورند.» خانمش قصه میکرد که او در یک خانۀ لوکس همراه با دو نوکر دختر زنده گی میکرد. خودش هم باید نزد او میرفت. اما چند روز قبل از عزیمتش، شوهرش از جانب پارتیزانهای پولیندی به قتل رسید و فعلاً او میخواست به یک پولیندی کمک کند. من این را نفهمیدم. اما بخاطر برخورد نادرست لیزابت هاگی مان، عمل خانم بیوهله برایم معقول و درست تلقی گردید. من نزدیک پولیندی نشستم، بازوی زخمی او را باز کردم، بالایش پخته گذاشتم و آنرا بسته بندی کردم. وقتی که من گوشت خون چکان و پارچه پارچۀ بازوی او را دیدم، وضعیتم بسیار خراب گردید. مرد زخمی چیغ میزد و از درد فریاد میکشید. هنگامی که من او را بنداژ میکردم، دوستش سر او را محکم گرفته بود. دوستش دوباره با صدای تعجب برانگیز خود گفت، «تشکر!»

من جواب ندادم. من تا هنوز نمیفهمیدم، که این صدای یان بود.

***

وقتی ما گرد آلود، خسته و با سوزش چشمها به آپارتمان خود برگشتیم، معلوم شد که چهار بجۀ صبح است. موهای من از اثر گرد و خاک و عرق با هم چسبیده بودند.

خانۀ ما تقریبآ سلامت مانده بود، اما شیشه های کلکین های اتاق نان، آشپزخانه و تشناب که بطرف فابریکه موقعیت داشتند وشیشه های الماری های داخل آپارتمان، گلاسها، ظروف و غیره همه از اثر فشار هوا شکسته و بکلی تخریب گردیده و شیتها، منظره ها، گچ روی دیوارها همه پائین افتاده بودند.

مادرم در دروازۀ آپارتمان استاده شد و برای مدت کوتاه شیشه های شکسته را نظاره کرد. برای مادرم آپارتمانش همیشه عزیز بود. من فکر میکردم که او دفعتاً پاک کاری را آغاز خواهد کرد، اما او گفت، «من دیگر توان ندارم. ما همه چیز را تا فردا به حال خودش میگذاریم.»

سپس او مرا در آغوش گرفت، بوسید و گفت:

«تو خو! روز تولدت است. من به تو تبریک میگویم. امیدوارم پدرت در این سال دوباره بیاید.»

او در اخیر خفیف گریه کرد. او قبلاً به آسانی گریه نمیکرد. مادرم پس از دوران کودکی ام مدت زیاد میشد که مرا در آغوش خود نگرفته بود. چنین چیزی در بین ما معمول هم نبود. همچنان چنین موضوع بین مادر و مادر کلانم هم وجود نداشت. من اکثراً این چنین لطافت و مهربانی را برایم آرزو داشتم. اما حالا من این کار را ناگوار و ناخوش آیند دریافتم، بخصوص موقعی که سینه های کلان و کشال و شکم بزرگ مادرم را حین در آغوش گرفتن حس کردم.

من گفتم، «مادر جان، استراحت کن. من زود بر میگردم.»

من از دروازه اتاق میشنیدم که او چه قسم گریه میکرد. مادرم زمانی که لباس خود را عوض میکرد و خود را در بستر می انداخت تا اعصابش آرام شود، همین که کمپل را بالای خود کش میکرد، اگر خوش میبود و یا غمگین، فوراً خوابش میبرد.

من به اتاق خواب خود رفتم، اتاقم به طرف باغها قرار گرفته بود، کلکین را باز کردم. با وجود این که آدم نمیتوانست آتش را ببیند، اما بوی سوختگی به مشام میرسید.

این شب، یک شب بدون مهتاب و ستاره ها، یک شب کاملاً سیاه بود. فقط خطهای روشن را نفر مؤظف روشنی انداز بطرف آسمان دور و پیچ میداد.

روز تولد من. این بود روز تولد من. هفده ساله شدم. مین های هوایی، بمبها و ترس. من تا هنوز زنده استم، یک انسان را پانسمان کرده بودم، آتش را خاموش ساخته بودم. هنگامی که در این شب به طرف بیرون نگاه میکردم، یک احساس و عاطفه عجیب و غریب برایم پیدا شد. بیشتر از این هیچ نوع ترس، من زنده استم، میشود به زندگی کردن ادامه بدهم، بسیار روزها، یک روز بعد دیگری، زمان در حرکت است، حوادث رخ میدهد و من منتظرم. من در پیش روی کلکین ایستاده استم، نفس میکشم و زنده استم. با وجود این که همه چیز وحشتناک و ترسناک به نظر می آید، اما من خود را در این شب خوشبخت احساس میکنم.

بلی، قصه چنین بود.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 

قسمت یکم

 

یک اتاق با هشت متر مربع مساحت، بزرگتر نی. چهار دیوار سفید، یک کلکین، یک تخت خواب، یک میز، یک چوکی، یک بخاری چوبی . . .

نیمۀ شب، زمانی که من دروازۀ دهقان زن را تق تق کردم و پرسیدم که آ یا میتواند مرا پناه بدهد، او گفت: «برو بـه اتاق شیروانی.»

تا همین لحظه من او را سیاه پوش میشناختم: پیراهن سیاه، پیشبند سیاه، دستمال سر سیاه. هرگز چوتی زیر دستمال ســرش را فکر نکرده بودم. اما هنگامی که او در دهلیز خانه که شمع نیمه سوختۀ کم فروغ را در دست داشت، ظاهر گردید، پیراهـــــــــــــن خاکستری بر تن داشت و چوتی خاکی رنگ بالای شانۀ چپش اُفتاده بود.

حالا من جز این چوتی، دیگر هیچ چیز را نمیدیدم.

دهقان زن گفت «برو به اتاق شیروانی.»

*  *  *

من دستش را بالای شانۀ خود حس کردم. او مرا بطرف زینه تیله کرد، از پله های زینۀ باریک بالا رفتم، مرا به داخل اتاق تیلــه نمود. من، چون هژده کیلومتر مسافه را دوان دوان در سه ساعت پیموده بودم، خود را بالای تختخواب انداختم.

دهقان زن گفت: «ریگینه! بخواب» و لحاف را بالایم انداخت. از کلکین اولین روشنی صبحدم تابید. چوتی خاکی رنگـــــش پیش روی ام مجسم بود.

*  *  *

این حادثه در ماه اکتوبر اتفاق اُفتاده بود. از همان زمان تا کنون من در همین جا استم.

در اول فکر میکردم که، حبس شدن را، جای نرفتن را، ترسیدن را، که دروازه باز خواهد شد، آنها عقب من خواهندآمدنـــد، بالایم حمله خواهند کردند و مرا با خود خواهند بُردند، تاب آورده نمیتوانم. موقعی که هوا تاریک میشد و من بدون روشنی در اتـاق میبودم، میخواستم خود را از کلکین پائین بیاندازم، فریاد سر دهم و یا با سر خود با دیوار بجنگم.

در ضمن میدانم که فقط یک راه وجود دارد: انتظار کشیدن.

*  *  *

چرا این همه حوادث رُخ داد؟

من در اتاق شیروانی قلعۀ هینینگ نشسته ام و در این مورد فکرمیکنم. من می اندیشم، می اندیشم و می اندیشم. من فکر میکنم و میترسم. پائین اتاقم سرک قریه میگذرد. من چوکی را به کلکین طوری نزدیک میساختم، که بدون این که کسی مرا از سرک کشف کرده بتواند، بیرون را دیده بتوانم. همچنان پردۀ کلکین که از تکۀ نخی سفید دوخته شده بود، کُمک میکرد تا کسی مرا از بیرون نبیند و قلعۀ هنینیگ هم در حاشیۀ قریه واقع شده و در مقابلش ساختمانهای دیگر وجود ندارد. اما من در اتاق خود همیشه برای فرار آماده نشسته ام، هر چند نمیدانم بکجا؟ من، بلی من.

یان یکبار گفت: «انسان باید آرامش خود را کاملاً حفظ کند. در آنصورت همه چیز بخوبی سپری میگردد، به یک شکلی».

موریس گفت، «قندولک بیاندیش، فعلاً تو وقت داری. کسی که می اندیشد، او می آموزد. موقعی که تو از این جا بروی باید آن وقت نشان بدهی، که تو چی را آموخته یی؟»

اما، آیا من از این جا باز هم بیرون خواهم شد؟ گاهگاهی به این باورم که در این جا همیشه خواهم ماند. برای همیش، فقط همین اتاق و من. در یک نگاه از کلکین، متوجه شدم که برف، سنگ فرشهای سرک را پوشانیده، تنها از اثر رفت و آمدِ موترهای پارو پاشی در زمینهای زراعتی، رهرو های خاکی رنگ و گل آلود به روی سرک باقیمانده است. در ماه جنوری، یگانه صداها، تنها صدای سُم اسپها و صدای ارابه های آهنی گاری ها استند.

من میدانم که این ها پیش میروند، هیچکس سر خود را بلند نمیکند. با وجود این، زمانی که من صدای یکی از موترها را میشنیدم، خود را به دیوار میچسپاندم و دستانم از ترس خیس عرق میشد.

آیا او خانم یا او پیر مرد هنگامی عبور در گادی خود، سایۀ مرا از پشت پرده دیده اند؟ آیا آنها اطلاع مرا میدهند؟ آیا آنها به من خیانت میکنند؟

آخر اطلاع دادن یک مکلفیت است.

اگر کسی این کار را انجام ندهد، مجازات میشود.

قبل از آنکه با یان آشنا شوم، این کار برایم همیشه درست معلوم میشد. اما شاید مردمِ قریۀ گوت ویگین قسم دیگری باشند. این قریه کوچک است. قریه یی که از شهر فاصله دارد، جنگلها و چمن زارها آنرا احاطه کرده و باشنده گان آن تمام وقت مصروف کار میباشند. چنانچه در رخصتی تابستانی در وقت حاصلبرداری وقتی میدیدم که آنها به کوچکترین مقررات و دساتیر پابند نیستند، حیران میماندم. آنها به عوض «سلام به هتلر» تنها «روزبخیر، صبح بخیر، شب بخیر» میگفتند و اسیران جنگی فرانسوی که نزدشان کار میکردند، میگذاشتند یکجا با آنها نان بخورند.

همچنان بالای موتر پاروپاشی یکی از آنها مینشست و آنها بدون نگهبان خانه ها را ترک میگویند، در حالی که این کار ممنوع است. اما تمامی مردهای این قریه به غیر از پیرمردها یا در جبهات جنگ استند، یا زخمی شده اند و یا هم کشته شده اند و بالآخره یک کسی باید این کارها را انجام بدهد.

موریس میگوید، «آنها نمیتوانند عقب هر کدام ما یکنفر محافظ توظیف نمایند، ضرورت هم نیست، ما فرار نمیکنیم، به کجا فرار کنیم، چون معلوم نیست که جنگ در کجا ختم میشود.»

مدت دوسال میشود که موریس در قلعۀ هینینگ بود و باش دارد، او بخاطری که اسیران جنگی و المانی ها اجازه ندارند زیر یک سقف بخوابند، در اتاق بالای طویله خانه زندگی میکند. اما موریس حرکاتی از خود نشان میدهد که فکر میکنی به المانی ها تعلق دارد. هر روز مامور گروپ بخاطر کنترول از این جا میگذرد، بایسکیل خود را مقابل دیوار سیلو میگذارد، در آشپزخانه نان خشک را با ورست نوش جان میکند و به کنترول خود ادامه میدهد. مطلب عمده برایش این است که موریس فرار نکرده است.

*  *  *

آیا من در تابستان واقعاً بخاطر مسایل فوق خود را آزار میدادم؟

من آنروز را بخاطر می آورم، هنگامی که ما خوشه های جوِ، که در اثر آفت طبیعی بالای زمین خمیده بودند و خود را از دهن ماشین دَرو پنهان کرده بودند و ما باید آنرا جمع آوری میکردیم. موریس با داس تابدار خود که من و گیرترود او را همراهی میکردیم به مزرعه میرود. خوشه های جو را که او درو میکرد، ما از صبح تا شام بسته بندی میکردیم. بعضاً زیر درختهای زیزفون مینشستیم. دهقان زن حین رفتن ما به مزرعه، نان و قهوه داد تا با خود ببریم، ما خسته و عرق پُر هستیم و تنها یک گیلاس وجود دارد.

موریس مینوشد، گیرترود مینوشد. او گیلاس را به من پیش میکند. من با اشارۀ سر نی میگویم.

گیرترود میپرسد، «تو تشنه نیستی؟»

من دوباره با اشاره سر نی میگویم.

او میگوید، «عجب.»

من سوال میکنم، «مادرت نمیتوانست که دوگلاس بدهد (بسته بندی کند)؟»

گیرترود میگوید، «او در فکرهای دیگر است.» و من خاموش استم.

گیرترود میگوید، «تو میتوانی این را اطلاع بدهی.»

او به من با نگاه غیردوستانه مینگرد، گرچه او بیست و شش سال عمر دارد و از من نُه سال بزرگتر است، اما من خود را خورد احساس میکنم و از من یک شوخی بی مزه سر زده است.

او بار دیگر قهوه مینوشد، گیلاس را به من میدهد و من هم مینوشم.

در آنموقع سه برادر او در جبهه جنگ کشته شده بودند و دهقان زن مثل مجسمۀ تراشیده شده یی، که در کلیسای ما قرار داشت، بی حرکت و دود کرده به نظر می آمد. من هم فقط بخاطر همین دهقان زن گیلاس را گرفتم و در آن قهوه نوشیدم. با وجود این من همراه موریس زمانی صحبت میکردم که ضروری میبود، در غیر آن موقعی که ما به دور میز مینشستیم، من قسمی حرکت میکردم که گویا او وجود ندارد.

این مسایل چه وقت به وقوع پیوسته بود؟ تازه شش ماه پیش. حالا آنها از زمان اولین صبح در اتاق شیروانی دوستان من استند.

*  *  *

اولین صبح، بعد از آن شب وحشتناک. من خواب بودم، دروازه باز شد، من بیدار شدم، تکان شدید خوردم، از بستر خواب پریدم.

گیرترود گفت، «چرا، من استم.»

او در آستانۀ دروازه ایستاده بود، یک پطنوس را در دست داشت .

او پرسید، «آنها با تو چه کردند؟»

او پطنوس را بالای میز گذاشت، در پیاله برایم قهوه ریخت و بالای پارچه نان مسکه مالید.

او گفت، «نوش جان کن، این کُمک میکند.»

من گرسنه و ترسیده بودم، لقمه های نیمه جویده را قورت میکردم. گیرترود آنطرف میز ایستاده بود و مرا تقریباً طوری که به گوساله ها در وقت شیر آوردن میبیند، نظاره میکرد.

او گفت، «مادرم همه چیز را به من حکایت کرد. تو درین جا، در بالا بالکل مصؤن هستی.»

بعد تر موریس آمد و چوب را با خود آورد. از بخاری چوبی مدت زیاد استفاده صورت نگرفته بود. او بخاری را پاک کاری کرد، نل بخاری را با زانو خم و تنۀ بخاری بست و دوباره بخاری را جابجا ساخت. موریس خاموشانه کار میکرد، وقتی که آتش را روشن کرد، روی خودرا به طرف من دور داد.

او گفت، «حالا اتاق گرم میشود قندولک.»

قندولک. او از همین صبح مرا به این نام مینامد.

او گفت، «تو در این جا ترس را به خود راه نده. این روزها میگذرد. جنگ مدت زیاد دوام نمیکند.»

او به موهای قیچی شده و سوزانده شدۀ من نگاه کرد .

«موهایت هم دوباره میروید.»

من گفتم، «تشکر، موریس.»

من خجالت کشیدم.

*  *  *

نی، اینها به من خیانت نمیکنند، دهقان زن نمیکند، گیرترود نمیکند، موریس نمیکند. شبانه موقعی که دروازه ها قُفل میباشند و پرده ها کش میشوند، من پائین نزد آنها میروم و دور میز با هم مینشینیم. دهقان زن دستان خود را بالای زانو های خود قرار میدهد، خیره و خاموش به پنج قطعه عکس که در دیوار بالای کوچ آویزان است، مینگرد. شوهرش و چهار فرزندش. هیچ کدام شان دیگر زنده نیستند. شوهرش سال ۱۹۴۳ در گذشته است، فرزندانش یکی پس از دیگری در جبهه جنگ کشته شده اند - فرزند اولی اش همزمان با آغاز جنگ در پولیند، دومی اش در ستالینگراد، سومی اش در فرانسه، هنگامی که امریکایی ها و انگلیس ها آنجا را تسخیر کردند، چهارمی اش تازه در ماه سپتمبر در جبهه شرق، بلی، جوانترین فرزندش که والتر نام داشت و من هم اورا میشناختم.

*  *  *

دهقان زن مینشیند، به عکس ها نگاه میکند و همواره چشم خود را دوباره به عکسهای آنها میدوزد. او بعضاً کتاب مقدس را، اغلباً سروده های روحانی آنرا با صدای بلند میخواند. من به این باور استم که او تنها با صدای بلند میتواند بخواند. «خدای من، به او خوبی بکن، او که به راه خدا ناشناسان نمیرود و در راه گنهکاران پای نمیگذارد . . . به تو، خالق من، باور دارم، خدای من. کمک کن به من در مقابل تمامی کسانی که مرا تعقیب میکنند و مرا نجات بده . . .» کلمات او در بین صحبت های گیرترود و موریس و من تراوش میکند. جنگ، جنگ، همیشه دوباره جنگ. ساعت هشت شب اطلاعیه وزارت دفاع در مورد شعار های مقاومت از برنامه رادیو المان پخش میگردد. و بعد تر خبرهای رادیو لندن از انگلستان به زبان المانی که من در تابستان از آن آگاهی نداشتم، به نشر میرسد. موریس رادیو را باصدای پخش روشن کرد و ما باید گوش های خودرا به بلندگُوی رادیو بچسپانیم. تنها دهقان زن در کلکین استاده است و به طرف بیرون گوش میگیرد تا دروازۀ حویلی باز نگردد، سگ ها غو غو میکنند، این سو و آن سو در دوش هستند، هنگامی که یک کسی بیاید ما باید رادیو را خاموش کنیم، حتی شنیدن برنامه های خبری رادیوی دشمن، مجازاتش اعدام است.

چنانچه برای بسیاری چیزها جزای اعدام تطبیق میشود. وقتی یک کسی نزد نانوا بگوید «چرا هتلر بالآخره این جنگ لعنتی خود را خاتمه نمیبخشد؟»، آنها اورا به دار می آویزند. شاید هم بخاطر کاری که من انجام داده ام و یا کسانی که همچو من خود را مخفی ساخته اند، اگر گیر بیایند، به اعدام محکوم خواهند شد.

موریس میگوید، «کشتن برای شما از کله پر کردن گل کرم هم اسانتر است.»

*  *  *

من در اتاق خود نشسته ام و آخرین هفتۀ ماه جنوری سال ۱۹۴۵ است. برف سرک های قریه را پوشانیده است، رادیو لندن میگوید، جنگ به آخر خود رسیده است. امریکایی ها آخن را تسخیر کردند، روسها بالای شلیزن هجوم بردند و من در بالا در اتاق خود نشسته ام و انتظار میکشم که بالآخره جنگ ختم شود و میدانم که ما بالآخره جنگ را باخته ایم.

من میخواهم که ما جنگ را ببازیم، هر چند من ترس از ختم آن دارم. از خود میپرسم، برنده ها با ما چگونه برخورد خواهند کرد؟ تمامی آنها در مقابل ما نفرت دارند. ما با آنها چیزی که در توان داشتیم کردیم و آنها میشود که از ما انتقام بگیرند. اما من تنها در صورتی که جنگ را ببازیم، میتوانم به سوی خانۀ خود برگردم، میتوانم خبر بگیرم که آیا یان هنوز هم زنده است و شاید هم بتوانم او را دوباره ببینم.

من آرزو دارم که ما جنگ را ببازیم. اما چهار ماه پیش ـــ اگر من چهارماه پیش این کلمه را جایی از زبان کسی میشنیدم، نزد پولیس میرفتم، میگفتم، یک خاین. کسی که ما را، سربازان را، وطن را، رهبر را از عقب خنجر میزند و اطلاع او را میدادم. همان وقت هم نام من ریگینه مارتنس بود و موهای طلایی رنگ، چشمان خاکی رنگ، ۱۵۸ سانتی متر قد، اندام لاغر همراه با پتهای چاق داشتم. دقیقًاً همین قسمی که امروز هستم. گرچه شکل ظاهری من فعلاً آن قسم نیست. موهایم دوباره روئیده و گوشهایم را پوشانیده، اما با وجود این من یک کمی قسم دیگر به نظر میخورم. شاید بخاطری باشد که همه چیز، حتی تمامی زنده گی ام تغییر خورده است و اگر من حدسش را میزدم، در آنموقع که دوستی ما آغاز گردیده بود، به تاریخ دوازدهم سپتمبر ـــ احتمالاً من بطرف تختخواب خود میخزیدم و توسط لحاف خودرا میپوشانیدم و این کار صورت نمیگرفت، چون من به این حرف ها باور نداشتم. من میخندیدم، شانه های خود را بالا می انداختم. بخاطری که من هنوز هم ریگینه مارتنس سابقه بودم و من نمیتوانستم چنین تصور کنم، که من بالای یک کسی همچو یان عاشق شوم.

یان. من، نام او را نزد خود زمزمه میکنم و فکر میکنم که او باید نزد من از این دروازه بیاید و پیشم، جسم، شانه های خود را کمی پیش بکشد، همراه با موهای دورنگه و چشمان بشاش خود، ایستاد شود. اینجا بیاید، مرا ببیند و دستان خود را به طرفم دراز کند.

اما او هرگز نخواهد آمد.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 

 

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد

Copyright©2006Esalat

 

www.esalat.org