زنان و مسئلهء انتخابات در افغانستان

دوشنبه، ۱۳ جولای ۲۰۰۹

(پرنیان)

دنیا امروز نهایت کوچک شده از لحاظ روابط و از برکت علم و تخنیک و تکنالوژی مدرن (تلویزیون، تیلفون، کمپیوتر، انترنت) می توانیم به زودترین فرصت از رخ داد ها و حوادث دنیا با خبر شده و به اندازه فهم و صلاحیت فکری خود قضاوت کنیم.

پس چه خوب است با قضایای در داخل کشور که درآستانه دور دوم انتخابات قرار دارد، از طریق رسانه ها و شرکت خود کاندیدها در بحث های تلویزیونی که به شکل مستقیم بدون سانسور صورت میگیرد آیندۀ وطن را پیش بینی کنیم در گیر دار عجیبی وطن مان دست پا میزند، با حرمت به تمام کاندیدان محترم، به جز چند نفر محدود که تربیه شدۀ یک مکتب انسانی بوده و طرح های درست بخاطر بهبود و کشیدن وطن از یک بحران شدید نا امنی دارند دیگران برای مطرح شدن اصلاً نه سواد کافی دارند و نه استعداد ترتیب و تنظیم یک پلان قوی بخاطر کشیدن کشور از تورم اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و کلتوری و نا امنی ها واقعاً شرم آور و مضحک است.

و جالب تر از همه که مرد ها در کشور ما تحت ستم و ساطور ناتو قرار دارند و نمی توانند از خط مشی امریکا یک قدم بی اجازه به پیش بروند، آیا زنان را منحیث کاندید چانس برنده شدن خواهند داد؟

جای شک نیست که زنان مدیریت دلسوزانه و با تدبیری خواهند داشت و از سوی دیگر نظر به قانون انتخابات مرتکب جنایات جنگی نبوده و سالها به مثابه زن و عواطف مادر بودنش ضد جنگ و کشتن انسان به دفاع علیه هر نوع ستم و مدافع واقعی بشریت به پا خاسته و از لحاظ معنویت با غرور و متکی به وجدان پاک میتوان قلمدادش کرد.

اما در حالت فعلی که کاندید مرد صلاحیت ندارد آیا به زنان که سالها زیر یوغ ستم یک جامعه مرد سالار و زن ستیز که رکن یک اجتماع قبیلوی با سنت های حاکم است اجازه خواهند داد؟

امکان برنده شدن در چنین حالات سیاسی یک کشور فقیر فرهنگی و سیاسی، که زنان را در محیط خانواده و کار های عادی اجتماعی دل تنگ و بیزار ساخته، در پست های بلند ریاست جمهوری چه خواهد بود؟

باور مندم که مبارزه برای تغییر سیستم و بهبود حالت زندگی زنان یک امر حتمی است اما نه مبارزه ناکام مردان چانس برنده شدن را کمتر دارند، بعد از سه دهه حکومات تحت عناوین مختلف نقش و موقف زن صرف شکل وسیله و تمثیل گویا یک حکومت دموکراسی بوده کار بنیادی برای زنان صورت نگرفته هنوز که هنوز است زنان کشور ما از محدودترین امکانات دولتی بهره مند نبوده و از آگاهی سیاسی و دانش امروزی به وسایل تخنیکی دسترسی ندارند، بار ها نوشته ام که از یک قشر وسیعی و یا نیم پیکر جامعه نمی توان به چند زن شهرنشین و تحصیل کرده اتکاء کرد. زنان وطن ما در فاجعه بارترین وضعیت قرار دارند، هنوز منحیث یک شهروند پذیرفته نشده و از حق تابعیت خود محروم و تذکره ندارند و اجازۀ گرفتن عکس و تذکره را ندارند، مستقل نیستند، بدون مَحرم سفر کرده نمی توانند، در نبود شوهرش از قریه به ولسوالی و از ولسوالی به مرکز و از مرکز به پایتخت رفته نمی توانند.

احیاناً به پای صندوق رای دهی رفت آیا اجازه دارند به هم جنس خود رای بدهد؟ قبلاً با بیرون شدن از منزل برایش گفته شده که رای خود را به کی بدهد و گر نه حق برآمدن از منزل برایش داده نمی شود.

هر کاندید از حضور کم رنگ زنان و جلب توجه جهانیان با تمثیل دلسوزی به زنان طرح های را پیشکش میکند در حالی که به خانم خود اجازه گپ زدن نمی دهد بازار رسانه ها را گرم میکند و داد از ترقی و دموکراسی میزند باید اول عیار برای تطبیق حقوق انسان شوند.

در صحبت ها و طرح های چند کاندید توجه کردم ضرور نیست نام شان ذکر شود اصلاً به انسان ارزش نمی دهند و زن را یک وسیلهء زندگی برای ضرورت های جنسی میدانند، اما در تمثیل ادای احترام و قایل شدن حقوق را میکنند باید اول خود را اعلاج کنند باز در پی طرح های برای زمامدار شدن گام نهند.

زمانی عدالت تأمین میشود که انسان با ارزش های معنوی خود بتواند زندگی کند فرق زن و مرد دختر و پسر نباشد با تأمین عدالت امنیت پا بر جا شده و در پرتو عدالت و امنیت زمینه های رشد اقتصادی و ضرورت های اولیه و تحکیم قانون خود به خود به مرحله اجرا قرار میگیرد.

توجه!

کاپی و نقل مطالب از «اصالت» صرف با ذکر منبع و نام «اصالت» مجاز است

کلیه ی حقوق بر اساس قوانین کپی رایت محفوظ و متعلق به «اصالت» می باشد